Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών της Αθήνας,
το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ
και το Center for Music of the Americas του Πανεπιστημίου της Φλόριδας
συνδιοργανώνουν την πρώτη δημόσια παρουσίαση του αρχείου των ηχογραφήσεων πεδίου που πραγματοποίησε ο James (Δημήτρης) Νοτόπουλος στην Κρήτη το 1953. Εισηγητής Παναγιώτης Λυγκ (Paddy League).
Η παρουσίαση, με τίτλο Crete: Music of Resistance θα γίνει στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη την Τρίτη 4 Μαρτίου στις 7 μμ.
Νομίζω ότι θα είναι στα αγγλικά, δεν είμαι σίγουρος. Πάντως έχω την τιμή να συμμετέχω συμπληρωματικά κι εγώ.
Για τον Νοτόπουλο και τις καταγραφές του έχουμε μιλήσει επανειλημμένως κι εδώ. Κατάρτισε ένα τεράστιο αρχείο αυθεντικών καταγραφών δημοτικής μουσικής στην Ελλάδα και την Κύπρο, το οποίο τα τελευταία χρόνια ψηφιοποιήθηκε και έγινε γνωστό από τον Παναγιώτη Λυγκ, του Χάρβαρντ παλιότερα, τώρα του Παν/μίου της Φλόριδας. Μπορείτε ν’ ακούσετε όλες τις ηχογραφήσεις, και να διαβάσετε και δυο λόγια σχετικά μ’ αυτές, εδώ.
Από το σύνολο των ηχογραφήσεων, η παρουσίαση αφορά αυτές που καλύπτουν τη Δυτική Κρήτη.
Πληροφορίες για το ηβέντ και για τον εισηγητή, καθώς και σύνδεσμος για ζωντανή διαδικτυακή μετάδοση, εδώ.
Πραγματικά θησαυρός οι ηχογραφήσεις του Νοτόπουλου από το λίγο που άκουσα, δεν τις είχα υπόψιν μου…σε ευχαριστώ πολύ Περικλή για την ανάρτηση!!! Με το καλό εύχομαι και η παρουσίαση!
Κειμήλια, τί να λέμε! Να σημειωθεί ότι και οι δύο περιοχές (Λευκόνοικο και Κερύνεια) είναι στα σήμερα κατεχόμενα. Ένας θεός θα ξέρει, αν στην προσφυγιά τους κράτησαν τα τραγούδια που ακούσαμε ή, ξεχάστηκαν…
Κάποια πάντως απ’ τα τραγούδια υπάρχουν βεβαίως και στα Δωδεκάνησα. Τα εκ Κων/λης «Σηλυβριανός συρτός», «Συρτός Πολίτικος», «Ατζιτζιές» και «Καροτσέρης», παρόντα και αυτά!
Κάποιες από τις ηχογραφήσεις του άχουν κυκλοφορήσει και στο ΥΤ. Και ειδικά από κυπραίικες, κάποιος έκανε τον κόπο να ξεχωρίσει και μερικά τραγούδια ένα-ένα. Όχι όμως όλα. (Γενικά κάθε αρχείο ήχου είναι μια ολόκληρη πλευρά μπομπίνας, δηλαδή συνήθως γυρω στη μισή ώρα.)
Το κυπριακό ρεπερτόριο εκτοπίστηκε κυρίως από το μπουζούκι και τον ηλεκτρισμό, κάτι που ξεκίνησε ήδη κάποια χρόνια πριν την εισβολή. Νομίζω έχω ξαναγράψει για τους γιούς των βιολάρηδων που έγιναν μπουζουξήδες με αφορμή τον Κωνσταντίνου. Η εισβολή σε κάποιο βαθμό εξάλειψε τις τοπικές ιδιαιτερότητες γλώσσας, μουσικής κλπ αλλά όχι απόλυτα.
