Αυτό, δεν το είχα ξανακούσει. Μα, χιλιοστό του δευτερολέπτου δεν του ξεφεύγει, μα χιλιοστό του χέρτς δεν πέφτει παραέξω. Κάτι ήξερε ο Τσάρλς Χάουαρντ, που τον συμπεριέλαβε στο σιντί του….
(άθελα, μου ήρθε στο μυαλό σύγκριση με Σόλωνα Λέκκα. Δεν θα έπρεπε όμως να γίνονται τέτοιου είδους συγκρίσεις.)
Τον μπαγλαμά μπορεί ο εικονολήπτης να τον αγνόησε πλήρως, ο ηχολήπτης όμως αντίθετα τον υπερτόνισε. Έτσι, προσφέρεται πολύ ως παράδειγμα του πώς μπορεί να συνοδεύσει ο μπαγλαμάς, που είχαν γίνει διάφορες συζητήσεις τελευταία. Από αξιοπρεπή σημερινά (τέλος πάντων νεότερα) παιξίματα, αυτό είναι σαφώς το πιο κλασικό.
Ακριβώς! Επίσης και το μπάντζο δίνει ένα ωραίο χρώμα!
Στο βουνό, με τους μάγκες, φορούσε μάσκα;
Είχαν παγουρίνο
Για ναργιλέ; …
συτές είναι επανεκτελέσεις που αξίζουν! έχουν χαρακτήρα και προσωπική σφραγίδα, με αισθητική και μεράκι όμως.
Ετσι! Σεμνά,όμορφα και με χαρακτήρα οπως προανεφερες!
Είμαι περήφανος που ο άνθρωπος αυτός έγινε, χωρίς να το επιδιώξει βέβαια, το κλειδί για την δημιουργία του μουσικού είδους που σήμερα λέμε Πειραιώτικο ρεμπέτικο.
Ετσι κ.Νικο! Άνθρωποι σαν κι αυτον κατάφεραν σημαντικα πραγματα χωρις να το καταλαβουν και να το επιδιωξουν,με την αυθεντικότητα τους και το μεράκι τους!