Πριν μια-δυο μέρες, σχολίασα σχετικά με ένα παλιό βιντεάκι του Γκολέ (Αρρωστιάρικό μου σώμα - Παπαϊωάννου):
Και μετά έκατσα και σκέφτηκα: Από πότε υπάρχει αυτό το παίξιμο; Σήμερα φαντάζει ως η αυτονόητη επιλογή για μπαγλαμά σε σχήμα που να έχει τουλάχιστον ένα μπουζούκι και μία κιθάρα, συν οτιδήποτε τυχόν επιπλέον. Εξίσου αυτονόητο φάνταζε από τότε που πρωτοξεκίνησα να μαθαίνω, λίγο μετά το 1990. Άρα, ας υποθέσουμε ότι ήταν ήδη στάνταρ γύρω στο '80 που έσκασε μύτη η γενιά του Γκολέ και των άλλων πρωτοπόρων της επανανακάλυψης (ή αναβίωσης) του ρεμπέτικου. Πιο πριν;
Σε παλιές-παλιές ηχογραφήσεις, αυτές που κυρίως ακούω αυτά τα χρόνια και τις έχω πιο φρέσκες στο μυαλό μου, δε νομίζω να έχω συναντήσει αυτό το παίξιμο. Όποτε σκέφτομαι μπαγλαμά, θυμάμαι το στιλ του Μπάτη, που είναι κυρίως μελωδία + ανοιχτές (και που πρόσφατα μάθαμε, ή τέλος πάντων πρόσφατα προσέξαμε περισσότερο, ότι είναι σε ντουζένια). Στα πιο μετά, δεκ. '40, δεκ. '50, δεν έχω την ετοιμότητα να πω αν και πού το έχω ακούσει.
Είναι κανείς εδώ που να έχει εντοπίσει πότε περίπου ο μπαγλαμάς ανακαλύπτει και διαμορφώνει αυτό τον συγκεκριμένο συνοδευτικό ρόλο (δηλαδή τις συγχορδίες); Εγώ το μόνο που ξέρω να πω είναι ότι, όσο κι αν θεωρείται στάνταρ ρεμπέτικο όργανο, ποτέ -ούτε παλιά ούτε σήμερα- δεν υπήρξε ιδιαίτερα συνηθισμένος σε ηχογραφήσεις και λάιβ. Ίσως και για οικονομικούς λόγους (πιο λίγα μερτικά);