"Αμανές" και "μανές"

Θέσεις & αντιθέσεις
21

Γεια σας,

Πάλι για την ετυμολογία (πέρα από εθνικιστικά ή άλλα κατάλοιπα): ο Παυσανίας αναφέρει τον μανερώ, θρήνο ή μοιρολόγι για το θάνατο του Λίνου ή Μανέρω, βασιλιά της Αιγύπτου. Την ίδια πληροφορία βρίσκουμε και στον Ηρόδοτο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι στα συμπόσιά τους οι Αιγύπτιοι τργουδούν τον μανερώ, ο οποίος δεν έχει μόνο θρηνητικό περιεχόμενο, αλλά και χαρούμενο. Είδα ότι προς αυτή την ετυμολογία στρέφονταικαι μερικοί σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως ο Δημήτρης Κοντογιάννης. Εξηγώ και πάλι, για να μην παρεξηγηθώ από τους φίλους συζητητές ότι όλα αυτά τα παραθέτω μόνο για πληροφόρηση. Θεωρούμε δεδομένη την πολιτισμική αλληλεξάρτηση όλης αυτής της πανσπερμίας λαών που συγκατοίκησαν στον ευρύτερο χώρο της Ανατολής.
Το ενδιαφέρον μας καλό είναι να στρέφεται στην ουσία, στο μουσικό αυτό είδος, όπου διαφαίνονται οι τεράστιες φωνητικές δυνατότητες των δημιουργών /τραγουδιστών του.

Ελένη.

22

Βρε Γιώργο μου…ο Κωσταντινόπουλος δεν λέει αμανέδες …Ψάλλει…(εννοώντας οτι ψαλτίζει πολύ στο στύλ του…) Και είναι κομματάκι απόμακρος και δύσκολος στο αυτί…τουλάχιστον στο δικό μου…

Ο Σαραγούδας βγάζει ψυχή όντως.Έχει και αυτό το ωραίο πανηγύρι μέσα στο αίμα του και μετά απ τον αμανέ σου πετάει κ ένα “Μάκια μάκια στον λαιμό και στα χειλάκια” και σε στέλνει στο διάλο κανονικά (με την καλή έννοια)…

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην multi_kulti 14 Φεβρουάριος, 2006)

23

Γεια σας,

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι που έχει λιγάκι σχέση με αυτά που λέμε, τουλάχιστο για τα επιφωνήματα. Στους ωραίους αμανέδες του Ατραϊδη που υπάρχουν στο sealab. rebetiko, είχα την εντύπωση ότι ενδιαμέσα φώναζαν και yalla, που είναι αραβική λέξη…σημαίνει περίπου έλα, αϊντε, come on, νομίζω. Είναι έτσι, ή παράκουσα; Μήπως είναι το ελληνικό “έλα” ή καμμιά παρόμοια τούρκικη λέξη;

Αν είναι όντως το αραβικό yalla, δεν μου φαίνεται τόσο παράξενο, γιατί υποθέτω ότι υπήρχαν επιρροές από τα αραβικά στις γλώσσες των εθνοτήτων της Μικράς Ασίας. Δεν ξέρω για την Πόλη, αλλά για τη Σμύρνη αναφέρει ο Κοσμάς Πολίτης τους αραβόφωνους “Χαλεπλήδες” από τη Συρία που ζούσαν στη πόλη. Μπορεί κανένας από τους ειδικούς να με φωτίζει πάνω σ’ αυτό;

Παρεπιπτώντος, από Ισραηλίτες τραγουδιστές της “ανατολίτικης” μουσικής ακούς συχνά το ελληνικότατο “γεια σου” στις ζωντανές ηοχγραφήσεις. Εκεί που λένε ένα τραγούδι στα εβραϊκά ή αραβικά πετάνε ξαφνικά ένα “γεια σου Σλόμη!” ή “γεια σου Χαϊμ!” στο μπουζουκτζή ή στο βιολινίστα (συνήθως μετά από ένα ταξίμι)! Αυτό το έμαθαν μάλλον ακούγοντας ελληνικούς δίσκους ή από “live” εμφανίσεις Ελλήνων τραγουδιστών και το ενσωμάτωσαν στο δικό τους πρόγραμμα. Τι να πω…η δόξα των Ελλήνων φτάνει παντού, ακόμα στα λαϊκά κέντρα της Μέσης Ανατολής!:wink:

