Πριν λίγες μέρες έμαθα την ιστορία του Αφούση ή Αντρά και έπεσα πάνω σε αυτήν την ερμηνεία και πολύ μου αρέσει!
Στα σχόλια υπάρχει η ιστορία που περιπλέκει μύθο και πραγματικότητα!
Να το πω; Να μην το πω;
Το 'πα και το ξαναλέω.
Ένας, ο Κίκης, που είναι Κασιώτης και ξέρει βιωματικά τα κασιώτικα (Κίκηδες είναι και μουσική οικογένεια του νησιού, υποθέτω ότι απ’ αυτούς θα κατάγεται), απ’ όλα τα κασιώτικα ξεχώρισε αυτό το ένα που του έδωσε έμπνευση για μια διασκευή τέτοια ώστε το τραγούδι να γίνει γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Μέχρι τότε, εκτός από τους Κασιώτες το ήξεραν όσοι είχαν έναν συγκεκριμένο δίσκο («Κάσος - Σκοποί της λύρας - Τρεις γενιές λαϊκών μουσικών»).
Και από αυτού του ενός την έμπνευση, πας ανήρ ξυλεύεται. Όλοι βρήκαν και παίζουν τον «Αφούση της Κάσου», δήθεν, ενώ στην πραγματικότητα παίζουν τον Αφούση του Κίκη. Όπως όλοι παίζουν δήθεν το Άρωμα της Λέρου, ενώ στην πραγματικότητα παίζουν το Άρωμα της Φριντζήλα.
Η δουλειά που έχει τραβήξει ο εκάστοτε πρώτος διασκευαστής, να ακούσει καν και καν παραδοσιακά τραγούδια και να τα κρησαρίσει μέχρι να εντοπίσει το ένα που θα του δώσει έμπνευση, δεν προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Θα έπρεπε. Τώρα τη βρίσκουν όλοι έτοιμη και την εκμεταλλεύονται, πάνω στο πάτημα ότι το αρχικό παραδοσιακό όντως δεν έχει πνευματικά δικαιώματα.
Να στρώσουν κώλο να βρουν τη δικιά τους έμπνευση, όχι του αλλουνού.
Πες τα χρυσόστομε!
(ιδιοφυής η χρήση των στίχων που έκανες)
Εννοείται πως έχεις δίκιο μα για εμένα την αδαή που δεν ήξερα πώς και τι έχει γίνει πίσω από αυτό που τυχαία βρήκα είναι ωραίο και επί της ευκαιρίας έμαθα κά το παρασκήνιο!
Μακάρι οι νέοι να στρωθούν να σκαλίσουν και να φέρουν στην επιφάνεια όσους θησαυρούς κρύβει η παράδοσή μας, μα δεν είναι όλοι ερευνητές!
Και η δουλειά του ερευνητή είναι μοναχική, κοπιώδης και συχνά απογοητεύει.
Είναι λίγες οι στιγμές ευτυχίας που χαρίζει η ανεύρεση του διαμαντιού που ίσως έρθει στην επιφάνεια!
Πρέπει να έχεις την “πετριά” που λέμε στο χωριό μου!
δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι ερευνητές.
δεν ειναι εφικτό.
γι’αυτο μεριμνά το Φόρουμ.
ας ρίχνουν μια ματιά αν τους ενδιαφέρει…
και γιατι οχι, ας γίνουν μέλη μας.
Μα δεν είναι θέμα να γίνουν ερευνητές. Τη μουσική που αγαπάει ν’ ακούει ο καθένας, την ψάχνει. Ίσως όχι όλοι, αλλά όσοι το κάνουν το κάνουν γιατί γουστάρουν, τους δίνει χαρά. Θα τύχουν και μερικοι που να έχουν μεμονωμένα έναν κασιώτικο δίσκο ανάμεσα σε άλλους άσχετους, αλλά συνήθως θα τον έχουν αυτοί που έχουν και άλλους ομοειδείς. Εφόσον βέβαια (συνήθως) είναι σε ηλικία να έχουν προλάβει την ακμή της δισκογραφίας, γιατί τώρα βέβαια ο δίσκος και το σιντί έχουν παρέλθει.
Όσοι είναι περίπου συνομήλικοί μου, όλο και θα είχαν κανέναν συμμαθητή που να ξέρει τα πάντα για το χέβι μέταλ και να έχει φουλ δισκογραφία δεκάδων συγκροτημάτων εντελώς άγνωστων στους αμύητους. Δεν ήταν ερευνητές αυτά τα παιδιά, ακροατές ήταν!
προσπάθησα να αντιγράψω(και να τα παραθέσω) τα όσα αναγράφονται στο ΥΤ (Αγγλικά - Ελληνικά) για τους συντελεστές της εν λόγο ηχογράφησης.
