Ο Νταλάρας είναι για το τραγούδι ότι ο Μουσολίνι για την πολιτική. Ουδείς αμφισβητεί το γεγονός πως ο Νταλάρας είναι τραγουδιστής. Ούτε λέμε για τον Μουσολίνι πως υπήρξε σοβαρός πολιτικός.
By ΑΝΤΙ-fan of ΝΤΑLARA:
oops! “Ούτε λέμε για τον Μουσολίνι πως ΔΕΝ υπήρξε σοβαρός πολιτικός.”
(Έβαλε ο διά-βο-λάκος, τα πουρά του πάλι)
Αρη, οποιαδήποτε δουλειά και νάκανε αυτός ο άνθρωπος, ΠΑΛΙ όλοι θα μιλάγανε γι αυτόν. Δηλαδή, τι να σου πω; Ακόμα και ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ νάτανε, θα του έπαιρνε συνέντευξη ο Χατζηνικολάου. Καταλαβαίνεις;
Είναι super φιλόδοξος χαρακτήρας.
Είναι καμωμένος από υλικό πρωθυπουργού απλά είναι φελός και θα τον παίρναν γρήγορα χαμπάρι. Γιαυτό δεν κατέβηκε για πρόεδρος της δημοκρατίας. Οχι πως δεν το σκέφτηκε! Το είδε έτσι, το είδε αλλοιώς, το μέτρησε σε πόδια, το μέτρησε σε γιάρδες, το ζύγισε από εδώ, το ζύγισε από εκεί, μίλησε με παπάδες και εξομολογητές και… το αποφάσισε: Θα γενώ τραγουδισταράς, είπε.
Και το έκανε!
Και τώρα όλοι μιλάμε γι αυτόν!
Φοβερό δεν είναι;
Ο Τζιμάκος είναι ο Πανούσης?
Συμμετέχει και ο Πανούσης σ αυτό το φόρουμ?
Μιά λεξούλα μόνο, και δε θ’ ασχοληθώ καθόλου με τις… παράπλευρες απώλειες! Γιατί (από μουσική και μόνο άποψη) κατηγορείται ο Νταλάρας;
Είναι ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟΣ. Και οι ενορχηστρώσεις του, αδιάφορες και χωρίς ψυχή. Είτε τραγουδάει ρεμπέτικα, ή λαϊκά, λάτιν ή δημοτικά, Vangelis ή Κουγιουμτζής, Μάρκος ή Τσιτσάνης, Λούνα Ρόσσα ή Σαββόπουλο, όλα το ίδιο πράμα είναι… Τίποτ’ άλλο.
Γιατί, η ενορχήστρωση στα “50 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ” ήταν καλύτερη;
Όλα τα τραγούδια είτε σμυρναίικα, είτε πειραιώτικης σχολής, είτε…, είτε… ενορχηστρωμένα με τον ίδιο απολύτως τρόπο: με σαντουρομπούζουκα και δε συμμαζεύεται. Πλήρης ισοπέδωση.
Οχι, πολύ σωστή η παρέμβαση. Γιατί εκεί ακριβώς είναι και η δική μου ένσταση. Εκτός από ωραίο μαλί και μέτρια πιά (μπουκωμένη - ίσωμα) φωνή ΤΙ άλλο διαθέτει ο τραγουδιστής;
Από που κι ως που κάνει και ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΕΙΣ; Θα τρελαθούμε εντελώς; Από λίγο μπουζουκάκι που παίζει το παιδί θα τον κάνουμε και Στρατηγό;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα είναι ισοπεδωμένες όλες οι δουλειές του. Αφού ένα μοντελάκι ξέρει και πάει τέλειωσε. Απ’ την ώρα μάλιστα που την είδε και λίγο παραπάνω από απλό μικρόφωνο, έχασε και την πρόσβαση σε ανθρώπους της μουσικής που μπορεί και να τον βγάζανε ασπροπρόσωπο. Οχι για την “τέχνη”. Για τη μπίζνα ρε γαμώτο. Και την υστεροφημία που να πάρει.