Εύα

24

Επειδή το θέμα που συζητάμε ανάγεται και χάνεται πίσω στο μακρύ παρελθόν των λαών και των πολίτισμών της ευρύτερης περιοχής της Α.Μεσογείου, της Μ. και Εγγύς Ανατολής δεν θα πρέπει να απορρίπτουμε νομίζω καμμία απο τις εικασίες που διατυπώνουν διάφοροι συντοπίτες και συντοπίτισες, γιατί όλα όσα συζητάμε δεν είναι τίποτα παραπάνω απο εικασίες.
Εγώ θα ήθελα να σας παραπέμψω σε μία πήγή πληροφορίας πολύ διαφωτιστική που ενισχύει την άποψη - εικασία ότι ο αμανές ή μανές συνδέεται και ετυμολογικά αλλά και ουσιαστικά πολιτισμικά με την λέξη Μανέρως και ότι αυτή κουβαλάει μαζί της.Όσοι ενδιαφέρονται ας ψάξουν : www.bartleby.com Sir James George Fraser (1854-1941),The Golden Bough, 1922, page 424

26

Αγάπιε,

Σίγουρα έχεις δίκιο όσον αφορά τα κοινά πολιτισμικά στοίχεια των λαών της Ανατολικής Μεσογείου. Γενικά, όμως, σχετικά με την ετυμολογία εγώ θα έλεγα ότι ίσως καλύτερα να την αφήσουμε στους γλωσσολόγους! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλές φορές μας κάνει εντύπωση επιφανειακές ομοιότητες, που όμως δεν φανερώνουν καμιά ουσιαστική σχέση ανάμεσα στις εν λόγω λέξεις. Έτσι μπορεί να πέσουμε στην παγίδα που λένε παρετυμολογία ή “λαϊκή ετυμολογία”.

Τα ελληνικά, τα τουρκικά και τα αιγυπτιακά ανήκουν σε διαφορετικές γλωσσικές “ομάδες/οικογένειες” απ, ό, τι ξέρω, και γι’ αυτό είναι λίγο δύσκολο να έχουν αυτές οι λέξεις για τα οποία συζητάμε μια κοινή ετυμολογική ρίζα. Ομοιότητες που προέρχονται από δάνεια…ας πούμε, το τουρκικό mani-maniler που έγινε το ελληνικό μανές, είναι πιο πιθανές, κατά την ταπεινή μου γνώμη… ειδικά αφού οι δύο όροι δηλώνουν ένα κοινό μουσικό φαινόμενο που εκδηλώθηκε στην ίδια ιστορική περίοδο. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να καταλάβω την ακριβή ιστορική σχέση ανάμεσα στον αρχαίο αιγυπτιακό Μανέρω (που είναι και όνομα) και το είδος τραγουδιού μανές. Αλλά, όπως λες, εικασίες και υποθέσεις κάνουμε…μπορεί να κάνω λάθος.

