Φοβερή ερμηνεία!
Τον μπαγλαμά μπορεί ο εικονολήπτης να τον αγνόησε πλήρως, ο ηχολήπτης όμως αντίθετα τον υπερτόνισε. Έτσι, προσφέρεται πολύ ως παράδειγμα του πώς μπορεί να συνοδεύσει ο μπαγλαμάς, που είχαν γίνει διάφορες συζητήσεις τελευταία. Από αξιοπρεπή σημερινά (τέλος πάντων νεότερα) παιξίματα, αυτό είναι σαφώς το πιο κλασικό.
Ακριβώς! Επίσης και το μπάντζο δίνει ένα ωραίο χρώμα!
Στο βουνό, με τους μάγκες, φορούσε μάσκα;
Είχαν παγουρίνο
Για ναργιλέ; …
συτές είναι επανεκτελέσεις που αξίζουν! έχουν χαρακτήρα και προσωπική σφραγίδα, με αισθητική και μεράκι όμως.
Ετσι! Σεμνά,όμορφα και με χαρακτήρα οπως προανεφερες!
Είμαι περήφανος που ο άνθρωπος αυτός έγινε, χωρίς να το επιδιώξει βέβαια, το κλειδί για την δημιουργία του μουσικού είδους που σήμερα λέμε Πειραιώτικο ρεμπέτικο.
Ετσι κ.Νικο! Άνθρωποι σαν κι αυτον κατάφεραν σημαντικα πραγματα χωρις να το καταλαβουν και να το επιδιωξουν,με την αυθεντικότητα τους και το μεράκι τους!
Ένα από τα πράγματα που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια είναι η εικόνα των φυλακών του Γεντί Κουλέ μερικές δεκάδες μέτρα από εκεί που που παίζαμε καθημερινά. Εμείς με μια μπάλα στα πόδια και μια στραβοκλωτσιά της να μπορεί να την στείλει μέσα στο προαύλιο. Αργότερα όταν οι φυλακές έφυγαν από εκεί περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να τρυπώσουμε κρυφά να βιώσουμε όλες αυτές τις (σε μεγάλο βαθμό ψεύτικες) διηγήσεις των μεγαλύτερων παιδιών της γειτονιάς για αυτά που αντίκρυσαν μπαίνοντας κρυφά στις άδειες πια φυλακές. Μόνο και μόνο επειδή το τραγούδησαν με τους αυθεντικούς στίχους.
Καλό Σαββατοκύριακο Φίλοι και Φίλες.
Καλή δύναμη στου πληγέντες και στις περιοχές που χτυπήθηκαν από τα καιρικά φαινόμενα.
Πω, είδα τους δύο αυτούς τεράστιους παίκτες…
Θυμήθηκα το Λιόση με το “Τρίχορδο”, αλλά κυρίως τον Κωνσταντίνου, που η πενιά του με “έγδερνε”. Και είχε έρθει και στην τρίτη συγκέντρωση του φόρουμ, αν θυμάμαι καλά, κάπου στον Πειραιά, χαμηλά προς την ψαρόσκαλα. Τι είχε παίξει και τότε…