Amerika. Νέος δίσκος

Έκανα ένα καινούργιο δίσκο με επανεκτελέσεις και διασκευές τραγουδιών που γράφτηκαν στην Αμερική. Όλα είναι παιγμένα με την τεχνική της “τσιμπητής κιθάρας”. Μπορείτε να ακούσετε μερικά εδώ https://www.dimitrismystakidis.gr/album/amerika_gr/

Καλοτάξιδο!

Πολύ όμορφα. Πότε θα κυκλοφορήσει o δίσκος; Μου άρεσε πολύ και το πώς δένει η μπλουζάτη η εισαγωγή στο “Γουέστ” με το υπόλοιπο κομμάτι. Σε βάζει στο κλίμα

Συγχαρητήρια! Ευχομαι τα καλύτερα. Τα κομμάτια δημιουργούν μία πολύ ωραία αίσθηση. Χαίρεσαι να τα ακούς!

από τα λίγα που άκουσα μου άρεσε! λιτή ενορχήστρωση που αναδυκνείει την κιθάρα και τα παιξίματα, ωραία επιλογή κομματιών, και ενδιαφέρον το κόνσεπτ του δίσκου. καλοτάξιδο και από μένα!

Καλοτάξιδο Δημήτρη. Αριστοτεχνικά παιγμένο (ως συνήθως), αισθητικά άρτιο για μένα, και θίγοντας θέματα που αφορούν όλους. Προσωπικά μου βγάζει μια αμεσότητα και απλότητα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι, μετά που μας έμαθες παικτικά στο τι μπορεί να κάνει η κιθάρα στη λαϊκή μουσική με τους προηγούμενους δίσκους, το συγκεκριμένο είναι σαν κατάθεση ψυχής.

Να σαι καλά και καλή συνέχεια

Κρατιέμαι να μην ακούσω τίποτα μέχρι να το αγοράσω και να το απολαύσω σε σωστές συνθήκες.
Καλοτάξιδο, ανυπομονώ…

Καλοτάξιδος ο δίσκος Δημήτρη.

Καλοτάξιδος ο δίσκος! Με την πρώτη ευκαιρία θα τον ψάξω στο δισκοπωλείο!

Ωραίες εκτελέσεις και καθαρές ηχογραφήσεις, συγχαρητήρια.

Η τσιμπητή μπορεί να ηχογραφήθηκε στην Αμερική πρώτα αλλά υπάρχουν άλλα τεκμήρια π.χ. παρτιτούρες για ευρύτερη διάδοση του τρόπου παιξίματος για δημοτικά, λαϊκά, καντάδες κλπ. Δεν είμαι πεισμένος ότι τα ανοιχτά κουρδίσματα προέρχονται από το μπλούζ, αναφέρθηκε αλλού στο φόρουμ ότι ήταν διαδεδομένα π.χ. στην κρητική μουσικη, θα ψάξω τη σχετική συζήτηση.

Καλό πάσχα να φτάσουμε :slight_smile:

Σήμερα αγόρασα τελικά το cd και το άκουσα.

Θερμά συγχαρητήρια Δημήτρη. Απολαυστικός ο δίσκος, γεμάτος αψεγάδιαστα παιξίματα πολύ υψηλού επιπέδου (έχουμε να ρίξουμε μελέτη…). Μου άρεσε ιδιαίτερα ότι εντόπισα ένα ευαίσθητο παίξιμο και ερμηνεία σε πολλά τραγούδια και αυτό μάλλον συνάδει και με την αφετηρία/ιδέα του.

Να είσαι καλά και μακάρι να το αγκαλιάζει πολύς κόσμος.

Δεν είμαι πεισμένος ότι τα ανοιχτά κουρδίσματα προέρχονται από το μπλούζ, αναφέρθηκε αλλού στο φόρουμ ότι ήταν διαδεδομένα π.χ. στην κρητική μουσικη, θα ψάξω τη σχετική συζήτηση.

Μήπως μπορεί να μου εξηγήσει κανείς τι είναι ανοιχτό/κλειστό κούρδισμα;

ανοιχτό κούρδισμα στην κιθάρα είναι όταν σχηματίζεται συγχορδία από τις ανοιχτές χορδές. πχ open g tuning: ρε-σολ-ρε-σολ-σι-ρε.

Κυριε Μυστακιδη εξαιρετική δουλεια! Θα μας κανετε να αφησουμε τα μπουζουκια και να πιασουμε κιθαρες!!!

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.

