Τί παράξενο βρίσκεις Περικλή μου; Και το 1946 διασκέδαζε κάποιος κόσμος… Και η δισκογραφία είχε ξεκινήσει και πάλι.
Κι άλλα 4 χασικλίδικα μαζί βγήκαν την ίδια ακριβώς ημεροχρονολογία.
Εφόσον δεν υπήρχε ακόμη λογοκρισία (που θα επανεκκινήσει τον Φεβρουάριο 1948) ήταν αβέρτα πάγκα
Ακριβώς, το θέμα της λογοκρισίας. Νόμιζα ότι δε σταμάτησε ποτέ. Κάποια στιγμή άνοιξε μια τρύπα, δε θυμάμαι πώς (αλλά είναι γνωστό γενικά), και βγήκαν τα Πέριξ, Όταν καπνίζει ο λουλάς και καναδυό άλλα. Εδώ ανήκει και αυτό;
Ναι, σε αυτή την ανθοδέσμη ανήκει.
Απλώς τα άλλα του έφαγαν τη “δόξα” της καταστολής
Μα είναι γνωστό ότι όλοι τους, αμέσως μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, είχαν συνειδητοποιήσει ότι ατόνησε η εφαρμογή λογοκρισίας και, στα σβέλτα άρχισαν να ηχογραφούν στίχους που ήξεραν ότι, μόλις κάποιος απ’ το υπουργείο τύπου το πάρει χαμπάρι και υλοποιηθούν οι δέουσες ενέργειες, δεν θα εγκρίνονται πλέον.
Μάλιστα. Θυμάται κανείς αν έχει ξαναγίνει συζήτηση γι’ αυτή την περίπτωση, και πού; Για να μην αρχίσω να ρωτάω απορίες εδώ, ιδίως αν έχουν ήδη απαντηθέί παλιότερα.
Πάντως το «Μπαγλαμαδάκι» υπάρχει και σε λογοκριμένη εκδοχή. Μόνο μία στροφή θυμάμαι, και αντίθετα από το σύνηθες δεν είναι κακή: «Οι πενιές του με ζαλίζουν / μιαν αγάπη μού θυμίζουν». Νομίζω ότι όλο μαζί δεν είναι κακό. Δε θυμάμαι καθόλου από πού το ξέρω, πιθανώς από στόμα σε στόμα.
εχει αναφερθεί κατι εδω
ένα κοντυλιδάκι απόψε
Έριξες πάλι τα μαλλιά,
τα κατσαρά στη πλάτη
Και μοιάζουνε με ποταμού
νερά σε καταρράκτη.
Γελάς κι ανθούνε τα κλαδιά,
τα ρόδα και τα κρίνα
Κι ο κόσμος γίνεται μπαξές,
γυναίκα μερακλίνα.
“Συρτός Χανιώτικος”
(η ιστορια του).
(Χειρόγραφο Βατοπεδίου)
…“Και όταν έπεσεν η Πόλη και οι Τούρκοι εμπήκαν μέσα, ως διακόσιες χιλιάδες περίπου Ταχτικοί και Αταχτοι, άλλοι από την Κιρκόπορτα και άλλοι από το ρήγμα του Αγίου Ρωμανού, και όλοι οι πολεμάρχοι εγκατέλειψαν τας θέσεις των δια να σωθούν, εις τα πλοία ή οπουδήποτε αλλού, μονάχα η τούρμα της Κρήτης, όσοι εζούσαν, με αρχηγόν τον Καπετάν Γραμματικόν, αν και τραυματισμένον και αυτόν σε πολλά μέρη του κορμιού του, εσκέφτηκεν ότι θα ήτον καλύτερον να μείνει στα πόστα της και να εξακολουθήση να πολεμά μέχρις ότου σκοτωθούν ούλοι, παρά να παραδώσουν τα όπλα. Κι όταν προς το βράδυ πλέον ο Σουλτάνος είδεν και εκατάλαβεν ότι εμείς δεν είχαμε σκοπόν να παραδοθούμε, έστειλεν ένα πασά με δυό αξιωματικούς, που ο ένας εκρατούσε λευκή σημαία και ο άλλος ήταν δραγουμάνος, και μας είπε “ότι επειδής – λέγει – ο Σουλτάνος εκτιμά την αντρειά μας, μας αφήνει ελεύθερους να φύγωμε για το νησί μας, με τα όπλα μας και με ένα από τα καράβια μας…”*
… (Κώδικας της Μονής Αγκαράθου)
“Εις τους αονγ΄, Ιουνίου θ΄ και ημέρα Σαββάτου, ήρθαν από την Κωνσταντινούπολιν καράβια τρία Κρητικά του Σγουρού, Υαλινά και Φιλομμάτου, λέγοντες ότι εις την κθ΄ του Μαϊου μηνός, της Αγίας Θεοδοσίας, ημέρα Τρίτη, ώρα γ΄ της ημέρας, εσέβησαν οι Αγαρηνοί εις την Κωνσταντινούπολιν, το φουσσάτον του Τούρκου Τζελεπή Μεμέτη. Και είπον ότι απέκτειναν τον βασιλέα κυρ Κωνσταντίνον τον Δραγάσην και Παλαιολόγον. Και εγένετο ουν θλίψις και πολύς κλαυθμός εις την Κρήτην δια το θλιβερόν μήνυμα όπερ ήλθε, ότι χείρον τούτου ου γέγονεν, ούτε γενήσεται. Και Κύριος ο Θεός ελεήσαι ημάς της φοβεράς αυτού απειλής….”
