Λίγα λόγια για την νέα μουσική σου σύνθεση:
Καλημέρα σε όλους.
Νομίζω ότι δεν θεωρείται ως καινούργια σύνθεση επειδή δανείστηκα την μουσική από το κομμάτι Ζόρικος του Μίνωα Μάτσα. Ήθελα να γράψω το δικό μου ζεϊμπεκικο αλλά δεν έτυχε. Μετά είδα ότι οι στίχοι ταιριάζουν με αυτό το τραγούδι και είπα να το ηχογραφήσω ως ένα demo. Εύχομαι να σας αρέσει
Στίχοι:
Σταμάτησε το μυαλό μου, την μέρα που σε είδα
Έχασα το δρόμο μου, και έπεσα στην παγίδα
Έχασα το δρόμο μου, και έπεσα στην παγίδα
Έγραψα το όνομά σου μεσά στην καρδιά μου
Ξέχασα την γυναίκα, αχ και τα παιδιά μου
Ξέχασα την γυναίκα, αχ και τα παιδιά μου
Μώρο μου τι κόρμι είσαι ΄συ, σε βλέπω σκάω σαν μια pepsi
Σε σκέφτομαι όλη την μέρα, στο σαλόνι και κουζίνα,
Σε σκέφτομαι όλη την μέρα, ακόμα και στη μπανιέρα
Συγνώμη αλλά αν δεν κάνω λάθος, κάτι δεν πήγε καλά με τις ομοιοκαταληξίες, εδώ. Πρόταση:
Μώρο μου τι κόρμ’ είσαι ΄συ, σε βλέπω, σκαώ σαν μια pepsi
Σκέφτομαι εσένανε, ισάμε που να φέξει
Σκέφτομ’ όλη μέρα, μεσά εις τη μπανιέρα.
Υ.γ. η λέξη κόρμι (ο τόνος στο ο) τί σημαίνει; Αν απλά είναι ένα παρατονισμένο κορμί (προσοχή, όχι κατ’ ανάγκην παραμελημένο, παραγκωνισμένο…), τότε καλή ιδέα. Την εκμεταλλεύτηκα πάντως κι εγώ, στο μέτρο του δυνατού, στη δική μου πρόταση.
Υ.γ. 2 Δεν μπόρεσα να ακούσω το κομμάτι, γιατί χρειαζόταν εγγραφή στη σελίδα και δεν βρήκα χρόνο ν’ ασχοληθώ.
edit, 2λεπτά αργότερα: Τώρα βλέπω και το Μώρο… Άρα πράγματι, μάλλον για παρατονισμό πρόκειται.
Αντί για το ‘’…σε βλέπω σκάω σαν μια pepsi’’ μου φαίνεται πιο ταιριαστό και πιο κοντά στο αρχικό το ΄΄σε βλέπω και σκάω σα pepsi’'.
Και το ‘‘σε σκέφτομαι όλη την μέρα’’ αν ήταν δική μου, αρχική, προσπάθεια θα το άλλαζα μετά σε ‘‘σε σκέφτομαι ολημερίς’’ και κάποια άλλη συνέχεια από αυτή.
Αλλά όπως πάμε θα βγάλουμε δεύτερο κομμάτι και δεν είναι αυτό το θέμα… Φίλε Batuhan εσύ αποφασίζεις, εξάλλου μπορεί και από μόνος σου σε ήδη υπάρχοντα στιχάκια άλλων κομματιών να άλλαξες -μπορεί και ασυναίσθητα- κάτι σε αργότερο χρόνο από τη στιγμή που τα πρωτοέγραψες.
δεν κατάλαβα πολύ καλά.
μήπως να ζητήσω γνώμη πριν να βγάλω ένα κομμάτι για να γίνει καλύτερα… έχουμε ήδη ζητήσει με καποίους φίλους για τους στίχους και κατάφερα αυτό
αλλά αν εννοείς να αλλάξω τους στίχους άλλων τραγουδιών έχω προσπαθήσει καποια με λάθη
ασ πούμε το Σημειώνω του Καρρα θα ήταν ωραία σαν
“σιδερώνω σιδερώνω και ποτέ δεν τελειώνω”
@vynym , για να γράψεις ελληνικό τραγούδι, τουλάχιστον λαϊκό/ρεμπέτικο (αλλά νομίζω και οτιδήποτε άλλο) πρέπει να προσέξεις πολύ τη σχέση ανάμεσα στο ποιητικό μέτρο των στίχων και τη μελωδία της μουσικής.
