Η ιστορία αυτών των ηχογραφήσεων, και πώς έφτασαν μέχρι τα χέρια διάφορων καλών ανθρώπων που τις ανεβάζουν στο ΥΤ, έχει αναφερθεί εκεί, εξ αφορμής αντίστοιχων αναρτήσεων με κυπραίικα.
Οι ευχαριστίες πρέπουν βέβαια σ’ όλους αυτούς τους ανεβάστορες, αλλά πρωτίστως στον Παναγιώτη Λυγκ.
Εκτός από σημαντικούς βιολατόρους και λυράρηδες, οι κρητικές ηχογραφήσεις περιλαμβάνουν ακόμη μια πολύ μεγάλη συλλογή από ριζίτικα, ηχογραφημένα όπως ακριβώς λέγονται στην πραγματικότητα, δηλαδή από δύο αντροπαρέες που η μία λέει και η άλλη επαναλαμβάνει, χωρίς όργανα και χωρίς να είναι φυσικά προβαρισμένες χορωδίες. Πολύ βαρύ και δύσκολο άκουσμα, κουράζει αλλά αξίζει.
Του Καραβίτη οι ηχογραφήσεις έχουν το καταπληκτικό πλεονέκτημα ότι είναι γραμμένες (όπως όλα δηλαδή) σε μπομπίνες μαγνητοφώνου, οπότε ο άνθρωπος είχε απεριόριστο χρόνο στη διάθεσή του να παίζει. Έτσι παίζει σούστες και πεντοζάλια των 7 ή 10 λεπτών, φτάνοντας σε σημεία που ποτέ δε θα τα έφτανε (και δεν τα έφτασε) στους δίσκους του. Χώρια που έχει συνοδεία τον Μπαξεβάνη.
Άλλο που περιλαμβάνεται είναι μια αρκετά μεγάλη, επίσης, συλλογή από ρίμες. Κάποιες είναι παλιές, όπως του Δασκαλογιάννη, αλλά οι πιο πολλές είναι περίπου σύγχρονες της ηχογράφησης και αναφέρονται στον Β’ Πόλεμο (οι ηχογραφήσεις έγιναν γύρω στο 1950), και τραγουδισμένες από τους ίδιους που τις συνέθεσαν. Αυτό το σκέλος της συλλογής είναι ενδιαφέρον για μελέτη αλλά μουσικοποιητικά υποδεέστερο.