Πιστεύω ότι και σήμερα υπάρχει παρόμοιος αριθμός μεγάλων δεξιοτεχνών στο τραγούδι ή σε διάφορα όργανα. Η διαφορά είναι ότι σήμερα αποτελούν πολύ μικρότερο ποσοστό, γιατί τότε οι θέσεις στα κυκλώματα ήταν τόσο περιορισμένες ώστε μόνο κορυφαίοι θα χωρούσαν, ενώ τώρα χωράνε άπειροι.
Γι’ αυτό και πρέπει να θεωρήσουμε εξαιρετική τύχη το γεγονός ότι τότε ηχογραφήθηκαν και μερικοί που μπορεί μεν να ήταν εξαιρετικά σημαντικοί μουσικοί για άλλους λόγους, δεξιοτέχνες όμως δεν ήταν. Κάλλιστα δε θα μπορούσε κάποιος παραγωγός να έλεγε στον Μπάτη (ή, στην Αμερική, στον Καραπιπέρη) «δε σε θέλουμε, εδώ χωράνε μόνο φωνές σαν της Ρόζας και του Νούρου, όσο για το όργανο που παίζεις - τόσο το χειρότερο»;
Και σίγουρα θα έχει γίνει αυτό, με μουσικούς που δε θα τους μάθουμε ποτέ. Όπως άλλωστε, πιθανότατα, και με άλλους που να ήταν και τυπικά δεξιοτέχνες αλλά δε χώρεσαν, δεν πρόλαβαν, δεν μπόρεσαν.