Παρακαλώ όποιος γνωρίζει ας βοηθήσει!!!
Επειδή έχω :112: (σπάσει) το κεφάλι μου :019:Χα! Χα! Χα!
και δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει ο Νταλγκάς σ’ αυτό το στίχο:
‘‘Πάλε μεθυσμένος είσαι μπάρμπα-Θοδωρή
πότε το ήπιες το κρασάκι…’’
αν κάποιος γνωρίζει ας μου πει!!!
Ευχαριστώ πολύ!!! 
Υ. Γ. Ελπίζω να το πόσταρα στο σωστό μέρος το μήνυμα, αν όχι ας με συγχωρέσουν οι συντονιστές!!!
Έτσι νομίζω κι εγώ. Για την ακρίβεια ακούω «του Ταμπακναρή», αλλά επειδή δε μου πάει, μάλλον Ταμπακλαρή λέει. Σε κάθε περίπτωση πάντως λέει όνομα και όχι κάποια λέξη που με λίγη φαντασία και εξασκημένο αφτί τη βρίσκεις πιο εύκολα.
Υπάρχει περίπτωση να λέει “του Παπά-φλαρή” ; Όπως και να έχει όνομα πρέπει να είναι πάντως
Τabaklari πρέπει να σημαίνει κάτι σαν “πλάκες” και η λέξη χρησιμοποιείται για τα πιάτα (μαγειρικής). Αλλά αυτό δεν πρέπει να χει σχέση με το στίχο, κάποιο όνομα προφανώς ή παρατσούκλι θα είναι, χώρια που όντως σαν να ακούγεται: “του Ταμπακναρή”.
Οντως Βορειοανατολικέ σωστά το 'πιασες. Tabaklari είναι τα πιάτα στα τούρκικα. Πολύ σωστή η ιδέα σου για παρατσούκλι.
Μπορεί ο Ταμπακλαρής να είναι αυτός που σερβίρει τα πιάτα με τους μεζέδες (
και μαζί με το κρασί; Κατι σαν γκαρσόνι ή ιδιοκτήτης ταβέρνας; Ποιος ξέρει…
Αν δεν ξέρει την απάντηση ο Διόνυσος, τότε και οι Τούρκοι έχουν ξεχάσει τη λέξη / όνομα / παρατσούκλι σήμερα, όπως και εμείς ψαχνόμαστε για διάφορα ξεχασμένα (κασόμπρες και πλήθος άλλων) και δεν τα βρίσκουμε πλέον. Συμφωνα με το λεξικό μου, tabak είναι όντως το πιάτο, tabak takimi τα πιατικά, tabaka στρώμα, φύλλο, τάξη (κοινωνική;), πέτρωμα (φολιδωτό;). Tabaklar είναι ο πληθυντικός της λέξης . Tabaklik η πιατοθήκη αλλά και η τέχνη της βυρσοδεψίας. Τabakhane το βυρσοδεψείο.
Πάντως, [u]Τάμπακλαρ[/u] είναι και όνομα περιοχής στο Τσανάκαλε της Τουρκίας.
Μπορεί, επομένως, να αναφέρεται ο στίχος και ότι ήπιε ο τύπος όλο σχεδόν το κρασάκι της περιοχής αυτής.
Μάλλον θα σημαίνει “ τα πιατάδικα”, αφού η περιοχή είναι γνωστή για τα κεραμικά της.
Και κάτι άσχετο με το μάντεμα της λέξης: Ευτυχώς που βγήκε επιτέλους στην επιφάνεια και η ηχογράφηση με τον Νταλγκά, μπας και ξεσυνηθίσουν τα αυτιά μας από εκείνη την παράξενη εισαγωγή του βιολιστή της Παπαγκίκα, που είναι και ρυθμικά και μελωδικά λάθος αλλά την έχει μάθει όλη η Ελλάδα από το βυνίλιο “Ρεμπέτικα της Αμερικής”.
Πολύ ωραία πληροφορία Ελένη! Μάλλον δένει το γλυκό. Ισως τελικά να είναι κάποιος από το Ταμπακλάρ. Οπως λέμε Σαλονικιός ή Σμυρνιός.