Καλά ξέρω ότι φαίνομαι ένας ξινός τύπος και μισός, αλλά όλες οι κριτικές, καλοπροαίρετα πάντα, είναι δεκτές φαντάζομαι, πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι και καθαρά υποκειμενικές.
Κατ’αρχάς η ποιότητα της ηχογράφησης είναι αρκετά του γούστου μου, χαμηλόφωνα, καθαρά πράγματα, αλλά:
-Καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου, δεν ένιωσα τόσο πολύ την ‘‘τσιμπιτή ιδιαίτερη τεχνική’’ του Κατσαρού και των λοιπών αναφερθέντων.
Προφανώς δεν απαιτώ από τον κύριο Μυστακίδη να παίζει στα γούστα μου, αυτό έλειπε, αλλά θεωρώ ότι τα κομμάτια (που προφανώς παίχτηκαν με το μεράκι του, του ανθρώπου) απέχουν, αρκετά θα έλεγα, από κείνο το παίξιμο. Άκουσα ένα-ένα τα κομμάτια προσεκτικά και μετά έβαζα τις αυθεντικές δημιουργίες, που άλλωστε αποτελούν και έμπνευση του μουσικού. Παρατήρησα ότι για μένα δεν ήταν τόσο πιστό στην τεχνική αυτή.
-Το ταξίμι στο West ήταν απολαυστικότατο, ιδιαίτερα το αμερικάνικο χρώμα που έβαλε. Όμως παραμένει και το μόνο ταξίμι που ξέφυγε των δεδομένων. Τι θέλω να πω. Παρά την επαγγελματικότατη κατά τα άλλα ηχογράφηση, τα τραγούδια όπως τα άκουσε το αυτί μου, είναι παιγμένα πολύ τυπικά και είναι δουλειά απλοική που, συγχωρέστε μου το σχόλιο αν φανεί εριστικό-δεν έχει τέτοιο σκοπό, δεν θεωρώ ότι προσφέρει κάτι στη λαική κιθάρα και το ιδιαίτερο παίξιμο της. Μπορεί να ακουστεί λάθος αυτό, αλλά εγώ δεν ακούω τόσο πολύ τους κιθαρίστες που ενέπνευσαν το παίξιμο του οργάνου, αλλά μια προσωπική προσέγγιση του κύριου Μυστακίδη, που αγωνίζεται όσο ξέρω στο ζήτημα της λαικής κιθάρας. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μουσικός, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος που έχω ακούσει εγώ τις λαικές κιθάρες να παίζουν. Ίσως κάνω τραγικό λάθος, αλλά τα τελευταία χρόνια, το καλοδεχούμενο ‘‘κίνημα’’ της λαικής κιθάρας, κάνει κάποια βεβιασμένα λάθη, τα οποία μάλιστα είχε επισημάνει και ένας πολύ σημαντικός λαικός κιθαρίστας, στο φεστιβάλ κιθάρας του Γενι Τζαμι, ο κύριος Αλεξανδρής και βεβαίως συμφωνώ μαζί του. Και αυτό το δισκάκι παρά που είναι μια προσωπική δουλειά και προσέγγιση, το ενισχύει. Το λάθος είναι ότι η λαική κιθάρα είναι 95% ρυθμικό όργανο και όχι μελωδικό. Και εννοώ ότι είδαμε την κιθάρα να αντικαθιστά το μπουζούκι σε πολλά τραγούδια (καλώς έχει), χρησιμοποιώντας το σολιστικό κομμάτι της, ενώ τα πιο πολλά παιξίματα της είναι καθαρά μπασοκίθαρα. Δηλαδή σε αυτό το δίσκο εγώ άκουσα μια κιθάρα να παίζει τις πιο πολλές φορές σαν μπουζούκι και έλειπε ο τρόπος που είχαν στη μελωδία ο Δούσας και αυτοί. Και πρέπει εδώ να πω ότι το μεγαλείο της λαικής κιθάρας, είναι το ακριβώς άλλο. Κάποτε στα πάλκα παίζαν 6-7 μπουζούκια, προπολεμικά και ένας-άντε δυο, κιθαρίστες. Αυτοί οι δυο ήταν οι στυλοβάτες όλου του πράγματος που το έδεναν με τρόπο ιδιοφυή. Ποιος δεν άκουσε τον Καρίπη να συνοδεύει και δε φοβήθηκε. Όχι ότι δεν ασχολούνται τα παιδιά με το μπασοκίθαρο, απλά πιστεύω ότι έχει αναπτυχθεί ένα παίξιμο, όχι τόσο της λαϊκής κιθάρας, αλλά ενός ακόμα σολιστικού έγχορδου. Π.χ. ο Μηταράκης θεωρώ ότι έχει αγγίξει την τελειότητα στο να συνοδεύσει με την κιθάρα.
-Εμένα προσωπικά με ξένισε κύριε Μυστακίδη, η πολύ αργή ταχύτητα της εκτέλεσης των κομματιών. Καταλαβαίνω ότι είναι στο στυλ σας, αλλά να πω ότι τα πιο πολλά παλιά κομμάτια που παίζουμε, εγώ π.χ. ως μπουζουξής, ξέρουμε ότι είναι ‘‘γρήγορα’’. Π.χ. ο Μάρκος έχει γρήγορο ρυθμό, ο δε Κατσαρός τα πιο πολλά κομμάτια του που βάλατε στο δίσκο, τα παίζει αρκετά πιο γρήγορα. Και θεωρώ ότι είναι σημαντικό αυτό, στο στυλ της μουσικής που παίζουμε.
-Ο άνθρωπος παίζει πεντακάθαρα και αψεγάδιαστα παρ’ολ’αυτά. Κάνει λάθος μόνο με αίτηση αυτός. Ο παραπονιάρης ήταν φανταστική εκτέλεση. Πολύ καλή και η απόλαυσις. Κάποια παιξίματα ωραία εκεί.

