Αξιολόγηση Τρίχορδου

Γεια χαρά σε όλους.

Θα ήθελα να κάνω ένα ας το πούμε Quiz, έχω φτιάξει μια προσωπική σελίδα στο myspace όπου έχω ανεβάσει 2-3 τραγουδάκια.
Οι χαρταετοί και το Πέταγμα της Μέλισσας(Στο οποίο παίζει κι ένα τετράχορδο μαζί, το τρίχορδο διακρίνεται στον αυτοσχεδιασμό), το Κρασοπίνω, το Που σουν Μάγκα το Χειμώνα, είναι παιγμένα μ ένα τρίχορδο που θα ήθελα να αξιολογήσετε. Η ηχογράφηση έχει γίνει κατ οίκον με δυο καλά μικρόφωνα που γράφαν απευθείας σε cd χωρίς απολύτως καμία επεξεργασία.
Ο ήχος του μπουζουκιού φυσικά είναι θέμα προσωπικού γούστου, απλά θα ήθελα να δω εντυπώσεις και κατά προσέγγιση μέχρι πόσα χρήματα θα δίνατε για ένα τέτοιο όργανο.
Στη συνέχεια άμα θέλετε θα σας αποκαλύψω και το όνομα του κατασκευαστή και την τιμή του φυσικά, απλά δεν το κάνω τώρα γιατι πιστεύω οτι έτσι θα γίνει πιο καθαρή αξιολόγηση.
Το site είναι www.myspace.com/eliaselisseos.

Ευχαριστώ και περιμένω με περιέργια.

Εγώ το μόνο που κατάλαβα είναι ότι παίζεις καλά και ότι περνάτε ακόμα καλύτερα.
Αυτό είναι το ανεκτίμητο της όλης υπόθεσης.

Σημείο 1ο:
Απο κει και πέρα, τα 1000 ή τα 2000 ευρώ είναι καθαρά θέμα όρων της αγοράς τους οποίους τόσα χρόνια δεν κατάφερα να αποδελτιώσω.
Εδώ δεν μπορέσαμε σαν κοινωνία να συλλάβουμε εγκαίρως τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της τιμής πολύ σπουδαιότερων εμπορευμάτων, όπως λ.χ. του γάλακτος, με το μπουζούκι θα αρχίσουμε;

Σημείο 2ο:
Οταν έπαιζα μπιλιάρδο, είχα δει με τα μάτια μου τον τότε πρωταθλητή γαλλικού (σε όροφο πίσω απ’ του Fix) να βγάζει σερί 50 και 60 τεμάχια με σκουπόξυλο αντί για στέκα Μπάφαλο των 20.000 δρχ. που κρατούσα εγώ! Κατανοητόν;

Ωραίος ρε Κώστα ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν παίζεις κάποιο όργανο κι αν ξέρεις απ αυτά, αλλά μέχρι πόσα θα έδινες ρε παιδί μου για ένα τέτοιο όργανο; Ξέρω είναι δύσκολο απλά για να βοηθήσω λίγο και την κατάσταση να πω οτι εξωτερικά το όργανο αυτό είναι πόλυ καλά δουλεμένο, πανέμορφο και έχει και μια δόση(μέτρια) από όστρακο, θα κοιτάξω μήπως μπορέσω να βρω και την φωτογραφία του. Οπότε σκέψου ένα πολύ όμορφο τρίχορδο με αυτόν τον ήχο =…euro?

To πόσα θα έδινες φίλε zabe εξαρτάται από το πόσα έχεις και από το πόσα θέλεις να χώσεις. Δεν μπορεί να σου δώσει κάποιος απάντηση αντικειμενική, διότι εξαρτάται από τα προσωπικά του γούστα. Ο ήχος ακούγεται καλός, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτιμάς:

  1. Ήχο (προσωπική εμπειρία και γούστο)
  2. Ομορφιά - φινέτσα (γούστο)
  3. Παίξιμο (μαλακό - σκληρό όργανο - τριξίματα)
  4. Χρήματα (κόστος οργάνου).
    χωρίς να ισχύει απαραίτητα η παραπάνω σειρά προτεραιότητας.
    Απ’ ότι φαίνεται όμως το γλεντάς με το οργανάκι αυτό, οπότε είναι ανεκτίμητο για σένα. Πάντα βέβαια υπάρχει το καλύτερο, το οποίο πιστεύω ότι οι περισσότεροι το ψάχνουμε.

Τέλος εσύ μπορείς να “ερωτευτείς” ένα όργανο (όπως λέει ο φίλος Δημοσθένης) που εμένα να μην μου αρέσει. Έτσι θα φάω την κολοκυθόπιτά μου (γιατί περί ορέξεως…) ενώ εσύ θα είσαι πάντα γοητευμένος από το οργανάκι αυτό. :slight_smile: (ώσπου να ακούσεις βέβαια ένα καλύτερο, αλλά και πάλι δε νομίζω ότι θα το αποχωριστείς).

