16 Ρεμπέτικα Τραγούδια - Δημήτρης Μυστακίδης

Στα “Νέα” και στην “Ελευθεροτυπία” που αρθρογραφεί, ο κος Παπαδάκης υπογράφει ως “Μουσικοσυνθέτης, ερευνητής της Μουσικής Λαογραφίας”.
Κατά καιρούς τυγχάνει να διαβάζω τις μουσικοκριτικές του. Όποτε θάβει ένα δίσκο, συνήθως είναι αριστούργημα.

Εδώ ισχύει ό,τι και με τον Δανίκα: Όποτε θάβει μια ταινία, πάω να τη δω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Είναι κοινός τόπος ότι όταν δεν μπορείς να εκφραστείς δημιουργικά γίνεσαι κριτικός άλλων δημιουργών. Ισχύει σε όλες τις μορφές της Τέχνης και της καλλιτεχνίας. Άρα, ακόμα και αν κάποιος δεν έχει ακούσει τίποτα από το δίσκο του Μυστακίδη, διαβάζοντας αυτή την κριτική είναι σίγουρος ότι πρόκειται περί αξιολογότατης δουλειάς.

Theos αυτό το μουστοξύδη είχα να το ακούσω πολύ καιρό.Μήπως έχεις σχέση με σκόπελο;

δεν έχω σχέση με σκόπελο, αλλά με την υπέροχη Θεσσαλονίκη, όπου έχω καλούς φίλους… Ημουν φοιτητής εκεί, παλαιόθεν, και την επισκέπτομαι σε κάθε ευκαιρία γιατί τη λατρεύω!:089:

Θοδωρής

Το μουστοξύδης μου το έβγαλε ένας παπούς, συγχωρεμένος πιά, στην σκόπελο σε μια μεσημεριανή τσιπουροκατάνυξη,και είχα πολύ καιρό να το ακούσω.
Νά σαι καλά.

H κριτική του κ.Παπαδάκη ήταν λίγο υπερβολική, επιθετική και ίσως ερειστική θα έλεγα(σχ. τα πέρι μετριοφροσύνης). Τον δίσκο δεν τον έχω αγοράσει αλλά άκουσα στο φόρουμ δείγματα και στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι (“το βουνό” του Χιώτη). Η εκτέλεση του Μυστακίδη είναι ενδιαφέρουσα και ουδόλως βαρετή. Αντιθέτως απευθύνεται σε έναν ακροατή του ρεμπέτικου που είναι εξοικοιωμένος με αυτόν τον ήχο και σίγουρα θα πέρναγε καλά σε μια ταβέρνα ακούγοντας έτσι παιγμένο το τραγούδι του Χιώτη.

Η προσέγγιση-επανεκτέλεση ενός τραγουδιού πιστεύω μπορεί να είναι πιστή ή πιο ελεύθερη. Ο Γκολές για παράδειγμα δεν πατάει αυστηρά στο πρωτότυπο όσον αφορά την ερμηνεία του αλλά και την ενορχήστρωση-“ενοργάνωση” του τραγουδιού. Δεν σημαίνει κάτι για μένα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Υπάρχουν βαρετές κομπανίες που παίζουν πιστά τα ρεμπέτικα και βαρετές κομπανίες εξίσου που ξεφεύγουν ως προς το ύφος και πουλάνε πειραματισμούς ή δεξιοτεχνία στα τραγούδια του Μάρκου ή ερμηνεία με νεωτερισμούς κλπ. Ο κάθε καλλιτέχνης δίνει την δική του άποψη και αν είναι μερακλής θα είναι και το αποτέλεσμα ανάλογο. Τελικά αν σου τη “δίνει” κάτι δεν μπαίνει στην παλάντζα του τύπου "κακώς αντέγραψε το παίξιμο ή έπρεπε να είναι πιο “δημιουργικός” κλπ. Μια μικρή λεπτομέρεια, το πάθος και το μεράκι του καλλιτέχνη κρίνει το αποτέλεσμα.

