Μπάμπη μου και σε όλα τα παιδιά σας ευχαριστώ πολύ!
3 «Μου αρέσει»
Εύγε και από μένα μετά από μια πρώτη ακρόαση!
Χόρτασα μπουζούκι και ωραία παιξίματα!
Υπάρχει φλέβα!
3 «Μου αρέσει»
1 «Μου αρέσει»
Λοιπόν, ο Καίσαρας Κίκης, που είναι Κασιώτης από μουσική γενιά, έβγαλε πριν κάμποσα χρόνια τον Αφούση, έναν κασιώτικο σκοπό, σε έντεχνη διασκευή η οποία χάλασε κόσμο. Σήμερα, και ήδη εδώ και μερικά χρόνια, τον Αφούση τον παίζουν οι πάντες και τον ξέρουν και τον ζητάνε οι πάντες.
Πρωτύτερα, όσοι δεν είμαστε Κασιώτες τον ξέραμε τον Αφούση από ένα δίσκο με κασιώτικα που κυκλοφόρησε μπορεί και πριν 30 χρόνια, με πλήθος σκοπούς. Ο δίσκος είναι αδαμαντωρυχείο και, παρότι κάπως ειδικού ενδιαφέροντος, δεν είναι τελείως άγνωστος.
Από τους παμπλήθεις μουσικούς που ενθουσιάστηκαν με τον Αφούση μόλις τους τον σέρβιρε έτοιμον στο πιάτο ο Κίκης, ούτε ένας δεν είχε την περιέργεια να ψάξει τι άλλο τραγουδούν στην Κάσο, μήπως και κάνει κι ο ίδιος καμιά δικιά του διασκευή. Που βέβαια πλέον δε χρειάζεται καν να έχεις τον δίσκο, στο ΥΤ υπάρχουν τα πάντα και από τον δίσκο, και από άλλους δίσκους, και από λάιβ κασιώτικα, και από παλιές οικογενειακές κασέτες και απ’ ό,τι θες. Μόνον ο Χαρούλης κάποια στιγμή εντόπισε και ξεχώρισε το Πισωμέρι. (Που δεν έχω κάτσει να ψάξω αν μετά τον Χαρούλη το πήραν κι άλλοι και το παίζουν, αλλά σίγουρα δε θα με εξέπλησσε.)
Κλασικό φαινόμενο: έτσι έχει γίνει με το «Άρωμα» της Λέρου, το «Ντουχιούν Αμάν» της Θράκης, τη «Μηλίτσα» της Καρπάθου… Όλο το ορίτζιναλ παραδοσιακό ρεπερτόριο είναι διαθέσιμο στον καθένα εδώ και δεκαετίες, και όμως! μόλις ένας προσέξει ένα τραγούδι και το διασκευάσει, όλοι αρπάζουν το ίδιο και το ξαναματαδιασκευάζουν, χωρίς να κουνήσουν το δάχτυλό τους να αναζητήσουν κάπου αλλού τη δική τους έμπνευση.
Ωραία λοιπόν, χαίρομαι που τουλάχιστον εδώ το ακούμε από τον ίδιο τον Κίκη που το έφερε στη μόδα. (Όπως καταλαβαίνετε δεν τα βάζω μαζί του, αλλά με τους μιμητές.)
(Αυτό ας πούμε δε χωράει έντεχνη διασκευή; Με τις συγχορδίες που αλλάζει, με την αινιγματική ασάφεια ως προς την τονική, με τις δεύτερες και τρίτες φωνές που χωράνε να μπούνε, με την πιασάρικη εναλλαγή αργού - γρήγορου, ή και χωρίς καθόλου το γρήγορο…)
1 «Μου αρέσει»
1 «Μου αρέσει»
εισοδος σταυρακα στον τεκε, και, για σενανε μια κυριακη… 
1 «Μου αρέσει»
Και μια ακόμα παραλλαγή του μινόρε με τον Στράτο.
2 «Μου αρέσει»
2 «Μου αρέσει»
2 «Μου αρέσει»
Ο Bülent Cingöz έχει ένα ωραίο τουρκόφωνο του Νταλγκά, με την ίδια μελωδία του “Φέτο το καλοκαιράκι” της Σαμίου:
Άλλες τούρκικες εκδοχές:
4 «Μου αρέσει»
Μιας και μιλάμε για τον Νταλγκά.
6 «Μου αρέσει»
Γκρουβάτο Σάλα σάλα από τον άρχοντα Χρήστο Καρακώστα:
5 «Μου αρέσει»
2 «Μου αρέσει»
Ένα ωραίο νεοδημοτικό του Βαγγέλη Σούκα:
Και με μία παρέα από νέους μουσικούς:
1 «Μου αρέσει»
Ωραίος σκοπός και τρομερή φωνή. Αλλά γιατί κανένα νεοδημοτικό βε βάζει τους στίχους μέσα στη μουσική με τον τρόπο που το κάνουν τα παλαιοδημοτικά; Λογικά για να ολοκληρωθεί ένας στίχος θα ήθελε τον μουσικό χρόνο που εδώ χωράει δύο στίχους. Μου ακούγεται αδικαιολόγητα βιαστικό. Πού είναι τα τσακίσματα, πού είναι οι επαναλήψεις; Άσε μας να προλάβουμε να καταλάβουμε τι είπες!