καλησπερα …καπου εδω στο φορουμ διαβασα οτι υπαρχει τροπος να βρεις τις αρμονικες απο ενα αρχειο που υπαρχει στο φορουμ…λεγεται "τάστα.xls " αλλα δε μπορω να το βρω…θελω να βαλω καμαρια σε μαντολα…οποιος εχει γνωσεις ας με βοηθησει … ευχαριστω
ρίξε ένα μάτι εδώ: http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?p=145554#post145554:089:
είσαι Θεός:110::109::109::109::109::109::110:
ευχαριστώ
Χαρά μου που βοήθησα και καλή επιτυχία! 
πως μπορεις να βρεις με το αρχειο το που θα μπουν τα καμαρια στο καπακι?
σε κάποιο post διάβασα πως δεν πρέπει να μπούνε εκεί που βγάζει το καπάκι τις αρμονικές…ελπίζω στο περίπου να τα καταφέρω
και ελπίζω με ένα διαπασόν να βρω λα στο 2 κομμάτια για να κολλήσω σωστά το καπάκι.είχα δει κάποτε στην tv έναν κατασκευαστή και το έκανε…δοκιμές θα κανω και ο Θεός βοηθός
γιαυτο τα καμαρια πολλες φορές ειναι καπως στραβά?
Και εγώ το διάβασα κάποτε αυτό το post, αλλά όταν ρώτησα απο που προκύπτει αυτό και άν υπάρχουν κάπου αναφορές για τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, απάντηση δεν πήρα, οπότε που στηρίζεσαι ? ? ?
Πές μας άν θές λίγα πράγματα γιά την συγκεκριμένη μεθοδολογία.
Ποιό ακριβώς είναι το ζητούμενο, και με τί τρόπο προσπαθείς να το καταφέρεις ? ? ?
Φιλικά, Γιώργος.
Καμία σχέση.
Υπάρχουν (διαχρονικά και διεθνώς) δύο σχολές σκέψης, σε σχέση με το πως μπαίνουν τα καμάρια κάτω απο το καπάκι ενός ακουστικού οργάνου. Η μία σχολή πιστεύει στην απόλυτη συμμετρία (στο πλάτος του καπακιού) ενώ η άλλη στο ακριβώς αντίθετο.
Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται στο γεγονός οτι[b], υπάρχουν τρόποι ταλάντωσης του καπακιού οι οποίοι λόγω του οτι είναι απόλυτα συμμετρικοί αλλά σε αντίθετη φάση αλληλοαναιρούνται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μήν συμμετέχουν στην “παραγωγή” ακουστικής ενέργειας.
[/b]Έτσι μπαίνουν ασύμμετρα καμάρια, ώστε να έχουμε (θεωρητικά) παραπάνω ακουστική ενέργεια, απο τρόπους δόνησης που διαφορετικά θα αλληλοαναιρούνταν απλώς και δεν θα συμμετείχαν ενεργειακά, στο τελικό ακουστικό αποτέλεσμα.
Βλέπουμε πχ. τις ακουστικές κιθάρες, τα μαντολίνα κλπ. να έχουν παντελώς ασύμμετρα καμάρια, και αντίθετα πχ. τις κλασικές κιθάρες, τα ούτια κλπ. να έχουν παντελώς συμμετρικά καμάρια.
Στα μπουζούκια σήμερα, συνήθως, τα καμάρια είναι παράλληλα μεταξύ τους και συμμετρικά τοποθετημένα, άν και υπάρχουν εξαιρέσεις - συνήθως παλιώτερα όργανα, με ασύμμετρες διατάξεις.
Φιλικά, Γιώργος.
[quote=JOJOS;153907]Και εγώ το διάβασα κάποτε αυτό το post, αλλά όταν ρώτησα απο που προκύπτει αυτό και άν υπάρχουν κάπου αναφορές για τον συγκεκριμένο ισχυρισμό, απάντηση δεν πήρα, οπότε που στηρίζεσαι ? ? ?
δεν εχω καπου η κατι να στηριχτω.απλα θα το εφαρμοσω απο τη στιγμη που δεν υπαρχει καποιος μπουσουλας για το που μπαινουν
Πές μας άν θές λίγα πράγματα γιά την συγκεκριμένη μεθοδολογία.