Απαντάω: Mέχρι 1.000 ευρώ.
Εξηγώ: Είναι ίσως περισσότερο από ολόκληρο το μισθό πρωτοδιόριστου μηχανικού ΑΕΙ στο δημόσιο.
Εναλλακτικά: Για κάτι που ξεφεύγει απ’ το κοινό μέσο όρο (ποιότητα, εμφάνιση, φινιρίσματα, υλικά κατασκευής, ζυγισμένο, άψογη ταστιέρα κ.λπ.) και ξεχωρίζει σα διαμάντι, θα έδινα μέχρι και 1.700 ευρώ (*). Τελεία.

Πάντως πολλά περιμένεις από μια ηχογράφιση ρε zabe.
Θα μπορούσε να μας πεις στο τέλος 200 ευρώ και δεν θα μου 'κανε και εντύπωση.
Μόνο από εκείνο το ορχηστρικό του Μίκη που έχει διπλοπενιά κατάλαβα ότι μάλλον είναι μαλακό το όργανο με καλή ολίσθιση στη ταστιέρα, και αφού δεν το άκουσα φάλτσο, άρα πρέπει να είναι “κάποιας” ποιότητας. Αλλά και πάλι… που να ξέρεις;


(*) Μιλάω για το ξύλινο μέρος του οργάνου. Τα υπόλοιπα στολίδια, χρυσάφια, δαχτυλίδια, κολιέ και σιντέφια, είναι μια άλλη υπόθεση που θέλει χωριστή αμοιβή ορανοποιού και μια καλή ψυχιατρική κλινική για τον πελάτη.

Το όργανο ήταν όντως μαλακό και γενικώς υπακούει σ αυτά που λέει ο admin. Τριξίματα υπήρχαν στο όργανο γιατί αυτός που το χει δεν ασχολείται παρα μόνο γρατζουνάει και το είχε μέσα στη θήκη άπαιχτο για μήνες, αφού όμως έπαιζα για κάτι ώρες το μπουζούκι συνήλθε, δεν ξέρω αν όντως ισχύ αυτό ή είναι ιδέα μου. Το μπουζούκι αυτό δεν είναι δικό μου όπως καταλάβατε, απλά το ζαχαρώνω.

Η ουσιαστίκη απορία μου είναι η εξής:

1.Αυτό το όργανο από άποψη κατασκευής είναι και φινετσάτο και καλοφτιαγμένο και είμαι σίγουρος ότι μόνο τυφλός δεν θα το λιγουρευόταν, γιατί αντικειμενικά ήταν σεμνότατο και όμορφο.

  1. Είναι από μάστορα πρώτης γραμμής, με χρόνια στην οργανοποιεία και φημισμένο.

  2. Λαμβάνοντας υπ όψιν την τιμή του σίγουρα προτείνεται για επαγγελματική χρήση.

Σας φαίνεται λοιπόν αυτό το όργανο ακουστικά για επαγγελματικό, θα το
πέρνατε να πάτε να κάνετε μια σημαντική ηχογράφηση;
Και σ αυτήν την περίπτωση που, ναι ας πούμε αξίζει, μέχρι πόσα είναι τα λεφτά που θ ακουμπάγατε εσείς?
Την προσωπική σας γνώμη θέλω μην ντρέπεστε υπόσχομαι πως δεν θα πληγωθώ.

Μιας και είναι τζάμπα το κουίζ θα ρίξω μια τιμή:
350 ευρώ.
Νομίζω ότι είναι μια καλή τιμή, αν σκεφτείς πως έχω δηλώσει ότι δίνω 2.000 ευρώ για το μπουζούκι του Γιάννη Παπαϊωάννου και πιο συγκεκριμένα για εκείνο με το οποίο παίζει το μινόρε ταξίμι το '57 στην Αμερική.

Τι???
Άρη 2.000 ευρώ κοστολογείς το μπουζούκι του Γιάννη Παπαϊωάννου?
Τόσο έχει ένα καλό μπουζούκι από οποιοδήποτε γνωστό κατασκευαστή σήμερα.

Γι’ αυτό εγώ παίζω με ένα μπουζουκάκι που μου έφτιαξε ο Σώτος με το Litlle George.
Ξέρετε ρε πόσο είναι ο βασικός μισθός; Εχουμε χάσει τελείως το μέτρο.
Ενας πιτσιρικάς για να πει ότι ασχολείται σοβαρά με το μπουζούκι πρέπει να σκάσει καμιά χιλιάδα ευρώ και μετά από λίγο καιρό, αν συνεχίσει, θα πρέπει να σκάσει κι άλλα φράγκα για να πάρει καλύτερο.
Ο ίδιος πιτσιρικάς αν πει ότι μαθαίνει κιθάρα θα σκάσει 500 ευρώ και θα πάρει μια επώνυμη κιθάρα που τον συντροφέψει για χρόνια.
Οσο για μένα αν υποτεθεί ότι χρειάζομαι ένα “σοβαρό” όργανο (γιατί δε χρειάζομαι, έχω) θα πρέπει να ρίξω τα δύο χιλιάρικα που αναφέρει o Totis. Αν πούμε ότι κάνω θυσία (όταν είσαι μισθωτός με δυο παιδιά, πάντα κάνεις “θυσία”) και κρατάω κάθε μήνα κάποια φράγκα από το μισθό μου στην άκρη, ας πούμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο 10%, τότε θα χρειαστώ σχεδόν δύο χρόνια για να πληρώσω ένα μπουζούκι. Φαίνεται λογικό;
Ας σκεφτούμε επίσης ότι το τελευταίο αυτοκίνητο που αγόρασα, μου κόστισε 4.000 ευρώ και με αυτό το αμάξι έχω περάσει μια πενταετία.

