Ξέρει κανείς ακριβώς πόσες εκτέλεσεις και πόσες διαφορετικές εκδοχές (διαφορετικές ως προς τους στίχους) υπάρχουν αυτού του τραγούδιου? Μέχρι τώρα ξέρω για τις ακόλουθες:
και αυτες οι εκδοχές
Αραπάκης, Μελκόν κτλ
με τον νταλγκα, τον νουρο 2 εκτελεσεις, τον κατσαρο… ισως και αλλες… κλασικο και διαχρονικο τραγουδι, δημοφιλη μεχρι τωρα. η καλυτερη γενικα θεωρειται του αραπακη, το 1930, με το φοβερο ταξιμι του γιαννη λειβαδιτη.
Κωνσταντίνε, γενικά ο καλύτερος τρόπος να βρούμε απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις είναι αυτός:
Πάντως, ετσι για τη συζήτηση:
Ο κανόνας για τέτοιου είδους τραγούδια είναι ότι παραδοσιακά δεν έχουν συγκεκριμένους στίχους. Ο καθένας προσθαφαιρεί ελεύθερα. Το ότι στον δίσκο του Χ ακούμε ορισμένα συγκεκριμένα δίστιχα σε ορισμένη σειρά δε σημαίνει ότι «έτσι το έλεγε» ο Χ, ή έτσι το ήξερε ή έτσι το θεωρούσε σωστό, αλλά απλώς ότι έτσι το είπε τη στιγμή της φωνογράφησης.
Μάλιστα το δισκάκι στο «Από τον ταμπουρά στο μπουζούκι», που παρουσιάζει για πρώτη φορά κάποιες ηχογραφήσεις από κυλίνδρους που απορρίφθηκαν (δηλαδή το έγραψαν 2-3 φορές, κράτησαν το καλύτερο, και κάποιο άλλο που απορρίφθηκε το ακούμε στο εν λόγω δισκάκι) απέδειξε ότι κάποιες φορές ο ίδιος ερμηνευτής σε δύο εκτελέσεις που έκανε μέσα στο ίδιο μισάωρο αλλάζει στίχους!
(Μπορώ μάλιστα να διαβεβαιώσω προσωπικά ότι όποιος έχει καλλιεργήσει αυτή τη δεξιότητα, να ανασύρει με ετοιμότητα δίστιχα από τη νοερή του καβάντζα και να τα συνταιριάζει, δυσκολεύεται πολύ να τα απομνημονεύσει σε τυποποιημένη σειρά.)
Οπωσδήποτε, ένα αδέσποτο δίστιχο που να περιλαμβάνει τη λέξη Μεμέτης είναι πιο αναμενόμενο να το ακούσουμε στον σκοπό του Μεμέτη παρά σε κάποιον άλλο. Μέχρις εκεί όμως: περισσότερη σταθερότητα δεν υπάρχει.
Ο Μπαρούνης καταγράφει εφτά εκτελέσεις.
μπα… παραπανω ειναι… πριν ακουσα και της γλυκεριας, αλλα ηταν επαναληψη της εκτελεσης του αραπακη, αντιγραφη δλδ. δεν εχει το κατι διαφορετικο που ειχαν οι παλιοι… αλλα δισκογραφικα πιανεται.
Ναι, εννοώ της εποχής εκείνης
Δηλαδή στην ουσία αυτοσχέδιαζουμε στίχους? Δηλαδή ας πούμε η εκτέλεση του Στράτου Διονυσίου στην Αμερική ήταν δική του αυτοσχεδιαση?
Σε αυτό το live που λες, κολλάει στο τέλος αυτό εδώ του Γαβαλά, που είναι απλώς άλλα λόγια στη μουσική του Μεμέτη.
Αλλά ναι, γενικά να βάζεις άλλα δίστιχα και σήμερα γίνεται στα μπουζουξίδικα, δεν είναι κάτι σπάνιο.
Δεν τα αυτοσχεδιάζεις αυτά επί τόπου πάνω στο πατάρι αναγκαστικά, έχεις μια καβάτζα από έτοιμα στη μνήμη σου που τα 'χεις ακούσει από τις εμπειρίες σου γενικά από δω κι από κεί. Κι άμα έχεις την οξυδέρκεια, βγάζεις και κανένα δικό σου και είσαι κομπλέ.
Παράδειγμα: Λαϊκοδημοτική δουλειά, με ένα παλιό κλαρίνο, που τραγουδούσε κι όλας. Το έκανε σε πολλά δημοτικά, έλεγε στην αρχή 2-3 “κανονικά” δίστιχα και μετά έβαζε δικά του.
Ωραία ρε συ του λέμε αυτά που λες, μωρέ μπράβο, πως τα βρίσκεις όλα αυτά. Ε, μετά από λιγό καιρό το ξεφούρνισε πως τα ξεσήκωνε από το πίσω μέρος των ημερολογίων 
Αν όχι τους ίδιους τους στίχους, πάντως επιλέγουμε αυτοσχέδια από μια νοερή καβάντζα. Και με μικροτροποποιήσεις που μπορεί να είναι και της στιγμής, μπορεί κι από πριν (για παράδειγμα, νομίζω ότι υπάρχει δίστιχο «πού πας Ελένη και Μαριώ / βιολιά βαρούν και πάω να διω», που για να το ταιριάξει ο άλλος στον σκοπό Μεμέτη άλλαξε την Ελένη με Μεμέτη).