[u][b]Ποιό ακριβώς είναι το ζητούμενο, και με τί τρόπο προσπαθείς να το καταφέρεις ? ? ?
αυτον που ειχα δει εψαχνε σε ενα κομματι ξυλου(δε θυμαμαι τι ξυλο)με ενα διαπασον πού βγαζει λα…το χτυπουσε το διαπασον και το ακουμπουσε πανω στο ξυλο και το γυριζε κυκλικα…οταν εβγαζε λα στο διαπασον σημειωνε με ενα μολυβι το ακριβες σημειο…το ιδιο εκανε και με το αλλο καμματι και μετα τα κολλουσε ακριβως εκει…προφανως και ο καβαλαρης εκει πανω θα εμπαινε οταν θα τελειωνε το οργανο…απο μια αποψη λογικο μου ακουγεται
[/b][/u]
Συγνώμη αλλά . . . ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ.
Επειδή όλως τυχαίως εδώ και κανα χρόνο, υπό την καθοδήγηση και τις συμβουλές του δασκάλου μου, ψάχνουμε τις ταλαντώσεις και τις συχνότητες των καπακιών των ακουστικών οργάνων (έτσι γενικά), θα σου παραθέσω απλώς κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
- Μόλις κολήσεις τα δυό μισά του καπακιού, οι συχνότητες που έχεις πάνε . . . περίπατο προς τα κάτω (χαμηλώνουν εξαιρετικά).
- Μόλις κόψεις το σχήμα του καπακιού, οι ήδη περπατημένες συχνότητες του καπακιού, ξαναπάνε περίπατο προς τα πάνω αυτή την φορά.
- Μόλις κολήσεις τα καμάρια, οι ήδη παραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού, ξαναπάνε περίπατο πολύ προς τα πάνω (ψηλώνουν εξαιρετικά).
- Μόλις σκαλίσεις και δώσεις σχήμα στα καμάρια, οι ήδη ξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού χαμηλώνουν.
- Μόλις κολήσεις το καπάκι στο σκάφος, οι ήδη ματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού, ξαναπάνε μεγάλο περίπατο προς τα πάνω.
6.Μόλις βερνικώσεις το όργανο, ανάλογα με το είδος την σκληρότητα και τό πάχος του βερνικιού σου, οι ήδη παραματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού, ψηλώνουν (απο ελάχιστα έως πολύ). - Μόλις “αρματώσεις” το όργανο και το καπάκι πάρει τάση απο τις χορδές μέσω του καβαλάρη, οι ήδη ξαναπαραματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού, χαμηλώνουνε λίγο.
- Μόλις περάσει κανα δήμηνο - τρίμηνο και το όργανο αρχίσει να κατασταλάζει σε κάποια ισοροπία, οι ήδη ματαξαναπαραματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού, χαμηλώνουν (απο 1/4 του ημιτονίου μέχρι και 3/4 του τόνου - ανάλογα με την σκληρότητα του καπακιού).
- Στην πορεία του χρόνου, και ανάλογα με την υγρασία και την θερμοκρασία, το καπάκι"ανασαίνει" απο συν ή πλήν 1/5 του τόνου, έως και περισσότερο.
Συνοψίζοντας,
- Το μισό καπάκι ή περιέχει το ΛΑ στις συχνότητες που παράγει, ή δεν το περιέχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΤΟ “ΒΓΑΖΕΙ” ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ.
- Ακόμα και να βρής το ΛΑ στις συχνότητες που παράγει το μισό καπάκι, μετά την επεξεργασία, το τελικό καπάκι σου θα είναι ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ σε συχνότητες.
Φιλικά, Γιώργος.
Εντυπωσιακά ακριβής ο Jojos!
Λίγα πράγματα από τη δυναμική των (δομικών) κατασκευών προσαρμοσμένο στη δομική του μουσικού οργάνου (*):
Α. Η ιδιοσυχνότητα ενός φορέα είναι φυσική του ιδιότητα. Εξαρτάται από τα υλικά και τον τρόπο με τον οποίο συναρμολογούνται μεταξύ τους, την τελική γεωμετρία και από άλλα πολλά που όμως δεν είναι του παρόντος. Σε καμία περίπτωση όμως δεν εξαρτάται από τη διέγερση. Ετσι τα La ή θα υπάρχουν ή δεν θα υπάρχουν στο “μενού”. Και αυτό θα το διαπιστώνουμε είτε το διεγείρουμε με το διαπασών είτε το βαράμε με τη βαριοπούλα!
