Παιδιά,έχω ακούσει ότι ο Ανέστος είχε γράψει ένα τραγούδι, που δεν χτυπήθηκε σε δίσκο, με τίτλο, “Πάρε ένα γυαλί και κόψε το λαιμό σου”. Ξέρει κανείς κάτι για αυτό?
Ο Θόδωρος Πολυκανδριώτης ισχυρίζεται πως ο απτάλικος “Σαρκαφλιάς” στην εκδοχή που εκτελέσανε στο “Αμήν Αμάν”, είναι του Δελιά.
ʼλλοι πάλι λέγανε πως η “Ρεζέρβα” (που φέρεται ως του Πολυκανδριώτη), ήταν επίσης του Ανέστου.
Η μυθολογία της εποχής ρεμπετολογικής μας ενασχόλησης (1957-1967) έλεγε πως ο Ανέστος έγραφε ένα τραγούδι την ημέρα. Τόλεγε το βράδυ στο μαγαζί, κι οι φορτηγατζήδες το μεταφέρανε την άλλη μέρα στη Θεσσαλονίκη, και την παράλληλη ερχότανε πίσω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Μιλάγανε λοιπόν γιά εκατοντάδες τραγούδια, που γίνονταν επιτυχίες από στόμα σε στόμα. Τι απέγιναν αυτά τα τραγούδια; Κάποιοι ψιθυρίζανε πως είναι πολλά από τα πολύ γνωστά τραγούδια που υπογράφαν άλλοι, κάποιοι ακόμα απέδιδαν την επιτυχία του Τσιτσάνη στα τραγούδια που “έκλεψε” από τον Ανέστο. Αυτό το τελευταίο, δεν μας φαινόταν πολύ πιθανό, και λόγω διαφοράς στυλ, αλλά και λόγο της (δηλωμένης) χρήσης των αδέσποτων στίχων στον δικό του “Σαρκαφλιά”.
Με τα χρόνια που περνούσανε, μας έγινε συνείδηση πως η αναπτυσσόμενη μυθολογία των παλιών, δε μπορούσε να χρησιμεύσει στην ιστορική τεκμηρίωση. Συγχρόνως όμως καταλάβαμε πως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, ίσως και να κυκλοφορούν 5-6 τραγούδια του Δελιά με άλλο όνομα. Το πιθανότερο όμως είναι πως δεν έγραφε και… κάθε μέρα, ακόμα και λόγω πρέζας. Ούτε και μπορεί να έγιναν τόσες επιτυχίες από στόμα σε στόμα, και να μην τις θυμάται κανείς.
Φ.
“…ένα χαρτάκι, τρία τραγούδια έδινε τότε τ’ Ανεστάκι…”. Μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει ο Μ. Γενίτσαρης την εποχή του “άρρωστου” Δελιά. Τώρα, πόσα τραγούδια αντάλλαξε με “χαρτάκια”… δύσκολα θα μάθουμε. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μεγάλο αριθμό, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι σε δυο χρόνια συμμετοχής στη δισκογραφία ηχογράφησε μια ντουζίνα τραγούδια. Πράγμα που σημαίνει (αν λάβουμε υπόψην την …πεπατημένη των ρεμπέτηδων) ότι την ίδια εποχή είχε γράψει τουλάχιστον άλλα τόσα. Συμπληρώστε λοιπόν σ’ αυτά τα δυο χρόνια άλλα 5-6 χρόνια εκτός “Τετράδος” και δισκογραφίας, προσθέστε και την ποιότητα των ηχογραφημένων τραγουδιών του και …βγάλτε συμπέρασμα.
Οι παλιοί πάντως τον θεωρούσαν ως κορυφαίο ταλέντο. Δυστυχώς, δεν έζησε για να τους επιβεβαιώσει. Κατάφερε μόνο ν’ αναδειχτεί ως η τραγικότερη φιγούρα του ρεμπέτικου.