Με παίρνει τηλέφωνο προχτές ένας παλιός συμφοιτητής μου που είχα να τον δω χρόνια και μου λέει:

  • Πήγα και παράγγειλα μπουζούκι στον Τάδε. Μιλάμε για ένα τετράχορδο σπέσιαλ. Κουβεντιάσαμε πολύ ώρα και μάλιστα μου είπε ότι σε ξέρει.
  • Καλά ρε, απαντάω εγώ. Θα περάσω να του πω καμιά κουβέντα να σε προσέξει. Πόσα φράγκα κανονίσατε;
  • Τέσσερα χιλιάρικα, μου απαντάει ο δικός μου…
    Και σας ρωτάω τώρα εγώ:
    Να τον πάρω το φίλο οργανοποιό τηλέφωνο και να του πω τι; Οτι είναι κλέφτης; Οτι γ…ται;

Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους:
Με την είσοδο του Ευρώ στη ζωή μας, η τυρόπιτα πήγε από τις 250 δρχ. στο ενάμισι ευρώ. Ετσι γουστάρανε. Το ίδιο και μια σειρά άλλα προϊόντα αυτής της κλάσης (κάτω από χιλιάρικο) ανέβηκαν κατά 50%-100%.
Η αυξήσεις όμως σε ακριβότερα είδη δεν μπορούσαν να έχουν αντίστοιχα ποσοστά αύξησης και ακολούθησαν πολύ χαμηλότερους ρυθμούς. Ετσι τα αυτοκίνητα των 5 εκατομ. δρχ. “μεταφράστηκαν” σε 16 χιλιάδες ευρώ κ.ο.κ. Στα μπουζούκια όμως έγινε το εκπληκτικό: Οι τιμές τους ανέβηκαν αναλογικά με τις αντίστοιχες τιμές της τυρόπιτας! Τα ακριβότερα μπουζούκια έκαναν 400-450 χιλιάδες δρχ. Με την είσοδο του ευρώ πέταξαν στα τρία-τέσσερα χιλιάρικα.
Ακούω και για μπουζούκια των 5 χιλιάδων! Κι αν τους ρωτήσεις “Γιατί ρε φίλε τόσα λεφτά;”, θα σου απαντήσουν “Ξέρεις τι στολίδια μου ζήτησε;”. Και ρωτάω πάλι εγώ ο αφελής: Τι στολίδια του ζήτησε; Είδα τα μπουζούκια των 4.000 και δεν είδα πουθενά ούτε χρυσάφι ούτε πλατίνα. Μόνο ένα καπάκι φορτωμένο σεντέφια. Μα δυο χιλιάδες τα σεντέφια; Ακόμα κι αν βούταγε ο ίδιος ο οργανοποιός να βγάλει τα όστρακα, πάλι δε θα στοίχιζαν τόσο. Με εκατό ευρώ παίρνεις …20 κιλά στολίδια. Ποιο είναι το μεροκάματο για να τα τοποθετήσεις;
Εχω δει τελευταία μπουζούκια των 2.000 ευρώ από γνωστούς οργανοποιούς που έχουν τα χάλια τους! Και μιλάμε χάλια για μπουζούκια αγορασμένα από ανθρώπους σχετικούς! Φαντάσου τι γίνεται παρακάτω!
Τα μπουζούκια του Μάτσικα κάνουν, λέει, 1.000 ευρώ και είναι καλά. Οσο καλά μπορούν να είναι βιομηχανικά μπουζούκια με μπετόβεργα. Και είναι και άθραυστα. Εχουν τόσο πλαστικοποιηθεί από το βερνίκι της πιστόλας, που αν τα πετάξεις κάτω κάνουν γκελ σαν μπάλα του μπάσκετ! Και δεν είναι μόνο ο Μάτσικας. Είναι κι άλλοι, οι οποίοι όμως δε φαίνονται γιατί πουλούν τα μπουζούκια τους μέσω γνωστών μαστόρων, παρέα με τα …χειροποίητα.
Τον ίδιο καιρό ο Παναγιώτης ο Σελασίδης πουλούσε μπουζούκια χειροποίητα με 500 ευρώ. Μια χαρά μπουζούκια, κλάσης ανώτερα από τα …εργοστασιακά. Κι όμως ο Σελασίδης το 'κλεισε το μαγαζί γιατί δεν είχε πολλή δουλειά. “Προτιμούν ακόμη και γύψινα ιταλικά στην ίδια τιμή με τα δικά μου” τον είχα ακούσει να παραπονιέται!
Μακρυγόρησα.
Να σχωράτε, αλλά εγώ δε θα μπω στο λούκι της νομιμοποίησης αυτής της ληστείας-ψευτιάς.
Θα μου πεις: “Σε όλο το χώρο του εμπορίου το ίδιο πράγμα γίνεται”.
Απαντώ: “Ναι, αλλά εδώ τώρα μιλάμε για μπουζούκια”.