(Οπως ακριβώς συμβαίνει και με το ίδιο το διαπασών: Οπως και να το κοπανήσεις, πάλι Λα θα πάρεις. Αν όμως του κολλήσεις στο ένα σκέλος λίγο σίδερο, θα πάρεις κάποια άλλη συχνότητα, και πάλι όμως ανεξάρτητα του τρόπου που το διεγείρεις)
Β. Στη διάρκεια του χτισίματος του οργάνου, προστίθενται κι άλλα υλικά ενώ παράλληλα αλλάζουν και οι γεωμετρίες. Μαζί με αυτό το “χτίσιμο”, μαζί μ’ αυτές τις αλλαγές, αλλάζουν και οι συχνότητες όπως το διηγήθηκε ο Jojos.
Και όχι μόνο:
Γ. Προκειμένου περί κατασκευής σε προένταση, όπως το καπάκι ενός οργάνου (προένταση διότι το καπάκι σε κουρδισμένο όργανο ζει κάτω από καθεστώς κάμψης και εφελκυσμού λόγω των χορδών) ο τρόπος απελευθέρωσης της ενέργειας, εξαρτάται ΚΑΙ από το “βαθμό” της προέντασης. Μεγαλύτερη προένταση σημαίνει αύξηση της ιδιοσυχνότητας. Τα πράγματα είναι απλά. Η ιδιοσυχνότητα ενός ταλαντούμενου συνόλου δείχνει την προτίμησή του στον τρόπο (ή στο ρυθμό αν θέλετε) απελευθέρωσης της ενέργειας από μια διέγερση.
Ας σκεφτούμε ακόμα ότι ένα καπάκι δεν είναι ομοιογενές υλικό (δηλαδή αποτελείται από ένα σύνολο άλλων υλικών με τη δική τους ιδιοσυχνότητα για το καθένα), άρα, δεν μπορούμε να μιλάμε για ιδιοσυχνότητα αλλά για φάσμα συχνοτήτων και σε εν τέλει - σε πρακτικό επίπεδο - για δεσπόζουσες συχνότητες, αυτές που κυριαρχούν, που αποδίδουν εν τέλει το “ύφος” του.
Ελπίζω να βοήθησα, να μην σας κούρασα και να μην ήμουν εκτός θέματος.
(*) με την επιφύλαξη ότι πρόκειται για ιδιαίτερο κλάδο που έχει καλυφθεί με τόνους βιβλίων και επιστημονικών δημοσιεύσεων.
[quote=“plousios,post:10,topic:6879”]
Plousios, σωστά τα λέει ο JOJOS,
Τα όργανα έχουν ματαξαναπαραματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες.
Άμα σου πέσει και κάνα τσιπουράκι κατά λάθος πάνω στο καπάκι τότε γίνεται όργανο,
ματαξαναπαραματαξαναπαραπερπατημεθυσμένο…
i give up…
δεν έχω το παραμικρό επιχείρημα να αντιπαραθέσω…ίσα ίσα ξεαγχώθηκα από το να ψάχνω με ένα διαπασών κάτι που ανάθεμα και ξέρω πως να το βρω…:089:
απλά εγώ είδα κάτι κάπου και είπα να το εφαρμόσω… βάση όμως των παραπάνω τσάμπα κόπος…
θα ήθελα όμως να κάνω μια ερώτηση σε ότι αφορά τα καμάρια… και βασικά το υλικό απο το οποίο φτιάχνονται…είναι από το ίδιο το ξύλο του καπακιού??και τι πάχος και ύψος πρέπει να έχουν για να αντέχουν και να μην επηρεάσουν ιδιαίτερα το όργανο…
ευχαριστώ πάντως για τις πληροφορίες παιδιά
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα από πολύ ενδιαφέροντα ως εντυπωσιακά μας είπαν ο Γιώργος και ο Κώστας και με τις γενικές μόνο γνώσεις που έχω (δεν είμαι πολιτικός μηχανικός ούτε κατασκευαστής οργάνων), μπορώ να προσθέσω τα παρακάτω:
Δεν υπάρχει κατασκευή (κτίριο ή αντικείμενο, από καράβι μέχρι μουσικό όργανο) που να μην έχει κάποια ή κάποιες ιδιοσυχνότητες. Μία σφαίρα από ομοιογενές υλικό σκληρής υφής, π.χ. μέταλλο, μάλλον θα έχει μία και μόνη ιδιοσυχνότητα και αν είναι περισσότερες, μάλλον το φάσμα τους θα είναι πολύ πυκνό (θα βρίσκονται πολύ κοντά η μία στην άλλη).