Ο ήχος που δίνει ο Μυστακίδης (ηχοληψία), το ύφος του ως προσέγγιση εκτελεστική, νομίζω καλύπτει έναν λάτρη του ρεμπέτικου και παρουσιάζει πως παίζεται σήμερα το ρεμπέτικο από ένα σύγχρονο άνθρωπο. Οι επανεκτελέσεις είναι πάντα χρήσιμες και κρίνονται βέβαια. Σε είκοσι χρόνια μπορεί ο Μυστακίδης να ξαναπαίξει τα ίδια τραγούδια χωρίς να τα ξαναγγίξει από σήμερα, όπως τσατρα πάτρα τα θυμηθεί!!! Κι αυτό μπορεί να έχει ενδιαφέρον-τίποτα δεν αποκλείεται.

Εξάλλου ένα ζήτημα σκοπιμότητας είναι ότι οι μουσικοί είναι αυτοί που παίζουν στα μαγαζιά και πρέπει ως πομπός πέρα από το πάλκο να δελεάσουν όχι μόνο τους πιστούς του χώρου αλλά και ένα κοινό ανοικείο να πλησιάσει αυτό το είδος μουσικής που αγαπούμε. Αν δεν γίνουν και επανεκτελέσεις που είναι ευκολότερο να κινηθούν στο κοινό μέσω ραδιοφώνου ή τυχαία, πως θα πλησιάσει ένα μαγαζί με ρεμπέτικα ένας νέος “πελάτης” ώστε να επιβιώσουν οι χώροι και να μπορούν όσοι θέλουν να ακούσουν ζωντανές ρεμπέτικες ορχήστρες? Σύντομα θα έχουμε πρόβλημα! Δεν θα μπορούμε να ακούσουμε ζωντανά ρεμπέτικα! Μόνο θα ακούγονται τα 70-80 που κυκλοφορούν, κακοπαιγμένα ανάμεσα σε άλλα τουριστικά, από καλαμπόρτζους φοιτητές!!!Επομένως πρέπει μια τέτοια πρωτοβουλία (ρεμπέτικα με κιθάρες αλά Κατσαρός, Κωστής, Περιστέρης και ενίοτε κουρδίσματα κλπ) να την υποδεχόμαστε με χαρά κι όχι βιαστικά!!!

Συνοψίζοντας λοιπόν θα έλεγα ότι ο Μυστακίδης είναι ένας σεμνός και καλός μουσικός που παρουσίασε μια αξιοπρεπή και καλοδουλεμένη ηχογράφηση(από το μικρό δείγμα που έχω στ’αυτιά μου κρίνω). Θα την ακούσω κι ολόκληρη, θα πιώ και μισό κιλό ρακί και θα τοποθετηθώ εμπεριστατωμένα “μετα λόγου γνώσεως”.

Ρε παιδιά ας μην αναλωθούμε σε βουντού και μαύρη μαγεία για τον Παπαδάκη. Ο δίσκος αυτός είναι πολύ καλός και μπορεί να δώσει την ευκαιρεία και σε παιδιά που παίζουν κιθάρα αλλά δεν ασχολούνται με το ρεμπέτικο να το κοιτάξουν με ενδιαφέρον. Σίγουρα μ’αυτόν τον δίσκο ο άνθρωπος δεν έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα για την ανατροφή των τριών του παιδιών. Ας τον ακούσουμε λοιπόν γιατί τέτοιες προσπάθειες σίγουρα λείπουν από τη δισκογραφία.

Διάβασα κι εγώ στην Ε αυτά που έγραψε ο Παπαδάκης. Και οι πρώτες σκέψεις όταν το διάβαζα ήταν αυτές: Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ΑΚΟΥΣΕ τα tracks πριν γράψει την “κριτική” του. Μάλλον μόνο μερικά αποσπάσματα απ’ το βιβλιαράκι του CD διάβασε. Επιπλέον, ως κριτική είναι απελπιστικά ανόητη διότι δεν καταλήγει πουθενά. Ανόητη, όχι δυσνόητη. Δεν είμαστε και μαλάκες. Σκαμπάζουμε λιγουλάκι από Ελληνικά.

