Ο Bülent Cingöz έχει ένα ωραίο τουρκόφωνο του Νταλγκά, με την ίδια μελωδία του “Φέτο το καλοκαιράκι” της Σαμίου:
Άλλες τούρκικες εκδοχές:
Ωραίος σκοπός και τρομερή φωνή. Αλλά γιατί κανένα νεοδημοτικό βε βάζει τους στίχους μέσα στη μουσική με τον τρόπο που το κάνουν τα παλαιοδημοτικά; Λογικά για να ολοκληρωθεί ένας στίχος θα ήθελε τον μουσικό χρόνο που εδώ χωράει δύο στίχους. Μου ακούγεται αδικαιολόγητα βιαστικό. Πού είναι τα τσακίσματα, πού είναι οι επαναλήψεις; Άσε μας να προλάβουμε να καταλάβουμε τι είπες!
“της αμύνης τα παιδιά” ?
(Heiser Bulgar 1923)
οργανικό με την ορχήστρα klezmer
“Abe Schwartz Yiddisher Orchestra”
Ηχογράφηση Αμερικής.
(From Wikipedia) Abe Schwartz (1881-1963) was a well-known klezmer musician of the 1920s. He was born outside of Bucharest, Romania, and moved to the United States in 1899. He soon distinguished himself as a talented arranger and composer of music, as well as a violinist, pianist, and bandleader. The famous klezmer clarinetist Naftule Brandwein played for a time in Schwartz’s ensemble.
κλαρινέτο παιζει ο ταλαντούχος
Naftule Brandwein -
(King of the Klezmer Clarinet)
περισσότερες ηχογραφήσεις του, στο λινκ.
και άλλο διαμαντάκι!
η πρώτη εκτέλεση, με την Ρόζα το 1933
τραγούδι παραδοσιακό σε διασκευή Σωτήρη Γαβαλά.
σολο κιθάρα παίζει
ο Αντώνης Αμιράλης(παπατζής). τον γνωρίζουμε ως ακορντιονίστα κυρίως.
ρυθμική κιθάρα παίζει
ο Κώστας Σκαρβέλης.
Ε, ναι, αλλά όχι ακριβώς. Απ’ ό,τι βλέπω και κυρίως, ακούω, τη μουσική του «ρεφρεν» (της αμύνης τα παιδιά, διώξανε το βασιλιά κλπ) πρέπει να τη βρήκε ο Ξαρχάκος κάπου αλλού, ή να την σκέφτηκε μόνος του, αφού στο κομμάτι του Ναφτουλέ δεν περιλαμβάνεται αυτή η μελωδία.
οι στιχοι πρεπει να ναι κλεμμενοι απο ενα παραδοσιακο της Χιου .Η μουσικη ειναι τελειως διαφορετικη
Η ιστορία με ανήλικο κορίτσι που χηρεύει δωδεκάχρονο, είναι ουσιαστικά πανελλήνια (για να μην πώ, πανβαλκανική), πολύ δύσκολο θα ήταν να διεκδικήσει η Χίος την αποκλειστική πατέντα. Μουσικές, βάζει η κάθε περιοχή ό,τι νομίζει ότι ταιριάζει. Να επισημανθεί βέβαια, ότι οι (οποιοιδήποτε) παραδοσιακοί στίχοι δεν κλέβονταν, ήταν πάγια τακτική της ελληνικής δημοτικής παράδοσης να «στήνονται» «καινούργια» τραγούδια με επαναχρησιμοποίηση γνωστών στίχων παλαιότερων τραγουδιών, αφού κανένας δεν είχε κατοχυρώσει μέσω της (τότε αχρείαστης και επομένως ανύπαρκτης) ΑΕΠΙ στίχους δημιουργημένους από τον ίδιον.
Να πούμε ότι στη Μυτιλήνη το τραγουδούν σ’ αυτό τον σκοπό, του Γαβαλά. Αυτό δεν αποκλείει βέβαια να είναι όντως δικός του και να πέρασε μέσω δισκογραφίας στη ζωντανή πράξη. Οι στίχοι οπωσδήποτε όπως λέει ο Νίκος, πανελλήνιοι παραδοσιακοί.
Την εκτέλεση της Ρόζας δεν την ήξερα. Οι κιθάρες αριστούργημα!
Βρε Περικλή, πασίγνωστη!