Εξομολόγηση του Παναγιώτη Καφετζόπουλου στο FB 28-7-2023.
“Τώρα πια μεγάλωσα, μαστορεύω λίγο, δεν
στοκάρω άλλα ξύλα και δουλεύω μ’ ότι έχει
απομείνει.
Παλιά, νέος ακόμη, όταν έψαχνα καπάκια από
τα διακόσια που κοίταζα διάλεγα τα δέκα, τα
“καλύτερα”.
Μετά, πάνω στον πάγκο, από αυτά τα δέκα
διάλεγα πάντα το “καλύτερο” για το καινούριο
όργανο.
Όταν το κάνεις αυτό για χρόνια, κάπου σ’ ένα
ράφι έχουν μείνει τα “χειρότερα” σιωπηλά και
ξεχασμένα.
Το καινούριο όργανο έχει ένα από αυτά τα
ξεχασμένα καπάκια γιατί τώρα πια μεγάλωσα
και δουλεύω μ’ ότι έχει απομείνει.
Έπαιξε υπέροχα. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα,
δεν ντρέπεται για τίποτα και είναι καλύτερο
απ’ τα “καλύτερα”.
Τώρα πια που μεγάλωσα δουλεύω μ’ ότι έχει
απομείνει και έχω μια λαχτάρα να προλάβω
να τ’ ακούσω όλα, μέχρι το τελευταίο,
το “χειρότερο”, αυτό με τα στραβά νερά και
την κακιά φήμη, αυτό με τους ρόζους, ακόμα
κι αυτό με το λίγο σαράκι που έχει αρχίσει πια
να το τρώει.
Τώρα πια που μεγάλωσα, δουλεύω μ’ ότι έχει
απομείνει…”