Εν ολίγοις κλείνω με τα εξής:
Τιμάω προσωπικά με τον τρόπο μου, τις δουλειές αυτές. Και πιθανότατα, μιας και τον άκουσα το δίσκο, θα πάω και θα τον αγοράσω, γιατί είναι το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις για έναν καλλιτέχνη. Αλλά πρέπει να πω και αυτή την ολίγον τι σκληρή άποψη για το δίσκο: Δε θεωρώ ότι έκανε πολύ εμπεριστατωμένη προσέγγιση στην τεχνική που αναφέρει ότι τον επηρέασε. Τα παιξίματα παρότι αψεγάδιαστα, στην πλειοψηφία ήταν επαναλαμβανόμενα και πολύ τυπικά. Σας έχω ακούσει και live δηλαδή, κάποιες φορές και μου βγάζει το αίσθημα του ‘‘κάτσε να παίξω ένα τραγούδι’’ περισσότερο από ορόσημο στο πως παίζεται η κιθάρα.
Θα σας πρότεινα να χρησιμοποιείτε φωνές γενικά, νομίζω θα στόλιζε πολύ το δίσκο και θα χανόταν η μια κάποια μονοτονία. Σαν ηχολήπτης να πω ότι είναι καλά γραμμένος ο δίσκος, αν και οι απαιτήσεις είναι μικρές, λόγω λίγων οργάνων, βασικά ένα όργανο είναι.
Και εν τέλει να πω ότι, μη ξεχνώντας ποτέ αυτή τη φράση στο δίσκο ‘‘ο Δημήτρης Μυστακίδης διασκευάζει και επανεκτελεί με τον δικό του προσωπικό τρόπο’’, να πω ότι ντάξει, μπράβο και όλα καλά, αλλά εγώ προσωπικα, δε βλέπω αυτόν το δίσκο ως κάποια δουλειά με προσφορά στο όργανο, καθώς είναι ένας δίσκος με διασκευές γνωστών κομματιών, με απόλυτα προσωπική προσέγγιση στο παίξιμο. (Δεν είναι κακό αυτό, για πολύ κόσμο φαντάζομαι θα είναι all round καλό άκουσμα).
Αυτά, καλή επιτυχία στη δουλειά και υγεία σε όλους μας.
Peace

Αγαπητέ Ανεστάκο
Σ ευχαριστώ κατ αρχάς που ασχολήθηκες και μπήκες στον κόπο να γράψεις για την δουλειά μου.
Να σου απαντήσω σε μερικά πολύ ωραία θέματα που βάζεις.

