Πάρα πολύ σωστά το θέτει η Ελένη. Σε ένα χώρο όπως η ανατολική και νότια Μεσόγειος με τη διευρυμένη ενδοχώρα της, όπου οι τεράστιας έκτασης αυτοκρατορίες διαδέχονταν η μία την άλλη επί χιλιετίες και οι τρόποι επικοινωνίας των ανθρώπων ήταν με απόσταση πολύ καλύτεροι από όποιο άλλο σημείο της υδρογείου, δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν πολιτισμικά στοιχεία που να παραμείνουν απομονωμένα. Η παραγωγή πολιτισμού σε κάποιο χώρο έβρισκε αμέσως πρόσφορο έδαφος για να επεκταθεί σε γειτονικές περιοχές, με τη βοήθεια των άριστα οργανωμένων θαλάσσιων αλλά και στεριανών δρόμων, με αποτέλεσμα τις γνωστές οσμώσεις μεταξύ των πολιτισμών. Επί χιλιετίες, λοιπόν, οι λαοί της περιοχής είχαν μάθει να ζούν ανταλλάσσοντας όχι μόνο εμπορεύματα αλλά και πολιτισμικά στοιχεία μεταξύ τους, ενώ η έννοια του Κράτους – έθνους έπρεπε να περιμένει τη Γαλλική επανάσταση για να γεννηθεί. Δυστυχώς όμως γεννήθηκε, μεγάλωσε τάχιστα και κατεκυρίευσε την Γήν…
Η Ουνέσκο, ΄φορέας ελεγχόμενος από τον Οργανισμό Ενωμένων Εθνών, δεν θα μπορούσε παρά να έχει νοοτροπία εθνοκεντρική. Έτσι, όχι μόνο βλέπει σύνορα μεταξύ των (πολιτικά, όχι πολιτισμικά!!!) προσδιορισμένων χώρων επιρροής του κάθε κυρίαρχου κράτους της περιοχής, αλλά εις πείσμα των ωραίων θεωρητικών προθέσεών της, το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται πρόξενος προστριβών μεταξύ διαφορετικών λαών, για πράγματα που θα έπρεπε να τους ενώνουν και όχι να τους χωρίζουν.
Ας ελπίσουμε ότι η προσπάθεια στην οποία έχει κληθεί να συμβάλλει και ο δικός μας Νίκος Φρονιμόπουλος, θα προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και θα πετύχει, συμβάλλοντας όπως ελπίζει και ο Δημήτρης Μυστακίδης, στην υλοποίηση των στόχων που έχουν τεθεί. Δηλώνω πάντως ότι δεν θα νοιώσω κάποιους πόντους ψηλότερος από τους Μαροκινούς κλπ.κλπ. (για μακροσκελή λίστα βλέπε # 9) αν απονεμηθεί στη χώρα μου (και μόνο σε αυτήν…) ο τίτλος του Διακριτού Ελληνικού Πολιτιστικού Προϊόντος σε κάποια τρίχορδα ή τετράχορδα που δεν διαφέρουν και πολύ από τα υπόλοιπα εκατοντάδες όργανα της οικογένειας του ταμπουρά που βρίσκονται παντού, από Μαρόκο ως Ινδία.
Νομίζω οτι κάπου υπαρχει παρεξήγηση η μπορει εγω να μην το κατάλαβα καλα.
εγω μιλώ για “αυλη πολιτιστική κληρονομιά” δηλαδή για την αναγνώριση ενός "προϊόντος " σαν πολιτιστική κληρονομιά της ΟΥΝΕΣΚΟ και όχι για “διακριτο ελληνικο προϊόν”. Αυτο που εγω λέω δεν έχει καμμια εθνική ταυτότητα παρα μόνο χαρακτηρίζει κατι σαν πολιτιστικη κληρονομιά. Θα το κοιτάξω καλύτερα πάντως.
