Έχεις δίκιο, παίζει σ’ αυτό που λες, το οποίο ονομάζεται ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ
Φραγκίσκος
Η συλλογή “ΜΠΕΜΠΗΣ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΟΥ” περιέχει μόνο αμερικάνικες ηχογραφήσεις. Παραδόξως, δεν παίζει σε όλες ο Μπέμπης. Στα “Ζάρια” παίζει ένας Χριστόπουλος κι ο Μπέμπης τραγουδάει και ίσως παίζει μπαγλαμά!
Οι ντόπιες ηχογραφήσεις στις οποίες έχει πάρει μέρος ο Μπέμπης είναι 10-12. Εγώ έχω τις μισές.
Για τον Περιστέρη:
Οταν είπα “…θα βγει ο Φραγκίσκος να με φάει” ήξερα τι εννοούσα. Εχω πολύ διαφορετική άποψη από το Φρανκ. Θεωρώ ότι ο Περιστέρης, αν και -στην κυριολεξία- τεράστιος μουσικός, υπολείπεται κατά πολύ των μπουζουξήδων, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι μπουζουξής. Παίζει πραγματικά σαν …μηχανή. Κανένα λάθος, καμιά κούφια, κανένα μέσα-έξω στο χρόνο. Ομως θυμίζει πάντα την “εντεχνη” καταγωγή του, θυμίζει πάντα …μαντολίνο. Προτιμώ τον ήχο του Μάρκου, την πενιά του Παπαϊωάννου ή το μεταπολεμικό χρώμα των Μπέμπη, Τσιμπίδη, Τατασόπουλου κλπ.
ΑΝ
ΓΚΦ (Γνωστός Κλικαδόρος Φραξιονιστής)
ΥΓ1. Προς Γιάννη:
Μη μασάς από το ύφος μας. Οπου βρούμε ευκαιρία τη “χωνόμαστε” ο ένας στον άλλον. Η “επιθέσεις” αυτές αφορούν πάντα τις απόψεις του καθενός κι όχι τον ίδιο προσωπικά. Δεν χωρούν παρεξηγήσεις μεταξύ μας. Αλλά κι αν τύχει κάποτε, καλό κάνει. Ν’ ανάβουν τα αίματα. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις. Εκτός κι αν είσαι …Αυστριακός.
ΥΓ2. Ξανά προς Γιάννη: Μήπως ξέρεις ποιος έχει κάνει την παραγωγή του CD του Μπέμπη;
ΥΓ3. Μου φαίνεται ότι το 'χω ξαναδηλώσει: Αν μου βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο και με ρωτήσεις “ποιος είναι το καλύτερο μπουζούκι;”, θα απαντήσω: Ο μπαρμπα-Γιάννης.
(Λεωνίδας)
Ως νέος συνομιλητής σας χαιρετίζω όλους.
Είναι όντως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι απόψεις σχετικά με τους μπουζουξήδες, που έχουν διατυπωθεί. Όλοι οι μνημονευθέντες μουσικοί είναι κορυφαίοι. Καθένας απ΄ αυτούς διαθέτει, κατά τη γνώμη μου, κάποια χαρακτηριστικά στο παίξιμό του που τον διακρίνουν από τους άλλους. Έτσι κάποιος έχει ταχύτητα, άλλος όγκο στον ήχο, καθαρότητα, συναίσθημα, φαντασία στην ανάπτυξη του μουσικού θέματος.
Νομίζω ότι ο Παπαϊωάννου έχει το μελωδικότερο παίξιμο και φαντασία στην ανάπτυξη κάθε δρόμου. Μπορεί να μην είναι τεχνικά άψογος, αλλά είναι αυτός που σου μιλάει στην καρδιά.
Όσο για τον Ιορδάνη Τσομίδη όμως, που είναι αυτός που ΠΑΙΖΕΙ τρίχορδο, τι να πει κανείς.
Και όσο για το κακόμοιρο το τετράχορδο, παίζει μ΄ αυτό ο Ζαμπέτας ένα ταξίμι στο “Μινόρε της αυγής” (στο δίσκο “12 λαϊκά τραγούδια - με τη χορωδία Καλαμάτας ΟΡΦΕΥΣ” της ΛΥΡΑ) μοναδικό, κι ας είναι τετράχορδο.
Συμφωνώ και 'γω λοιπόν με την διατυπωθείσα άποψη, πως σημασία έχει πώς παίζεις και όχι τι παίζεις.
Λεωνίδας.
1 «Μου αρέσει»