Για τον Διονυσίου δεν ξέρω. Άλλη γενιά, πιθανώς άλλη κουλτούρα. Για τους μεσοπολεμικούς πάντως ναι. Πολύ ενδεικτική είναι η περίπτωση του Κατσαρού: σε πολλά κομμάτια του είναι φανερό ότι δεν έχει σκεφτεί από πριν ούτε ποια δίστιχα θα βάλει, ούτε πόσες φορές την εισαγωγή κλπ. Άμα του περίσσευε χρόνος, τον δαπανούσε με επαναλήψεις και οργανικά. Αλλά οπωσδήποτε το πιο καραμπινάτο είναι αυτό με Ταμπουρά και τους απορριμμένους κυλίνδρους: μπαίνει, το γράφει, «πάμε πάλι», το ξαναγράφει, και δεν είναι τα ίδια λόγια!!
Άλλωστε αυτή είναι η αιγαιοπελαγίτικη μουσική παράδοση. Και σήμερα ακόμη υπάρχουν νησιά όπου κανένα τραγούδι δεν έχει στάνταρ στίχους σε στάνταρ σειρά (χώρια που υπάρχουν και νησιά όπου κανένας στίχος δεν είναι στάνταρ ούτως ή άλλως: το κάθε δίστιχο φτιάχνεται εκείνη τη στιγμή και δεν ξαναλέγεται ποτέ.) Αυτό κουβάλησαν οι ποικίλοι νησιώτες και Μ/ασιάτες στην Ερμούπολη, τον Πειραιά, τη Σμύρνη και όπου αλλού.
Δες και τον Μπάτη: στο Σου 'χει λάχει λέει την ιστορία του, και αφού την ολοκληρώσει έχει κέφι (και χρόνο) να πει μερικά ακόμα. Γιατί ειδικά «Κάτω στην Αγιά Μαρίνα / τα ‘χω ψήσει με μια φίνα», και γιατί το δανεισμένο δίστιχο από το «Μου παρήγγειλε τ’ αηδόνι»; Αυτά του 'ρθαν, αυτά είπε. Δεν υπάρχει καμιά λογική αιτία στον κόσμο να υποθέσουμε ότι αποτελούν τη στάνταρ, τυποποιημένη συνέχεια της ιστορίας του Σου 'χει λάχει.
Κάπου ή είχα διαβάσει ή είχα ακούσει ότι Μαριώ έλεγαν την γυναίκα του Σωτήρη Γαβαλά ή Μεμέτη, Μήπως λοιπόν αυτό το παραδοσιακό τραγούδι δεν είναι και τόσο παραδοσιακό; Μήπως οι ηχογραφήσεις με τίτλους <<ο μεμέτης>>,<< απ’ του Μεμέτη το νερό>> κ.τ.λ. αφορούν τον Μεμέτη δηλαδή τον Σωτήρη Γαβαλά(όχι τον Πάνο πάντως, αν και αυτός γουστόζικος ήτο) Το ρίχνω στο τραπέζι, βέβαια σιγά που λέω κάτι καινούργιο, όμως είπα να το γράψω.
Μπορεί, αλλά το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Κι ο Μπουφετζής έχει δημιουργό, αλλά…
Ο τρόπος να ακούσεις δύο ή περισσότερες φορές ένα τραγούδι ολόιδιο πρωτοεμφανίστηκε με τον δίσκο. Η κουλτούρα αυτής της μουσικής είναι παλιότερη.
(Καλά, δεν αναφέρομαι σε λιντ με γραπτό κείμενο και παρτιτούρα, τέτοια υπήρχαν από αιώνων, λέω για τις προφορικές παραδόσεις.)
Βεβαίως και υπάρχει, και να μην απορήσεις αν τυχόν ο Γαβαλάς τραγούδησε και το δίστιχο με Ελένη, Μαριώ και βιολιά στο δίσκο του Μεμέτη. Κάτι τέτοιο νομίζω ότι θυμάμαι.
Πιο πιθανό είναι το παρατσούκλι “Μεμέτης” να βγήκε επειδή έλεγε το τραγούδι, όπως ο Γκόγκος έλεγε την “Μπαγιαντέρα” και του έμεινε.
Εξάλλου ούτε ο Γαβαλάς ήταν μουσουλμάνος, ούτε ο Γκόγκος είχε τέτοιο κούρεμα (κι αυτό από την οπερέτα ονοματισμένο).
Δεν το ήξερα, ωραία αυτοσχεδιαση από τον Στράταρα.
Δεν υπήρχε κούρεμα “μπαγιαντέρα”
Ισχύει, το ίδιο παρατσούκλι είχαν βγάλει και στον Διονυσίου όταν το τραγούδησε σε δίσκο
Κόμμωση “μπαγιαντέρα” πρέπει να υπήρχε.