Ένα κτίριο έχει πάρα πολλές, κατανεμημένες πολύ διαφορετικά για κάθε κατασκευή και σχήμα ιδιοσυχνότητες, ένα μουσικό όργανο ιδεώδες θα ήταν να μην είχε καμμία, ώστε να μην υπάρχει περιοχή μουσικών συχνοτήτων που να την αποδίδει εντονότερα από άλλες. Γιαυτό και προσπαθούμε να δίνουμε διαφορετικές διαστάσεις σχεδιάζοντας τη γεωμετρία του, αποφεύγοντας κύκλους, σφαίρες, σταθερές αποστάσεις καμαριών κλπ. και να μην δίνουμε στο λόγο μήκους / πλάτους π.χ. τιμή 2:3 ή, χειρότερα, 1:1. Γιαυτό και τα χαρακτηριστικά σχήματα βιολιού και κιθάρας, οργάνων τεχνολογικά πιό εξελιγμένων από τα λαουτοειδή ή το (ακραία άστοχο σχήμα του) ρεμπάπ. Γιαυτό και τα ημισφαιρικά τύμπανα του στρατού των σουλτάνων (ανακαράδες), για μεγαλύτερη ένταση σε δεδομένο όγκο.
Άν βέβαια, χρησιμοποιώντας μία κατάλληλη πηγή ήχων στην αναγκαιούσα (πολύ ισχυρή φυσικά) ένταση, διεγείρουμε το αντικείμενο ξεκινώντας από πολύ χαμηλή συχνότητα και ανεβαίνοντας, όταν φτάσουμε σε ένα σημείο ιδιοσυχνότητας το αντικείμενο απλά θα εκραγεί, όπως εκρύγνηνται και οι (άτιμες οι) πέτρες του νεφρού από τους υπερήχους με τους οποίους τις διεγείρουμε, αν ο χειριστής έχει εκτιμήσει σωστά την ιδιοσυχνότητα της πέτρας. Αλλά αυτό ονομάζεται destructive, όχι non – destructive testing, γιατί αν καθορίσουμε έτσι την ιδιοσυχνότητα του οργάνου θα είναι πλέον πολύ αργά για αυτό. Ήξερε λοιπόν, μάλλον, πολύ καλά τι έψαχνε ο τεχνίτης με το διαπασών που παρακολουθούσε ο Plousios.
Πές μας σε παρακαλώ Νίκο, λίγα πράγματα γιά την συγκεκριμένη μεθοδολογία.
Ποιό ακριβώς είναι το ζητούμενο, και με τί τρόπο προσπαθείς να το καταφέρεις ? ? ?
Τι ακριβώς ψάχνουμε με το διαπασών στην επιφάνεια μισού καπακιού ? ? ?
Όσο και νά’στιψα το κεφάλι μου δεν καταλαβαίνω . . .
Πρώτη φορά ακούω γι’αυτή την μέθοδο (ελέγχου ? ? ?) και δυστυχώς ούτε ο plousios φαίνεται να το έχει εννοήσει ακριβώς,
γιά να μας το μεταφέρει σωστά.
Φιλικά, Γιώργος.