δεν τα κατάφερα,λόγω του μήκος κειμένου ισως.
αξίζει τον κόπο να μεταφερθείτε στο ΥΤ και να ενημερωθείτε για τους συντελεστές.
το ποιός, πότε, πώς, εχουν την σημασία τους.
αλλιώς, εντάσσονται ολα στο, κάποιος, κάποτε,…
την ιστορία, μόνοι μας, την μετατρέπουμε σε μυθολογία.
Προσπάθησα κι εγώ μα δεν το επιτρέπει ο σύνδεσμος και για αυτό έγραψα πως υπάρχουν όλα στα σχόλια!
Περικλή όλο αυτό που περιγράφεις όμως δεν το έχει “νομιμοποιήσει” ο Καράς και η Δόμνα;
Τα Μικρασιάτικα/Καπαδόκικα που μαθαίνουμε, τελικά λίγο-πολύ στις διασκευές τους πατάμε, ακόμα και σε αυτά που πετυχαίνουμε και ηχογραφήσεις απο ντόπιους. Άντε να ακούσουμε και λίγο Κλεονίκη αλλά σίγουρα μας ελκύει περισσότερο ένας νοικοκυρεμένος ήχος στούντιο παιγμένος απο ικανούς μουσικούς.
Δεν είναι παραλογο να προκύπτει και μια δόση παπαγαλίας, ειδικά όταν επικρατεί και μια προσπάθεια διάσωσης και μετάδοσης της παράδοσης, παρά δημιουργίας.
Αν πω τα δίστιχα της Σαμίου είμαι ασφαλής γιατί απο κάπου τα έφερε.
Αν αυτοσχεδιάσω μπορεί να βγει σούπα, μπορει να φανώ βλάσφημος νεοτεριστής ή μπορει να φανώ άσχετος.
Κατερίνα, εσύ; (Παπαδοπούλου)
Για να αυτοσχεδιάσω παραδοσιακά, και όχι νεωτερικά, υπάρχει τρόπος, αλλά είναι δύσκολος. Θέλω να πω π.χ. ένα τραγούδι από το Ρείς Ντερέ. Το έχω ακούσει σε μια καταγραφή, αλλά αν έχω την απαραίτητη ευαισθησία συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω τι απ’ όλη την καταγραφή ανήκει στο τραγούδι και τι στους εκτελεστές και στη στιγμή. Θα ψάξω λοιπόν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει από Ρεΐς Ντερέ σε δίσκους (του Καρά, της Σαμίου, της FM Records, του Αρχείου Ελληνικής Μουσικής, του ΚΕΕΛ, του ΜΛΑ, του πολιτιστικού συλλόγου Αγίου Δημητρίου Λήμνου [αν υπάρχει τέτοιος σύλλογος] όπου έχει Ρεϊσντεριανούς, κλπ κλπ.), στο ίντερνετ, στο ΥΤ, στον Νοτόπουλο, και θα κάτσω να τ’ ακούσω όλα πολλές φορές, κριτικά, και κατεξοχήν βέβαια αν πετύχω το ίδιο τραγούδι σε διαφορετικές εκτελέσεις, μέχρι να καταλάβω, όσο είναι δυνατόν, τον τοπικό μουσικό κώδικα. Αρκεί να έχω ξεκινήσει με την παραδοσή ότι υπάρχει τέτοιος τοπικός κώδικας και ότι δεν τον ξέρω.
Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η προσπάθειά μου θα πετύχει, τουλάχιστον όμως θα είναι έντιμη.
Αν π’αλι μιλάμε για διασκευές, τότε δε συμφωνώ Αλέξανδρε με αυτό που λες στην αρχή:
Όχι βέβαια. Ο καράς και η Δόμνα (και άλλοι) παρουσίασαν ποσότητες από τα τραγούδια της κάθε περιοχής. Από όλον αυτό τον μουσικό πλούτο, βρέθηκε κάποιος, ας πούμε εσύ, που ξεχώρισες ένα τραγούδι και το διασκεύασες. Μαγκιά σου - προσωπικά είμαι δηλωμένος φαν των διασκευών.
Ε, εγώ τώρα γιατί να ξαναπιάσω αυτό το ένα που σου άρεσε και να το ξαναδιασκευάσω, όταν όλο το στοκ που άκουσες και διάλεξες είναι διαθέσιμο και μπορώ να κάνω την προσωπική μου επιλογή;
Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα των χωρίς έμπνευση διασκευών (εννοώ τις δεύτερες διασκευές - οι πρώτες δεν είναι καθόλου χωρίς έμπνευση) έχω γκρινιάξει αναλυτικότερα εδώ
και εδώ: