εγινε παγκόσμια γνωστή χάριν της εκπομπής “το αλάτι της γης”. ο μουσικός σε έκσταση !
ενα σώμα μια ψυχή με το όργανο . διαβάστε την ιστορία αυτού του μουσικού. (αναδημοσιεύω)
ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!!! Σχεδόν όλοι οι φίλοι της παραδοσιακής μουσικής θα έχουν δεί αυτή την καταπληκτική φωτογραφία!!! Αυτή λοιπόν τη φωτογραφία, την τράβηξε ο Ελληνοαμερικάνος φωτογράφος, Κωνσταντίνος Μάνος στις αρχές της δεκαετίας του '60 (1962-63), στου Φιλοπάππου!!! Μάλιστα αυτή η φωτογραφία είναι στο εξώφυλλο έκδοσης που έκανε η εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” με την πολύτιμη φωτογραφική συλλογή του Κ. Μάνου. Εκεί συνήθιζαν να συγκεντρώνονται και να γλεντάν οι κάτοικοι των χωριών της Ορεινής Καλαμπάκας κάθε Καθαρή Δευτέρα!!! Ο λαουτιέρης που απεικονίζεται είναι ο Στέργιος Γκόγκος του Γεωργίου από την Καλομοίρα Καλαμπάκας!!! Ο Στέργιος Γκόγκος του Γεωργίου γεννήθηκε στην Καλομοίρα Καλαμπάκας τον Σεπτέμβριο του 1928 και πέθανε στις 6-7-1997 σε ηλικία 69 ετών. Γιός του βιολίστα Γεωργίου Γκόγκου. Τα αδέλφια του επίσης ήταν καλλιτέχνες και έπαιζαν όργανα και τραγουδούσαν. Ο Ηρακλής έπαιζε κλαρίνο, ο Νίκος και ο Κώστας (Πενιάς) έπαιζαν επίσης λαούτο. Ο Στέργιος Γκόγκος από τον γάμο του, απέκτησε δυό αγόρια τον Γιώργο και τον Δημήτρη. Εκτός από δεινός λαουτιέρης υπήρξε και φοβερός τραγουδιστής. Μάλιστα τραγουδούσε στις “ψηλές” νότες όπως Ντο και Ρε πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό για τα όργανα και την κομπανία όταν έπαιζαν στα σκέτα και σε ανοιχτό χώρο. Είχε συνεργαστεί με όλα σχεδόν τα κλαρίνα της περιοχής της Ορεινής Καλαμπάκας όπως του: Μιχάλη Ντόκο, Σάκη Ντόκο, Δημητρούλα, Μάσιο, Μαντζαβέλα, Ηρακλή Γκόγκο, Τάταρη, Γιάννη Ντόκο κ.ά. Στις 5 Ιουλίου μέχρι τα ξημερώματα της 6ης Ιουλίου του 1997, έπαιζε σε γάμο. Το γλέντι κράτησε μέχρι τις πρωϊνές ώρες. Γύρω στις 5 τα ξημερώματα αναβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο για το σπίτι του, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για την ανάγκη του. Εκείνη τη στιγμή έχασε την ισορροπία του, κουρασμένος όπως ήταν και πιωμένος ίσως, και κατρακύλησε στην κατηφόρα και έφτασε μέχρι τον κάτω δρόμο όπου το κεφάλι του έπεσε με ορμή πάνω στην μοναδική πέτρα που υπήρχε στο σημείο αυτό. Τον βρήκαν μετά από πολύ ώρα νεκρό. Μια συγκλονιστική μαρτυρία για εκείνο το βράδυ μου παρείχε μόλις πριν λίγο ο εκλεκτός μουσικός Νίκος Ντόκος. Να τι είπε ο Νίκος: " Εκείνο το βράδυ πριν πεθάνει, καθόμασταν παρέα στο καφενείο του Βίτσα στον Αμάραντο, εγώ, ο πατέρας μου ο Αποστόλης Ντόκος (λαουτιέρης) και ο Στέργιος Γκόγκος (πριν το γλέντι του γάμου). Ήταν όντως λίγο πιωμένος ο Στέργιος και ο πατέρας μου σε κάποια στιγμή του φωνάζει… “Μην πίνεις άλλο”. Εκείνος χαριτολογώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου γυρνάει και λέει,…“Εσένα τι σε νοιάζει; Εγώ μπορεί να πεθάνω απόψε σε πειράζει?” Απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ…!!! Η θανατηφόρα πτώση του έγινε 15 με 20 μέτρα πάνω από το καφενείο του Βίτσα. Σ΄ευχαριστώ φίλε Νίκο για τις πολύτιμες πληροφορίες σου!!! Θέλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στον Γεώργιο Γκόγκο του Στεργίου (γιό του λαουτιέρη) για τις πολύτιμες πληροφορίες!!! Ο φίλος Γεώργιος Γκόγκος διατηρεί την υπέροχη οικογενειακή ταβέρνα “Ο ΓΙΩΡΓΟΣ” στη Νέα Μάκρη!!! Ευχαριστώ και τον φίλο Αντώνη Γαλαζούλα για τη διόρθωση της χρονολογίας!!!
Μπράβο Σπύρο. Χαίρομαι που τα μαθαίνω αυτά, γιατί η φωτογραφία είναι πράγματι πασίγνωστη (ήταν ήδη, αρκετά πριν αρχίσει το Αλάτι της Γης), αλλά τα ντεσού της δεν τα ήξερα.
Παρατηρώ ότι η πένα του είναι μάλλον φτερό (αλά παλαιά), ενώ το πάτημά του μινόρε (αλά μοντέρνα).
Πασίγνωστη μάλλον την έκανε ο Λάμπρος Λιάβας. Υπάρχει και ως “τοιχογραφία” στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται το "Κέντρο Ελληνικής Μουσικής ΄Φοίβος Ανωγειανάκης’ ".
Πριν τον Λιάβα Νικόλα, είχε γίνει αφιέρωμα στα “Νέα” με αυτήν τη φωτογραφία, και εξώφυλλο σε έκδοση συλλογής φωτογραφιών. Τώρα πολλοί την χρησιμοποιούν, όπως χρησιμοποιούν και εκείνη την φωτό. που χορεύει κάποιος ζεϊμπέκικο σε κουτούκι του Περάματος.Να πω ακόμα ,ότι έχω την χαρά και την τιμή, να έχω στο εργαστήριό μου το αδερφάκι αυτού του λαούτου, κατασκευής Αφων Παναγή, που μου το εμπιστεύθηκε ο Γιώργος Γκόγκος , γυιος του Στέργιου. Το λαούτο της φωτό. είναι στο χωριό του στην Καλομοίρα Καλαμπάκας.Ίσως αργότερα το δούμε.
από τις λίγες ηχογραφήσεις με τον Στέργιο Γκόγκο.
ΔΗΜΑΚΗΣ(ενας πασάς διαβαίνει) και Α"ΙΝΤΕ ΜΩΡ ΜΗΛΙΑ .τα ανέβασα στη ρεμπετοσελίδα .
"κεράστε τον max να τα περάσει "
Σ’ αυτή την εξαιρετικού επιπέδου σειρά δίσκων του Σίμωνα Καρά συναντά κανείς πολλά ονόματα μουσικών που σήμερα είναι γνωστά έως και ιστορικά, αλλά που τότε δεν ξέρω αν ήταν τόσο. Οι ηχογραφήσεις έγιναν τα χρόνια γύρω στο 1970, οπότε σίγουρα κάποιοι τουλάχιστον πρέπει να ήταν τότε νεοεμφανιζόμενοι.
Τον Γκόγκο ομολογώ πως δεν τον ήξερα. Όμως στους ίδιους δίσκους βρίσκει κανείς από Άγραφα τον Στέργιο Βλαχογιάννη, από Κάρπαθο τον Αντώνη Ζωγραφίδη, τον παπα-Γιάννη και τον Νταργάκη, από Κάσο τους Περσελήδες, από Κρήτη Μουντάκη, Αβυσσηνό, Κλάδο, Γαλαθιανάκη και άλλους ανάλογου βεληνεκούς, από Λήμνο τον Κοτσιναδέλη (δεν είναι τόσο μουσικάρα αλλά εξελίχθηκε στον «τελευταίο» και περίβλεπτο εκπρόσωπο της λημνιάς παράδοσης) κλπ. Σίγουρα κάποιοι τουλάχιστον από αυτούς θα ήταν ακόμη νέοι και σχετικά άσημοι ακόμη και στον τόπο τους, οπότε υποθέτω ότι ο Καράς, ηχογραφώντας σαρωτικά εκατοντάδες μουσικούς, είχε τη διορατικότητα να τους ξεδιαλέξει αυτούς για να τους βάλει στους δίσκους του.
Όχι μόνο αυτό. Πάντα, και πριν βρεθεί στον χώρο που είχε προγραμματίσει να καλύψει, αλλά και όταν πια ήταν εκεί με το μαγνητόφωνο, ρώταγε και μάθαινε. Οπότε δεν ήταν βέβαια καθόλου τυχαίο ότι κάποιοι τότε άγνωστοι στους παραέξω, με τα χρόνια έγιναν σπουδαίοι και τρανοί. Πάντως, κανέναν δεν άφηνε έξω απ’ τις ηχογραφήσεις. Τώρα, τί γινόταν αργότερα, στο τελικό ξεδιάλεγμα, ε, αυτή ήταν η δουλειά του.
Η φωτογραφία με τα πρόβατα σε στάλο και τα τζοπανόπουλα με τις γκλίτσες και τη φλογέρα είναι στο βουνό Καράβα των Θεσσαλικών Αγράφων και είναι τραβηγμένη από τον Σπύρο Μελετζή. Δεν θυμάμαι τώρα χρονολογία και ονόματα.
Οπτικά το κόβω πιο πολύ για μπουζούκι, αλλά φαντάζομε να το έκανε κούρδισμα λαούτου. Στην ορεινή Καρδίτσα μου διηγήθηκε κάποιος μακαρίτης πια, πως το πρώτο του όργανο τη δεκαετία του 50 ήταν ένα μπουζούκι που το είχε με κούρδισμα λαούτου.
Κι αυτή είναι ιστορική φωτογραφία. Εκτός από τον εικονιζόμενο δίσκο (που περιλαμβάνει το κομμάτι του Γκόγκου που συζητάγαμε), υπάρχει και σ’ ένα άσχετο σιντί, τουλάχιστον δύο δεκαετίες μεταγενέστερο, κάποιας σειράς με τον γενικό τίτλο «Δημοτική παράδοση» και επιμέρους δίσκους για διάφορες περιοχές…
Ναι, και με τόσο κοινό τίτλο (Δημοτική παράδοση) ούτε να βρεις μπορείς.
Κι εγώ, δε θυμάμαι περισσότερα. Μόνο ότι στην ίδια σειρά έχει και «Δημοτική παράδοση - Κρήτη», που όμως δεν είναι ακριβώς δημοτική παράδοση, είναι με Ξυλούρη και τέτοια.
για το τι κρατάει ο Γιώργος Γκόγκος στην παλιά φωτογραφία ,επισυνάπτω εδώ ,το μπουζούκι (ταμπουρά) του Στέφανου Μιλάνου με στριφτάρια (υπάρχει και στον Πετρόπουλο ) .
τι λέτε ? μάλλον μπουζούκι κρατάει ο Γκόγκος.
Μα δεν υπάρχει αμφιβολία Σπύρο, μπουζούκι έπαιζε βεβαίως ο Γκόγκος και ήταν πολύ περισσότερο διαδεδομένα τα μπουζούκια, εκείνη την εποχή, απ’ ό,τι φανταζόμαστε εμείς οι φίλοι του ρεμπέτικου. Και δεν έπαιζαν φυσικά Μάρκο και Γιοβάν Τσαούς, τα πάντα έπαιζαν, ακόμα και την Κομπαρσίτα. Μπουζούκι, ταμπουρά, γιογκάρι, κιβούρι ή και αλλιώς.
Άλλο το μπουζούκι του Γκόγκου με οχτώ μηχανικά κλειδιά στο καράουλο και άλλο του Στέφανου Μιλάνου με τέσσερα στριφτάρια.
