Επειδή το παραπάνω το είπε σε εμένα (όπως φαντάζομαι και σε άλλους), να σας μεταφέρω ότι τον ρώτησα “δηλαδή πόσο κάνει τελικά”, και απάντησε ότι ο μισθός είναι 150.000 δρχ. και ότι άρα το μπουζούκι το άριστο φτάνει και τις 300.000 δρχ.
Η απάντηση ήταν πολύ σωστή για το 1992 (τότε ειπώθηκε), διότι όντως κάπου τόσος ήταν ο μισθός ενός φίλου μου που είχε διορισθεί στο Δήμο Αθήνας σα σχεδιαστής απ’ το '89 (είχε ήδη 3 χρόνια υπάλληλος δηλαδή).
Η απάντηση ήταν σωστή για τον επιπλέον λόγο ότι τότε παίρνανε μπουζούκια όλοι οι φίλοι μου απ’ τη σχολή και πληρώνανε κάπου 200.000 για τα τέλεια τρίχορδα και 80.000 με 100.000 για τα μετριότερα (αλλά ωραιότατα κατά τη γνώμη μου).
Σήμερα (Α’ τρίμηνο του 2007) ο συντελεστής αναθεώρησης “λ” (*) ισούται με 0,19 ενώ το '92 ήταν κάπου 26 σε δρχ = 26/340,75 = 0,076 σε ευρώ. Και επειδή 0,19/0,076 = 2,5 πάει να πει ότι οι τιμές σήμερα όφειλαν να βρίσκονται στα επίπεδα του 250% του 1992.
Αν κάνετε τις πράξεις, τα 150 με 300 χιλιάρικα του '92 σήμερα είναι από 1.100 ευρώ έως 2.200 χονδρικά.
Αρα και ο Αρης και εγώ (αλλά και ο Jordan και ο Καλφόπουλος) δώσαμε ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΕΣ ΤΙΜΕΣ:
1.000 για ένα πολύ καλό και 2.000 για κορυφαία καλλιτεχνική δημιουργία.
Από κει και πέρα, μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας πότε σας ληστεύουν.
ΥΓ. Νίκο (Φρονιμόπουλε), νομίζω ότι οι προσπάθειες μιας επαγγελματικής ομάδας να απεμπλακεί από την βάσανο του τιμολογίου, στο τέλος θα την οδηγήσει στην απαξίωση. Από αυτό το στάδιο τιμολόγησης των υπηρεσιών τους, έχουν περάσει όλοι οι επιστήμονες (και οι περισσότερες αν όχι όλες οι επαγγελματικές ομάδες) απ’ το μεσοπόλεμο και ύστερα. Σε κανέναν δεν άρεσε αλλά το κάνανε για να σωθούνε. Τώρα πια, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, υπάρχουν τιμολόγια και άρα ο υποψήφιος πελάτης μπορεί να κάνει τον οικονομικό προϋπολογισμό του και να πάρει (π.χ.) ένα οικόπεδο γνωρίζοντας εκ των προτέρων πόσο θα του στοιχίσει η καλλιτεχνική δημιουργία του Αρχιτέκτονα καθώς και τις τιμές των υλικών (βλέπε τον αστερίσκο του παρόντος).
Πολύ παλιότερα, όταν η τιμή των υπηρεσιών ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης διαπραγμάτευσης (δηλ. “όπου σε πιάσω”) απλά αποφεύγανε τον αρχιτέκτονα και πηγαίνανε σε κάποιον εργολάβο της οκάς και χτίζανε ό,τι λάχει όπως λάχει. Τα βλέπουμε γύρω μας.
Εγώ θα έλεγα καταρτίστε τιμολόγιο ειδ’ άλλως θα σας φάνε λάχανο τα εισαγόμενα απ’ τις βιοτεχνίες της Τουρκίας. Επιασα ένα τέτοιο τζουρά στα χέρια μου πριν δυο βδομάδες στο Λαγκαδά και έμεινα στήλη άλατος όταν μου είπανε ότι τον πήρε 150 ευρώ με τη θήκη του και τρια σετ χορδές!
Υπόψη, το τζουραδάκι ήταν μέτριο προς καλό (αλλά πάντως πολύ καλύτερο απ’ το δικό μου) και αν είχαν προσέξει λιγουλάκι τα φινιρίσματα, θα το χαρακτήριζα εξαιρετικόν!
(*)
Και ένα χρήσιμο μάθημα για μικρούς και μεγάλους:
Συντελεστές αναθεώρησης μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.domiki.gr/amoives_ika/lamda.htm
και αν χρησιμοποιήσετε τον πίνακα, να μην ξεχνάτε να διαιρείτε τις τιμές προ του 2002 με το 340,75 για να μετατρέπονται σε ευρώ.
To “λάμδα” είναι ο συντελεστής αναθεώρησης τιμών για παροχή υπηρεσιών αλλά και για τιμές πάσης φύσεως υλικών που σχετίζονται με την κατασκευή (πιάνει ακόμα και μηχανοκίνητα μέσα). Είναι ένα είδος αποπληθωριστή που στηρίζεται στα μέσα οικοδομικά ημερομίσθια (ειδικευμένου και ανειδίκευτου εργάτη) όπως ανακοινώνονται από την ΕΣΥΕ (www.statistics.gr) κάθε τρίμηνο. Σε γενικές γραμμές είναι καλό εργαλείο τσεκαρισμένο στην πράξη. Εγώ το χρησιμοποιώ συνεχώς σε τεχνο/οικονομικές μελέτες (μάκρο) με άψογα και συγκρίσιμα αποτελέσματα. Αν δεν έχετε ειδικότερες οικονομικές σπουδές και πρόσβαση σε αξιόπιστα και στοχευμένα στατιστικά στοιχεία παρελθόντων ετών, ίσως να σας βολέψει.
Παράδειγμα:
Εμπόρευμα που πουλιόταν το 1974 προς 100 δρχ πόσο έπρεπε να κάνει σήμερα με κριτήριο τα μεροκάματα;
Απάντηση:
Το 1974 το λ για το Α’ τρίμηνο ήταν 1,25 δρχ. και σε ευρώ 1,25/340,75 = 0,00367 ευρώ.
Σήμερα το λ του Β’ τρίμηνου είναι 0,19126 ευρώ.
Αρα το εμπόρευμα των 100 δραχμών σε τιμές 1974, σήμερα όφειλε να κάνει
100x(0,19126/0,00367) = 5.210 δρχ
ή 5.210/340,75 = 15,3 ευρώ.