Εύα

27

Ευα ειπαμε ο Μανέρως δεν ειναι ονομα, ειναι ο Μανυ-ερως δηλαδη ο Μανιωδης ερωτας του Λινου προς την αγαπητικια του, που του την εκανε στριφογυριστη … αντε μερα του Βαλεντινου σημερα !!
Τωρα απο που κι ως που ο μανιωδης εραστης αρχισε να τραγουδαει : αμαν-αμαν κι αυτο μου φαινεται περιεργο … υπο διερευνηση ειναι για μενα δεν μπορω να πω οτι εχω καταληξει, ισως μαθω κατι στο μελλον που θα με καταπληξει !!
Σε διορθωνω επισης απο πλευρας γραμματικης εκει που λες “πιθανές” το σωστο ειναι πιθανό ή πιθανόν.
Στο λινκ δεν μπηκα ακομα Αγαπιε, ιδωμεν …
Μουλτι συμφωνω απολυτα για τον Κωνστ/λο. Αλλα μην ξεχνας κατι ολοι οι αμανετζηδες της Σμυρνης και Πολης Σωφρονιου, Νταλγκας, Νουρος, Θοδωρακι κ.α. ηταν και καλοι ψαλτες αρα ειχαν δωσει και στοιχεια τετοια στον αμανε τους.
Ο πανηγυρτζιδικος αμανες και μενα με φτιαχνει τι λεμε τωρα …
Αυτο που λειπει σημερα βεβαια εινα ο γυναικειος Μανες.
Θυμηθηκα κι ενα νεο σχετικα τραγουδιστη του ρεμπετοσυναφιου που λεει καλα αμανεδες και ειναι
ο Νιαρχος, δεν ξερω αν κι ο Παπαδεας λεει νoμιζω ναι. Και τελος να αναφερω και τον Σολωνα Λεκκα για τον οποιο θα ηθελα πληροφοριες, καποιος μου ειπε οτι τον ειχε μια εκπομπη στην tv για καποιο αλλο θεμα απο Μυτιληνη …

28

George, εγώ πιάστηκα από το μήνυμα της Ελένης που λέει:

Από τον Αιγύπτιο βασιλιά Μανέρω και κατ΄επέκταση μανέρως σήμαινε θρήνος.

Δεν έχω διαβάσει το πόνημα του κυρίου Φαίδρου, και δεν ξέρω τι λέει για Αιγύπτιους βασιλιάδες και τους σεβντάδες τους, ίσως γι’ αυτό μπερδεύτηκα!:wink:

Για το λάθος που λες-κάθε φορά που γράφω κάτι εδώ ανακαλύπτω εκ των υστέρων κάποιο λάθος που μου ξέφυγε… όμως τι να κάνουμε, δεν είμαι native speaker, και ο χρόνος πολλές φορές με πιέζει. Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελα να πω ότι οι ομοιότητες που προέρχονται από γλωσσικά δάνεια είναι πιθανές, οπότε εκεί δεν έκανα λάθος, νομίζω. Δηλαδή, για να γίνω πιο σαφής…όταν έχουμε μια ελληνική λέξη που μοιάζει με μια τούρκικη λέξη, το θεωρώ πιο λογικό να είναι δάνειο από τα τουρκικά, παρά να προέρχεται από κάπου άλλου, μέσα στα βάθη των αιώνων. Αυτό ειδικά όταν ξέρουμε ότι μπήκαν τόσες πολλές τούρκικες λέξεις στην ελληνική γλώσσα…όπως οι Τούρκοι έχουνε πολλές λέξεις της ελληνικής στο λεξιλόγιό τους (ειδικά για τα ψάρια, κάτι που μου έκανε εντύπωση!). Αλλά, όπως είπα, αυτή είναι η δική μου ταπεινή γνώμη…όλα είναι πιθανά.

Τελικά, μάθαμε τόσα ενδιαφέροντα πράγματα για τον αμανέ που ίσως δεν πειράζει αν δεν μπρορούμε να βρούμε την άκρη όσον αφορά την ετυμολογία της λέξης.

Εύα

31

Αμανές
“Μονωδικόν παθητικόν άσμα τουρκικής προελεύσεως, εις το οποίον επαναλαμβάνεται συχνάκις η επιφώνησις “αμάν” (έλεος). Ο ελληνικός λαός διέπλασεν ιδίας μορφάς αμανέδων”.

“ΕΠΙΤΟΜΟΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΚΑΙ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ “ΗΛΙΟΥ” - Τόμος Α-Ι, σελ.284”

Εξ’ άλλου, λέμε συχνά: αμάν πια = έλεος πια.
Τώρα, που τα βρήκατε εσείς τα “μάνα”, “μανέρω”, και …δεν ξέρω τι;
Νομίζω ότι το πράμα είναι ευκολοπροσέγγιστο.

- Οι αμανέδες (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) βγάζουν από μέσα τους ή ερωτική κάψα, ή κοινωνική απόγνωση. Δηλαδή, ΠΟΝΟ, ΝΤΑΛΓΚΑ.
Και ο πόνος ή ο νταλγκάς αυτός είναι δυσβάστακτος για την ανθρώπινη φύση, για την ανθρώπινη φυσική αντοχή. Εξ’ ου και το επαναλαμβανόμενο “αμάν - αμάν” (έλεος - έλεος). Γιατί αυτός που πονάει βαθειά (ανεξάρτητα αιτίας) αποζητά -εν τέλει- τη ΛΥΤΡΩΣΗ.

Και για να το καλαμπουρίσουμε και λιγάκι, μόλις θυμήθηκα μια (παλιά) ανδρική έκφραση που λέει:

“Αμαν πια. Εσύ πια, νομίζεις πια, πως είσαι πια και εγώ δεν ξέρω …ποια!”

Κοντολογίς: Έλεος, έλεος, έλεος… [sorry γυναίκες, καλαμπούρι είναι].

Σ.Π.

32

(Νίκος Πολίτης)
Την ξέρεις Γιώργο, αυτή την ιστορία, και εγώ την ξέρω και πολλοί άλλοι (όποιος ψάξει παλαιότερες συζητήσεις θα βρεί υλικό). Από εκεί όμως μέχρι να θεωρήσει κάποιος σοβαρά ότι εξ αυτού ονομάστηκε μανές ο μανές, χρειάζεται δουλειά και αποδείξεις, που πριν δύο περίπου χρόνια τις έψαξα μανιωδώς και δεν τις βρήκα. Και ναί, ο Ηρόδοτος και αργότερα και ο Παυσανίας, ίσως και ο Πλούταρχος, αναφέρουν το θρήνο του Λίνου, αλλά από εκεί και μετά, τίποτα απολύτως δεν αναφέρεται στις γραπτές πηγές. Άσε που Αιγύπτιοι είναι, όχι Έλληνες. Αναφέρεται όμως για τους μικρασιάτικους γάμους ότι οι καλεσμένοι έπαιρναν κάποιο μικρό δωράκι, σε ένα χαρτάκι τυλιγμένο που μέσα είχε γραμμένο ένα τετράστιχο (ή δίστιχο) και αυτά τα δωράκια τα έλεγαν «μανεδάκια». Και αυτά τον 19ο αιώνα. Όσο για την άποψη του ΚΦ ότι η ονομασία «μανές» καθιερώθηκε με τον Γιοβανίκα, μην ξεχνάμε ότι ο Βλάχος έδρασε ελάχιστα πρίν από την έναρξη της δισκογραφίας και δεν έχουμε μεγάλη σιγουριά για το πώς λεγόταν το είδος αυτό παλαιότερα. Ξέρουμε μόνο τι έγραφαν οι δίσκοι.

Μάρθα, η διατριβή αυτή με ενδιαφέρει, αν μπορείς πές μου που μπορώ να την ψάξω. Να ξέρεις όμως ότι η ελληνική μουσική παράδοση δεν δέχεται τραγούδισμα με συλλαβές χωρίς νόημα, που το δέχονται πολλές άλλες παραδόσεις της Μέσης Ανατολής, μέχρι Ινδία. Και το γκαζέλ φαίνεται (το ψάχνω) ότι κάποτε ήταν φωνητικός αυτοσχεδιασμός χωρίς φράσεις με νόημα (σήμερα έχει στίχους).