Το έχει κάνει και σε άλλες κριτικές και έχω πάψει να τον διαβάζω πολλά χρόνια. Απλά αυτή τη φορά ήταν ο Μυστακίδης στη μέση και ήθελα να ξέρω τι λένε για το παληκάρι οι ανεπισήμως και εμμέσως έμποροι μουσικής.

Δεν εχω προλαβει να ακουσω ολο το cd αλλα απο τα 3-4 τραγουδια που ακουσα πηρα το μυνημα. Διαβαζοντας τα ποστ μετα την αναδημοσιευση της κριτικης του ΓΕΠ με μια βιαστικη πρωτη αναγνωση με βρισκει απολυτα συμφωνο η αποψη του babis και χρονια πολλα σημερα !!
Ο Παπαδακης επειδη τον γνωριζω καπως και αναγνωριζω την προσφορα του σε θεματα παραδοσης κλπ σαν κριτικο τον βρισκω κι εγω πολυ ξινο !! Τρια πραγματα μονο μπορω να επισημανω, προσπαθωντας κι εγω να ανιχνευσω τις πιθανες διεξοδους της σκεψης του.

  • Ισως τον ενοχλει οτι ο Δημητρης παιζει με το Θαναση Παπακωνσταντινου -αναφερει κατι αλλωστε- αρα σου λεει εχει οριοθετησει το ταλεντο του και την οποια προσφορα του στα μουσικα πραγματα. Ασε που ειναι επιτυχημενος εκει … Τι θελει να ασχοληθει με το ρεμπετικο ;; Κατσ’ κατ’ …
  • Πριν χρονια στο Διφωνο διαβασα μια διθυραμβικη κριτικη του σε ενα δισκο με ρεμπετικα απο καποιο μουσικο σχολειο (παιδια λυκειου δηλαδη) !!! Το δισκο δεν τον ακουσα κι ουτε χρειαζεται … αλλα μπερδευτηκα ακομα πιο πολυ …
  • Στο δισκο του Γιωργου Τζωρτζη που επιμεληθηκε ο ιδιος και επαιξε πιανο, πριν 3 χρονια με τιτλο “Κολωνακι Τζιτζιφιες” οπου μεσα επαναεκτελωνται ρεμπετικα και μονο, προφανως “διδαξε” πως ειναι οι νεες εκτελεσεις στα ρεμπετικα !! Βεβαια μεσα επαιξαν οι καλυτεροι μουσικοι του ειδους και η ηχοληψια και το ρεμιξ ηταν αψογα. Το μονο καινοτομο πραγμα που ακουσα στα 50 λεπτα του δισκου ηταν η εισαγωγη με πιανο στο χασαπικο του Μαρκου “Δεν σε θελω δεν σε θελω” το οποιο δεν ακουσα να συζητιεται στα πασης φυσεως πηγαδακια μουσικων σαν κατι τι κοσμογονικο … Προσωπικα μου φανηκε παραταιρο και ξενερουα, οπως και την υποκρουση με πιανο του Περιστερη σε παλιες ηχογραφησεις οταν δεν βρισκοταν ευκαιρος κιθαριστας φανταζομαι …

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως ο Παπαδάκης δεν είναι κανένας τυχαίος: συνθέτης (κυρίως μουσικής για το θέατρο), πιανίστας (δεν ξέρω κάποιο έργο που να παίζει), μουσικός επιμελητής ταινιών, μουσικός παραγωγός (από τα τέλη της δεκαετίας του 70 στην ΕΡΑ, τότε ΕΙΡ), μελετητής της λαϊκής και δημοτικής μουσικής, συγγραφέας (“Έλληνες πρακτικοί οργανοπαίκτες”) και μουσικοκριτικός. Χρόνια στο κουρμπέτι με άποψη λόγια και ακαδημαϊζουσα, ενίοτε δε και εξεζητημένη.

