Αλκ αν εξαιρεσουμε κατά την άποψη μου το ερμηνευτικό σκέλος (εννοώ ότι κανείς δε θα πεί το σκαλοπάτι του τσιτσάνη όπως την πρώτη εκτέλεση) πιστεύω ότι το ορχηστρικό κομμάτι με πολλή δουλειά βγαίνει. Σαφώς δε βγάλω την ψυχή που βγάζει ο Μάρκος στο Σκύλα μ’εκανες και λιώνω, αλλά αφού μου αρέσει έτσι παιγμένο και το δουλέψω και με εκφράζει θα το παίξω έτσι και ας μην έχω τα ανάλογα βιώματα. Το ωδείο πιστεύω ότι δε θα διδάξει ύφος, ή θα διδάξει αυτό που περνάει, που είναι η γνωστή σχολή Θέμη Παπαβασιλείου. Μπουζούκι στυλ καραντίνη κ.λ.π. Πένα παλαιού στυλ (και γενικότερα τεχνικές πένας όπως η τσιμπιτή του χαλκιά, η αυτή που βρήκα εγώ με δουλειά του τσιτσάνη), ύφος, χρήση των δρόμων με την παλαιά νοοτροπία (που ήταν κάτι μεταξύ μακαμ και δύσης και όχι ένα από τα δύο), ντουζένια και αρκετά, είναι στο χέρι του ενδιαφερόμενου. Τα έχουμε στα αυτιά μας ευτυχώς και επίσης έχουμε και πολλές αναφορές. Παρό’αυτά οι γνώσεις που δίνει ένα ωδείο βοηθούν σε όλα.
Να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω είναι προσωπική άποψη, που δε θεωρώ απόλυτη ούτε και σωστή έναντι άλλης και ότι είναι γραμμένη βιαστικά για να προλάβω τον αλκ ενεργό!
Σωστά όλα όσα ακούστηκαν όμως να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου βάσει της εμπειρίας μου. Ξεκίνησα με το τετράχορδο ενός γείτονα πριν από 6 χρόνια. Το κράτησα κανα 3μηνο. Δεν εμαθα τίποτα σπουδαίο γιατί πάνω στον ενθουσιασμό μου πίστευα ότι από την άλλη μέρα θα ακουγόμουν καμπάνα, αλλα αρκέστηκα στα απλά ντράγκα-ντρούγκα. Πριν από 2,5 χρόνια που αποφάσισα να πάρω δικό μου άρχισα να ανακαλύπτω σιγά σιγά πως πρέπει να χειρίζομαι το όργανο. Όπως καταλαβαίνετε όλα λάθος. Μετά από λίγους μήνες πήγα σε αυτόν τον γείτονά μου και του είπα πως έχω πάρει όργανο. Έτσι άρχισα να πηγαίνω 1-2 φορές την εβδομάδα. Πριν πάω είχα περάσει φραγκοσυριανή και ευδοκιά (τα ηχογραφούσα και τώρα βλέπω πόσο άθλια τα έπαιζα). Ο εν λόγω κύριος είχε ξεκινήσει από κιθάρα προ 60+ ετών (76 είναι σήμερα). Αυτοδίδακτος σε όλα, αρμονίες, το 'να τ΄άλλο. Μεγάλη του αγάπη η κιθάρα. Μου έδειχνε κάτι μινόρε, κάτι ματζόρε και τα ρέστα… Δεν καταλάβαιανα και πολλά. Όλο αρμονίες μου έδειχνε. Στο σπίτι όμως ήμουν στο χαβά μου. Μόνο καντίνι έπαιζα. Ούτε αρμονίες, ούτε τίποτα. Κι έτσι πιστεύω πως έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Αν έδινα μεγαλύτερη βάση σε αυτά που μου έδειχνε τότε, δεν θα έλεγα πως σήμερα παίζω μπουζούκι. Κιθάρα θα έλεγα. Και πιθανό το κόβω να το γύριζα στην κλασσική παρά στο τρίχορδο. Δεν είμαι δεξιοτέχνης, δε με ενδιαφέρει να γίνω. Εγώ θέλω να παίζω μπουζούκι για την πάρτη μου. Όσον αφορά το παίξιμο μου, όντας αυτοδίδακτος (ή σχεδόν αυτοδίδακτος), είμαι γεμάτος λάθη. Τι να το κάνω όμως. Αν ο ήχος βγαίνει όπως πρέπει δε πα να μου λένε. Δεν αμφισβητώ κανέναν αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο. Και με την εξάσκηση καταλαβαίνω πως αυτά τα αντικειμενικά λάθη διορθώνονται. Π.χ. κρατάω την πένα μου με έναν περίεργο τρόπο. Ενας φίλος μου, αν και συνομίλικος, δεξιοτέχνης μου έδειξε το τρίηχο, σε τι απόσταση από την τρύπα να κρατώ την πένα, πως να την τοποθετώ στα δάχτυλα κ.α. Το πρώτο τα κράτησα στα τραγούδια που απαιτείται. Το δεύτερο το αλλάζω ανάλογα με το τραγούδι, το τρίτο δεν το λογαριάζω ποτέ. Την κρατάω όπως μου βγει. 'Οσον αφορά τα πατήματα στα τάστα, μικρό το κακό. Τα τραγούδια τα μαθαίνω μόνος μου και ο΄που έχω λάθη μου τα διρθώνει. Αν πήγαινα σε δάσκαλο δεν θα ήταν σε τόσο φιλικό και προσωπικό κλίμα και θα απαιτούσε να παίζω όπως ακριβώς θα μου έδειχνε διότι κι αυτός έτσι έμαθε και πάν άλλον τρόπο δε θα τον επέτρεπε. Κάτι τέτοιες τυπικότητες πιστεύω πως δεν χωράνε στο μπουζούκι. Τέλος να αναφερθώ στις αρμονίες που μου έδειχνε ο γείτονας μου. Έμαθα μπουζούκι, θέλω ασφαλώς εξάσκηση αλλά τον τρόπο που παιρνάω τραγούδια, πως πρέπει να τοποθετώ τα δάχτυλα στο μανίκι και αυτά τα έχω κατανοήσει. Πλέον, ξέροντας την νοοτροπία του οργάνου, μπορώ να καταλαβω και τις αρμονίες και τα πάντα. Μόνος μου τις πέρασα στο τρίχορδο από το τετράχορδο. Τώρα πηγαίνω στον κύριο αυτό 1 φορά την εβδομάδα, μια φορά στις 2 βδομάδες, ανάλογα. Δεν κάνουμε μάθημα, έστω και σε φιλικό περιβάλλον. Ξεκινάω και παίζω όσα τραγούδια έχω περάσει σε αυτό το διάστημα 2,3,4, όσα. Και ακολουθεί στα σεγόντα εκείνος. Μια χαρά παιρνάμε και διασκεδάζουμε. Επομένως γνώμη μου είναι να μην πάει κανείς σε δάσκαλο αν δεν τον ενδιαφέρει το επαγγελματικό κομμάτι. Τα λάθη ίσως να μην είναι τόσο κακό πράμα όσο πολλοί το κάνουν να φαίνεται.
