Πάντως παλι προκύπτει το ίδιο ερώτημα: Απο την διαφήμηση μαθαίνουμε πως ο Κορλέττι είχε κατάστημα με τα καλυτερα όργανα απο Ιταλία, Γαλλία , Γερμανία. Μαθαίνουμε επίσης οτι υπάρχει και εργαστήριο με κατασκευαστή τον Σταθόπουλο.
Πως στο καλο θα μάθουμε αν το μαντολινο με ταμπέλα Κορλέττι είναι:
Κατασκευής Κορλέττι
Κατασκευής Σταθόπουλου
Εισαγωγής απο Ιταλία??
Πάντως από την περιγραφή που μετέφρασε ο Μούργος δεν φαίνεται πουθενά ότι ο Κορλέττι κατασκευάζει όργανα. Γράφει για εισαγωγές από Ιταλία Γερμανία και Γαλλία και ως κατασκευαστή που συνεργάζεται αναφέρει τον Σταθόπουλο.
Άρα το κατασκευής Κορλέττι μάλλον αποκλείεται.
Οπότε έχεις μία στις τέσσερις πιθανότητες να αποκτήσεις όργανο Σταθόπουλου. 
Διαφήμιση του καταστήματος μουσικών οργάνων του Τζεράρδο Κορλέττη συναντάμε στην εφημερίδα “Αμάλθεια” της Σμύρνης, κατά το 1888.
Ενδεικτικά:
28/12/1888
Για το μουσικό οίκο αυτό αναφέρει και ο Αρ. Καλυβιώτης στο βιβλίο του:
“Σμύρνη - Η μουσική ζωή 1900-1922 “
όπου στην κατηγορία “πωληταί μουσικών οργάνων” ενώ μνημονεύεται ο Κορλέττη, δεν υπάρχει αναφορά σ’ αυτή την κατηγορία και για το Σταθόπουλο.
Βλ. σχόλιο 1054 (ω, ρε, και τι να προσθέσω βρε τον σύστημα…)
Όντως, το λόγιο επίπεδο της Νέας Ελληνικής δεν χρειάζεται μετάφραση!
Μπράβο Ελένη σε ευχαριστώ πολύ!.
Είναι τόσος ο όγκος των πληροφοριών που έχει συγκεντρωθεί στο παρόν νήμα που είναι σχεδόν αδύνατο να συγκρατήσουμε τι έχει ειπωθεί και τι όχι.
Μια ιδέα θα ήταν να ταξινομούνται οι πληροφορίες σε υποκατηγορίες:
π.χ., η συγκεκριμένη που αφορά οργανοποιό σε αντίστοιχη θεματολογία. Θα ήταν πιο εύκολη μ’ αυτό τον τρόπο η πρόσβαση στο υλικό.
Επί του προκειμένου.
Δεν αναφέρεται τι είδους εργασία είχε στο εργαστήρι ο Σταθόπουλος ούτε από τις αναφορές στην εφημερίδα της Σμύρνης ούτε όμως και από το βιβλίο του Καλυβιώτη.
Ο Καλυβιώτης αναφέρει μια λίστα με «πωλητές μουσικών οργάνων» στην οποία όμως δεν περιλαμβάνει ξεχωριστά το Σταθόπουλο, ενώ στην ίδια λίστα γίνεται μνεία στο κατάστημα του Κορλέττη .
Πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε πως (αν και βλέπουμε στην ετικέτα τη φίρμα του Κορλέττη) ο οργανοποιός είναι ο Σταθόπουλος και όχι κάποιος άλλος Έλληνας ή και ξένος συνεργαζόμενος με το εργαστήρι;
Το σκέφτηκα κι εγώ. Υπάρχει ένας τρόπος, αυτός που έχω εφαρμόσει στο σχοινοτενές νήμα για τους αμανέδες: με προσθήκες-edit στο πρώτο μήνυμα, να μπει κάτι σαν πίνακας περιεχομένων (δείτε το στους αμανέδες πώς λειτουργεί), π΄χ.΄:
Οργανοποιοί:
Ο τάδε, #51, 63, 177-179, 512.
Ο δείνα, #68 κλπ.
Και ο κάθε αριθμός μηνύματος να είναι και λινκ προς το μήνυμα.
Αλλά θέλει πολλή δουλειά!
Βέβαια, άπαξ και γίνει, μετά είναι εύκολο να διατηρείται ενημερωμένο για ό,τι καινούργιο ανεβαίνει. Αλλά ο αρχικός ευρετηριασμός θέλει χρόνο και μπράτσα.
“Εν τω αυτώ καταστήματι” βρίσκεται ο Σταθόπουλος και κατασκευάζει όργανα (“τα υπ’ αυτού ενταύθα κατασκευαζόμενα όργανα”). Το εάν έβαζε την ετικέτα του δεν το γνωρίζουμε, ωστόσο η παραπάνω ετικέτα μαντολίνου του Κορλέττη χρονολογείται στα 1898 (βλ. Παλιο μαντολινο και μπαγλαμας ), οπότε το συγκεκριμένο μαντολίνο αποκλείεται να είναι του Σταθόπουλου, καθώς αυτός, τουλάχιστον από το 1893, (βλ. (PDF) Κατασκευή και χρήση του μπάντζο στην Ελλάδα και στην ομογένεια. Tο μπάντζο-μπουζούκι. και Annuaire des commerçants de Smyrne et de l'Anatolie... / créé par Joseph L. Nalpas | 1893 | Gallica ) έχει ανοίξει το δικό του οργανοποιείο (βλ. και Καλυβιώτη σελ. 40 που παραθέτει οδηγό του 1900, όπου ο μεν Κορλέττης έχει μετακομίσει στη οδό Σπόντι, ο δε Σταθόπουλος καταχωρίζεται με το δικό του κατάστημα).
