Το ταίριασμα των συλλαβών μέσα στον χρόνο του ζεϊμπέκικου είναι ιδιαίτερο σ’ αυτό το τραγούδι. Και ακόμη περισσότερο με τις (ατραγούδιστες, φυσικά) νότες της εισαγωγής.
Και με τον δρόμο θα έλεγα ότι παίζει κάτι ιδιαίτερο. Όταν μια μελωδία στέκεται στην τονική, γενικά αυτό δίνει μια αίσθηση γαλήνης, σα να ησυχάζεις, να έφτασες εκεί που πρέπει. Εδώ όμως έχει δύο στροφές που ενώ η πρώτη δίνει αυτή την αίσθηση, ξαφνικά η δεύτερη σε πετάει κάπου αλλού (στην 5η) με τρόπο που μοιάζει σαν τώρα να έφτασες στην τονική, και ενώ στην πρώτη λες «αχ, ωραία, φτάσαμε, ξεκούραση τώρα», στη δεύτερη λες «ωπ, όχι, δεν είχαμε φτάσει: τώρα φτάσαμε! Ξεκούραση τώρα!» και αυτό ξαναγίνεται εναλλάξ μέχρι το τέλος.
Η μελωδία της εισαγωγής είναι από μόνη της ασυνήθιστη και ευρηματική, αλλά επιπλέον είναι ιδιαίτερα ευρηματική και η διασκευή του Μυστακίδη.
Επιθεωρησιακό είναι; Ούτε οι στίχοι ούτε η μουσική μοιάζουν να έχουν γραφτεί από ρεμπέτη, πόσο μάλλον βέβαια η ενορχήστρωση της πρώτης εκτέλεσης. Ποιος είναι αυτός ο Δημοσθένης Ζάττας που το υπογράφει;