Νίκο, φαντάζομαι ότι γνωρίζεις μια εισαγωγή που κυκλοφορεί στα μουσικά σχήματα. Εγώ την είχα ακούσει από τον Γιώργο Μειναχείλη που την έπαιζε με το κανονάκι του και μου την έμαθε κιόλας. Δεν την έχω βρει κάπου ηχογραφημένη.
Υ.Γ. Υπάρχει και Ταμπακλαρ μαχαλάς στην Πόλη:
http://www.netkayit.com/adres_arabul.php?adres=ISTANBUL-USKUDAR-SELIMIYE-TABAKLAR-MAHALLESI
Διονύση, η εισαγωγή που κατά 99,9% κυκλοφορεί στα μουσικά σχήματα είναι σε διατονική μελωδία (και όχι σαμπά, όπως το υπόλοιπο κομμάτι) και σε ένα περίεργο 3322323 (και όχι 2322 όπως το υπόλοιπο κομμάτι). Δεν έχω ακούσει άλλη εισαγωγή από σημερινά μουσικά σχήματα στην Ελλάδα. Στην εισαγωγή του κομματιού εδώ παραπάνω (#2) ο Σαλονικιός παίζει μελωδία σαμπά και ρυθμό 2322. Σαμπά και 2322 παίζει και ο Ογδοντάκης στην ηχογράφηση με τον Νούρο.
από ρε μιλώντας, αν εννοείς την σολ-φα#-σολ-λα-σιb-ρε-ντο κλπ, μια χαρά σε 2-3-2-2 βγαίνει αλλά δεν μου αρέσει. και είναι ένα μέτρο μόνο, οπότε αναγκαστικά επαναλαμβάνεται μέχρι ανίας.
σαφώς καλύτερη του ογδοντάκη. συνήθως παίζω μια παραλλαγή από λέσβο, εδώ από τον σόλωνα. σε σχέση με τη μαγαζίστικη είναι εντελώς σαμπάχ και πολύ πιο όμορφη! έχω ακούσει και μια εντελώς μπουζουξίδικη που ευτυχώς την ξέχασα αμέσως…
Νίκο ο Γιώργος επαιζε τη εισαγωγή που εβαλε o liga rosa (μπράβο ρε λιγκα, την εψαχνα αυτή την εισαγωγή). Μάλιστα δεν αποκλείεται να είναι ο ιδιος ο Γιώργος που παίζει το κανονάκι γιατί είχα ακούσει ότι έπαιζε με τον Σόλωνα.
Ενδιαφέρουσα η εισαγωγή “του Σόλωνα”. Αλλά και αυτές των Σαλονικού και Ογδοντάκη δεν είναι λιγότερο σαμπά, το ίδιο και μία βιολιστική όπου τραγουδάει ο Ρούκουνας (μάλλον μεταπολεμική και μάλλον εκτός εμπορίου). Το ίδιο και μία ηχογράφηση από τον Σίμωνα Καρά, στο δίσκο “Τραγούδια Ικαρίας και Σάμου”, όπου το κομμάτι καταγράφεται ως παραδοσιακό Ικαρίας. Και υπάρχει και μία ακόμα, αυτή διατονική, όχι σαμπά αλλά με κρατημένο το ρυθμό του χορού, αμερικάνικη (Panhellenion) όπου το κομμάτι ονομάζεται “Μπαγάσικο” αλλά αυτή δεν είναι διαθέσιμη.
Εγώ πάλι διαφωνώ.
Η εισαγωγή της Παπαγκίκα:
α) Όντως βγαίνει κανονικά σε 2322. Η εσωτερική αλλαγή στους τονισμούς είναι ένα κόλπο, θες το κάνεις, θες δεν το κάνεις.
β) Δίνει κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο κομμάτι. Είναι πολύ πιο σαμπαχαδίστικο ένα πέρασμα σε Ουσάκ παρά μια κατεβασιά ολόκληρης της κλίμακας Σαμπάχ, ξεκινώντας από το πάνω Ρε (που δεν υπάρχει κανονικά στην κλίμακα), όπως το παίζουν συνήθως σήμερα.
γ) Έχω την αίσθηση ότι ακούγεται σπανιότερα.
δ) Προτιμώ ακριβώς το γεγονός ότι δεν έχει Α και Β και μπορείς να παίξεις τέσσερις φορές το ίδιο πράγμα!
ε) Σε όποιον, αντιθέτως, προτιμά την ποικιλία από την επανάληψη, προσφέρει τη δυνατότητα να εναλλάσσει εισαγωγές (μια αυτή μια την άλλη).