Εμ, δεν ξέρω ρε Γιώργο! Είπα, δεν είμαι οργανοποιός. Πάντως, αν το ζητούμενο είναι το όργανο τελικά (το όποιο όργανο) να έχει όσα λιγότερα σημεία ιδιοσυχνότητας γίνεται, ώστε να μη συντονίζει σε κάποιες περιοχές πνίγοντας τις άλλες, εκεί μπορώ να φανταστώ ότι αυτό με κάποιο διαπασών ψάχνεται. Το λογικό βέβαια, αν ισχύει ο συλλογισμός μου, είναι αφού βρεθούν οι περιοχές που συντονίζει το καπάκι, να κολληθούν τα ημίση κατά τρόπο ώστε ο συντονισμός ακριβώς να καταπνίγεται, όχι να ενισχύεται. Το πώς, οι οργανοποιοί το ξέρουν.
Ούτε εγώ είμαι οργανοποιός Νίκο. Απλώς προσπαθώ μέχρι στιγμής, να καταλάβω πως λειτουργούν κάποια πράγματα στα ακουστικά όργανα, μέσω της Φυσικής. Αυτά που λές παραπάνω για τους συντονισμούς, προσωπικώς τα αντιλαμβάνομαι απο μιά άλλη σκοπιά.
Σίγουρα με κάποιους τρόπους μπορείς να καταπνίξεις ιδιοσυχνότητες ενός καπακιού. Σ’αυτή την περίπτωση όμως θεωρώ οτι εμποδίζοντας την (φυσική τάση για) κίνηση του καπακιού, “πνίγεις” ταυτόχρονα την (εν δυνάμει) ένταση που θεωρητικά μπορεί να παραχθεί απο αυτό το καπάκι. Εκτός και άν εννοούμε, όχι να καταπνίγεται ο ιδιοσυντονισμός, αλλά να μεγαλώσει κάμποσο το εύρος του ώστε να μειωθούν οι “παρενέργειες” του, πράγμα που για κάποιους απο τους πρώτους τρόπους δόνησης ίσως και να είναι ωφέλιμο.
Πάντως, στην διεθνή βιβλιογραφία και επιστημονική έρευνα για τα όργανα, που όπως είπε ο kostas™ έχει χυθεί πολύ μελάνι, γιά τα βιολιά και τις κιθάρες πχ., δεν συνάντησα να αναφέρεται πουθενά οτι το ζήτούμενο είναι να καταπνίγεις τις ιδιοσυχνότητες συντονισμού.
'Ολες οι δημοσιευμένες μελέτες που έχω βρει, κινούνται ουσιαστικά πάνω σε δύο άξονες.
1. Με ποιό τρόπο “κουρδίζουμε” μεταξύ τους τις ιδιοσυχνότητες ενός οργάνου ώστε, αφ΄ενός μεν ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ, και αφ΄εταίρου να ηχούν αρμονικά μεταξύ τους - να μην υπάρχουν διακροτήματα κλπ.
2. Με ποιό τρόπο “κουρδίζουμε” αυτούς τους συντονισμούς ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΥΡΙΕΣ ΝΟΤΕΣ των κλιμάκων που συνήθως παίζονται στο όργανο αυτό - συνήθως σε διέσεις της συγκερασμένης κλίμακας.
Επειδή όμως η κουβέντα παραξέφυγε,
Συνηθίζεται να φτειάχνονται τα καμάρια απο το ίδιο υλικό με το καπάκι. Ευρωπαικό έλατο το καπάκι ? ευρωπαικό έλατο και τα καμάρια. Sitka το καπάκι ? sitka και τα καμάρια. Πειραματισμοί βέβαια, και τεχνοτροπίες πολλές. Απο διαφορετικά ξύλα, μέχρι ενισχύσεις των καμαριών με Carbon Fiber.
Το πάχος, και ακόμα περισσότερο το ύψος που ρωτάς, είναι ένα απο τα πολλά . . . “ακροβατικά” που καλείται να εκτελέσει ο κάθε οργανοποιός. Όπως είπες και εσύ, πρέπει να είναι αρκετά γερά ώστε να υποστηρίζουν μηχανικά τις τάσεις του καπακιού, αλλά ταυτόχρονα όχι και τόσο γερά ώστε να “πνίγουν” τον ήχο.