Ο Γκόγκος φαντάζομαι ότι το είχε με κούρδισμα λαούτου για να παίζει δημοτικά μιας και του έδινε τη δυνατότητα το όργανο. Του Μιλάνου το κόβω για άλλα παιξίματα…
ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ…ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!!! Σχεδόν όλοι οι φίλοι της παραδοσιακής μουσικής θα έχουν δεί αυτή την καταπληκτική φωτογραφία!!! Αυτή λοιπόν τη φωτογραφία, την τράβηξε ο Ελληνοαμερικάνος φωτογράφος, Κωνσταντίνος Μάνος στις αρχές της δεκαετίας του '60 (1962-63), στου Φιλοπάππου!!! Μάλιστα αυτή η φωτογραφία είναι στο εξώφυλλο έκδοσης που έκανε η εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” με την πολύτιμη φωτογραφική συλλογή του Κ. Μάνου. Εκεί συνήθιζαν να συγκεντρώνονται και να γλεντάν οι κάτοικοι των χωριών της Ορεινής Καλαμπάκας κάθε Καθαρή Δευτέρα!!! Ο λαουτιέρης που απεικονίζεται είναι ο Στέργιος Γκόγκος του Γεωργίου από την Καλομοίρα Καλαμπάκας!!! Ο Στέργιος Γκόγκος του Γεωργίου γεννήθηκε στην Καλομοίρα Καλαμπάκας τον Σεπτέμβριο του 1928 και πέθανε στις 6-7-1997 σε ηλικία 69 ετών. Γιός του βιολίστα Γεωργίου Γκόγκου. Τα αδέλφια του επίσης ήταν καλλιτέχνες και έπαιζαν όργανα και τραγουδούσαν. Ο Ηρακλής έπαιζε κλαρίνο, ο Νίκος και ο Κώστας (Πενιάς) έπαιζαν επίσης λαούτο. Ο Στέργιος Γκόγκος από τον γάμο του, απέκτησε δυό αγόρια τον Γιώργο και τον Δημήτρη. Εκτός από δεινός λαουτιέρης υπήρξε και φοβερός τραγουδιστής. Μάλιστα τραγουδούσε στις “ψηλές” νότες όπως Ντο και Ρε πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό για τα όργανα και την κομπανία όταν έπαιζαν στα σκέτα και σε ανοιχτό χώρο. Είχε συνεργαστεί με όλα σχεδόν τα κλαρίνα της περιοχής της Ορεινής Καλαμπάκας όπως του: Μιχάλη Ντόκο, Σάκη Ντόκο, Δημητρούλα, Μάσιο, Μαντζαβέλα, Ηρακλή Γκόγκο, Τάταρη, Γιάννη Ντόκο κ.ά. Στις 5 Ιουλίου μέχρι τα ξημερώματα της 6ης Ιουλίου του 1997, έπαιζε σε γάμο. Το γλέντι κράτησε μέχρι τις πρωϊνές ώρες. Γύρω στις 5 τα ξημερώματα αναβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο για το σπίτι του, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για την ανάγκη του. Εκείνη τη στιγμή έχασε την ισορροπία του, κουρασμένος όπως ήταν και πιωμένος ίσως, και κατρακύλησε στην κατηφόρα και έφτασε μέχρι τον κάτω δρόμο όπου το κεφάλι του έπεσε με ορμή πάνω στην μοναδική πέτρα που υπήρχε στο σημείο αυτό. Τον βρήκαν μετά από πολύ ώρα νεκρό. Μια συγκλονιστική μαρτυρία για εκείνο το βράδυ μου παρείχε μόλις πριν λίγο ο εκλεκτός μουσικός Νίκος Ντόκος. Να τι είπε ο Νίκος: " Εκείνο το βράδυ πριν πεθάνει, καθόμασταν παρέα στο καφενείο του Βίτσα στον Αμάραντο, εγώ, ο πατέρας μου ο Αποστόλης Ντόκος (λαουτιέρης) και ο Στέργιος Γκόγκος (πριν το γλέντι του γάμου). Ήταν όντως λίγο πιωμένος ο Στέργιος και ο πατέρας μου σε κάποια στιγμή του φωνάζει… “Μην πίνεις άλλο”. Εκείνος χαριτολογώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου γυρνάει και λέει,…“Εσένα τι σε νοιάζει; Εγώ μπορεί να πεθάνω απόψε σε πειράζει?” Απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ…!!! Η θανατηφόρα πτώση του έγινε 15 με 20 μέτρα πάνω από το καφενείο του Βίτσα. Σ΄ευχαριστώ φίλε Νίκο για τις πολύτιμες πληροφορίες σου!!! Θέλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στον Γεώργιο Γκόγκο του Στεργίου (γιό του λαουτιέρη) για τις πολύτιμες πληροφορίες!!! Ο φίλος Γεώργιος Γκόγκος διατηρεί την υπέροχη οικογενειακή ταβέρνα “Ο ΓΙΩΡΓΟΣ” στη Νέα Μάκρη!!! Ευχαριστώ και τον φίλο Αντώνη Γαλαζούλα για τη διόρθωση της χρονολογίας!!!