Του σπανού τα γένια δεν βγαίνουν. Αν όμως δεν έχεις ακούσει ποτέ σου τις “άλλες” εισαγωγές, δεν θα βρεις πώς “μετατρέπεται” σε 2322. Η δική μου υποψία είναι ότι απλούστατα, ο βιολιστής της Παπαγκίκα (είτε ο Ζούμπας, είτε ο Μακεδόνας πρέπει να είναι, και οι δύο από περιοχές όπου το σαμπά δεν είναι καθόλου διαδεδομένο) δεν θυμόταν πώς ακριβώς είναι η εισαγωγή και “αυτοσχεδίασε”, τόσο στη μελωδία όσο και στο ρυθμό.
Υποκειμενικά μιλώντας, κάθε άλλο!
Επί χρόνια η εκτέλεση της Παπαγκίκα ήταν η μόνη που είχα ακούσει (ή ίσως η μόνη παλιά). Ξέροντας ότι το κομμάτι είναι 2322, το έπαιζα ολόκληρο έτσι και επιπλέον το άκουγα και έτσι. Είχα την αίσθηση ότι κάπου στην εισαγωγή οι Παπαγκικαίοι κάποια πονηριά βάζουν, αλλά δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα. Μέχρι που κάποια στιγμή μου μπήκε η ιδέα να το ψάξω λεπτομερώς, και ανακάλυψα ότι έχουν αλλάξει τα δυάρια και τα τριάρια, φανερώνοντας ότι τις ίδιες νότες είναι δυνατόν να τις παίξουμε και αλλιώς!
Άρα, σύμφωνα με την προσωπική μου πορεία γνωριμίας του συγκεκριμένου κομματιού, έχουμε έναν σταθερό ρυθμό 2322 σ’ όλο το κομμάτι και από πάνω έναν πρόσκαιρο αντιχρονισμό ως αλατοπίπερο.
Τώρα να μου πεις ότι τέτοιοι αντιχρονισμοί δεν κολλάνε, ότι το κομμάτι δεν είναι τζαζ ή έστω ποντιακό ή κρητικό για να πειράζει τους ρυθμούς αλλά θέλει στρέιτ παίξιμο, δεκτόν. Αλλά και πάλι, οι νότες των Παπαγκικαίων παίζονται εξίσου καλά (και πιο εύκολα) και χωρίς τον αντιχρονισμό.
Πολύ πιθανόν.
Αντίθετα από τον συνήθη τρόπο σύνθεσης, που είναι …;
Ακριβώς εκεί βρίσκεται η διαφορά μας. Και ακριβώς επειδή μιλάς
, δεν είσαι το αντιπροσωπευτικό δείγμα εκείνου που θα εκτελέσει (ή και θα συνθέσει) χωρίς δημιουργικές ακροβασίες κομμάτια παραδοσιακά, της εποχής στην οποία αναφερόμαστε. Όπως πολύ καλά ξέρουμε, η παραδοσιακή μουσική είναι πάρα πολύ συντηρητική και από τον κανόνα αυτόν δεν ξέφυγαν ούτε οι υψηλοτάτου επιπέδου μουσικοί με τους οποίους συνεργάστηκαν οι Μαρίκα και Κώστας Παπαγκίκα*.
Το περί συνήθους τρόπου σύνθεσης δεν το κατάλαβα. Εκτός κι αν απλά, στην ερώτηση
περιμένεις μιαν απάντηση του τύπου “Ο υπερσυντηρητικός”.
*τουλάχιστον, όταν έπαιζαν παραδοσιακά κομμάτια.
Ως προς το τελευταίο, εννοούσα ακριβώς το αντίθετο. Ο συντηρητισμός ασφαλώς μεν και υπάρχει. Ωστόσο όλα τα τραγούδια στηρίζονται στα λάθη της μνήμης κατά τη μεταφορά, από κάθε επόμενο εκτελεστή, αυτού που είχε ακούσει από τον προηγούμενο. Έχεις ακούσει ποτέ δυο ολόιδιες εκτελέσεις και να μη σου φανούν ύποπτες;
Ο Μπέλα Μπάρτοκ, αρχές 20ού αιώνα, είχε πει ότι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το τραγούδι δεν είναι παραδοσιακό.