Εχω πει πολλές φορές ότι η τεχνική της τσιμπιτής κιθάρας είναι μια τεχνική που “σηκώνει” πολύ μελέτη και εξέλιξη. Το σημαντικότερο πράγμα που έχει να προσφέρει για μένα είναι αυτή η μελαγχολία και ο μινιμαλισμός που μπορεί να αποδώσει. Σαφώς και τα κομμάτια όπως τα έπαιξα απέχουν πολύ από τις πρώτες εκτελέσεις. Αυτό συμβαίνει κατ αρχήν γιατί οι πρώτες εκτελέσεις περισσότερο του Κατσαρού και λιγότερο του Δούσα έχουν πολλά ρυθμικά και μελωδικά προβλήματα τα οποία προσπάθησα να “διορθώσω” όσο η τεχνική και η αισθητική μου επάρκεια μου επιτρέπουν. Δεν ήταν το ζητούμενο μου να μοιάζουν τα κομμάτια με τις πρώτες εκτελέσεις. Προσπάθησα να τα στρογγυλέψω με λίγα λόγια. Κατά δευτερο λόγο προσπάθησα ό δίσκος να περιγράφει συναισθηματικά μια πολύ δύσκολη περίοδο της ελληνικής ιστορίας αυτή της ελληνικής μετανάστευσης στην αμερική που δεν είναι και η πιο χαρούμενη ιστορία που θα μπορούσα να αφηγηθώ μουσικά. Από εκεί προκύπτει και η συνολική “σκοτεινιά” του δίσκου που προσπάθησα να την ενισχύσω με τις αργές ταχύτητες.
Συνολικά πάντως σε σχέση με την τεχνική αυτή καθ αυτή, είναι ο τρόπος που εγω την αντιλαμβάνομαι τώρα στον βαθμό που την κατέχω τώρα. Είμαι σίγουρος ότι οι νεώτεροι μουσικοί θα την εξελίξουν πολύ περισσότερο.

[i]“Μπορεί να ακουστεί λάθος αυτό, αλλά εγώ δεν ακούω τόσο πολύ τους κιθαρίστες που ενέπνευσαν το παίξιμο του οργάνου, αλλά μια προσωπική προσέγγιση του κύριου Μυστακίδη”

[/i]Αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο.

[i]“δεν θεωρώ ότι προσφέρει κάτι στη λαική κιθάρα και το ιδιαίτερο παίξιμο της.”

[/i]Πολύ πιθανό.

[i]" Ίσως κάνω τραγικό λάθος, αλλά τα τελευταία χρόνια, το καλοδεχούμενο ‘‘κίνημα’’ της λαικής κιθάρας, κάνει κάποια βεβιασμένα λάθη, τα οποία μάλιστα είχε επισημάνει και ένας πολύ σημαντικός λαικός κιθαρίστας, στο φεστιβάλ κιθάρας του Γενι Τζαμι, ο κύριος Αλεξανδρής και βεβαίως συμφωνώ μαζί του. Και αυτό το δισκάκι παρά που είναι μια προσωπική δουλειά και προσέγγιση, το ενισχύει. Το λάθος είναι ότι η λαική κιθάρα είναι 95% ρυθμικό όργανο και όχι μελωδικό. Και εννοώ ότι είδαμε την κιθάρα να αντικαθιστά το μπουζούκι σε πολλά τραγούδια (καλώς έχει), χρησιμοποιώντας το σολιστικό κομμάτι της, ενώ τα πιο πολλά παιξίματα της είναι καθαρά μπασοκίθαρα."

[/i]Εννοείται ότι ο κυρίαρχος ρόλος της λαϊκής κιθάρας είναι ο συνοδευτικός. Δεν γνωρίζω την ηλικία σας και κατά πόσο παρακολουθείτε αυτή την ιστορία αλλά τα τελευταία 15 χρόνια η εξέλιξη των κιθαριστών σε αυτό το κομμάτι είναι φοβερή. Πολύ σωστά αναφέρετε τον Μηταράκη αλλά υπάρχουν πλέον και πολλοί νέοι μουσικοί που παίζουν καταπληκτικά μπασοκίθαρο. Δεν αναφέρω ονόματα γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιους. Παρ όλα αυτά δεν έχει μόνο αυτό το ρόλο. Το να παρουσιάζουμε και κάποιες άλλες εκδοχές δεν συμφωνώ ότι είναι λάθος. Υπερβολή μπορεί αλλά όχι λάθος. Στο κάτω κατω όλα εκεί έξω είναι. Και ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τι και πώς θα το ακούσει.

[i]“Εμένα προσωπικά με ξένισε κύριε Μυστακίδη, η πολύ αργή ταχύτητα της εκτέλεσης των κομματιών.”

[/i]Απολύτως σεβαστό. Γούστα είναι αυτά.