Εύα, ένας αχταρμάς εθνοτήτων ήταν η ανατολική Μεσόγειος επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υπήρχε απίστευτα μεγάλη αλληλοεπιρροή στα πάντα, άρα και στα επιφωνήματα. Η παράδοση συνεχίζεται (και) στο Ισραήλ, όπου τους αρέσουν πάρα πολύ τα μοντέρνα ελληνικά κομμάτια.

Γιώργο, τον Μάνο Κουτσαγγελίδη τον άκουσα στην Ύδρα σε διάφορα πιασιάρικα, και σε κάτι που θα πρέπει να το θεώρησε αμανέ. Εκεί, σε κάποιο σημείο, έβγαλε μία φωνή που έλεγε «ααααααααα» επί τόσο χρόνο όσος χρειαζόταν για να θαυμάσει το κοινόν την αντοχή της αναπνοής του και να τον χειροκροτήσει, αλλά αυτό το α δεν περιείχε το παραμικρό μέλισμα, ήταν αξιοσημείωτη η σταθερότητα του ύψους της φωνής του. Ελπίζω να τραγουδάει και πιό παθιάρικα από αυτή την επίδειξη σταθερότητας. Άθελα μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδισμα του Μαχμούτ που αναφέρει και ο ΑΝ παραπάνω και που είναι υπόδειγμα ανατολικής μελισματικής τεχνικής. Και μιά και είναι γνωστή στην παρέα μου η κακία μου για ότι μου απαρέσκει, να σχολιάσω ότι δεν θα ήθελα να είμαι το κανονάκι του, θα αισθανόμουν αβάσταχτους σωματικούς πόνους.

Αγάπιε, προσπάθησα να ψάξω στο λίνκ που αναφέρεις, δεν βρήκα τον κύριο James George Fraser. Μήπως μπορείς να βοηθήσεις λίγο περισσότερο;

33

Λοιπόν Γιώργο,
Ο Σόλων Λέκκας μένει στην Πηγή Λέσβου, από μικρός δούλευε σε πανηγύρια στο νησί με τις παλιές ορχήστρες με πνευστά.
Τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με κάποιον μουσικό τον Βασίλη Βέτσο, ο οποίος μένει στη Θεσσαλονίκη.
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου έχει εκδόσει τα “Μουσικά σταυροδρόμια του Αιγαίου” όπου υπάρχουν κάποια cd σε μερικά από τα οποία τραγουδάει και ο Σόλων.
Επίσης ο ίδιος πουλάει τρία cd δικά του το ένα από τα οποία έχει αμανέδες.
Το τηλέφωνό του είναι 22510 61128

34

Φίλε Νίκο,
Δεν έχω να σου δώσω παραπάνω πληροφορίες προς το παρόν για την πηγή που ανέφερα χθές.
Επαναλαμβάνω τον δικτυακό τόπο: www. bartleby.com
Αφού μπείς μέσα κάνε έρευνα στο Sir James George Fraser (1854-1941),The Golden Bough, 1922,page 424

35

Αυτή η συζήτηση για μένα έχει ξεκαθαρισει τις απορίες μου. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη, αλλά πιστεύω πως η ονομασία του αμανέ προήλθε απο το ηχητικό επιφώνημα “αμάν” και λιγότερο από κάτι άλλο (το ίδιο ισχύει για το καφέ αμάν).
Για μένα δεν παίζει ρόλο τι ετυμολογία είχε αυτή η λέξη πριν 1000 ή πριν 2000 χρόνια, γιατί είναι φανερό ότι έγινε κατάλληλο επιφώνημα για τους Τούρκους και για τους Έλληνες, και επίσης για όλους παντού στην οσμανική αυτοκρατορία. Το “αμάν” μπορεί να εκφράζει τα πάντα…
Και γιατί είναι πολύ καλλητεχνικός είδος πιστεύω ότι άνθιζε στα Musik-Cafe στην αρχή του περασμένο αιώνα, ανεξάρτητα αν ήταν τούρκικο ή ελληνικό καφέ. Η γλώσσα είναι διαφορετική, το περιεχόμενο και η μορφή είναι το ίδιο, έτσι το κατάλαβα. Και αν δεν υπήρχαν αμανέδες ή γκάζελ, σίγουρα θα υπήρχε ένα άλλο είδος γιατί υπήρχαν οι (κοινές) συνθήκες διαβίωσης που ευνοούσαν κάτι τέτοιο, και οι άνθρωποι είχαν την ίδια κατάσταση ψυχής.
Νίκο, για τη μορφή του γκάζελ δεν θα βρεις παραπάνω στην εργασία, μόνο οτι ταυτίζονται τελικά. Την διατριβή την βρεις μόνο στο πανεπιστήμιο νομίζω, ή στην Κρατική Βιβλιοθήκη που διαβάζω εγώ.