1 «Μου αρέσει»

Άρη όλα σωστά τα είπες παραπάνω συμφωνώ αλλά ίσως σου εξηγήσω γιατί κάποιοι αγοράζουνε σε αυτό το επίπεδο τιμών… ούτε οι αγοραστές είναι κορόιδα ούτε οι μάστορες γάτες… κάτι άλλο παίζει…:

Στα εφαρμοσμένα οικονομικά και μάλιστα στο κομμάτι της διαχείρησης της ζήτησης (επί το ελληνικότερον marketing) λέμε ότι την αγορά την καθορίζει ο αγοραστής και όχι μόνο ο πωλητής… (τώρα η κουβέντα θα μπορούσε να ανοίξει και να πλατιάσει ακόμα και όλοι να πούνε την σκέψη τους περί οικονομικών…) αλλά εδώ μπαίνει το μεγάλο ΑΛΛΑ…

Είπε λοιπόν ο μεγάλος δάσκαλος που τον άκουσα κάποια φορά σε κάποιον νέο φοιτητή του εξηγώντας του τους νόμους της ζήτησης…
Είχες ποτέ ανάγκη να αγοράσεις ποτέ κάτι ρε?? τόσο ωμά και ο άλλος είπε ένα πεθαμένο ναι… τότε του είπε ο δάσκαλος μάλλον δεν την είχες ποτέ… γιατί όταν σε διακατέχει η ανάγκη είσαι ικανός να δαγκώσεις το αυτί του άλλου για να αγοράσεις αυτό που θες… οι ανάγκες μας κύριοι καθορίζουνε το πόσο ξοδεύουμε και όχι το περιεχόμενο της τσέπης σας απευθυνόμενος στο ακροατήριο…

Η ανάγκη το μεράκι κάποιου να ακούσει αυτό το ωραίο ντα-ρα-ντα-ντρουμ τον κάνει να δώσει τα χιλιάρικα… άλλος ψάχνει το ντα-ρα-ντα-ντρουμ στον ήχο… άλλος στο όνομα του μάστορά… άλλος στα σεντέφια του καπακιού… άλλος στη μαλακή ταστιέρα… άλλος στο τιμή του… και κάποιος σε όλα τα παραπάνω μαζί… το τι τελικά θα αγοράσει είναι θέμα το που θα απευθυνθεί…

To benchmark (το βασικό κριτήριο που με αυτό θα πρέπει να μιλάμε…) το είπε ο Ιορδάνης όταν τον ρώτησαν κάποτε… -Jordan πόσο κάνει ένα καλό μπουζούκι? - Ένα με ενάμιση μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου… αυτό που δεν είπε ο Jordan είναι η βαθμίδα του υπαλλήλου…

Ακόμα και 7.000 και 8.000 και 20.000 να πάνε κάποιοι θα αγοράζουνε και κάποιοι θα πουλάνε… και ορισμένοι άλλοι πιο μάγκες θα βάζουνε μυαλό στα θύματα…

Θες Μήτσο να σου μεταφράσω τη ρήση του Ιορδάνη; (επειδή κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις).
1.000 με 1.500 ευρώ. Μιλάμε για καλό μπουζούκι. Ούτε μέτριο ούτε αρκετά καλό ούτε… Μιλάμε για ένα καλό μπουζούκι που η τιμή του πρέπει να ξεκινάει από τα 1.000 και να φτάνει μέχρι τα 1.500. Και μιλάμε για μπουζούκι που να το θεωρεί καλό (ο σχωρεμένος) ο Τζόρνταν, όχι ο κάθε πελάτης. Δηλαδή μιλάμε για πραγματικά καλό μπουζούκι. Και ξαναλέω: 1.000 με 1.500 ευρώ.
Να τα κάνω κι άλλο λιανά ή συνεννοηθήκαμε;
Και να μην επικεντρωνόμαστε στη ρήση του Τζόρνταν. Τα ίδια έχουν πει κι άλλοι παλιοί μπουζουξήδες, χρησιμοποιώντας το ίδιο παράδειγμα (φαίνεται ότι ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου [ΜΔΥ] είναι constant). Ο Καλφόπουλος μου είχε πει ότι τα καλά μπουζούκια στοίχιζαν πάντα γύρω στον ένα ΜΔΥ.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες μονάδες μέτρησης. Ο πατέρας μου είχε πάρει το μπουζούκι του το 1960, μεταχειρισμένο, για τρία κατοστάρικα και πέντε πακέτα τσιγάρα. Κάποτε ένας γέρος ταβερνιάρης στο Νομιτσί μού είχε πει ότι του άφησαν το μπουζούκι μια παρέα άφραγκοι, για να πατσίσουν τον αγλέορα που έφαγαν. Θα μπορούσα να σας κάνω τον υπολογισμό αλλά:
Πρώτον ο πατέρας μου δε θυμάται τι μάρκα ήταν τα τσιγάρα και
δεύτερον ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω τι είναι ο αγλέορας, πού πουλιέται και πόσο κάνει.

Πρώτον, αγλέωρας δεν ξέρω τι είναι. Όπως πολλές φορές έχω πή, δεν είναι υποχρεωτικό να ξέρεις πάντα την ετυμολογία μιάς λέξης.