Εμένα με βάζει σε σκέψεις ένα πράγμα: σπαταλάς κ. Παπαδάκη μισή σελίδα εφημερίδας για να θάψεις κάτι που θεωρείς αδιάφορο; Και γιατί, για να προστατέψεις τους πιθανούς αγοραστές/ακροατές μιας παραγωγής που αν πιάσει τετραψήφιο τιράζ θα κάνει πάρτυ το Μιούζικ Κόρνερ; Δεν έχει άλλους τουλάχιστον πεντακόσους δίσκους σε κυκλοφορία αυτή την στιγμή οι οποίοι όχι απλώς να σου είναι αδιάφοροι, παρά να τους θεωρείς κακούς κ. Παπαδάκη? Γιατί αυτόν ειδικά?

Από την άλλη, όσες κριτικές είδα για τον δίσκο, ήταν καλές. Ξεκινώντας από το περιοδικό του Μαυρουδή για την κιθάρα (και έχει σημασία η κριτική ενός περιοδικού για κιθάρα σε ένα κιθαριστικό CD, ειδικά όταν γίνεται από ανθρώπους καταξιωμένους στον χώρο της κιθάρας, http://www.tar.gr/content/content.php?id=437) και φτάνοντας μέχρι και την ίδια την Ελευθεροτυπία στο ΕΨΙΛΟΝ της προ-περασμένης Κυριακής. Άρα, κάποιον λάκκο έχει η φάβα του κ. Παπαδάκη…

Ποιόν ακριβώς, δεν ξέρω. Δεν θα μπω όμως στον κόπο να απαντήσω στην κριτική του βήμα προς βήμα, περί ορέξεως, άλλωστε, … Όμως, θα σταθώ σε ένα και μόνο σημείο: λέει ο κ. Παπαδάκης «… οι πολλές, καλές και γνήσιες πληροφορίες βρίσκονται στις παλιές πρωτότυπες εγγραφές, που ευτυχώς εσώθησαν και είναι στη διάθεσή μας…». Και ερωτώ εγώ ο αφελής: υπάρχει σε κυκλοφορία κάποιο CD με τον «Σερέτη» και με το «Σερβικάκι»; Διότι στα δισκάδικα έχουν άλλην άποψη…

Τέλος, να σημειώσω την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο εισαγωγικό σημείωμα. Καλά, να δεχτώ ότι τα ελληνικά μου είναι μέτρια, να δεχτώ ακόμη ότι δεν κάλυψα το θέμα της λαϊκής κιθάρας παρά μόνον ακροθιγώς. Αλλά τις πρωτογενείς πληροφορίες που δημοσιεύονται εκεί για πρώτη φορά; Ούτε αυτές εκτιμώνται; Εκτός αν μας πει ο κ. Παπαδάκης ότι γνώριζε από τα πριν τον Χλιμίντζα και τον Ντάβο, οπότε αναμένω από την στήλη του ένα αφιέρωμα σ’ αυτούς στο προσεχές μέλλον…

Ε, και; Πόσο σπουδαίος πρέπει να είσαι για γράψεις εμπάθειες και ψιλομπούρδες;

Ρωτάς και απαντάς ο ίδιος ρε Φρανκ. Τι θες τώρα; Το δώρο σου;

Ναι. Σώθηκες τώρα.


Καλά κρασιά.
Αμα είναι έτσι οι κριτικές, όλοι κριτίκαροι είμαστε.

Σήμερα αγόρασα τον δίσκο του Δημήτρη, από το Music Corner, κι έχω να πώ ότι είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!

Ήμουν και τυχερός γιατί πέτυχα εκεί τον Δημήτρη, και μιλήσαμε για λίγο, για να καταλάβω ακόμα περισσότερο αυτό που είχα ακούσει από όλους όσους τον γνωρίζουν καλύτερα, ότι δηλαδή είναι διαμάντι.