36

Ξέχασα κάτι να πω. Ο Σ. Λέκκας λέει> “τον αμανέ δεν τον τραγουδάς, πρέπει να τον κλαις”.

37

Γεια σας

Αν και παρακολουθώ καιρό τις συζητήσεις σας, πρώτη φορά συμμετέχω. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η ύπαρξη δυο όρων,“αμανέ” και “μανέ” για το ίδιο είδος. Εμένα δεν με έπεισε ο Νίκος Πολίτης και εξηγουμαι. Διαβάζοντας Παυσανια είδα ότι αναφέρει πως οι Αιγύπτιοι θρήνησαν το υάνατο του Λίνου/ Μανερώ (ο οποιος χωρίς ειρωνείες είχε πεθάνει νέος) και ο θρήνος, όπως και σχετικά τραγούδια έφτασαν και σε γειτονικές χώρες. Σκέπτομαι λοιπόν ότι ο όρος Μανές προέρχεται από τον Μανερώ, των Ιώνων/ Μικρασιατών. Έπειτα οι Τούρκοι πρόσθεσαν το λυτρωτικό “αμάν”, έλεος, λύτρωση.

Τις παραπάνω σκέψεις μου θα δημοσιεύσω σε μια μικρή βέβαια πολιτιστική εφημεριδούλα, που εκδίδουμε κάποιοι “άρρωστοι” με το ρεμπέτικο και τη διαβάζουμε αναμεταξύ μας. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν προβληματιζομαστε πάνψ σε ό,τι γράφουμε.
Θα ήθελα να μην αντιμετωπίσετε με ειρωνεία και εμένα (απ΄ό,τι είδα δεν γλύτωσαν ούτε και οι κυρίες του φόρουμ, παρόλο που ευγενικά είπαν τις σκέψεις τους.

Γιάννης

38

Γιάννη,

Κατ’ αρχάς καλώς όρισες στην παρέα!

Έγραψες…

/Θα ήθελα να μην αντιμετωπίσετε με ειρωνεία και εμένα (απ΄ό,τι είδα δεν γλύτωσαν ούτε και οι κυρίες του φόρουμ, παρόλο που ευγενικά είπαν τις σκέψεις τους).

Τα καλοπροαίρετα καλαμπούρια που ειπώθηκαν σ’ αυτο το thread δε με ενοχλούν προσωπικά, και ας είμαι “κυρία”! Και αν η ίδια φάνηκα πως αντιμετωπίζω με ειρωνία τη θεωρία για τον Μανέρω, ζητώ συγνώμη. Προσωπικά δε με πείθει… Αλλοίμονο, όμως, αν όλοι μας πάντα είχαμε την ίδια γνώμη…τότε δε θα γινόταν συζήτηση.

Εύα

39

Πάντως στη Κύπρο έχομε τη λεξη Μανιέρα. Λέμε αυτή είναι η μανιέρα του εννοώντας ότι αυτή ειναι το καμάρι η η κρυφή του λαχτάρα, ο νταλγκάς του.