“Δε θεωρώ ότι έκανε πολύ εμπεριστατωμένη προσέγγιση στην τεχνική που αναφέρει ότι τον επηρέασε. Τα παιξίματα παρότι αψεγάδιαστα, στην πλειοψηφία ήταν επαναλαμβανόμενα και πολύ τυπικά. Σας έχω ακούσει και live δηλαδή, κάποιες φορές και μου βγάζει το αίσθημα του ‘‘κάτσε να παίξω ένα τραγούδι’’ περισσότερο από ορόσημο στο πως παίζεται η κιθάρα”

Αν εννοείτε ότι δεν μοιάζουν με τα πρωτότυπα ναι. Δεν είναι και πολύ εμπεριστατωμένη προσέγγιση. Και σίγουρα δεν θεωρώ ότι είναι ορόσημο για το πως παίζεται η λαϊκή κιθάρα. Τα ορόσημα τα έχουν θέσει άλλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Σε σχέση τώρα με τα της ηχοληψίας να σας πώ ότι ήταν απ τις δουλειές που με δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Παρ όλο που είναι μόνο μια κιθάρα και μια φωνή η μεταξύ τους ισορροπία ήταν κάτι πολύ δύσκολο για μένα τουλάχιστον.

Κατ’αρχάς ευχαριστώ για την φανταστική απάντηση και την κατανόηση ότι δεν είμαι ασεβής στην κριτική μου. Πολλοί καλλιτέχνες δεν είναι ανοικτοί σε κριτικές, άλλοι είναι επιρρεπείς, αλλά οι δυνατοί μουσικοί, τις έχουν όπλα.
Σίγουρα κατανοώ αυτό που λες ‘‘προβλήματα’’ στο παίξιμο αυτών, όσο και τη λεγόμενη διόρθωση-την πινελιά σου που τα έβαλε στο γούστο σου.
Αλλά η ιδιαίτερη παικτική τους δεινότητα έρχεται και με κάποια κόλπα στο παίξιμο της μελωδίας, όχι τόσο στρογγυλά. Ξέρεις τι εννοώ έχεις λιώσει προφανώς τα τραγούδια. Βέβαια με υπερκαλύπτεις με την απάντηση περι προσωπικής άποψης, αυτά τα λέω κουβέντα να γίνονται.
Ίσως με παρεξήγησες σε ένα κομμάτι. Δεν είπα ότι είναι λάθος το να ψάχνονται άλλες τεχνικές, απλά έχρισα την υπερβολή με τη λέξη λάθος και το γεγονός ότι ο άλλος ρόλος, το μπασοκίθαρο (το ζουμί από άποψη δισκογραφίας δηλαδή) δεν παίζεται τόσο πολύ. Έτσι βλέπουμε μεν πολλούς λαικούς κιθαρίστες (που είναι ευτυχία, γιατί λείπαν), αλλά ελάχιστους να είναι τόσο δουλεμένοι στο όργανο όπως αντίστοιχοι μπουζουξήδες. Βέβαια η κιθάρα είναι ακόμα εφηβάκι, γιατί όπως είπατε, τα τελευταία 15 χρόνια γίνονται τα άλματα (και τι άλματα).
‘‘Αν εννοείτε ότι δεν μοιάζουν με τα πρωτότυπα ναι. Δεν είναι και πολύ εμπεριστατωμένη προσέγγιση. Και σίγουρα δεν θεωρώ ότι είναι ορόσημο για το πως παίζεται η λαϊκή κιθάρα. Τα ορόσημα τα έχουν θέσει άλλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια.’’ Απλά σαφέστατη και πλήρης απάντηση, καλύφθηκα φουλ.
Και τέλος να πω ότι αυτό εδώ, η κριτική και η απάντηση της, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του να γίνεται καλύτερη τόσο η μουσική όσο και οι σχέσεις και οι καλοί μουσικοί τις αγκαλιάζουν.
Βίβες και καλές δουλειές και στο μέλλον.

Να προσθέσω και κάτι που μου βγαίνει από καρδιάς.
Ο Μηταράκης είναι από τους πιο συγκινητικούς εκτελεστές αυτού του οργάνου και είναι πολύ αυθόρμητος άνθρωπος και παίκτης. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός που ένας φίλος μπουζουξής του μίλησε και ο άνθρωπος μιλούσε για τακτικές πένας στην κιθάρα… Λεπτομερής μερακλής με πολύ γνήσιο παίξιμο. Έχετε παίξει άλλωστε και μαζί.

8 posts were split to a new topic: Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα - Δρόμος