… Σύμφωνα με την παράδοση, τα μαντήλια στην Κρήτη μετά την είδηση της άλωσης, βάφτηκαν μαύρα και μπήκαν κρόσσια, συμβολίζοντας τα δάκρυα των Κρητών για την απώλεια της Πόλης.
Στους εορτασμούς της επιστροφής τους λέγεται ότι χορεύτηκε για πρώτη φορά ο “ο «συρτός χανιώτικος», ο «βασιλιάς» των κρητικών χορών…
ολη η ιστορία στον σύνδεσμο παρακάτω.
Οι 1.500 γενναίοι Κρήτες που υπερασπίστηκαν την Κωνσταντινούπολη μέχρι τέλους
Στους Κρητικούς και ιδιαίτερα στους Χανιώτες αρέσουν πολύ τέτοιες ιστορίες. Και ο Πεντοζάλης, λέει, φτιάχτηκε προς τιμήν των 12 οπλαρχηγών οι οποίοι κλπ., και το κάθε γύρισμα συμβολίζει ένα από τα 12 ονόματα, και τον καθένα από τους άλλους σκοπούς του Συρτού τον έγραψε συγκεκριμένος βιολάτορας συγκεκριμένη χρονολογία (συχνά μέσα στον 18ο αιώνα, μιλάμε δηλαδή για μουσικούς περισσότερο μυθικούς και λγότερο πραγματικούς, από την άποψη του τι πραγματικά είναι γνωστό γι’ αυτούς)… Αν τα αθροίσει κανείς όλα, βγαίνει ότι ο τόπος δεν είχε δημοτική παράδοση!!
Προσωπικά τ’ ακούω όλα αυτά με άκρα επιφυλακτικότητα (για να το πω μετριοπαθώς ) Έχει πολλά τέτοια στο βιβλίο του Τσουχλαράκη, ένα εθνικιστικό παραλήρημα για τους κρητικούς χορούς, και δεν ξέρω αν τα ξεκίνησε ο ίδιος ο Τσουχλαράκης ή απλώς τα συγκέντρωσε εκεί μέσα.
Σαν σήμερα 6 Μαρτίου 1979 έφυγε ο Κηρομύτης!
Ένας gentleman του ρεμπέτικου!
Αφιέρωμα στην μνήμη του το
Αριστοκράτης μάγκας του Στράτου Ατταλίδη με τον Μπιθικώτση, τον έτερο Sir!
Στέλλα Βογιατζή (Βαρθαλίτου)
μονον 8-10 ηχογραφήσεις.
κυριως με Τούντα και Μοντανάρη.
φωτογραφία? καμία.
βιογραφικό? ούτε.
“ο Αμερικάνος” 1935
Είπα λόγω της ημέρας - παγκόσμια ημέρα της γυναίκας - να βάλω ένα άσμα πολύ αγαπημένο και βιωματικό!
Αν και οι γυναίκες δεν χρειαζόμαστε τέτοιες γιορτές.
Το παρακάτω σίγουρα θα έχει ξαναμπεί σε άλλα νήματα. Δεν είναι τραγούδι, είναι απόσπασμα εκπομπής με αρκετά τραγούδια λάιβ αλλά όχι ολόκληρα, και με λόγια ενδιαμέσως. Αυτή τη φορά παραβλέπω εντελώς τα λόγια και κοιτάω μόνο τα τραγούδια:
ΤΙ ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ!!! Τι ταξίμι, τι ταμπαχανιώτικο με εκπληκτικές παραλλαγές και στολίσματα στον σκοπό, τι συρτό με απίστευτη ρυθμική αυτοσυνοδεία…
Καλησπέρα ,
Και ένα τραγούδι του Φουσταλιέρη με την εξαιρετική Λαυρεντία Μπερνιδάκη, τιμής ένεκεν και λόγω της χθεσινής ημέρας.