ΑΝ
Το “Μπράβο σου κύριε Πρόεδρε”, έχετε ακούσει αν είναι του Δελιά?
Γιατί υπάρχει αμφιβολία?
Η “Ρεζέρβα” που ξέρω εγώ είναι ένα τραγούδι του Τσιτσάνη με τον Καζαντζίδη. Που μπορώ να βρω την “Ρεζέρβα” του Πολυκανδριώτη?
Παιδιά βοηθήστε, καιγόμεθα. Καθότι Ανεστομανείς
Το “Μπράβο σου κύριε πρόεδρε” είναι καταχωρημένο εξ ολοκλήρου στο όνομα του Στράτου. Φυσικά πρόκειται για “εξ ολοκλήρου” δημιουργία του Δελιά.
ΑΝ
Φίλοι επαϊοντες του ρεμπέτικου, κάθε φορά που διαβάζω τα posting στο forum μαθαίνω και κάτι νέο. Θα σας παρακαλούσα πολύ να μας δίνατε ένα μικρό κατάλογο με βιβλία σχετικά με το ρεμπέτικο που θα μπορούσαμε ν’ αγοράσουμε κι εμείς οι λιγότερο καταρτισμένοι.
Σημείωση: Ετυχε να βρεθώ στην έκθεση βιβλίου στη Σαλονίκη πριν από δυο καλοκαίρια, την περπάτησα απ’ άκρη σ’ άκρη και σε διακόσια περίπτερα όλων των εκδοτικών οίκων βρήκα ένα μόνο βιβλίο κι αυτό ήταν κοινωνιολογική ανάλυση (Συγγραφέας Μαρία Κωνσταντινίδου νομίζω). Καλούτσικο βιβλίο αλλά… μια από τα ίδια.
Τη “Ρεζέρβα” που φέρεται ως του Γενίτσαρη, τραγουδάει ο Νταλάρας στον δίσκο που επιμελήθηκε ο Χατζηδουλής.
Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Τελικά για ποιά “Ρεζέρβα” μιλάτε; Του Πολυκανδριώτη(;), του Τσιτσάνη(;), ή του Γενίτσαρη; Εγώ ξέρω μόνο το “Σαλταδόρο” του Γενίτσαρη. Γιατί λέτε ότι “φέρεται” ότι είναι του Γενίτσαρη; Είναι μήπως του Δελιά στην πραγματικότητα; Κάτι τέτοιο έχω καταλάβει από τις συζητήσεις σας. Μήπως μπορείτε να το ξεκαθαρίσετε αυτό το θέμα γιατί τα έχω μπλέξει;
Παρεπιπτόντως, πολύ φοβερό τραγούδι, όπως άλλωστε και τα περισσότερα του Γενίτσαρη. Όλα επίσης που περιέχονται στο δίσκο του Νταλάρα για το ρεμπέτικο της Κατοχής είναι “πρώτα”. Και για μένα το καλύτερό του είναι το πρώτο του, το “Από μικρός φαινόμουνα.” Ένα CD του που άκουσα πρόσφατα (νομίζω με τίτλο “Ρεμπέτικοι δρόμοι”) είναι αρκετά καλό, με καλύτερο τραγούδι το “Σύριγγα και κουτάλι.” Πάντως, μου φαίνεται (ελπίζω να κάνω λάθος) ότι σχεδόν όλα τ’ άλλα έχουν στην ουσία μόνο στίχους δικούς του. Με πολύ μικρές αλλαγές νομίζω ότι ακούω τραγούδια όπως “Βαδίζω και παραμιλώ” και “Μονάχος μες στη μοναξιά.”
Ξέφυγα απ’ το θέμα, που ήταν τα ανέκδοτα του Δελιά, αλλά τα θυμήθηκα μια και μιλήσαμε για το Γενίτσαρη.
Λευτέρης
Τη “Ρεζέρβα” που φέρεται ως του Γενίτσαρη???