Τι σημαίνει ποιητικό μέτρο:
Σημαίνει (α) στίχοι με ορισμένο αριθμό συλλαβών, τον ίδιο κάθε φορά και (β) με συγκεκριμένες συλλαβές που να τονίζονται. Υπάρχουν 6-7 στάνταρ τέτοιοι συνδυασμοί από αριθμό συλλαβών και τόνους, και τα πιο πολλά τραγούδια είναι γραμμένα σε κάποιον από αυτούς. Σε σημερινά είδη μουσικής ο στιχουργός συχνά πρωτοτυπεί, και βγάζει στίχους που δεν ανήκουν σ’ αυτά τα 6-7 είδη, ή που δεν είναι καν ίδιοι όλοι οι στίχοι κάθε στροφής. Όμως και πάλι, κάθε στίχος που τραγουδιέται στην ίδια μελωδία (π.χ. οι πρώτοι στίχοι όλων των στροφών μεταξύ τους) έχουν το ίδιο μέτρο.
Σε κάθε συγκεκριμένη μελωδία μπορεί να ταιριάξει ένα μόνο ποιητικό μέτρο. Σπανίως δύο ή περισσότερα, με κάποιες αλλαγές. Άρα ο γενικός κανόνας είναι ότι από στροφή σε στροφή κάθε ίδιος στίχος (π.χ. κάθε πρώτος στίχος στροφής) έχει σε κάθε σημείο της μελωδίας την ίδια συλλαβή (π.χ. η 4η συλλαβή είναι πάντα στην ίδια νότα της μελωδίας) και την ίδια διάρκεια (π.χ. αν τραβάς περισσότερο την 3η συλλαβή, ή αν η 4η κι η 5η είναι πιο σύντομες, αυτό θα γίνεται σε κάθε στροφή).
Έτσι, π.χ., σε μια μελωδία όπως ο «Ζόρικος» ταιριάζουν στίχοι όπως αυτοί του Άνθιμου (#7, 9η Έκθεση Οργανοποιίας - Κανονίσματα) που άλλωστε είναι στο ίδιο μέτρο με τους κανονικούς στίχους του κομματιού. Στίχοι με περισσότερες ή λιγότερες συλλαβές ή με διαφορετικό τονισμό ακούγονται λάθος, και είναι λάθος. Και νομίζω ότι κάπου το νιώθεις κι εσύ ότι είναι λάθος, αφού σε μερικά σημεία τραγουδάς με κάποια αμηχανία επειδή ο στίχος δεν ταιριάζει με τη μουσική: στο «έχασα και τον δρόμο μου» βάζεις ένα παραπάνω «μο», γιατί πράγματι χρειάζεται μια ακόμα συλλαβή για να βγει σωστό. Αλλού, τραβάς μια συλλαβή πολλή ώρα αλλά δεν έχεις αποφασίσει ακριβώς πόση, και κάπου ξεφουσκώνει από αμηχανία.
Σωστά είναι μόνο τα εξής σημεία:
Και αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι προφέρεις «κι έπεσα» (όχι ξεχωριστά και-έ-πεσα), και «τι κορμί 'σαι συ».
Ιδιαίτερα όταν οι στίχοι είναι και χιουμοριστικοί, αυτό το κακό ταίριασμα συλλαβών-μουσικής ακούγεται ακόμη χειρότερο.
Πριν ξεκινήσεις να γράψεις τραγούδι, έπρεπε να παρατηρήσεις λίγο πιο προσεχτικά πώς το κάνουν οι άλλοι.
Βρες διάφορα γνωστά σου τραγούδια, και πες τους στίχους μιλητά, σαν ποίημα χωρίς μελωδία, για να νιώσεις πώς λειτουργεί το ποιητικό μέτρο. Δε χρειάζεται να μετράς τις συλλαβές μία-μία. Άμα καταλάβεις τον ρυθμό τους θ’ αρχίσουν να μπαίνουν μόνες τους στη θέση τους (ακριβώς όπως στη μουσική δε μετράμε τις νότες μία μία για να βγάλουμε το σωστό μουσικό μέτρο).
Οι στίχοι του Άνθιμου (και του κανονικού Ζόρικου) πάνε:
τατά τατά τατά τατά, τατά τατά τατάτα.
Αυτό είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα ελληνικά ποιητικά μέτρα.
Όχι εννοώ ότι ίσως το παρακάνουμε εμείς με τις προτάσεις μας, αφού εσύ το κάνεις όπως θέλεις, οπότε μικρή σημασία έχει η γνώμη μας. Το ίδιο λέμε.
Όσο για τους στίχους, δεν εννοώ να ψάξεις τα κιτάπια σου και να αρχίσεις να αλλάζεις στίχους απλά αν όπως λες ένα κομμάτι σου βγει κάποιος άλλος στίχος, και θεωρήσεις ότι είναι καλύτερο, μην διστάσεις να το αλλάξεις. Συνέβαινε ανέκαθεν και θα συνεχίσει.