Πολύ πιθανόν, Δημήτρη. Σε ότι αφορά δικές μου δημοσιεύσεις, τον “όρο” “διακριτό ελληνικό προϊόν” τον πήρα από δημοσίευση του Νίκου Φρονιμόπουλου αλλά δεν μπορώ να ξέρω αν αυτήν ακριβώς την περιγραφή χρησιμοποιεί και η Ουνέσκο στα αγγλόφωνα κείμενα. Βλέπω πάντως ότι χρησιμοποιεί τον όρο “Intangible Cultural Heritage of Humanity” που θα πρέπει να είναι η “άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας”. Πραγματικά λοιπόν, εδώ μιλάμε για Ανθρωπότητα, όχι για διακριτά μεταξύ τους έθνη. Όμως η πράξη, όπως τουλάχιστον τη βλέπουμε να εφαρμόζεται, είναι διαφορετική. Εδώ π.χ. βλέπουμε μία τέτοια άυλη κληρονομιά της ανθρωπότητας που τυχαίνει να ονομάζεται Τάρ. Το όργανο περιγράφεται περίπου ως εθνικό όργανο του Αζερμπαϊτζάν, που μάλιστα “συμβάλλει στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας της χώρας". Όλοι όμως ξέρουμε ότι Tar είναι ένας πολυσυλλεκτικός όρος για μία σειρά οργάνων που βρίσκουμε σχεδόν παντού στην κεντρική Ασία, με ονομασία που μάλλον θα προέρχεται από το αρχαίο σουμερικό Tur (τόξο αλλά και χορδή), που συνδυαζόμενο με τη λέξ Pan (μικρός) μας δίνει το όργανο Pan Tur που οι Έλληνες ονόμασαν Πανδουρίδα, σημειώνοντας πάντως την ασυρριακή προέλευση οργάνου και ονομασίας. Δηλαδή, ένα όργανο γνωστό και διαδεδομένο σε πολλές χώρες και το οποίο έδοσε το όνομά του όχι μόνο στην πανδουρίδα (σήμερα ταμπούρι) αλλά και στο (ινδικό) σιτάρ και στην παγκόσμια κιθάρα, εδώ εμφανίζεται να περιορίζεται στο Αζερμπαϊτζάν και μόνο. Ανθρωπότητα λοιπόν, αλλά τα γεωπολιτικά σύνορα των χωρών, γεωπολιτικά σύνορα.
Κι εγώ, πάντως, πολύ πρόχειρα και γρήγορα βρήκα αυτά τα στοιχεία, ίσως αυτοί που θα συμβάλλουν στην ετοιμασία του φακέλλου “της Ελλάδας” να το ψάξουν εκτενέστερα και να βρούν άλλα πράγματα.
Απαγορεύεται να υπάρχουν παραπλήσιες καταχωρήσεις στην Ουνέσκο?Δηλαδή, το ταρ κλείδωσε στο Αζερμαιτζάν?Οποιοσδήποτε άλλος απαγορεύεται να ισχυριστεί ότι το ταρ (στην ίδια ή σε κάποια παραπλήσια μορφή) αποτελεί και μέρος της κληρονομιάς αυτής της περιοχής?Εγώ δεν βρήκα να αναφέρεται κάτι τέτοιο… Ίσως να μην το βρήκα τι να πω. Βρήκε κάποιος αν επιτρέπεται ή απαγορεύεται?Αυτό είναι που θα ξεχωρίζει την κατοχύρωση, την γεωπολιτική προσέγγιση, την Εθνική υπερηφάνεια από την βούληση για καταγραφή και ομαδοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του κάθε τόπου.
Βέβαια η καταχώρηση γίνεται (αναγκαστικά?) σε επίπεδο χώρας.Εκεί είναι που μπαίνουν και οι υπερηφάνειες.
“αυλη πολιτιστική κληρονομιά” δηλαδή για την αναγνώριση ενός "προϊόντος " σαν πολιτιστική κληρονομιά της ΟΥΝΕΣΚΟ και όχι για “διακριτο ελληνικο προϊόν”
Εδώ είναι το ζουμί…Πάντως ο Π. έλεγε ότι το ιρλανδέζικο μπουζούκι έχει ‘‘αναγνωριστεί’’ άρα δεν βλέπω πρόβλημα στην καταχώρηση παρεμφερών πολιτιστικών/πολιτισμικών αγαθών
Πολύ περισσότερο, αυτό που διατείνεται η Unesco στο καταστατικό της, είναι δυνατό να επιτευχθεί ποτέ, δηλαδή να προωθηθεί ο σεβασμός απέναντι σε ένα άϋλο αγαθό, να αναπτυχθούν κοινές δράσεις (;!) και να υπάρξει κοινό όραμα (!) για την εξέλιξη του άϋλου αγαθού, με ταμπελίτσες προέλευσης;
Όταν οι κοινότητες διαγκωνίζονται μεταξύ τους για εθνική κατοχύρωση, πώς είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτισμική συνεργασία;
Ίσως ναι!Αν δεν απαγορεύεται η καταχώρηση παρεμφερών εθίμων (το καλύτερο θα ήταν το αντίθετο, να ενθαρρυνθεί ώστε να ομαδοποιηθούν).
