Τί “και πολύ”! Τη θυμάμαι σαφώς ακόμα την οδηγία: “Ή το ένα, ή το άλλο, διάλεξε! Αν δεν θέλεις χοντρά ντράβαλα”. Και ο Δελιάς τό ΄ξερε πολύ καλά, όταν έγραφε “…και ξεμπουκάρω απ’ τον τεκέ, μεσ’ στην ταβέρνα πάω, δυο ποτηριές εφετεινό κάθομαι, κοπανάω”.
Η στιχουργική είναι γενικώς για κλάματα, ταξίμι και μελωδία ωραιότατα.