Αλλά τι καθόμαστε και λέμε τώρα;
Μπορεί να συμφωνήσω σε πολλά σημεία me τις παρεμβάσεις σας (το έχω άλλωστε ήδη κάνει) αλλά όχι και με την άποψη της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης μέσω της ενορχήστρωσης και του ύφους των εκτελέσεων (και των επανεκτελέσεων).
Υπάρχουν δισκάκια του George με καταπληκτικές ενορχηστρώσεις (όπως τα “Ρεμπέτικα της Κατοχής” που ανέφερα πιο πάνω), υπάρχουν και δισκάκια όπου τα ερωτικά του Τούντα ερμηνεύονται “ίσα κι όμοια” με τα βαριά Πειραιώτικα (όπως πολύ σωστά αναφέρει ο ΛΓ). Γι’ αυτό επιμένω ότι ο κύριος αυτός μπορεί να δώσει και σωστές δουλειές. Απλά δεν το κάνει. Αν ήταν ένας κακός τραγουδιστής, κακός παραγωγός, γενικά ένας άχρηστος, δεν θα ασχολιόμασταν τώρα μαζί του. Οπως δεν θυμάμαι να ασχοληθήκαμε ποτέ εδωμέσα με τους Μαζωνάκηδες, τους Τριαντάφυλλους, τους Τσαλίκηδες και τις άλλες …τραγουδιστικές δυνάμεις.
ΑΝ
Όπως έχω πει και παλαιότερα, έχει πει πολλά τραγούδια με πολύ όμορφο τρόπο.
Η ένστασή μου είναι πως ενίοτε χάνει το μέτρο - ενδεχομένως λόγω επιθυμίας να φαίνεται αυτός πάνω απ’ όλους και όλα - και επίσης καταλαμβάνεται από τη μανία να τραγουδήσει τα πάντα με, συχνά, κακά αποτελέσματα (αλήθεια πότε θα δοκιμάσει να εκτελέσει Monteverdi και Γρηγοριανό Μέλος κάνοντας στο τέλος της μουσικής φράσης και το συχνά εμφανιζόμενο “αγκομαχητό” του;).
Αν χρησιμοποιείς τη λέξη “ενίοτε”, τότε συμφωνούμε.
ΑΝ
Φυσικά Αρη τη χρησιμοποιώ. Και θα συμφωνήσω και με αυτό που είπες ότι δηλ. έχει ικανότητες. Όμως δεν τις εκμεταλλεύεται" με τον τρόπο που πρέπει (ίσως για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω) και ομολογώ ότι είναι κρίμα γιατί αμαυρώνει την εικόνα του. Εξ άλλου, όπως πολύ σωστά επισήμανες, αν ήταν άχρηστος ουδείς θα ασχολιόταν μαζί του.
ΛΓ
Εχοντας δει, συνεργαστει και ερθει σε επαφη με πολλους και διαφορους τραγουδιστες και μουσικους, θελω να προσθεσω στην κουβεντα το εξης:
Κανενας απο αυτους δεν ειναι τυχαια αυτο που ειναι. Ο καθενας εχει κατι, που το εκμεταλευτηκε αναλογως και εφτασε εκει που εφτασε. Μιλαω για τραγουδιστες της γενιας του Νταλαρα, δηλαδη για Παριο, Αλεξιου, Μητσια, Γαλανη, Βισση κλπ.
Τωρα αν εμενα δεν μ αρεσει η Βισση, μαγκια μου. Ομως δεν μπορω να μην της αναγνωρισω καποια πραγματα. Το ιδιο ισχυει και για τον Νταλαρα. Σ αλλους αρεσει σ αλλους οχι. Δεν τον υπερασπιζομαι, αλλα λεω πως δεν πρεπει να ειμαστε ισοπεδωτικοι αλλα να βλεπουμε μπροστα μας.
Και συμφωνω με τον Αρη που λεει οτι κατι εχει και ασχολουμαστε με τον Νταλαρα, αλλιως θα τον ειχαμε καταταξει στη συνομοταξια Μαζωνακη, Τσαλικη κλπ.