Εγώ δεν ξέρω τον Παπαδ(ρ)άκη αλλά για να γράφει τέτοια πράγματα πρέπει να είναι βαθειά, αλλά πολύ βαθειά μ…ς ή να’χει συγκρουόμενα συμφέροντα.
Και κάποιο λόγο πρέπει να’χει, που αντί να προσπαθεί να στηρίξει μιά τέτοια προσπάθεια από ένα τίμιο παιδί και ένα τίμιο παραγωγό προσπαθεί ν’αποτρέψει τον κόσμο από το να ξοδέψει το υπέρογκο 15αευρώ του για να απολαύσει αυτό το ποιοτικό δίσκο.
-“Παπαδ(ρ)άκη, πρώτα , μετά και μετά ξαναπιάσε στο στόμα σου το Μήτσο!”

Δημήτρη, μπράβο για τον απέριτο δίσκο σου και καλή συνέχεια.

ΥΓ: Έλα Τζίμ, με τη γυναίκα μου τραγουδάμε συνέχεια πλέον το τρίτο κομμάτι “Βουνό με το βουνό”.Σκοτώνει!!

Χωρις να εχω επηρρεαστει απο τις καλες και τη μια κακοβουλη κριτικη του δισκου του Δημητρη θελω να πω πως τον ευχαριστηθηκα και τον ευχαριστιεμαι καθως τον ακουω καθημερινα !!
Τραγουδια ρεμπετικα παιγμενα με δυο ή τρεις κιθαρες άλλα σε πιστη προσομοιωση της παλιας εκτελεσης και άλλα σαν διασκευες οπως το “Εφουμερναμε” και οι “Παρτιδες”.
Αρχικα μπαινει ο πειρασμος, ειδικα οταν κανεις ειναι και μουσικος, αν παιζονται πιστα οι εισαγωγες κλπ αλλα τα παιξιματα ειναι αψογα και μερακλιδικα και φαινεται να ειναι ηχογραφημενα “μια και εξω” (δεν εννοω με την πρωτη…) χωρις κολληματα και διορθωσεις !! Πολυ βασικο αυτο γιατι αναγκαζει το μουσικο να προσπαθησει, να βαλει τα δυνατα του , να συγκεντρωθει και πιο πολυ να εχει δουλεψει απο τα πριν το κομματι !!
Βεβαια η κιθαρα παιζει στα ταξιμια καπως το ρολο του μπουζουκιου αλλα αυτο δεν ειναι μεμπτο, ειναι καθαρα ενας κιθαριστικος δισκος. Το τεμπο στα ζειμπεκικα ειναι παιγμενο απο την συνοδευτικη κιθαρα με ολες τις χορδες κατι που ο Γκολες πχ το “απαγορευει” μια και μεχρι το '35 περιπου απο οσο εχω ψαξει η κιθαρα ειχε το ρολο του ουτιου, παιζονταν μονο μπασσα, καθολου καντινια και ισως λιγο οι ρε και σολ. Στην πορεια ξανοιχτηκε η κιθαρα σε πιο ευρυ παιξιμο απο τους Περιστερη, Σκαρβελη, Καριπη και Χρυσινη και κατοπιν Μακαρονα και λοιπους μεταπολεμικα και αυτο εδω το παιξιμο ακουμε εδω. Ειναι θεμα αποψης …
Σχετικα με το θεμα του να παιζει η κιθαρα σολο ξερουμε οτι η κιθαρα χρησιμοποιηθηκε περιπου απο το 1928 εως το 1934-35 αντι για μπουζουκι μια και αφενος μεν ηταν απαγορευμενο το μπουζουκι απο την αλλη σιγα σιγα αρχισε να αποκταει το κοινο του και ο κοσμος ηθελε να το ακουει στους δισκους. Ετσι εγινε αυτη η “κομπινα”, οπου λεγανε “γεια σου Περιστερη με το μπουζουκι σου” και αν γινοταν καμμια στραβη θα λεγανε ποιο μπουζουκι ; κιθαρα ητανε, ετσι ηταν ολοι ευχαριστημενοι. Τωρα το πως εκει στα '31,32,33 περασε το μπουζουκι στη δισκογραφια κανονικα και νομιμα λιγο πολυ ξερουμε με Μανετα, Χαλκια, Μπατη, Δελια και Μαρκο καθιερωθηκε.
Εντυπωση μου εκαναν τα 3 του Κωστη : Τρουμπα, Ντερτιλιδικο και Υπογα που ειναι παιγμενα πανεμορφα πιστα κοντα στις πρωτες εκτελεσεις !!
Επισης ξεχωριζει το σερβικακι.
Αισθητη η απουσια του Κατσαρου ομως απο το ρεπερτοριο …
Στο “Εφουμερναμε” λεει αν δεν απατωμαι και “καναβι απο τ’Αιδινι” και οχι καλαμι.
Αψογος ο ηχος της κιθαρας θα ηθελα να μαθω τι οργανο ειναι …
Αψογη η ηχογραφηση και το ρεμιξ.
Πολη καλη και η φωνη που τραγουδαει δεν ξερω ποιος ειναι … ο ιδιος ο Δημητρης ;;
Ωραια επισης η ζωγραφια του Σταθοπουλου στο εξωφυλλο !!

