Γεια σας, ο δάσκαλος μου ανακάλυψε ένα πρόβλημα που έχω, που είναι ότι το μικρό μου δάχτυλο παντα όταν παίζω πετάγεται και κοιτάει προς τα έξω ενώ τα υπόλοιπα τα κρατάω κοντά στην ταστιέρα. Εχετε κάποια συμβουλή ή άσκηση ακριβώς για αυτό το θέμα, θα το αναλύσω και με τον δάσκαλο εννοείτε. Ακόμα και όταν το κοιτάω και λέω στον εαυτό μου «κρατά το εκεί το γαμημενο» δε μένει οπότε πάει αυτή η τεχνική😂 (Πόσο ελεγχουμε τελικά το μυαλό μας; Τροφή για σκέψη…)
Έχω ξαναπετυχει τέτοια περίπτωση, δες το με ορθοπεδικό καλύτερα. Αλλά για το τέταρτο δάχτυλο στο μπουζούκι δεν καιγόμαστε κιόλας, στην κιθάρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα λόγω των ακκορντων.
Edit: το μυαλό μου πήγε σε ζήτημα κατασκευής του χεριού, ενώ εσύ μάλλον μιλάς για εξάσκηση. Υπάρχουν συγκεκριμένες ασκήσεις για το μικρό δάχτυλο.
Εξάλλου, το σημαντικό είναι ο δείκτης να είναι συνέχεια πάνω στην ταστιέρα και να ορίζει θέση, το μικρό πάντα θα έχει τις αδυναμίες του.
1 «Μου αρέσει»
Ότι γενικά και αόριστα υπάρχουν το ξέρω απλά ρωτάω αν κάποιος έχει κάποια συγκεκριμένη που βοήθησε, ευχαριστω πάντως
Μια απλή είναι να παίζεις διαδοχικά θέση/άρση 1-4-3-4-2-4-3-4 στο ανέβασμα, και 4-3-4-2-4-3-4-1 στο κατέβασμα. Οπότε στο ανέβασμα θα έχεις 4ο στις άρσεις και στο κατέβασμα 4ο στις θέσεις. Ξεκινάς από το πρώτο τάστο και συνεχίζεις με το δεύτερο, μέχρι όσο αντέχεις.
Το θέμα της άσκησης είναι να έχεις όλα τα προηγούμενα δάχτυλα πατημένα, όχι μόνο αυτό που παίζει κάθε στιγμή. Ανεβάζοντας σταδιακά ταχύτητα, σε γρήγορο τέμπο θα κάνεις πολύ μικρές και εστιασμένες κινήσεις και τα δάχτυλά σου θα είναι χαλαρά και πάντα κοντά στην ταστιέρα.
ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Επειδή είναι κουραστική άσκηση, πρόσεχε να είναι χαλαρό το χέρι σου και στην πρώτη υποψία κούρασης κάνεις διάλλειμα. Σκοπός δεν είναι να πάθουμε τενοντίτιδα, αλλά αντίθετα να χαλαρώσουν τα χέρια και να κάνουμε τις ελάχιστες κινήσεις με την ελάχιστη δύναμη.
7 «Μου αρέσει»
1 «Μου αρέσει»
Αυτο που περιγραφει το βιντεο ειναι ενας εμπειρικός τροπος. Ωστοσο, οταν εχουμε ενα τετοιο θεμα πρεπει να δουμε τις αιτιες των πραγματων: Το μικρο (και οχι μονο) δαχτυλο, πεταγεται κυριως επειδη δεν ειναι αρκετα χαλαρο, επειδη συχνα παιζοντας, τα δαχτυλα μας σφιγγονται. Το πως θα χαλαρωσεις ειναι δουλεια για συζητηση με το δασκαλο σου και ταυτοχρονα υποθεση και τροπος και ερευνα ζωης γενικοτερα. Εκεινο που πρεπει να ειπωθει ειναι, πως, η χαλαροτητα στο παιξιμο ειναι το απολυτο ζητουμενο!..
[/quote]
2 «Μου αρέσει»
Καποια στιγμη, σε μια συζητηση με τον μεγαλο, τον τεραστιο Μανωλη Παππο, μου χε πει οτι υπαρχει ενα οριο στη δυναμη με την οποια παταει το δασχτυλο τη χορδη, περα απο το οποιο η ενταση δεν αυξανεται, απλως κουραζει κανεις τα δαχτυλα του χωρις λογο. Βαζουμε δηλαδη ολο και περισσοτερη δυναμη για να ακουστουμε, αλλα το μονο που συμβαινει ειναι να σφιγγομαστε ολο και περισσοτερο. Σκεψου πανω σ αυτο.
5 «Μου αρέσει»
Και επίσης, επειδή όλη του τη ζωή δεν είναι ασκημένο να κάνει αυτόνομες κινήσεις. Τι κάνει κανείς με το μικρό του δάχτυλο; Κάποιες ελάχιστες, εξειδικευμένες δουλειές (έγχορδα, πνευστά, πληκτρολόγιο…) που μπορεί και να μην τις συναντήσει ποτέ μπροστά του, ή να τις συναντήσει και πάλι να αποφύγει το μικρό δάχτυλο. Άντε και να ξύσει καμιά μύτη, κανένα αφτί. 
Ενώ δείκτης, μέσος, και λιγότερο ο παράμεσος, όλη μέρα μια ζωή ασκούν τη «λεπτή κινητικότητα».
4 «Μου αρέσει»
Σας ευχαριστω πολύ όλους, ότι πετάγεται επειδή δεν ειναι χαλαρό δε το σκέφτηκα η αλήθεια είναι αν και γενικά είναι γνωστό πως πρέπει να είμαστε χαλαροί ως αρχάριος ξεχνιέμαι.
2 «Μου αρέσει»
Δεν κάνω παράθεση ολόκληρο το μήνυμα για λόγους οικονομίας.
Θέλω να επισημάνω ότι σε όλο το κόσμο οι λαϊκοί μουσικοί στηρίζονται στα τρία δυνατά δάχτυλα και σπάνια χρησιμοποιούν το τέταρτο δάχτυλο, φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στο μπουζούκι (και στην λαϊκή κιθάρα σε μικρότερο βαθμό). Δεν χρειάζεται λοιπόν να βασίζουμε το παίξιμο μας στο μικρό, ας το έχουμε μόνο για βοηθητικό ρόλο και γρήγορα περάσματα.
2 «Μου αρέσει»
Φιλε Νικο, αυτο που λες ειναι μεγαλη αληθεια, ωστοσο το τριτο δαχτυλο δυστυχως δεν ειναι αμοιρο προβληματων: Ναι ειναι πιο δυνατο και “πεταγεται” λιγοτερο απ το τεταρτο, αλλα εχει μικροτερο ανοιγμα και ειναι λιγοτερο ευκινητο. Ισως ομως απλως να συνηθισα να παιζω αλλιως και τωρα δυσκολευομαι να αλλαξω.
3 «Μου αρέσει»
Δεν χρειάζεται να έχει άνοιγμα ο παράμεσος, η έκταση γίνεται μεταξύ δείκτη και μέσου. Εξάλλου γι’αυτό ο αντίχειρας πιάνει στο ύψος του μέσου, ώστε να δώσει στον δείκτη την ελευθερία να ανοίξει προς τα πίσω).
Όσο για την δύναμη, με τον παράμεσο γίνονται όλα τα σηκώματα (bending). Πραγματικά, στις λαϊκές μουσικές κάνει διπλή δουλειά, και του μικρού μαζί!
Κατσε, γιατι τωρα λες κατι παρα πολυ ενδιαφερον, αλλα εγω σε χανω: Τι εννοεις λεγοντας “δε χρειαζεται να εχει ανοιγμα ο παραμεσος, η έκταση γίνεται μεταξύ δείκτη και μέσου. Εξάλλου γι’αυτό ο αντίχειρας πιάνει στο ύψος του μέσου, ώστε να δώσει στον δείκτη την ελευθερία να ανοίξει προς τα πίσω)”. Π.χ.: Εστω οτι το 1ο δαχτυλο πιανει Μι, το 2ο πιανει Φα και θελουμε να πιασουμε Σολ. Λες οτι ειναι βολικοτερο να πιασουμε το Σολ με το 3ο δαχτυλο παραμε το 4ο; Δηλαδη οτι το ανοιγμα 2ο-3ο μπορει να ειναι μεγαλυτερο και πιο ευκινητο απο το 2ο-4ο; Ειναι δυνατον κατι τετοιο;;;
Όχι, εννοώ ότι αν πρέπει να παίξουμε μι-φα#-σολ με τόνισμα στο σολ (άρα ισχυρό δάχτυλο), θα βάλουμε δείκτη στο μι, μέσο στο φα# με έκταση (δείκτη-μέσου), και παράμεσο στο σολ.
Στο μι-φα-σολ θα μπορούσε να παιχτεί κανονικά το μι-φα με δείκτη-μέσο και μετά να γλιστρήσει απαλά μια θέση ο δείκτης ώστε να βγει ο παράμεσος στο σολ.
Γενικά το να έχουμε μια συνεχόμενη κίνηση στην πένα θέση άρση, και αντίστοιχα μια στάνταρ τοποθέτηση του άλλου χεριού στην ταστιέρα (ο δείκτης ορίζει θέση και μετακινείται ελεύθερα σε όλο το μήκος, φτιάχνοντας ζευγάρια με μέσο στα ημιτόνια και παράμεσο στους τόνους), μας εξασφαλίζει μια ομαλή και ρυθμική ροή κάθε μελωδίας.
Εγώ αυτό το βίντεο το θεωρώ γελοίο.
Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από τον άνθρωπο που εφαρμόζει αυτή τη μέθοδο, αλλά δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά. Νομίζω πως κάτι τέτοιο εύκολα μπορεί να τραυματίσει το χέρι, αν δεν γίνεται υπό την επίβλεψη του καθηγητή που “κάτι ξέρει” ( ; ). Και όπως έχω γράψει πριν καμιά δεκαετία που κάποιος είχε ποστάρει το βίντεο, αυτό θα το πρότεινα μόνο σε κάποιον που θέλει να μάθει το σπορ “άρση πλαστικού μπουκαλιού με σχοινί με το μικρό δάχτυλο”, και όχι μουσική.
Υπάρχουν φράσεις και ασκήσεις ώστε να στρογυλλέψουν τα δάχτυλα, και ο δάσκαλος πρέπει να είναι πάνω από το μαθητή και να του εξηγήσει ότι αυτό “έρχεται” σιγά σιγά με τη σωστή θέση, σωστά δάχτυλα, σωστή μελέτη με μετρονόμο, χαλάρωση κ.α.
Αναφορικά με τα παραδείγματα και για το άν χρειάζεται το μικρό δάχτυλο, δεν είναι απόλυτο φυσικά, αλλά ναι χρειάζεται και δεν είναι μόνο ποιές νότες παίζεις, αλλά και τι ακολουθεί πριν και τι μετά και σε τι ταχύτητα… οπότεδεν υπάρχει μια οπτική για το θέμα…
Οπότε @Marioslo έχε εμπιστοσύνη στον δάσκαλο, προφανώς στο επισήμανε για να αρχίσεις να το προσπαθείς, όχι σαν κάτι που δεν διορθώνεται.
Μόνο αν δεις ότι δεν τον νοιάζει και δεν σε διορθώνει να ανησυχείς.
5 «Μου αρέσει»
Κι εγώ τώρα έκατσα και είδα το βίντεο, όντως είναι επικίνδυνο. Ειδικά όταν γίνονται “μαθήματα” μέσω σκάιπ ή ακόμα χειρότερα μέσω γιουτιούμπ που κανένας δάσκαλος δεν θα προσέξει τον μαθητή αν πονάει και αν μετά την “άσκηση” με το μπουκάλι θα χρειαστεί ορθοπεδικό…
1 «Μου αρέσει»
Και στην τελική, πάρε ένα finger trainer που είναι πιο ελεγχόμενο και τέλος.
Κατά πόσο βοηθούν όλα αυτά βέβαια στο κυρίως παίξιμο, είναι άλλη κουβέντα.
2 «Μου αρέσει»
Επειδη τυχαινει να ανεβασα εγω αυτο το βιντεο, να μου επιτρεψετε δυο κουβεντες. Κατ αρχας ειτε μας αρεσει, ειτε οχι το μπουζουκι, ιδιαιτερα το τριχορδο δεν διαθετει ενα ειδος συγκεκριμενης, στερεης ωδειακου τυπου τεχνικης, παρα το γεγονος οτι αρκετοι δασκαλοι υποστηριξαν το αντιθετο κατα τροπο εμπρακτο.
Δεν θα αναφερω τα ονοματα τους, κυριως επειδη οι ισχυρισμοι απ τη μερια τους (τυπου “ΕΓΩ ανακαλυψα τον ενα και μοναδικο ορθο τροπο”) μειωνει την αξια των ανθρωπων αυτων, που, συνηθως, στο παιξιμο, κυριως, ειναι πολυ μεγαλη.
Η αποδειξη του ισχυρισμου μου ειναι η εξης: Δεν υπαρχει ουτε ενας (μα ουτε ενας) αξιομνημονευτος παιχτης, συγχρονος ή παλιος, που να εχει την ιδια τεχνικη με εναν αλλον! Οι δε αληθινα ψηλες κορφες (π.χ. Τσιτσανης-Μπεμπης) παιζουν τοσο ανορθοδοξα και αλλοπροσαλλα, που τεχνικα δεν μπορουν να μας διδαξουν τιποτα σχεδον, περαν βεβαιως μιας αντιληψης του ειδους “καντο οπως νομιζεις και αν εισαι τυχερος κι εχεις χαρισμα, ισως και να δουλεψει”. Αρα σε γενικες γραμμες ο δασκαλος μεταφερει οσο κι οπως μπορει τη βιωμενη εμπειρια του κι υστερα ο μαθητης ανακαλυπτει την τεχνικη του, που στη συνεχεια τη διδασκει (αν το κανει) οπως νομιζει καλυτερα.
Επομενως, τα ΠΑΝΤΑ (μα τα παντα ομως!) κρινονται οχι απο μας, αλλα εκ του αποτελεσματος! Δουλευει; λειτουργει; εχει αποτελεσμα; Καλως. Οχι; Τοτε δεν ισχυει και ακυρωνεται στην πραξη.
Ειναι λοιπον λαθος οι αρνητικοι χαρακτηρισμοι (π.χ. γελοιο-επικινδυνο) αλλα και οι θετικοι. Το βιντεο αυτο, και καθε τετοιο, ή προτεινει κατι λειτουργικο, ή μη λειτουργικο. Οι συζητησεις περιττευουν. Και εγω που το ανεβασα, ως προταση το εκανα. Οποιος δοκιμασε τη μεθοδο και δεν του ελυσε το προβλημα (ή του δημιουργησε αλλο) ας το δηλωσει.
Κατι αλλο που μπορουμε να κανουμε ειναι να δουμε πως παιζει ο ανθρωπος ο οποιος ισχυριζεται οτι οφεληθηκε απο τη συγκεκριμενη πρακτικη.
Πολύ εμπεριστατωμένη τοποθέτηση, μπράβο!
Σ’ ένα σημείο όμως έχω μια ένσταση:
Ενώ καταλαβαίνω πήρως το πνεύμα της πρότασης, έχω να πω ότι το επικίνδυνο είναι κάτι αντικειμενικό. Αρκεί βέβαια, όποτε το λέμε, να υπάρχει στ’ αλήθεια κίνδυνος.
Δεν πιστεύω κανενας Τσιτσάνης, Μπέμπης ή άλλος, όσο ανορθόδοξα κι αν έπαιζε, να έκανε κάτι που για κάθε άλλον θα ήτααν επικίνδυνο αλλά για τον ίδιον αβλαβές!
1 «Μου αρέσει»
Γιώργο καταλαβαίνω πως ορισμένες τοποθετήσεις θα μπορούσαν να γίνουν λιγο πιο λεπτά αλλα η πλατφόρμα εδώ ΕΙΝΑΙ χωρος συζητήσεων οπότε οι (χρησιμες) συζητήσεις δεν περιττεύουν. Το θέμα δεν έχει να κάνει με το μπουζούκι συγκεκριμένα αλλα με το χέρι, το οποίο, είτε τσέλλο κρατάει ειτε μπουζούκι, παραμένει ευάλλωτο σε κάποιες παθήσεις.
Το να προσθέτεις δυσκολια, φαινομενικά είναι χρήσιμο γιατί όταν αφαιρεθεί θα σου φαίνεται πιό εύκολο. Υπάρχει όμως η εστιασμένη και χρήσιμη δυσκολία και η…όχι και τόσο. Θα μπορούσαμε πχ να δυσκολέψουμε το παιξιμο αν μείνουμε 2 μέρες νηστικοί και αν κάποιος μας γαργαλάει την πατούσα την ώρα που παίζουμε. Θα μάθουμε έτσι καλύτερο μπουζούκι; Νομίζω όχι.Απο την άλλη, μπορείς να επινοήσεις κάποιες τεχνικές προκλήσεις και γυμνάσματα προκειμένου να επεκτείνεις τον γενικό σου ορίζοντα.
Το ζήτημα με το μπουκάλι είναι οτι είναι αντικειμενικά επικίνδυνο. Και αν ο ίδιος το έκανε επι 20 μέρες και δεν τραυματιστηκε και παίζει και καλά , ειλικρινά χαίρομαι για εκείνον. Ίσως δεν αποτελεί όμως κριτήριο επιτυχίας, όπως λες.
Τώρα, θα με ρωτήσεις, γιατί η δική μου γνώμη έχει παραπάνω βάρος απο του δασκάλου.Πιθανών να μην έχει αλλά σε αντίθεση με την βιωματική επαφή που αναφέρεις, είχα την τύχη να ασχοληθώ μεθοδικά με την τεχνική εγχόρδων, με ύλη ερμηνείας αλλά και διδασκαλίας στη σχολή μου και έμαθα πως η οποιαδήποτε είδους εξωτερική πίεση, τέντωμα, βάρος, οτιδήποτε, δεν θεωρείται διδακτική μέθοδος που μπορεί να εφαρμοστεί με ασφάλεια στο σύνολο μιας ταξης μαθητευόμενων. Η γνώση μου όμως παραμένει περιορισμένη και σε καμία περίπτωση δεν θα είχα τα προσόντα να τοποθετηθώ όπως θα μπορούσε πχ ένας θεραπευτής.Άλλος ένας λόγος λοιπόν που οι συζητήσεις αυτές μου αρέσουν είναι οτι μπορεί να προκύψει πληροφορία που συμπληρώσει ή ακόμα και να αναιρέσει την δική μου τοποθέτηση.
1 «Μου αρέσει»