Δεύτερον, τι είναι το Νομιτσί;

Μόλις διάβασα εδώ: http://eliasthegreek.blogspot.com/2005_09_01_eliasthegreek_archive.html
τα παρακάτω
“Νομίζω πως οι εκφράσεις, του σκασμού, τον αγλέωρα (αγλέωρας ήταν ένα βότανο που τρώγανε όταν έπασχαν από δυσπεψία από το πολύ φαγητό), τον άμπακα (όλα τα πιάτα που είναι γραμμένα στον άβακα/μενού ελληνιστί) δεν μπορούν να περιγράψουν το τι καταβρόχθιζα.”

Χωριό της Μάνης είναι Νίκο. Μόνο που έκανα λάθος. Στο παραδίπλα χωριό ήταν, στη Λαγκάδα.

Ξεκινάμε πάλι ένα προσφιλές θέμα για την αξιολόγηση ( σε χρήμα ) ενός μουσικού οργάνου.

Αρχίζουμε λοιπόν με μεγάλη ευκολία, να λέει ο ένας το κοντό του κι` ο άλλος το μακρύ του …ξεχνώντας η ξεπερνώντας τα πιό σημαντικά. Αρχίζουν να πέφτουν λοιπόν βροχή οι οικονομικές αναλύσεις, τα παραδείγματα από αυτοκινητοβιομηχανία έως μηνιαίο μισθό δημόσιου υπάλληλου ,αποτίμηση υλικών, ευτυχώς όχι αυτή τη φορά και οι εργατοώρες του οργανοποιού ( αλλού έχω απαντήσει σχετικά ).Και η αποτίμηση πάντα εις ευρώ. Με γεμάτες αυτοπεποίθηση γιά τη σωστότητα των εκτιμήσεων και των συμπερασμάτων απόψεις, όπως « 'Οποιος δίνει πάνω από …ευρώ για το καλύτερο ( ! ) μπουζούκι είναι κορόιδο » και πάει λέγοντας.

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, εγώ λόγω θέσης ( είμαι οργανοποιός ) δεν μπορώ να μπώ σαυτή τη κουβέντα. Έχοντας όμως και γνώση και θέση - που την έχω υποστηρίξει και δημόσια, με άλλους τρόπους ( π.χ. Σύλλογος Φίλων Καλλιτεχνικής Οργανοποιίας ) - αλλά το κυριότερο αγάπη γιαυτή την Τέχνη, πρέπει να πω ένα-δυό πράγματα για το αντικείμενο της συζήτησης : Την Οργανοποιία.

Πρώτα απόλα, αυτός που αγαπά τη μουσική και τα όργανα, πρέπει να αγαπάει το ίδιο και την Τέχνη και τα άτομα που τα κατασκευάζουν, και να θέλει επίσης και την εξέλιξή της. Θα πρέπει να είναι λοιπόν διπλά προσεκτικός όταν αναφέρεται σαυτά, αντί να βλέπει το μάστορα …από το απέναντι πεζοδρόμιο. ( χωρίς να λέω βέβαια πως δεν υπάρχουν και τα κακά παραδείγματα ) Και το δίπτυχο ημιμάθεια - κρίση να αρχίσει να αντικαθίστσται από εις βάθος γνώση !

Και τώρα γιά το ψητό. Και αυτά που θα πω, είναι ως επί το πλείστον κοινός τόπος.
Δεν είναι ποτέ δυνατόν να κρίνουμε ένα μουσικό όργανο, ακούγοντάς το ηχηγραφημένο !
Η κρίση, έστω υποκειμενική, γίνεται μόνον :
1.Παίζοντάς το και ακούγωντας τον ήχο από κοντά, έχοντας άμεσα την αίσθηση (feeling) του οργάνου
2.Ακούγωντας άλλον να το παίζει από μακριά
Και σε συνδιασμό των δύο, παραπάνω.
Η αισθητική και τεχνική επίσης εκτίμηση, δύσκολα γίνεται εκ του μακρόθεν.

Η αντικειμενικότερη ( συγκριτική και βάσει δεδομένων και μετρήσεων ) επίσης εκτίμηση , είναι σημαντική και βρίσκεται πάντα υπό έρευνα.

Η εκτίμηση της αξίας εις χρήμα τέλος , είναι κάτι ακόμη πιό σύνθετο.
Εάν η οργανοποιία είναι και Τέχνη, τότε σημαντικό ρόλο παίζουν και τα εξής :
1.Το όνομα ( και ό,τι αυτό σημαίνει) του δημιουργού .
2.Ο τρόπος ( τεχνική ) που έχει κατασκευαστεί το όργανο. Πολλαπλάσια σημαντικότερος από την όποια αξία των υλικών.
3.Το πρωτότυπο ( ανεπανάληπτο ) της δημιουργίας.
4.Ο ετήσιος αριθμός παραγωγής του εργαστηρίου ( σπανιότητα ).
5.Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ( για την οργανοποιία, και η παλαιότητα του ξύλου).
6.Η ιστορία του οργάνου.
7.Αν ο δημιουργός είναι εν ζωή. ( Σε αντίθετη περίπτωση, η αξία πολλαπλασιάζεται, διότι το έργο θεωρείται ανεπανάληπτο.)