Επαναλαμβάνω ότι δεν τίθεται θέμα Εθνικής υπερηφάνειας (για εμένα αφού οι υπόλοιποι μάλλον διαφωνείτε). Τίθεται θέμα συστηματικής καταγραφής και μόνον. Κανένας μας δεν θα νιώσει ψηλότερος από άλλους. Ωραία θα ήταν όμως να καταγράψουν όλοι , από Μαρόκο μέχρι Ινδία τα τριχορδοτετράχορδα όργανα τους.
Είναι ήδη καταγεγραμμένα, φίλε sofopc. Η διαφορά είναι ότι οι καταγραφές αυτές δεν έχουν το κύρος της Ουνέσκο. Θα μου επιτρέψεις, όμως, να έχω σοβαρότατες αμφιβολίες σχετικά με το κύρος αυτό. Και κάτι ακόμα: Ο τρόπος με τον οποίο είναι καταγεγραμμένα, χωρίς κωδικοποιήσεις, αφήνει να αναδειχτεί ο τεράστιος πλούτος που υπάρχει όταν π.χ. από Μαρόκο μέχρι Ινδία ο επιμελής ερευνητής θα βρεί καταγραφές για πάρα πολλές εκατοντάδες διαφορετικά μεταξύ τους αλλά παραπλήσια τριχορδοτετράχορδα, με ακόμα περισσότερες παράλληλες ονομασίες. Αυτή η “λαϊκότροπη” αν μου επιτρέπεται να την προσδιορίσω έτσι, προσέγγιση είναι που λείπει από την Ουνέσκο: εκεί υπεισέρχεται ο ορθολογισμός της επιστήμης που, όπως όλοι φοβόμαστε, φέρνει μαζί του τα γκρέηντερ και τις μπουλντόζες…
κλπ, κλπ, κλπ. Πάρα πολλά κλπ, στα οποία εγώ (και πολλοί άλλοι από μάς) δεν μπορώ να απαντήσω. Αρκούμαι να χαίρομαι που αναφέρονται αυτοί οι προβληματισμοί. Ελπίζω, στο υπουργείο Πολιτισμού να υπάρχουν στελέχη που να έχουν απαντήσεις. Αλλά, … αλλά!
Εδώ πάντως, εγώ θα έβλεπα προσφορότατο τρόπο να λείψει το ερωτηματικό σου: αν ξαναπάρουμε για παράδειγμα το τάρ του Αζερμπαϊτζάν, θα μπορούσε η Ουνέσκο να διατυπώσει το κείμενό της έτσι ώστε σχολαστικά να μην αναφέρεται πουθενά η λέξη Αζερμπαϊτζάν και κάπου στο τέλος, ίσως και με μικρότερα στοιχεία, να έμπαινε μία τελική παρατήρηση που να έλεγε κάτι σαν “Το Τάρ που περιγράφηκε τυχαίνει να αντλήθηκε, ως παράδειγμα, από τη λαϊκή παράδοση του Αζερμπαϊτζάν. Παρόμοια όργανα υπάρχουν και σε πολλές άλλες χώρες ή περιοχές”.
Τη φοβάμαι την ομαδοποίηση, τη φοβάμαι πολύ, για τους λόγους που ήδη ανέφερα.
Στην καταγραφή με το όποιο κύρος της Ουνέσκο αναφερόμουν κι εγώ. Για το οποίο βέβαια κι εγώ διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Απλά βλέποντας τους Φρονιμόπουλο και Μυστακίδη (δεν γνωρίζω ακριβώς ποιοι έχουν εμπλακεί) να εμπλέκονται, σκέφτομαι ότι αν ασχοληθούν και οι αντίστοιχοι Μαροκινοί ή Τούρκοι ή Σύριοι Φρονιμόπουλοι και Μυστακίδηδες το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλό. Οπότε ψάχνοντας κάτι εκεί θα ξέρω ότι έχουν εργαστεί για αυτό άνθρωποι που το κατέχουν.
