Ευριπίδη, επειδή εγώ νομίζω ότι κατάλαβα την απορία σου, θα σου απαντήσω με κάτι που κι εσύ από πλευράς σου ελπίζω να το καταλάβεις όχι ως μομφή ή τίποτε παρόμοιο, αλλά στην απλή αχρωμάτιστη κυριολεξία του:
Είναι πολλοί αυτοί που ενδιαφέρονται για τη μουσική: στην περίπτωσή μας, για τις σπάνιες αρχαίες ηχογραφήσεις. Πολύ λιγότεροι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να μπουν στη διαδικασία να βρουν αυτές τις ηχογραφήσεις. Όταν λέμε “συλλέκτης” δεν εννοούμε κάποιον που ουρανοκατέβατα του παραχωρήθηκε το προνόμιο να έχει θησαυρούς στο υπόγειό του, αλλά έναν άνθρωπο που από μεράκι, από προσωπική παρόρμηση, αφιέρωσε άπειρο χρόνο και ενέργεια, ενίοτε και χρήματα, όχι μόνο στο να βρει τον Α ή Β δίσκο αλλά και στο να βρει την κάθε πληροφορία που τον οδήγησε στην επόμενη μέχρι να βρει τελικά το δίσκο (σαν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού).
Έχοντας ψιλοασχοληθεί με ορισμένες συλλογές, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η συλλογή δεν είναι κάτι που χαρίζεται στην ανθρωπότητα. Δεν γίνεται, δεν είναι τεχνικά δυνατόν! Δηλαδή, και να το κάνει κανείς παύει να είναι συλλογή, χάνει όλη την αξία που της προσδίδει η προσπάθεια πίσω από κάθε αντικείμενο της συλλογής και μένει απλώς η αξία του ίδιου του αντικειμένου, π.χ. της κάθε ηχογράφησης. Η οποία όχι πως είναι μικρή ή πως δε θα εκτιμηθεί από το κοινό, κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι η μόνη.
Συνεπώς στην ερώτηση “γιατί δεν τα μοιράζεις όλα τζάμπα τώρα”, μπορεί κανείς να απαντήσει: γιατί δεν το κάνεις εσύ; Μα δεν έχω συλλογή, θα πεις. Ξεκίνα από σήμερα να φτιάχνεις! Όρεξη θέλει. Δεν απαιτείται τίποτε που να το είχε εκ προοιμίου ο άλλος και να μην το 'χεις εσύ (Χρήματα; μπα, δεν είναι εκεί το θέμα. Γνώσεις; αποκτώνται. Άκρες; όποιος ψάχνει βρίσκει.)