Όσα επιγραμματικά είπα παραπάνω, χρειάζονται βέβαια εκτενέστερη και σε βάθος ανάλυση, που δεν είναι εύκολο να γίνει, γραπτά, από δω.
Και όλα αυτά πρέπει να τα λέμε, όταν μιλάμε γιά την Οργανοποιία και υποτίθεται ότι τη βλέπουμε με πραγματικό ενδιαφέρον !

1 «Μου αρέσει»

Νίκο, δεν πάμε να φτιάξουμε καναν τιμοκατάλογο:
Κομπόστα: 2 Δραχμαί
Υποβρύχιον: 3 Δραχμαί
κ.ο.κ.
Τα ΄χουμε πει και σε προηγούμενη συζήτηση ότι σε μια καλλιτεχνική δημιουργία (όπως είναι η οργανοποιία) δεν μπορείς να μετρήσεις εργατοώρες, να πολλαπλασιάσεις κ.ο.κ. Τα παραδείγματα που φέρνω κατά καιρούς (π.χ. με 4 χιλιάρικα πήρα αμάξι που με πάει 5 χρόνια - ένα μπουζούκι πόσο θα με πάει και πού;) έχουν να κάνουν κυρίως με τη χιουμοριστική πλευρά του θέματος. Οπως επίσης όσοι με γνωρίζουν θα ξέρουν ότι μπορεί να 'δινα και τα …κουφώματα του σπιτιού μου για ένα όργανο σαν εκείνο που βάσταγε ο μπαρμπα-Γιάννης τη δεκαετία του ‘50.
Εκείνο όμως που δεν μπορώ να
πω ούτε με παραδείγματα ούτε με άλλες λέξεις είναι πως ένα καινούργιο μπουζούκι 4.000 ευρώ είναι ληστεία. Πάει και τέλειωσε και δε με πείθετε με κανέναν τρόπο.
Μη μας οδηγείς στο λούκι “περί ανεπανάληπτου”. Δεν ισχύει στο συγκεκριμένο θέμα. Οταν λέω ότι ένα καλό μπουζούκι πρέπει να κοστίζει 1.000 -1.500 ευρώ, εννοώ πάντα το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ μπουζούκι.
Δε διαφωνώ ότι η αξία ενός μπουζουκιού μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, όπως και κάθε άλλο προϊόν τέχνης (είπαμε πριν για τον μπαρμπα-Γιάννη και τα κουφώματα). Μετά από μια διαδρομή όμως. Κι αυτή η διαδρομή μπορεί να βαστάει 5 χρόνια, μπορεί και 50 χρόνια. Αυτές οι αξίες δεν υπάρχουν στα καινούργια όργανα. Το καινούργιο όργανο θ’ αποκτήσει ή θα χάσει αξία στην πορεία. Η μόνη αξία που έχει όταν φτιαχτεί είναι η κατασκευαστική του αξία. Κι αυτή δεν μπορεί να είναι 4.000.
Το συνεχίζουμε όσο θέλετε. Εχω να λέω για χρόνια! Κι άμα περάσουμε και στο ψητό, τότε θα αρχίσω τα επώνυμα παραδείγματα.

Άρη,
Δεν αναφερόμουνα μόνο σε σένα όταν έγραφα προηγούμενα, αλλά κύρια σε μία αντήληψη που πάει να διαμορφωθεί και από εδώ, με απόψεις που κινούνται μόνο στην επιφάνεια του θέματος και μονάχα κακό μπορούν να κάνουν στην Τέχνη της Οργανοποιίας.
Και επειδή, λόγω και πολύχρονης προσωπικής εμπλοκής μου την πονάω αυτή την Τέχνη, καμμιά φορά χάνω και το χιούμορ μου,

Ναι, τιμοκατάλογο λοιπόν πάμε να φτιάξουμε, και μάλιστα χωρίς να ξέρουμε τι τιμολογούμε και πόσο ! Ξεκινάς με το να το αρνείσαι, και πέντε αράδες παρακάτω το επιβεβαιώνεις, δίνοντας μάλιστα και κατώφλι ( συν-πλην 500 ευρώ ). Πως να καταλάβω κατόπιν το χιούμορ σου γιά το όργανο του Παπαιωάννου;

Εγώ μπορώ να πω και με παραδείγματα και με λέξεις για την αξία των οργάνων ( όχι μόνο του μπουζουκιού ), αλλά για τους λόγους που προανέφερα δεν το κάνω. Διαλέγω να μιλάω για τα όργανα και την Οργανοποιοία μονάχα, και προσπαθώ να της δίνω ( και από εδώ ) την αξία που της αναλογεί . Κιαν κοιτάξουμε έξω απτην αυλή μας, θα καταλάβουμε τι εννοώ.

Αλλά ούτε ( το χιούμορ ; ) για τα περι ληστείας κατανοώ. Ληστεία με συγκατάθεση του ληστευόμενου, δεν νομίζω να στοιχειοθετείται.
Και δεν είμαι καθόλου σχολαστικός, αλλά η επιλογή των λέξεων στη συζήτηση, υποδηλώνει και τη στάση απέναντι στο θέμα.