θα μπορούσε η Ουνέσκο να διατυπώσει το κείμενό της έτσι ώστε σχολαστικά να μην αναφέρεται πουθενά η λέξη Αζερμπαϊτζάν και κάπου στο τέλος, ίσως και με μικρότερα στοιχεία, να έμπαινε μία τελική παρατήρηση που να έλεγε κάτι σαν “Το Τάρ που περιγράφηκε τυχαίνει να αντλήθηκε, ως παράδειγμα, από τη λαϊκή παράδοση του Αζερμπαϊτζάν. Παρόμοια όργανα υπάρχουν και σε πολλές άλλες χώρες ή περιοχές”.
Ναι!Συμφωνώ απόλυτα!Το κείμενο ποιος το γράφει? Η Ουνέσκο? Το κράτος που υποβάλει την πρόταση?Πιο λογικό μου φαίνεται το δεύτερο. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό (ρητορική, πιο πολύ, ερώτηση)?
Αυτό που σκέφτηκα είναι οτι αφού το υπουργείο μας δεν αποφασίζει να αναγνωρίσει επίσημα την λαϊκή κιθάρα και την τεχνική της σαν κομμάτι της πολιτιστικής μας παράδοσης, ας πάμε παραπάνω. Και μην με ρωτήσετε γιατί πρέπει να αναγνωριστεί επίσημα η λαϊκή κιθάρα σαν όργανο… θα μπορούσα να γράφω ένα μηνα…
Εύχομαι να βρεις το κουράγιο (και ότι άλλο χρειάζεται) για να το κάνεις.Αν πιστεύεις ότι μπορούμε να βοηθήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο, εγώ θα το κάνω με χαρά.
Θα πρέπει να δούμε αυτά τα θέματα ρεαλιστικά. Αδιάφορα από τους πραγματικούς σκοπούς της ΟΥΝΕΣΚΟ και τις όποιες αλήθειες γύρω από τον πολιτισμό και τη διαχείρισή του, η πραγματικότητα ειναι ότι έχει δύναμη (με αποτελέσματα που δεν μπορούμε να διακρίνουμε από πριν) στο να χαραχτηρίζει πολιτιστικές κληρονομιές. Αν λοιπόν το Αζερμπαιτζάν καταφέρνει να αναγνωρίσει το Ταρ σαν δικό του, εμείς θα πρέπει να προλάβουμε να μην δούμε το μπουζούκι να αναγνωρίζεται ως πολιτιστική κληρονομιά κάποιων άλλων. Γιατί θα γίνει. Και μετά θα φιλοσοφούμε - ορθά μεν - αλλά δεν μπορώ να προβλέψω το τίμημα. Φαίνεται αστείο; Και για τη φέτα γελάγαμε. Και για το Μπακλαβά και για τον Καραγκιόζη και για το Μακεδονικό… Ο καθένας ας κρίνει αν είναι τελικά άσκοπο να ασχοληθεί μαζί τους.
Επειδή όλα αυτά (ως γνωσιολογικά αντικείμενα είναι βαθειά πολιτικά και η αλήθεια τους σχετική) έχουν απρόβλεπτες παρενέργειες, πρέπει να παίζει κανείς το παιγνίδι, να παρακολουθεί τους συνέχεια εναλασσόμενους κανόνες του και να μην το παρατηρεί από μακρυά.
Θα πρότεινα λοιπόν και στον Δημήτρη τον Μυστακίδη, να μην έχει δεύτερες σκέψεις για τη λαϊκή κιθάρα. Να το προχωρήσει.
φίλε μου γρηγόρη, αν παίζεις στο ταμπλό του αντιπάλου έχεις χάσει από τη σέντρα. αλλιώς καταντάς σαν τον αγάθωνα που προσπαθεί πάσει θυσία να παραμείνει στο παιχνίδι -ποιό παιχνίδι όμως;
στον εθνοκεντρισμό δεν απαντάμε με εθνοκεντρισμό, ούτε στην διαστρέβλωση της ιστορίας με τη δική μας διαστρεβλωμένη εκδοχή. προτιμώ μια πιο ψύχραιμη αντικειμενική ματιά, να δούμε τί κοινή κληρονομιά και αλληλεπιδράσεις έχουμε.