δήλ ποιανού είναι? (Μιλάς για τον σαλταδόρο?)
Ο “Σαλταδόρος” ήταν ανέκδοτος, λόγω Κατοχής κ.λ., αλλά σώζεται μιά Αμερικάνικη εκτέλεση που πιθανόν να έγινε και στην ίδια τη διάρκεια της Κατοχής. Σ’ αυτή την εκτέλεση δεν υπάρχει όνομα συνθέτη-στιχουργού, γι αυτό και εθεωρείτο αδέσποτο τραγούδι των σαλταδόρων. Εκ των υστέρων, κάποιοι υπέθεσαν πως μπορεί και νάναι του Δελιά, αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις…
Όλο το έργο του Χέλια είναι καθαρά βιωματικό , την εποχή που γράφτηκε ο Σαλταδόρος 1941-1943 ο ʼξεστος ήταν εξαθλιωμένος απ την Πρέζα.Φαντάζει μάλλον απίθανο να γράψει ένα τόσο περήφανο και δυνατό τραγούδι , έναν ύμνο της κατοχής.Η εκτέλεση του Κατσαρού μεταπολεμική πιστεύω γύρω στο 46 , έχει μουσική δική του τελείως άσχετη μ’ αυτήν του Γενίτσαρη και τραγουδιέται στην Αμερική παράλληλα με το Βάρκα γιαλό με τον τρόπο που τα τραγουδούσαν οι Έλληνες της Μέσης Ανατολής. Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως έφτασαν οι στίχοι στον Κατσαρό?
Μουσικά το τραγούδι του Κατσαρού είναι μάλλον πρωτόλειο σαμπάχ πάνω σε μια παραλλαγή από τα “τάληρα” και δεν του καλοβγαίνει ο ρυθμός σε αντίθεση με του Γενίτσαρη που είναι ολοστρόγγυλο χιτζάζ .Το πιθανότερο κατά την γνώμη μου είναι ότι κάποια αδέσποτα στιχάκια κυκλοφόραγαν στην κατοχή τα μάζεψε ο Γενίτσαρης και τα ντύσε με μουσική.
Τώρα ποιανού είναι η μουσική δεν μπορεί κανείς να το πει αλλά ούτε και να αμφισβητήσει τον Γενίτσαρη χωρίς κάποιο στοιχείο.
Ο Δαίμων εχτύπησε όπου Χέλια = Δελιά
Γαμημένο WORD
και δεν έφτανε αυτο έκανε τον Ανέστο …άξεστο η κωλο-αυτόματη διόρθωση
Οι “Σαλταδόροι” (έτσι αναφέρεται το τραγούδι στο δίσκο) ηχογραφήθηκαν πρώτη φορά στην Αμερική από το Γ. Κατσαρό, στα 1951-52 και αναφέρουν ως συνθέτη το Γενίτσαρη. Το τραγούδι το άκουσε ο Κατσαρός μάλλον απ’ την αδερφή του, που πήγε στην Αμερική κατά το τέλος της κατοχής ή λίγο μετά. Ετσι τουλάχιστον αναφέρει ο Π. Κουνάδης, ο οποίος είχε την τύχη να γνωρίζει προσωπικά τον Κατσαρό απ’ το 1987. Την ίδια εποχή, μαζί με το παραπάνω τραγούδι ο Κατσαρός ηχογράφησε και 5-6 ακόμα παλιά τραγούδια, ανάμεσά τους και το περίφημο “Συ μ’ έκανες να περπατώ” του Κώστα Σκαρβέλη (1η εκτέλεση “Μα τι να κάνω σ’ αγαπώ” το '37 με τον Γ. Κάβουρα). Πρόκειται μάλλον για την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Κατσαρού.
ΑΝ
ΥΓ. Σώτο, απενεργοποίησε την αυτόματη διόρθωση για να …γλυτώσεις.