Και για να γίνω απόλυτα σαφής, ενα καινούργιο μπουζούκι μπορεί να στοιχίζει και 4000 ευρώ άν το αξίζει, και με ό,τι αυτό σημαίνει , και να μην είναι ούτε απάτη, ούτε ληστεία ούτε οτιδήποτε άλλο βαρύγδουπο ! Και κάποιοι οργανοποιοί , που ενίοτε μπορεί να είναι και φίλοι μας, θάπρεπε να τόχουμε καταλάβει πως κάθε άλλο παρά απατεώνες η ληστές είναι !

Το ξανάπα, όλα αυτά που αναφέρω είναι κοινοτοπίες για μουσικούς και μουσικόφιλους κάποιων άλλων χωρών, και η διαφορά είναι στην παιδεία σε σχέση και με την Τέχνη της Οργανοποιοίας( με εθύνη και των ίδιων των οργανοποιών ). Αν πραγματικά θέλουμε κάτι να προσφέρουμε, πρός αυτή την παιδεία πρέπει να κινηθούμε. Εδώ είναι το ψητό, και όχι στα επώνυμα η ανώνυμα κουτσομπολιά !

Το δε « ανεπανάληπτο » παρενοήθη πλήρως.
Ανεπανάληπτο θεωρείται λοιπόν, κάτι που σχεδιάζεται και φτιάχνεται για μιά μονάχα φορά, σε αντιδιαστολή με σειρά παραγωγής λιγότερων η περισσότερων πανομοιότυπων οργάνων. Επίσης ανεπανάληπτο θεωρείται κάτι που λόγω θανάτου του δημιουργού του δεν μπορεί να ξαναφτιαχτεί.

Επειδή το παραπάνω το είπε σε εμένα (όπως φαντάζομαι και σε άλλους), να σας μεταφέρω ότι τον ρώτησα “δηλαδή πόσο κάνει τελικά”, και απάντησε ότι ο μισθός είναι 150.000 δρχ. και ότι άρα το μπουζούκι το άριστο φτάνει και τις 300.000 δρχ.

Η απάντηση ήταν πολύ σωστή για το 1992 (τότε ειπώθηκε), διότι όντως κάπου τόσος ήταν ο μισθός ενός φίλου μου που είχε διορισθεί στο Δήμο Αθήνας σα σχεδιαστής απ’ το '89 (είχε ήδη 3 χρόνια υπάλληλος δηλαδή).

Η απάντηση ήταν σωστή για τον επιπλέον λόγο ότι τότε παίρνανε μπουζούκια όλοι οι φίλοι μου απ’ τη σχολή και πληρώνανε κάπου 200.000 για τα τέλεια τρίχορδα και 80.000 με 100.000 για τα μετριότερα (αλλά ωραιότατα κατά τη γνώμη μου).

Σήμερα (Α’ τρίμηνο του 2007) ο συντελεστής αναθεώρησης “λ” (*) ισούται με 0,19 ενώ το '92 ήταν κάπου 26 σε δρχ = 26/340,75 = 0,076 σε ευρώ. Και επειδή 0,19/0,076 = 2,5 πάει να πει ότι οι τιμές σήμερα όφειλαν να βρίσκονται στα επίπεδα του 250% του 1992.

Αν κάνετε τις πράξεις, τα 150 με 300 χιλιάρικα του '92 σήμερα είναι από 1.100 ευρώ έως 2.200 χονδρικά.

Αρα και ο Αρης και εγώ (αλλά και ο Jordan και ο Καλφόπουλος) δώσαμε ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΕΣ ΤΙΜΕΣ:
1.000 για ένα πολύ καλό και 2.000 για κορυφαία καλλιτεχνική δημιουργία.

Από κει και πέρα, μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας πότε σας ληστεύουν.

ΥΓ. Νίκο (Φρονιμόπουλε), νομίζω ότι οι προσπάθειες μιας επαγγελματικής ομάδας να απεμπλακεί από την βάσανο του τιμολογίου, στο τέλος θα την οδηγήσει στην απαξίωση. Από αυτό το στάδιο τιμολόγησης των υπηρεσιών τους, έχουν περάσει όλοι οι επιστήμονες (και οι περισσότερες αν όχι όλες οι επαγγελματικές ομάδες) απ’ το μεσοπόλεμο και ύστερα. Σε κανέναν δεν άρεσε αλλά το κάνανε για να σωθούνε. Τώρα πια, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, υπάρχουν τιμολόγια και άρα ο υποψήφιος πελάτης μπορεί να κάνει τον οικονομικό προϋπολογισμό του και να πάρει (π.χ.) ένα οικόπεδο γνωρίζοντας εκ των προτέρων πόσο θα του στοιχίσει η καλλιτεχνική δημιουργία του Αρχιτέκτονα καθώς και τις τιμές των υλικών (βλέπε τον αστερίσκο του παρόντος).
Πολύ παλιότερα, όταν η τιμή των υπηρεσιών ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης διαπραγμάτευσης (δηλ. “όπου σε πιάσω”) απλά αποφεύγανε τον αρχιτέκτονα και πηγαίνανε σε κάποιον εργολάβο της οκάς και χτίζανε ό,τι λάχει όπως λάχει. Τα βλέπουμε γύρω μας.