Αυτό όπως καταλαβαίνεις, εξαρτάται απο τις διαστάσεις του συγκεκριμένου καπακιού (πάχος / μήκος / πλάτος), την σκληρότητά του, την ελαστικότητά του (στους 2 άξονες), και το μηχανικό φορτίο που έχει να κάνει με το συγκεκριμένο μήκος / πάχος χορδών / κούρδισμα, και την γωνία που κάνουν οι χορδές - ύψος του καβαλάρη. Κάτω απο αυτό το πρίσμα, κάθε όργανο είναι μοναδικό - και θέλει ιδιαίτερη μεταχείρηση.
Αυτό που συνηθίζεται πάντως είναι να ξεκινάς απο καμάρια πάχους 0,4 - 0,6cm, και ύψους (ανάλογα με την ζητούμενη μηχανική υποστήρηξη) απο 1,5cm έως και 2-2,5cm (καμιά φορά και παραπάνω), και αρχίζεις να τα διαμορφώνεις αφαιρώντας ξύλο, μέχρι να “νοιώσεις” ένα minimum ελαστικότητας να επανέρχεται στο καπάκι (το οποίο μόλις κολήσεις αρχικά τα καμάρια γίνεται λίγο . . . “κούτσουρο”).
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτο είναι μιά “μαντεψιά” που πρέπει να την κάνεις μόνος σου.
Πάντως, άν είναι να ξεφύγεις προς τα κάπου, καλό είναι να είσαι στην μεριά του “πιό ανθεκτικό” παρά στην μεριά του “πιό ελαστικό” (πιό δυνατός ήχος). Ειδικά σε όργανα που χωράει το χέρι μέσα στην τρύπα, δεν είναι σπάνιο να γίνονται επεμβάσεις στα καμάρια εκ των υστέρων, για να “δυναμώσει η φωνή” του οργάνου.
Φιλικά, Γιώργος.
νομίζω ότι σε ότι αφορά τα καμάρια κατάλαβα ακριβώς τι πρέπει να κάνω και σε ευχαριστώ φίλε Γιώργο…
τώρα σε ότι αφορά το ¨κούρδισμα¨του καπακιού από ότι φαίνεται άνοιξα άθελα μου μεγάλο θέμα…θέλω να ξεκαθαρίσω ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που είδα τον κατασκευαστή να χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο και δε μπορώ να θυμηθώ λεπτομέρειες…μόνο το ότι δοκίμαζε με μία ¨πιρουνα¨ διαπασών όλο το εμβαδόν του ξύλου…τώρα το μεγάλο ερώτημα από ότι κατάλαβα είναι το πως καταλάβαινε το που ¨έβγαζε¨ διαπασών το καπάκι(εάν έβγαζε) ασχέτως εάν μετά όπως λέτε αλλάζουν συνεχώς οι ματαξαναπαραματαξαναπαραπερπατημένες συχνότητες του καπακιού.
εγώ προσωπικά το δοκίμασα…ομολογώντας ίσως έτσι και την ασχετοσύνη, μου παντού ΛΑ άκουγα:112::)…θέλω να πω ότι δεν παρατήρησα πουθενά στο εμβαδόν που το δοκίμασα αξιοσημείωτες διαφορές…τίποτα που να μου υποδείξει το σημείο “G”:090:που έψαχνα…
απολύτως όμως…όπως μου είπε και ο πατέρας μου “μακάρι να μιλούσε το ξύλο.δε μιλάει όμως.”
Πάντως, άν είναι να ξεφύγεις προς τα κάπου, καλό είναι να είσαι στην μεριά του “πιό ανθεκτικό” παρά στην μεριά του “πιό ελαστικό” (πιό δυνατός ήχος). Ειδικά σε όργανα που χωράει το χέρι μέσα στην τρύπα, δεν είναι σπάνιο να γίνονται επεμβάσεις στα καμάρια εκ των υστέρων, για να “δυναμώσει η φωνή” του οργάνου.
Σωστός ο ΓΙΩΡΓΟΣ
Ειδικά αν λάβεις υπ΄΄οψη σου ότι με το πέρασμα του χρόνου το όργανο θα μπασάρει και θα ακούγεται πιό κοντά στο λαούτο καλό είναι να είσαι στην αρχή πιό “ανθεκτικός” και ας είσαι και λίγο πιό πρίμος, ώστε με τον καιρό να έλθει η ηχητική ισορροπία.