Τωρα για τις ενορχηστρωσεις θα διαφωνησω με τον Κουρουνη, καθως γνωμη μου ειναι πως σ αυτο το θεμα ειναι που διαφερει απο αλλους, καθως και καλυτερους συνεργατες εχει(ενορχηστρωτες και μουσικους) και καλυτερη αποψη ο ιδιος (σε σχεση για παραδειγμα με τον καθενα που προσπαθει να το παιξει ρεμπετης, το 2004, μονο και μονο μιμουμενος τον τροπο που τραγουδουσε ο Βαμβακαρης η ο Παγιουμτζης η παιζοντας ξεκουρδιστα).
Σόρρυ για το ξεστράτισμα της κουβέντας, αλλά, ρε συ aris_k, τα e-mail σου τα κοιτάς ποτέ?
Τώρα το “ισοπεδωτικός” είναι και λίγο πανάκεια
για να υποβιβαστεί κάπως ο Νταλάρας.
Όταν λεέι το 'Χαϊδάρι" η ερμηνεία του είναι μοναδική.
Το ίδιο συμβαίνει και με το “Έχω ένα καφενέ”.
Στα “Μεθυσμένα τραγούδια” τραγουδαέι αντι-εμπορικά.
Ισοπεδωτική θα ήταν και η φωνή του Φραγκούλη εκτός
αν αναγνωριστεί ότι κάθε αοιδός έχει το δικό του στυλ.
Ο Νταλάρας έχει στραφεί σε πολλά είδη χωρίς
να αποτύχει.
Αν ο Al Di Meola, ο De Lucia ή η Chapplin τον
εμπιστεύονται, αν οι ξένοι τον αναγνωρίζουν,
γιατί όχι κι εμείς?
Αν ο Πανούσης βρίσκει ότι ο “ακατανόμαστος”
καπηλεύεται το Κυπριακό, τότε τι χρειαζόμαστε
τον Αριστοφάνη?
Αν είναι ποιότητα μόνο η Φαραντούρη και ο
Βαμβακάρης στα παλιά δισκάκια, τότε που παέι
η καθολικότα και αντικειμενικότητα
της μουσικής?
Χωρίς να θέλω να θίξω τις απόψεις του Φέρρη
που τόσο φιλότιμα και καλόπιστα διανθίζει το
Φόρουμ ,θα πρέπει να βρεθεί κάποια επιστημονική
φόρμουλα που υπερβαίνοντας τα συνήθη γούστα,
να αποτιμήσει το έργο ενός τραγουδιστή που ξέρει
να πουλάει και που για την Κύπρο σημαίνει πολλά.
Τελικά, υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά.
Σημασία έχει η προώθηση της ελληνικής μουσικής
ως είδος με ισχυρή δυναμική και προοπτική.
Συζητούσα σήμερα μ ένα φίλο για το θέμα του ΤΟPIC και για το κατά πόσο είναι «σωστό» να παίζονται τραγούδια του Τσιτσάνη σ ένα χώρο όπως το ΜΕΓΑΡΟ. Ο φίλος μου θύμισε κάτι που όλοι μας αγνοήσαμε: τη συναυλία που οργάνωσε ο Πετρόπουλος στο HILTON και έπαιξε ο Τσιτσάνης (υπάρχει μάλιστα και η σχετική φωτογραφία στο βιβλίο του Πετρόπουλου).
Εκεί ο Τσιτσάνης έπαιξε σ ένα χώρο και μπροστά σ ένα κοινό (μια γνήσια εν πολλοίς αστική τάξη) πολύ πιο «αυστηρά» από ότι είναι σήμερα το ΜΕΓΑΡΟ και το κοινό (συχνά και σ ένα βαθμό ποικιλώνυμο, ανάλογα με τη μουσική που παίζεται) του (ας αναλογιστούμε την εποχή και τη θέση του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού στην τότε κοινωνία). Ο Τσιτσάνης κάθε άλλο παρά αναγκαστικά έπαιξε τότε.