υγ
Γυρω στο '96 λιγο μετα που αγορασα κιθαρα απο το Θαναση το Μητρεντση απο τη Σαλονικη (χωρις να παω, μου την εστειλε αεροπορικως…) επειδη ηταν η τριτη κιθαρα που εφτιαξε, με ρωτουσε αν εστρωσε, πως μου φαινεται … οποτε μετα απο καποιους μηνες του εστειλα μια κασετα οπου μεσα ειχα 3-4 τραγουδια παιγμενα με αυτη την κιθαρα. Τα ειχα φτιαξει ηδη γιατι ειχα ενθουσιαστει με τον ηχο της κιθαρας δεν τοκανα επι τουτου. Το ενα ηταν ενα χασαπικο δικο μου σε στυλ Σκαρβελη οπου παιζω με δυο κιθαρες σολο και μια συνοδεια και στα αλλα την ειχα χρησιμοποιησει σε εντελως αλλα ρεπερτορια παλι δικα μου. Δεν πιστευω Δημητρη να ακουσες αυτη την κασετα και επηρρεαστηκες ;;

Αντιγράφω απ το μπουκλετάκι :

" … Σε όλα τα κομμάτια παίζει και τραγουδά ο Δημ. Μυστακίδης , εκτός απ τα 3,8,14 στα οποία τραγουδά ο Χρήστος Μαστέλος. …

… Στον Μπεκρή η κιθάρα που ακούγεται είναι κιθάρα του Παναγή που μου την χάρισε ένα βράδυ στο “Αλάβαστρο” ο Γιώργης(Batman).Τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό.Οι υπόλοιπες κιθάρες έχουν παιχτεί απο μια “Απαρτιάν” και μία “Αλεξανδρή” … "

“Καλάμι” λέει, όχι “κανάβι”…

Παλι καλά που δεν λέει “teflon” αντι κανάβι.
Μπουζουξής ρε ήταν ο άνθρωπος οχι υδραυλικός.

οκ μαγκες μη βαρατε …
εμεις μια ζωη καναβι λεγαμε …
και τι ειδους καλαμι ειναι απο τα Αιδινι ειδικο ;;
Ξερει κανεις μια και τοφερε η κουβεντα ;;

Σωτο υδραυλικος δεν ητανε, ηταν ομως εκδοροσφαγεας …

Χαιρομαι που τα ποστ μου εξεγειρουν !!!

Ευχαριστω σε Νικο για τις πληροφοριες !!

