Ε λοιπόν, αυτό το βίντεο ήθελα να το σχολιάσω από τότε που πρωτοβγήκε, μέσα στο σκληρό λοκντάουν, τότε που άλλοι σάπιζαν από κατάθλιψη, οικονομικό μαρασμό ή ενδοοικογενειακή βία, και άλλοι, όπως ο Πιστιόλης, βρήκαν χρόνο να αναπτύξουν απερίσπαστοι τη δημιουργικότητά τους και να μας τη χαρίσουν για να ξορκίσουμε το κακό.
Πολλά ρισπέκτ στον Κωσταντή.
Αλλά το δεύτερο κομμάτι του σερί είναι τελείως λάθος. Δεν υπάρχει καν κομμάτι «Αν θέλεις ν’ αρματώσεις». Και δεν εννοώ φυσικά ότι δεν είναι σωστός ο τίτλος.
Είναι ο τσαμπουνιστός μπάλος της Κύθνου. Ο τσαμπουνιστός μπάλος της Κύθνου (όπως και των άλλων νησιών, και με λίγο διαφορετικό τρόπο όπως και οι μη τσαμπουνιστοί μπάλοι) είναι βασικά οργανικός, και κατά ένα σημαντικό ποσοστό αυτοχέδιος. Έχεις μια καβάντζα από μερικές δεκάδες στοιχειώδη μελωδικά θεματάκια και τα συναρμόζεις εκείνη τη στιγμή, δημιουργώντας κάθε φορά ένα μοναδικό και αμίμητο αλλά παλιό συνάμα αποτέλεσμα. Αυτό γίνεται εφαρμόζοντας ορισμένους κανόνες ελεγχόμενου ημιαυτοσχεδιασμού, που θα μπορούσαμε να τους συγκρίνουμε με τους κανόνες που εφαρμόζεις (ξέροντάς τους ή όχι) για να παίξεις ένα ταξίμι - αν και το ταξίμι είναι πιο ελεύθερο.
Ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα θέματα υπάρχει και ένα στο οποίο μπορούν να προσαρμοστούν και στιχάκια, όπως το «Σαν θέλεις ν’ αρματώσεις». Εδώ όμως ακούμε μόνον αυτό το θέμα, ξεκομμένο από το κομμάτι όπου ανήκει. Σαν να λες «παίζω το Μινόρε του τεκέ» και να παίζεις μόνο το ζεμπεκάκι στο γύρισμα των τελευταίων δευτερολέπτων, παραλείποντας όλο το καθαυτού Μινόρε.
Κανονικά πάει περίπου έτσι:
Μέσα από τις συναντήσεις τσαμπούνας εδώ και είκοσι χρόνια, και διάφορα άλλα τσαμπουνοϊβέντ που λίγο αργότερα άρχισαν όλο και να πυκνώνουν, ο μπάλος της Κύθνου αναδείχτηκε σε σουξέ και, στόμα με στόμα, κυκλοφόρησε. Αλλά το στόμα μπορεί να πει μόνο το «Σαν θέλεις ν’ αρματώσεις», πού να πει όλο το υπόλοιπο; Όχι μόνο γιατί δεν τραγουδιέται αλλά και γιατί δε μαθαίνεται απέξω. Ούτε οι ίδιοι οι Θερμιώτες (=Κύθνιοι) δεν το ξέρουν απέξω. Ξέρουν κάτι πολύ πιο απαιτητικό όμως: τον κώδικα για να το αναδημιουργούν κάθε φορά.
Στο βίντεο που παραθέτω, τα καλύτερα σημεία κατά τη γνώμη μου είναι εκεί όπου ο μπάρμπα Φραγκίσκος παραδίδει την τσαμπούνα στον πολύ νεότερό του Γιάννη Σέρβο. Όχι βέβαια γιατί ο Σέρβος ξέρει καλύτερα (ούτε καν! - και δεν το λέω υποτιμητικά, το προφανές λέω), αλλά γιατί χορεύει ο Φραγκίσκος με τη μακαρίτισσα την κυρά του, οπότε ο οργανοπαίχτης έχει τους καλύτερους μαέστρους, και δίνει ρέστα.