Νίκο μου κι εγώ θα το προτιμούσα. Αλλά δυστυχώς δεν ερωτώμαι. Όπως δεν ρωτήθηκε κι’ ο Έλληνας (αλλά και άλλοι Βαλκάνιοι αγρότες) από τις Καναδικές πολυεθνικές που θα τους πετάξουν έξω από το εμπορικό παιγνίδι λόγω των τιμών της φέτας, ούτε μείωσε τον εθνικισμό του Γκρουέφσκι η όποια αντίληψη δική μου για το Μακεδονικό, ούτε την Κοσοβοποίηση της Ουκρανίας (και αύριο της Θράκης και της Κύπρου και άλλων) η δική μου δι-εθνιστική αντίληψη, ούτε την Κινεζοποίηση της οργανοποιίας που θα καταστεί πραγματικότητα η οποιαδήποτε υπεράνω (αν και σωστή) αντίληψη ότι οι πολιτιστικές καθαρότητες είναι ανύπαρκτες αν όχι αλλιώς χαρακτηριζόμενες. Κατενάτσιο προτείνω σε επιθετικότητες που άλλοι εφηύραν και εκμεταλλεύονται.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το μπουζουκάκι έτσι όπως τόχουμε εμείς δικό μας είναι. Οι γείτονες προτιμούν άλλα όργανα και το ξέρουμε όλοι. Και η λαϊκή κιθάρα μας έχει τις διακριτές ιδιαιτερότητές της.
Αν λοιπόν κληθούμε κάποτε να υποστηρίξουμε την ύπαρξή μας, ο πολιτισμός έχει τη εργαλειακή του αξία. Αφού λοιπόν τον “μετράνε” και τον κατηγοριοποιούν, ας τον μετρήσουμε και μείς. Ή μάλλον καλύτερα ας τους αφήσουμε να μας τον … μετρήσουν. Μπορεί να αστεϊζόμαστε με τον Ζορμπά και τα συρτάκια, αλλά υπήρξε περίοδος (εγώ ήμουνα μικρός, εσύ δεν την πρόλαβες) που κερδίζαμε συμπάθειες και υποστήριξη ακριβώς με τους Ζορμπάδες και τα συρτάκια και τις Μελίνες και τα παιδιά του Πειραιά. Τίποτα δεν είναι ασήμαντο τελικά.
Όχι, Γρηγόρη! Αρνούμαι, έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος, να παραχωρήσω στην Ουνέσκο το δικαίωμα να μετράει και να κατηγοριοποιεί τον πολιτισμό τον δικό μου και μάλιστα, με δικά της μέτρα και σταθμά με τα οποία δεν συμφωνώ. Είχα ξεκινήσει χτές το βράδυ να γράφω ένα κείμενο, ορμώμενος από το #31 δικό σου, με ένα “σενάριο ρεαλιστικής φαντασίας” όπου οι Ιρλανδοί προλαβαίνουν στην κούρσα τον κύριο Πολυκαντριώτη, κατοχυρώνουν το όνομα Bouzouki για λογαριασμό του ιρλανδέζικου όργανου παγκοσμίως και πείθουν την ουνέσκο να συμπεριλάβει και προδιαγραφές ρεπερτορίου για τα όργανα με αυτό το όνομα. Έρχονται μετά και μας απαγορεύουν να παίζουμε ταξίμια και τροπικά σχήματα στα μπουζούκια μας (τα τρίχορδα…), γιατί η ουνέσκο το απαγορεύει, κάνοντάς μας όμως τη χάρη να δεχτούν Μελίνες, Ζορμπάδες και συγτακί. Το άφησα μισογραμμένο και σήμερα το πρωί το έσβησα, δυστυχώς όχι γιατί δεν το βρήκα αρκετά αληθοφανές.
Δεν ξέρω, ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο να μάθουν οι ξένοι να εκτιμούν την τροπική μουσική; Άσε, δεν θα το μάθουν ποτέ. Μόνο εκείνοι οι ελάχιστοι που τους ενδιαφέρουν αυτά και που τα ξέρουν πολύ καλύτερα από πολλούς δικούς μας “δεξιοτέχνες”.