40

Γεια χαρά σς όλους

Sorry, που θα χρησιμοποιήσω το forum για προσωπική επικοινωνία, αλλά θάθελα κάποια στοιχεία παραπάνω από την Ελένη, μια που δεν μπορώ να βρω άκρη με τα e-mail.
Απευθύνομαι σε σένα, Ελένη, για στοιχεία περισσότερα όχι για την προέλευση του “αμανέ”, είναι ξεκάθαρο ότι προέρχεται από το επιφώνημα “αμαν”. Αλλά για τον μανέ, ό,τι στοιχεια έχεις , αν μπορείς να μου τα στείλεις. Ισρορικά αλλά και για όσους δέχονται ως ερμηνεία αυτή, όπως ο Κοντογιάννης που ανέφερες, μετρα η γνώμη του για μένα. Θα αναφέρω στο άρθρο μου όλες τις εκδοχές και θα αφήσω την παλιοπαρέα στα συμπεράσματά της. Ρίχνοντας μια ματιά στο profile σου, δεν χρειαζόσουνα- κατάλαβα- υποδείξεις για παμπάλαια λεξικά… ελπίζω να σηκώνεις και ειρωνεία…
Έχοντας μεγαλώσει στην Καισαριανή, από δυο σόγια πρόσφυγες, απο Προύσα και Σμύρνη, θυμάμαι να τραγουδάνε ολοι στο σπίτι και στις γειτονιές “μανεδάκια”, έτσι τα ονόμαζαν περισσότερο, όχι αμανέδες, αν θυμάμαι και καλά.
Σ΄ευχαριστώ, κοπέλα μου, για ό,τι στείλεις.

Και λίγα λόγια για το forum. Σας ζηλεύω, μπαγάσηδες, είστε καταπληκτικοί. Η “Κλικα” είναι φανταστική, μου αρέσει και σαν όνομα, παντα οι παρεες κάνουν το θαύμα.

Γιάννης.

41

μην μας ζηλεύεις καθόλου.ούτε μπαγάσηδες είμαστε.απλώς έχουμε κόλλημα με το ρεμπέτικο,όπως άλλοι έχουν με την Μαριάντα Πιερίδη.
(Προσωπικά έχω κόλλημα και με την ΜαΠι)

42

Γεια σας και πάλι.

Άνακάλυψα, μέσω της Ελένης (χίλια ευχαριστώ κορίτσι μου, είπα να στείλεις ό΄τι μπορεις και εσυ έστειλες θησαυρό!) ένα βιβλίο: Αριστομένη Καλυβιώτη “Η μουσική ζωη 1900-1922”. Στη σελίδα 31 γράφει ένας Τούρκος, ο Εγιουπ Σαμπρη, ο οποίος βέβαια δεν κινείται από εθνικιστικους λόγους ότι οι “μανέδες” δεν έχουν σχέση με την "πλούσια Οθωμανική μουσική… ότι ο μανες το 1902 βρίσκεται υπό διωγμό στην Τουρκία…

Άλλο στοιχείο-θησαυρός: Εξώφυλλο δίσκου της εταιρείας orfeon με το τραγούδι “Απονιά” από την ελληνική Εσουδιαντίνα χαρακτηρίζεται στο εξώφυλλο ως “ρεμπέτικο”…

Αυτά για όποιον ψάχνεται…

Ελένη, ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Γιάννης.

43

Εγώ, πάλι…

Ο πλήρης τίτλος του βιβλίου είναι:"Σμύρνη- Η μουσική ζωή 1900-1922. Επίσης σε παράρτημα στο τέλος του βιβλίου αναφερεται η δισκογραφία της περιοδου 1900-1922 με ελληνικά τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στη Σμύρνη και στην Κων/πολη.

Άρη, υα χρησιμοποιήσω στοιχεία απο οσα ανέφερες, φυσικά με το ονομά σου. Ελπίζω συμφωνείς, αλλιώς δεν χαλάμε και τις καρδιές μας. Αν διαφωνείς, θα το σεβαστώ, πάντως. Περιμένω τι θα μου πεις.

Γιάννης.