Εν συνόψει, το ότι η ετικέτα του εν λόγω μαντολίνου αναγράφει οδός Σπόντι, σημαίνει ότι είμαστε σε άλλη χρονική στιγμή από το 1888 που ο Κορλέττης ήταν στην οδό Γιουσούφ και είχε “εσωτερικό” τον Σταθόπουλο, και άρα καμμία σχέση δεν έχει ο Σταθόπουλος με το εν λόγω όργανο.
Για τον όγκο και την μη ταξινόμηση των πληροφοριών συμφωνώ με την Ελένη.
Προέκυψε όμως και άλλο θέμα.
Στην διαφήμιση του Κορλέττι αναφέρεται ο Λ. Ν. Σταθόπουλος. Συγνώμη ρε παιδιά αλλά ποιος είναι αυτός;
Εγώ ξέρω για τον Αναστάσιο Σταθόπουλο με παιδιά τον Επαμεινώνδα, τον Αλέξανδρο, τον Ορφέα, την Αλκμήνη. τον Φρίξο και την Έλλη.
Ξέρουμε από την έρευνα του Παναγιώτη Καγιάφα ότι υπήρχε ο Ιωάννης Γ. Σταθόπουλος.
Υπήρχε και άλλος Σταθόπουλος, ο Λ.Ν., γνωστός οργανοποιός στην Αθήνα; Ή ήταν κάποιο εμπορικό κόλπο του Κορλέττι;
Μήπως το Α δεν εκτυπώθηκε σωστά κι έγινε Λ ; πολλά τέτοια έχουμε δει σε εφημερίδες
εν τω μεταξύ στο άρθρο πολλά ονόματα είναι λάθος γραμμένα
Αραπίδης=Αγαπίδης
Ερξοδουμπιάν=Εργουζουμιάν (; ίσως)
Ηλ.Χοντσαρλίδης=Κοτσασαρλίδης
Αυτό νομίζω ως πιθανότερο, δηλ. αβλεψία του στοιχειοθέτη.
Και στη συνέχεια μπήκε αυτούσια στις καταχωρίσεις της ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ που ακολούθησαν.
Στον Οδηγό που τυπώθηκε (και παραθέτει ο Καλυβιώτης) είναι πάντως με “Α”…
Να βάλουμε και το άρθρο από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 17/1/1924, από την οποία είχε αντληθεί η εμβληματική φωτογραφία με τους μπουζουξήδες στην Κρεμυδαρού, που είχε ανέβει προ δεκαετίας στο φόρουμ αλλά φαίνεται ανενεργή
Ο γνωστός Πειραιώτης ρεπόρτερ Γιώργος Μπουκουβάλας επισκέπτεται το πορνείο των Βούρλων και ανεβαίνει στο “ψηλό” (το διώροφο τέταρτο διαμέρισμα-κτίσμα), ενώ από το γραμμόφωνο ακούγεται ρεμπέτικο (ΕΘΝΙΚΗ 25/3/1936)
Ένα κλασικό διήγημα του Σκαρίμπα, που ξεκινάει με το “Αλανάκι” του Ζάχου (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 6/7/1929)
και μάλιστα από τις πρώτες, χρονολογικά, ηχογραφήσεις, το “Ζεϊμπεκάνο σπανιόλο” του Μπάτη. Λογικό, 1936.
Κατόπιν της αναφοράς στα Βούρλα θεωρώ πως πρέπει να σημειωθεί και το βραβευμένο από το Υπουργείο πολιτισμού έργο των ΠΑΠΑΪΩΆΝΝΟΥ - ΒΛΗΣΊΔΗ
“ Το φρικτόν τέμενος της αμαρτίας” των εκδόσεων Ι.Μ.Τ.Ι.Ι.Ε
Μεγάλο ζόρι τράβαγαν φαίνεται την περίοδο 1946-1953 οι Πειραιώτες διανοούμενοι και δημοσιογράφοι με το ρεμπέτικο -και ούτε που ήθελαν να ακούν για ιστορική σύνδεση ρεμπέτικου-Πειραιά! (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΩΡΑ 27/10/1953)
Αυτά κατά την άποψη, βέβαια, του τότε κυρίου Δημάρχου, ο οποίος στο σχετικό άρθρο που παρατίθεται παραπάνω σημειώνει, αρχίζοντας και μιλώντας για μια θλιβερή κατάσταση, ότι ευτυχώς «στα χωριά μας και τις πόλεις, απ’ τη μια ανανεώνεται το δημοτικό μας τραγούδι (1953, δική μου επισήμανση) και απ’ την άλλη, καταδικάζεται το ρεμπέτικο». Δεν συνέχισα την ανάγνωση…
Α, και κάτι που πήρε το μάτι μου, ξανακοιτώντας τα λεγόμενα του κ. τότε δημάρχου:
«Τέλος ο κ. Δήμαρχος είπε πως ο πειραϊκός λαός, στην πλειονότητά του, αγαπά τη **σοβαρή** μουσική – απόδειξη το πλήθος που παρακολουθεί στις πλατείες τις συναυλίες του δικού μας ή ξένων στόλων.».
(η αποτυχούσα προσπάθεια επισήμανσης με τα αστεράκια, δική μου)