Άλλο το Μακεδονικό, άλλο όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχει μία και μόνο σχέση μεταξύ τους, και να σας τη θυμίσω:
Η φασαρία για τη φέτα έγινε την ίδια περίοδο με το Μακεδονικό, και τράβηξε μέχρι λίγο αργότερα. Δηλαδή, όταν η ΠΓΔΜ είχε κατοχυρώσει πλέον την ονομασία Μακεδονία, το ζήτημα της φέτας ήταν ακόμη ανοιχτό. Κατά συνέπεια, ο τραυματισμένος πατριωτισμός/εθνικισμός των Ελλήνων κρέμασε όλες του τις τελευταίες ελπίδες στη φέτα. (Και καλά: χάσαμε το ένα, τουλάχιστον μη χάσουμε και το άλλο. Πολύ λογικό, έτσι;)
Έκτοτε αυτά τα δύο ζητήματα τα θυμόμαστε σαν ζευγάρι, αλλά δεν είμαι πολύ βέβαιος αν θυμόμαστε και γιατί.
Βέβαια, αν είχε συμβεί το αντίστροφο, να χάσουμε πρώτα τη φέτα και να κερδίσουμε ύστερα τη Μακεδονία, ποιος θα ασχολούνταν σήμερα με τη φέτα; (Σε 10 χρόνα θα την είχαμε ξεχάσει :019:)
Κατά τα άλλα, σε μια συζήτηση σαν την παρούσα, το τσουβάλιασμα του Μακεδονικού μαζί με τη φέτα, τον μπακλαβά και την υπόλοιπη λίστα των ψώνιων μού φαίνεται άστοχο.
Όπως μπορούμε να δούμε“Με το αρ. πρωτ. ΥΠΠΟΑ/ΓΔΑΠΚ/ΔΝΠΑΑΠΚ/ΤΑΠΚΔΘ/20494/11578/116/26/25.1.2016 έγγραφο της ΔΝΠΑΑΠΚ, εγκρίθηκε η εγγραφή του «Ρεμπέτικου» στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.”
Περισσότερεςπληροφορίες εδώ (κάνει citation και στο φόρουμ)
Ο τρόπος που είναι γραμμένο το κείμενο ακολουθεί μια φόρμα που παρέχει η αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Πολιτισμού.
Ξέρουμε κάτι περισσότερο;
Απ’ ό,τι διαβάζω δημοσιεύτηκε, λέει, στην κατηγορία “Εθνικό ευρετήριο” της Εθνικής επιστημονικής επιτροπής για την εφαρμογή της σύμβασης για την “Άυλη πολιτιστική κληρονομιά” (Ουνέσκο μάλλον) το λήμμα “Ρεμπέτικο”, στις 1 / 2 / 2016 από την / τον Maria Sereti. Αν κάποια / - ος γνωρίζει την κυρία ή γνωρίζει γενικώς, ας μας πληροφορήσει. Στο μεταξύ, ας αρκεστούμε στη σαφήνεια με την οποία καθορίζεται ο όρος “Ρεμπέτικο” στο “Εθνικό ευρετήριο” (αντιγράφω): Μουσική-πολιτισμική έκφραση, άμεσα συνδεδεμένη με τον λόγο και τον χορό, που διαδόθηκε σταδιακά στα αστικά λαϊκά στρώματα τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. Εξελίχθηκε μεταπολεμικά σε μουσικό είδος ευρείας απήχησης, λειτουργώντας ως ισχυρό σύμβολο ταυτότητας και ιδεολογίας για την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση.
Ακολουθούν αναλυτικές περιγραφές, ειδικές πληροφορίες, ιστορικά στοιχεία κλπ, τεκμηριώσεις καθώς και βιβλιογραφία,* 3.700 συνολικά λέξεων.
Αντίθετα, οι κινηματογραφικές καταγραφές (απ’ όπου, προφανώς, καταφαίνεται η μορφή και το είδος της άυλης αυτής κληρονομιάς σε όσους δεν έχουν το χρόνο να διαβάσουν τη βιβλιογραφία, δεν είναι και πολλές: καταγράφονται τα έργα «ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ», Κώστας Φέρης, 1983 και «Καναρίνι μου γλυκό», Roy Sher, 2010.