Εσύ-πέψι δεν είναι ομοιοκαταληξία, γιατί το ένα τονίζεται στην πρώτη συλλαβή και το άλλο στη δεύτερη.
Αλλά πέρα από αυτό, δεν αρκεί η ομοιοκαταληξία για να γίνουν τα λόγια μας στίχοι. Υπάρχει και ο ρυθμός της γλώσσας.
Αν υπήρχε «πεψί», θα ομοιοκαταληκτούσε με το «εσύ». Αλλά το σημείο του στίχου όπου βρίσκονται αυτές οι δύο λέξεις δε ζητάει ομοιοκαταληξία έτσι κι αλλιώς, άλλωστε δε θα μπορούσε κιόλας, αφού ακριβώς έχεις στο πρώτο «τατά» και στο δεύτερο «τάτα».
Τι λέει ο κανονικός στίχος;
Κι αν είμαι ζόρικος που λες, εσύ τα φταις και μόνο
όταν σε βλέπω μ’ άλλονε ανάβω και φουντώνω
Το «μόνο» ομοιοκαταληκτεί με το «φουντώνω». Το «που λες» και το «μ’ άλλονε» δεν ομοιοκαταληκτούν με τίποτε: δε χρειάζεται.
Το «που λες» και το «μ’ άλλονε» είναι στο σημείο που το δικό σου έχει «εσύ». Το «μόνο» και το [φου-]«ντώνω» είναι εκεί που εσύ έχεις «πέψι». Άρα θα έπρεπε να ομοιοκαταληκτεί με την κουζίνα και την μπανιέρα, που είναι στο ίδιο σημείο.
(Υ.Γ. Έχω την εντύπωση ότι η όλη λογική των τονισμών είναι εντελώς διαφορετική στα τούρκικα απ’ ό,τι στα ελληνικά, οπότε ίσως γι’ αυτό σε δυσκολεύει η ελληνική. Δεν ξέρω τούρκικα, αλλά έχω ακούσει ότι όταν Έλληνες ρωτάνε Τούρκους «το σωστό στα τούρκικα είναι Ιστανμπούλ, Ιστάνμπουλ ή Ίστανμπουλ;» δεν υπάρχει απάντηση και μάλλον δε γίνεται καν κατανοητή η ερώτηση, γιατί η τούρκικη γλώσσα λειτουργεί αλλιώς. Αν τα έχω καταλάβει σωστά…
Αλλά οπωσδήποτε αν είναι να γράφεις ελληνικούς στίχους πρέπει να ξεπεράσεις αυτές τις διαφορές ανάμεσα στις γλώσσες, και να κατακτήσεις σωστά την ελληνική.)
αα εντάξει… κατάλαβα τώρα.
δεν πρέπει να ναι τέλεια αλλά εννοείται θα ήθελα να είναι καλύτερα
το είχα στείλει σε καποιους φίλους για να βρουν τα λάθη και να τα διορθώσουμε μαζί.
και για τους στίχους και για τον τρόπο που τραγουδάω. Νομίζω σε αυτό πήγαμε λίγο βιαστικά
το είχα αναγνωρίσει μετά την ηχογράφηση και νόμιζα ότι το είχα διορθώσει. μεγάλο λάθος
νομίζω ναι, επειδή όταν προσπαθούσα να γράψω δεν είχα καταλάβει γιατί οι τόνοι πρέπει να είναι στο ίδιο μέρος στις ομοιοκαταληξίες. Νομίζω δεν το έχουμε. Έχουμε τονισμο αλλά γενικοτερα είναι στην τελευταία συλλαβή, και για τα τις ταιριάσω με την μελωδία τράβηξα πολύ! Σε ένα κομμάτι προσπάθησα περίπου 2 μήνες, το έστειλα σε μια φίλη για να με διορθώσει, αυτή μου έστειλε σημιωσεις και πάλι από την αρχη κτλ
δύσκολη γλώσσα έχετε
μήπως πρέπει να ξανακάνω αυτό το κομμάτι με τις διορθωσεις
Σύμφωνοι, αλλά το θέμα είναι: γιατί έγινε το λάθος;
Γιατί η ίδια η μουσική σε οδηγεί να βάλεις μια συλλαβή παραπάνω. Το ίδιο λάθος άλλωστε έκανα κι εγώ: έγραψα «έχασα και τον δρόμο μου» ενώ εσύ δεν έχεις «και». Τωρα το προσέχω. Πάλι το ίδιο λάθος: η μουσική ζητάει είτε ένα «και», είτε ένα «μο», είτε πάντως κάποια συλλαβή. «Έχασα τον δρόμο μου» δεν πάει (εδώ - αλλού θα πήγαινε).