Εγώ θα έλεγα καταρτίστε τιμολόγιο ειδ’ άλλως θα σας φάνε λάχανο τα εισαγόμενα απ’ τις βιοτεχνίες της Τουρκίας. Επιασα ένα τέτοιο τζουρά στα χέρια μου πριν δυο βδομάδες στο Λαγκαδά και έμεινα στήλη άλατος όταν μου είπανε ότι τον πήρε 150 ευρώ με τη θήκη του και τρια σετ χορδές!
Υπόψη, το τζουραδάκι ήταν μέτριο προς καλό (αλλά πάντως πολύ καλύτερο απ’ το δικό μου) και αν είχαν προσέξει λιγουλάκι τα φινιρίσματα, θα το χαρακτήριζα εξαιρετικόν!


(*)
Και ένα χρήσιμο μάθημα για μικρούς και μεγάλους:

Συντελεστές αναθεώρησης μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.domiki.gr/amoives_ika/lamda.htm
και αν χρησιμοποιήσετε τον πίνακα, να μην ξεχνάτε να διαιρείτε τις τιμές προ του 2002 με το 340,75 για να μετατρέπονται σε ευρώ.

To “λάμδα” είναι ο συντελεστής αναθεώρησης τιμών για παροχή υπηρεσιών αλλά και για τιμές πάσης φύσεως υλικών που σχετίζονται με την κατασκευή (πιάνει ακόμα και μηχανοκίνητα μέσα). Είναι ένα είδος αποπληθωριστή που στηρίζεται στα μέσα οικοδομικά ημερομίσθια (ειδικευμένου και ανειδίκευτου εργάτη) όπως ανακοινώνονται από την ΕΣΥΕ (www.statistics.gr) κάθε τρίμηνο. Σε γενικές γραμμές είναι καλό εργαλείο τσεκαρισμένο στην πράξη. Εγώ το χρησιμοποιώ συνεχώς σε τεχνο/οικονομικές μελέτες (μάκρο) με άψογα και συγκρίσιμα αποτελέσματα. Αν δεν έχετε ειδικότερες οικονομικές σπουδές και πρόσβαση σε αξιόπιστα και στοχευμένα στατιστικά στοιχεία παρελθόντων ετών, ίσως να σας βολέψει.

Παράδειγμα:
Εμπόρευμα που πουλιόταν το 1974 προς 100 δρχ πόσο έπρεπε να κάνει σήμερα με κριτήριο τα μεροκάματα;
Απάντηση:
Το 1974 το λ για το Α’ τρίμηνο ήταν 1,25 δρχ. και σε ευρώ 1,25/340,75 = 0,00367 ευρώ.
Σήμερα το λ του Β’ τρίμηνου είναι 0,19126 ευρώ.
Αρα το εμπόρευμα των 100 δραχμών σε τιμές 1974, σήμερα όφειλε να κάνει
100x(0,19126/0,00367) = 5.210 δρχ
ή 5.210/340,75 = 15,3 ευρώ.

αρχ. ελλέβορος > ελλέβορας > αλλέβουρας > αλλέουρας > αγλέουρας: (ο) ουσ. είδος δηλητηριώδους φυτού | φρ. “να βγάλεις τον αγλέουρα”, να βουβαθείς - “έφαγε ή ήπιε τον αγλέουρα”, έφαγε ή ήπιε υπερβολικά.
Tο “ελλεβόρος” προέρχεται πιθανόν απ’ το ελλός (ελάφι) και το βορά (τροφή).

Πληροφορίες που μεταφέρω με επιφύλαξη απ’ το λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη και το λεξικό του Μπαμπινιώτη.

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του ελλέβορου ανάγονται στην ελληνική μυθολογία, συγκεκριμένα ο Μελάμπους, ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό ως βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Αυτός και ο αδερφός του ο Βίας αφού θεράπευσαν παντρεύτηκαν τις πριγκηπισσες.
Ο Ιπποκράτης περιγράφει τον λευκό ελλέβορο (Veratrum album) και τον μέλανα(Helleborus officinalis) ως ιατρικά καθαρτικά, πταρμικα και καυστικά.
Ο Διοσκουρίδης στο 5ο βιβλίο του περί ιατρικής ύλης αναφέρει οίνους, ορυκτά και ανόργανα φάρμακα. Ο ελλεβορίτης οίνος από μέλανα ελλέβορο χρησιμοποιείται ως εκτρωτικό. Παράλληλα στο 4ο αναφέρει και περιγράφει λεπτομερώς τον λευκό και μέλανα ελλέβορο. Ο λευκός χρησιμεύει ως καθαρτικό και οφθαλμικό φάρμακο, ενώ ο μέλανας έχει πλήθος ιδιοτήτων εκτός του ότι είναι καθαρτικό όπως κατά της μελαγχολίας ,της επιληψίας της μανίας ,της βαρυκοίας ακόμη και των πονοδόντων. Και οι δύο έλλεβοροι είναι εκτρωτικά ενώ παράλληλα δηλητηριώδεις.
Ο Αρχιγένης σύμφωνα με τον Ορειβάσιο χρησιμοποιεί τον Ελλέβορο κατά της μανίας ενώ μνημονεύονται και η προετοιμασία του ασθενούς για την παροχή του ελλέβορου όπως επίσης και τα τρία είδη του που χρησιμοποιούνταν ο Οἰταῖος ,ο Γαλατικός και ο Σικελικός.
Πραγματι μια απ τις ονομασίες του είναι Αγλέουρας.
:107: