Δεν ξέρω πού να το κολλήσω. Δεν κολλάει πουθενά. Απλώς είναι καταπληκτική μουσική που μου έδωσε τόση χαρά ωστε ήθελα να τη μοιραστώ!
Απολαύστε υπεύθυνα (αφού πηδήξετε τα πρώτα 14 περιττά δευτερόλεπτα):
…
1 «Μου αρέσει»
παίζει μόνο ο μπαντζίστας (κατά το μπουζουκίστας) να μην είναι ακριβώς αυτοδίδακτος. γυναίκα σε κοντραμπάσο έχω δει ελάχιστες φορές (και δεν θυμάμαι καμιά συγκεκριμένη τώρα). βιολί στο στέρνο έχω δεί, στα πλευρά πρώτη φορά.
εξαιρετικό στην αυθεντικότητά του, αν και προτιμάω black music για πολλούς λόγους.
Περικλή θα σε απογοητεύσω: Τη μουσική αυτή ΔΕΝ τη βρίσκω καταπληκτική, αν και όντως τα δύο συγκεκριμένα ζευγάρια μαζί, έχουν κέφι, μπρίο και (κυρίως) αυθεντικότητα. Αλλά θα συμφωνήσω απόλυτα με τον συνονόματο: η μαύρη αμερικάνικη μουσική (λαϊκή και έντεχνη) έχει και το κάτι άλλο, που της λευκής (λαϊκής) της λείπει….
(υ.γ. ο χώρος δεν επελέγη βεβαίως τυχαία, χαρακτηριστικό «λευκό» σπίτι του Νότου…)
Οκέι, εννοείται ότι δε θα μπορούσαμε να συμφωνούμε σε όλα. Δεν απογοητεύομαι Νίκο, δεν είσαι εσύ που τραγούδησες άσχημα! 
Απλώς, για να είμαστε βέβαιοι ότι μιλάμε αμερόληπτα: εσείς δεν ανήκετε στα εκατομμύρια ανθρώπων από διάφορες χώρες και γλώσσες που το 'χουν τραγουδήσει κάποια στιγμή;
Καλησπέρα,εμένα μου αρέσει και μου θυμίζει αυτή τη μουσική,τώρα αν είναι μαύροι, λευκοί,κίτρινοι,κόκκινοι ή πράσινοι εμένα δεν μου λέει τίποτα,αφού αξίζει.
Υπάρχουν μουσικές που είναι πολύ σκοτεινές και ακραίες,από ακραία άτομα,και όμως ακόμη και τέτοιες μουσικές έχουν την αξία τους και την ομορφιά τους,εσείς βέβαια κύριε Νίκο θα τις φτύσετε διότι έχετε μεγαλώσει σε άλλα χρόνια.(και όσοι έχουν την ηλικία σας ή είναι εκεί κοντά)και μιλάω για black metal,death metal,thrash metal,heavy metal,hard rock…υπάρχουν διαμάντια κομμάτια σε αυτές τις μουσικές.
Νομίζω ότι πολλοί μεταλάδες ακούνε και παλιά Ρεμπέτικα,εντάξει μην το κουράζω άλλο έχει ξαναγίνει συζήτηση για αυτό το θέμα.
Προσωπικά θα ήθελα να επικολήσετε κομμάτια χασικλήδικα και οτιδήποτε άλλο νομίζετε από την προπολεμική μαύρη μουσική,τα Blues δηλαδή να μάθουμε και κάποια πράγματα εμείς.
Δεν είναι χασικλήδικο, είναι φυλακίσιο.
Πάντα με εντυπωσίαζε ο πρώτος στίχος:
They picked me up and put me in a county jail. Δε λέει τι έκανε και τον πιάσανε, δε λέει καν αν υπήρξε άτυχος ή αν τον πρόδωσαν ή αν αντιστάθηκε ή οτιδήποτε, απλώς έτσι νέτα σκέτα «με πιάσανε». Σαν να ήταν κάτι που έπεσε από τον ουρανό, σαν τη βροχή που δε χρειάζεται αιτία, απλώς πέφτει.
Ελληνιστί «ήρθανε μπάτσοι και μας πήραν / και στου Συγγρού καλέ μας πήγαν».
Τι τα θες, έτσι είναι η ζωή [μας]: τη μια σε πιάνουνε, την άλλη δε σε πιάνουνε…
4 «Μου αρέσει»
Μα δεν τραγούδησαν άσχημα, καθόλου άσχημα. Απλά, το τραγουδάκι είναι πολύ “φτενό”.
Εγώ προσωπικά; Ποτέ, μα ποτέ. Ο πατέρας μου ναι, το τραγούδαγε και το διασκέδαζε, παντελώς περί τα μουσικά άσχετος, τη δεκαετία ΄20, με άλλα λόγια, από Αθηναϊκή επιθεώρηση, όπου δήθεν Άγγλος τραγούδαγε για τα καινούργια τραμ:
*Το Αθήνα έχει τραμβαγιέ, το Αθήνα έχει τραμβαγιέ,
Το Αθηναίο ταξιδεύει τρέλα, σαν παστή σαρδέλα,
Γιούπι γιούπι γιέ*
Για να μην κουραστούμε, δηλώνω ξεκάθαρα: Για μένα, η μουσική αυτή δεν αξίζει. Δυάρα τσακιστή. Για κάποια άλλα όμως:
και πάρα πολλά άλλα σχετικά, των αρχικώς διδαξάντων Μπιλ Χάλευ, Λίτλ Ρίτσαρντ, Τσοκ Μπέρρυ κλπ κλπ κλπ περιλαμβανομένων, όχι μόνο δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα υπερθεματίσω: Πάμπολλα πράγματι, τα διαμάντια ανάμεσά τους.
Αν υπάρχουν τέτοια, θα είναι ελάχιστα και όχι τα καλύτερα. Μία πρόχειρη επιλογή, αν και μεταπολεμική:
Όλα τα λεφτά, σε ό,τι αφορά εκείνο το «κάτι άλλο» της μαύρης μουσικής, βρίσκονται κυρίως στο εισαγωγικό οργανικό κομμάτι (μέχρι 1:50) αλλά και στον τρόπο που ο Ρέη Τσάρλς τραγουδάει.
2 «Μου αρέσει»
Φοβερό Pepe!!!,κύριε Νίκο θα κάτσω να τα ακούσω τώρα.Εγώ είχα ψάξει κάποτε και είχα ακούσει Skip James και Rob Johnson,για τον δεύτερο δεν ξέρω αν τον μπερδεύω αυτή την στιγμή με ένα μπασκετμπλίστα,.έλεγε σε ένα τραγούδι Davil got my woman.
Εμ, το παραφάρδυνες. Άμα είναι έτσι, τότε γιατί όχι και Χανκ Γουίλιαμς; Καρλ Πέρκινς; Για να μην πω για τον ιδεοτυπικό white trash, τον Τζέρι Λι Λιούις που τέλος πάντων υποψιάζομαι τη γνώμη σου αλλά δεν παύει ν’ ανήκει κι αυτός στους πρώτους διδάξαντες, που οι δικές τους ρίζες ήταν και στη λευκή λαϊκή μουσική των ΗΠΑ.
2 «Μου αρέσει»
Δεν το παραφάρδυνα Περικλή, απλά ήθελα να τονίσω κάτι που όσοι δεν έζησαν «από κοντά» όπως εγώ, τη γέννηση του ροκ εντ ρόλ, είναι δύσκολο να το φανταστούν: Όλες αυτές οι μεταγενέστερες μουσικές, που παραθέτει τόσο απλά ο φίλος Σάλτας, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς να έχουν προϋπάρξει τα αρχικά «μεγάλα τέρατα» (του Πρίσλευ βεβαίως και αυτού περιλαμβανομένου).
Κι εγώ το πάω ένα ακόμη βήμα παραπίσω!
Αν με αυτό εννοείς την αμερικάνικη country music τότε όχι, θα διαφωνήσω: μπορεί Χάλεϋ, κομήτες, Πρισλεϋ και τόσοι άλλοι να ήταν λευκοί, όμως χωρίς τη μαύρη μουσική, ροκ δεν θα μπορούσε να γεννηθεί. Άλλο το square dance και άλλο το rock and roll.
1 «Μου αρέσει»
[
Συμφωνώ απόλυτα.χωρίς βέβαια να έχω ζήσει την αρχή της rock μουσικής,
2 «Μου αρέσει»
Ε ναι, αναμφίβολα. Αυτό δε συζητιέται.
Αλλά εξίσου αναντίρρητο είναι και ότι στη συνταγή του μίγματος υπήρχαν και δόσεις λευκής λαϊκής μουσικής, εκείνης που πολύ χοντρικά μπορούμε να την ονομάσουμε «κάντρι και τα παρακλάδια της» (δεν έχω και τις απαιτούμενες γνώσεις για να το προσδιορίσω ακριβέστερα).
Ε όχι ειδικά αυτής, βρε παιδί μου… Έχεις δεί / ακούσει square dance; Ε, σύγκρινέ το με το rock and roll!
Ωραία, τώρα που το βλέπω, νομίζω ότι πρέπει να είναι αυτό που βλέπουμε (χωρίς ήχο και κίνηση) σε κάτι καουμπόικα γλέντια στον Λούκυ Λουκ, όπου κάποιος εκφωνεί «τώρα οι κύριοι να κάνουν αυτό, τώρα οι κυρίες εκείνο»… (Καθώς ο παππούς στο αναπηρικό παίζει παραθυρόφυλλο, αν έχετε την εικόνα)
Ε και; Ένας τέτοιος χορός δεν αποδεικνύει ότι ο Τζέρι Λι Λιούις, ο Τζιν Βίνσεντ, ο Μπάντι Χόλι, οι Έβερλι Μπράδερς βέβαια, ο ίδιος ο Έλβις, ακόμη και ο Φατς Ντόμινο (μαύρος ο ίδιος), μουσικά δεν άσπριζαν εντόνως.
1 «Μου αρέσει»
Τέλος πάντων, τώρα που το σκέφτομαι, τι συζητάμε!
Άσε, δεν πειράζει. Ας δώσουμε ραντεβού σε κανένα άλλο φόρουμ πιο σχετικό, που να μας βοηθήσει και κάνας άλλος (εμένα τουλάχιστον) να λύσουμε απορίες και κενα…
Πράγματι, τα «λόγια» του χορού είναι οδηγίες προς τις ομάδες για τις επερχόμενες προς εκτέλεση φιγούρες.
Αν κάτι αποδεικνύει, αυτό είναι ότι σίγουρα άλλο μαύρη και άλλο άσπρη προσέγγιση, για το ό,τι, τραγουδιού και χορού περιλαμβανομένων.
Ε όχι, συγγνώμη. Ειδάλλως, κι εγώ ξέρω έναν μαύρο μουσικό που…
Άλλωστε, δε νομίζω ότι ως χορός το ροκ εντ ρολ είναι μαύρη προσέγγιση.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι όλο το καινοφανές και το επαναστατικό στο ροκ εντ ρολ δεν ήταν η ίδια η μουσική, που ήταν απλώς η εμπορική εκδοχή ενός μίγματος ανιχνεύσιμων επιρροών, αλλά ο χορός, που ήταν άνευ προηγουμένου.