Παιδιά, μας πήρανε φαλάγγι! Πάρτε το χαμπάρι, δεν περνάει πια η μπογιά μας (εκτός κι αν προσπαθήσουμε να το παίξουμε Βραχνάς…)
Χρήστο, ΄ντάξ, κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό, κι ο Περικλής απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Περικλή, ούτε κι εγώ κατάλαβα (δεν άκουσα τίποτα, τη συγκεκριμένη στιγμή, απ’ το πιάνο). Στον Πινόκλη όμως, δεν είχε δεν!
Πάντως, πλάκα πλάκα, για να καταλάβεις την αξία των παιδιών, πρέπει να τά ΄χεις ακούσει αρκετές φορές και τα δύο κομμάτια. Αυτό περιορίζει δραστικά, νομίζω, το εύρος του δυνητικού ακροατηρίου τους…