Αναμφίβολα η μουσική για την οποία μιλάμε γεννήθηκε και αναπτύχθηκε σ άλλους χώρους και υπό άλλες συνθήκες και από άλλες κοινωνικές τάξεις από αυτές που συχνάζουν στο HILTON και στο ΜΕΓΑΡΟ. Όμως οι ίδιοι οι δημιουργοί της την παρουσίασαν εκεί με ευχαρίστηση.
ʼρα μήπως εμείς (εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) βιαστήκαμε λίγο να «καταδικάσουμε» αυτούς που επαναλαμβάνουν σήμερα ό,τι έκαναν πρώτοι οι ίδιοι οι δημιουργοί, που παρεπιπτόντως είναι και οι πιο (αν όχι οι μόνοι) αρμόδιοι να αποφασίσουν για το τι θα κάνουν με τα δημιουργήματά τους;
Απάντηση στον ΛΓ απ’ το ΒΗΜΑ της Κυρακής 25 Ιανουαρίου 2004 ιδιοκτησίας Λαμπράκη, εκεινού δηλαδή που έχει το Μέγαρο της Μουσικής των Νεοελλήνων.
Έ, ρε, μάνα μου!
Ή, το life syle αρχίζει να τρώει τα παιδιά του,
ή μας θεωρεί όλους μας παιδιά του…
Ένα μικρό συμπλήρωμα: Όταν μίλησα γιά ενορχηστρώσεις, ήξερα τι έλεγα. Ο Τζωρτζ είναι ολοκληρωτικός στις δουλειές του, και καλά κάνει. Εκείνος επιλέγει τους συνεργάτες του, εκείνος τους οργανοπαίκτες, εκείνος επίσης ορίζει το ύφος της ενορχήστρωσης, εκείνος τέλος επιμελείται τον ήχο του στούντιο. Στη συνεργασία μας μάλιστα το 1984 στο Περοκέ, θέλησε να ορίσει και τους φωτισμούς της παράστασης (!!!), έφερε μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη έναν φίλο του Εγγλέζο φωτιστή, κι όταν αυτός τάκανε θάλασσα, αναφκάστηκε να μ’ εμπιστευτεί στην υστερία της τελευταίας στιγμής. Από κει κι ύστερα, επί 15 μέρες με ξενύχταγε γιά σύσκεψη μετά τις παραστάσεις, γιά να προσθέσω φώτα στον εαυτό του και ν’ αφαιρώ από τους άλλους… Το χειρότερο: Δε με πλήρωσε ποτέ!!!
Γιά τις ενορχηστρώσεις λοιπόν, υπάρχουν φυσικά και (ελάχιστες) εξαιρέσεις. Στους υπόλοιπους δίσκους του όμως, είναι ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟΣ.
ΥΓ Μου ζήτησε επίσης να γράψω ένα σημείωμα γιά το πρόγραμμα. Εγώ ως κλασσικός μπόμπος, τούδωσα ένα μικρό δοκίμιο γιά την Ελλάδα και την Ελληνική μουσική. Την άλλη μέρα η ʼννα μούπε πως ο Νταλάρας στενοχωρέθηκε με το κείμενό μου… Κατάπληκτος, ρώτησα γιατί… Και μούπε πως δεν έγραψα δυό καλές κουβέντες γιά κείνον…
Γι αυτό σας λέω, στο βάθος είναι ένα… κακομαθημένο παιδί, που αναζητάει ένα πατέρα να τον μαλώνει, κι εν συνεχεία εκείνος… να σκοτώνει (τον πατέρα)!
Από Φρόϋντ σκίσαμε σήμερα!
Μάγκες, προσοχή!
Σιγά-σιγά θα βγάλουμε και τον Τσιτσάνη ρεμπέτη, κάτι που ο ίδιος ουδέποτε ίσχυρίστηκε (και ούτε άλλωστε ήταν).
Να΄σαι καλά ρε Τσιν-Τσαν μ΄έκανες και γέλασα!
Πάντα τέτοια!
Ολα καλά και όλα ωραία.