Νομίζω ότι η Αξία του δίσου έχει να κάνει ιδιέταιρα και με την κατάσταση που υπάρχει γύρω από το ρεμπέτικο σήμερα. Το είδος παρουσιάζεται σαν μανιτάρι που φύτρωσε “τότε”, αποκομένο από τη λαϊκή κουλτούρα και στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται με φολκορικές διαθέσεις-γραφικοποιείται και δίνεται βάρος σε μια θεατρικού είδους αναπαράστασή του στο σήμερα.Έννοώντας ότι καταλήγουν ανεξάρτητα από την αφετηρία τους να πουν ότι δεν αντανακλά στο σήμερα τίποτα από τον λαϊκό κόσμο, τις ανησυχίες , τους έρωτες, τα όνειρα, που παρά τις φιλολογίες παραμένουν τα ίδια. Τα έχω ακούσει σε αρκετές κουβέντες, από διάφορους “παρωπίδες” όπως τους λέω. Αλλά είναι άλλο το να μην είναι ενταγμένο κάτι στη μαζική κουλτούρα, κι άλλο να λες ότι είναι κενό περιεχομένου στο σήμερα.

Αναρωτιέμαι αν για τα καραγκιοζιλίκια στο Μέγαρο(…) ή στο Ρέμο, γράφουν τα ίδια οι κριτικοί…αλλά που να τα τσουγκρίσεις με το συγκρ. Λαμπράκη και την παρέα του… Όπως και νά’χει η γνήσια λαϊκή έκφραση διατηρούσε πάντα και πάντα θα διατηρεί την αυτονομία της σε σχέση με την κυρίαρχη κουλτούρα κι αυτό γιατί πηγάζει από μια διαφορετική τάξη με διαφορετική (απείρως ανώτερη) ηθική, γι’αυτό θα υπονομεύεται και θα πολεμιέται από πολλούς(=αποψή μου). Άλλωστε λέει κι η παροιμία (λίγο πειραγμένη) “δείξε μου τους εχθρούς σου να σου πω ποιος είσαι”.

(μοιάζει λίγο με ομιλία σε γενική συνέλευση φοιτητών… αλλά τί να γίνει, μας πήρε τα μυαλά το κίνημα…:))

η όλη κριτική αλλά και η κουβέντα σχετικά για τον δίσκο -και ανεξάρτητα απο την αξία του (αυτην ο χρόνος δεν θα την κρίνει τελεσίδικα; Πάει να πεί αυτοί που θα τον ακούσουν και στόμα με στόμα θα τον συστήσουν παρακάτω σε αυτούς που θα κάνουν σιγά σιγά ένα κύκλο που με την ευρύτητα του θα καταξιώσει το έργο)- μου θυμίζει την φράση ενός φίλου για την θεωρητική αξία ενός βιβλίου που ήταν κάπως έτσι : “ένα βιβλίο ίσως να αξίζει και για μια μόνη πληροφορία που θα μεταφέρει και που σαν την φλόγα θα ζωντανέψει το κερί μιάς σκέψης, που άλλα βιβλία σιγά σιγά είχανε χτίσανε μέσα μας”.
Όμοια και οι ήχοι, προσωπικό βίωμα του καθενός , σαν την φλόγα στο κερί της αισθητικής μας…

κριτική…τί σπατάλη!!!

Θα ηθελα να ρωτησω τον Κ.Δημητρη Μυστακιδη τι κιθαρα εχει οταν παιζει στα μαγαζια ,στο studio και γενικα με ποιες προτεινει να παιζουμε ολοι οσοι αγαπουν το ρεμπετικο και λαικο τραγουδι και δεν κατεχουν ρεμπετοκιθαρα τυπου Απαρτιαν,Παναγη ωστε να εχουμε οσον γινεται αυθεντικο ηχο.

Η κιθάρα που έχω στις δουλειές είναι μιά Guild DN-5 και μια Breedlove 12χορδη.Στο στούντιο παίζω κυρίως με την guild αλλά τώρα τελευταία έχει πολύ πέραση η Απαρτιάν αλλά και του Αλεξανδρή.
Τώρα με τι κιθάρα να παίξεις αν δεν έχεις λαϊκή κιθάρα.Αυτή που άκουσα και μ΄ άρεσε είναι μιά πάρα πολύ φθηνή cort (δεν θυμάμαι τον τύπο αλλά είναι μία με μικρό σκάφος)

Γειά χαρά!!