[i]*Αυτή ειδικά, είναι αρκετά πλούσια και αξίζει να κοπιπασταριστεί!
[ul]
[li]Μαρία Σερέτη, Διεύθυνση Νεώτερου Πολιτιστικού Αποθέματος & Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς ΥΠΠΟΑ, Τηλ. : 210-32 40 645, 210 32 43 058, e-mail: msereti@culture.gr[/li][/ul]Πάντως εντύπωση μου κάνει το πόσο προσεγμένα είναι όλα αυτά που γράφει. Για να είμαι ειλικρινής όταν ξεκίνησα να διαβάζω ήμουν έτοιμος ή να εκνευριστώ ή να σκάσω στα γέλια πιστεύοντας ότι θα γράφουν πολλές αρλούμπες.
Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα από το υψηλό επίπεδο της καταχώρησης. Ακόμη και στον ορισμό του ρεμπέτικου μας έστειλε στη σέντρα όλους εμάς τους ρεμπετόφιλους. Λίγα λόγια που τα περιλαμβάνουν όλα. Μήπως τελικά να υιοθετήσουμε τον ορισμό του …Υπουργείου να είμαστε και νομότυποι και να μη τρωγόμαστε;
Μα όχι! Δεν είναι η κ. Σερέτη η συγγραφέας του κειμένου για το ρεμπέτικο. Η κ. Σερέτη είναι η υπηρεσιακώς αρμόδια της εν λόγω διεύθυνσης του ΥΠΠΟ. Αν κατάλαβα καλά τον τρόπο που δουλεύει ο θεσμός αυτός, της ΑΠΚ, της ΟΥΝΕΣΚΟ, ένας οργανισμός, ή ένας σύλλογος καταθέτει ατην υπηρεσία αυτή ένα κείμενο δομημένο στη φόρμα που παρέχεται, για να δηλώσει μια συγκεκριμένη δραστηριότητα, εν προκειμένω το ρεμπέτικο, ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά.
Αν κοιτάξουμε παρακάτω στο σύνδεσμο http://ayla.culture.gr/?p=444 θα δούμε:
Ταυτότητα του στοιχείου ΑΠΚ:
Σύλλογος Φίλων Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη
Φαντάζομαι ότι το κείμενο αυτό συντάχθηκε και κατατέθηκε από το σύλλογο αυτό. Πιο κάτω, δε, έχουμε και ονοματεπώνυμα:
Λάμπρος Λιάβας και Μάρα Καλοζούμη.
Το ερώτημά μου είναι τι γίνεται κατόπιν. Άντε το καταθέσαμε και το καταγράψαμε στην ΟΥΝΕΣΚΟ το άυλο. Τι γίνεται ύστερα; Ή δεν υπάρχει ύστερα;
[FONT=cambria][FONT=arial]Από ενημερωτικό μέιλ που ίσως έχουν λάβει κι άλλα μέλη:
[/FONT] [/FONT] [FONT=cambria]
ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ[/FONT] [FONT=cambria] [/FONT] [FONT=cambria][COLOR=#ff0000]ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017, ώρα 19:00-21:00 Η παράδοση του Ρεμπέτικου στο σήμερα. Η ένταξη του Ρεμπέτικου στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της Unesco. Παρουσίαση του φακέλου υποψηφιότητας στην Unescoαπό την Βίλλυ Φωτοπούλου (διευθύντρια της Διεύθυνσης Νεότερου Πολιτιστικού Αποθέματος και Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟ) και την Μάρα Καλοζούμη, (αρχαιολόγο του ΥΠΠΟ). Συζήτηση για το παρόν και το μέλλον του Ρεμπέτικου.
Θα ακολουθήσει μουσικό αφιέρωμα με κλασικά ρεμπέτικα: [FONT=cambria]Γιάννης Νιάρχος: μπουζούκι & τραγούδι Γιώργος Μιχελινάκης: κιθάρα & τραγούδι Μάρα Καλοζούμη: τραγούδι
[/FONT]
[/FONT][/COLOR]«Κέντρο Ελληνικής Μουσικής Φοίβος Ανωγειανάκης», […] στον χώρο του Κέντρου στην οδό Ευριπίδου 18 και Αιόλου, στον 3ο όροφο.