Κατα την γνώμη το μάθεις ενα οργανο ειναι πολυ δυσκολο, απο την αποψει οτι δεν ειναι μονο να ξερω να παιζω μερικα τραγουδια εκει που καθωμε με την παρεα να γινετε χαβαλες ή να παιζεις κουτσα στραβα μερικα τραγουδια στο περιπου.Το κυριοτερο ειναι να ξέρεις που πατας να ξέρεις τι παιζεις.Οταν ξεκίνησα πήγα σε ενα δασκολο εδω στην γειτονια αστερι ο τυπος ήξερε πολλα πραγματα στην μουσικη μου εμαθε πολλα αλλα μετα σταματησα απο καποιο καιρο γιατι εβλεπα οτι μαθαινω πραγματα για την μουσικη αλλα τα δαχτυλα στο οργανω δεν προχωρανε.Ξεκινησα λοιπον απο μονος μου και με τα βιντεακια απο το youtube εχασα πολυ χρονο με αυτη μου την αποφαση και δεν ειδα πολλες αλαγες στο πεξιμο μου.Έχω περιπου 8 μηνες που πηγα σε δασκαλο επαγγελματια μπουζουξη και ξεκινησα απο την αρχη μεσα σε αυτος τους μηνες καταφερα πολλα πραγματα διωρθοθικα κατα μεγαλο βαθμο και καταλαβα οτι ενας δασκαλος ξερει τι αναγκες εχεις στο μπουζουκι και μπορει να σου δειξει της ασκησεις που χρειαζεσε για να βελτιωθεις.Κατα την γνωμη μου πιστευω οτι το να μαθεις καποιο οργανο θελει χρονο, χρημα οπως και ολα τα hobby, να μελετας τις ασκησεις και μετα τα τραγουδια και να εχεις ενα σταθερω προγραμμα.Τις ασκησεις που χρειαζεσαι για τωρα και στανταρ ωρες πχ. 3ωρες τιν μερα.
έχει περάσει η εποχή που δάσκαλος σήμαινε ωδείο, και ωδείο σήμαινε αποστειρωμένη γνώση και επιφανειακή προσέγγιση της μουσικής. φυσικά και υπάρχουν ακόμα αυτά, αλλά πλέον ευτυχώς μπορούμε να βρούμε τον δάσκαλο που μας ταιριάζει. αυτόν που εκτός από το να δώσει σωστές βάσεις και να οργανώσει τα όσα έχουμε να μάθουμε στο όργανο, θα κατευθύνει το μάθημα με βάση τα γούστα και τις ικανότητες του μαθητή και θα μεταδώσει τη βιωματική σχέση με τη μουσική.
ας πω κι εγώ την ιστορία μου: όπως οι περισσότεροι στην ελλάδα, είχα παιδικό τραύμα (πώς μπορεί ένας δάσκαλος να κάνει ένα παιδί να μισήσει το πιάνο…), και σταμάτησα για καιρό. αργότερα ψάχτηκα για κιθάρα, και τυχαία έπεσα σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο ο οποίος μου έμαθε όλη τη μαγεία της μουσικής. πρώτη του ερώτηση -τί τραγούδια θες να μάθεις; πρώτη φορά που με ρωτούσανε τι θέλω εγώ και όχι τί έλεγε το κάθε μουχλιασμένο βιβλίο. παλιοροκάς με κλασική παιδεία, είχε όλη την εμπειρία για να με βάλει, μέσα από τα κομμάτια που γούσταρα ως έφηβος, στην ουσία του ρυθμού, του “feeling” και του “groove”, παίζοντας μαζί του στο στούντιο. όταν φτάσαμε στη σύγχρονη εγκεφαλική τζαζ βαρέθηκα, και το γύρισα στο μπουζούκι “μόνος” μου.
είχα όμως γερές βάσεις και αρκετούς φίλους που παίζανε. από τον ένα πήρα το πώς να παίζεις με παρέα και πώς να στήνεις ένα γλέντι, από τον άλλον πώς να βγάζεις ωραίο ήχο, από τον άλλον όλη την ιστορία και το περιβάλλον του ρεμπέτικου, και όπου βρισκόμουν έκλεβα ό,τι έβλεπα κι ό,τι καταλάβαινα. κάποια στιγμή έμαθα και πέντε πράγματα στο λαούτο, παίζοντας σε ένα μικρό νησάκι με ντόπιους -μεγάλο σχολείο.
τέλος (και εντελώς ανάποδα) τώρα στα γεράματα, παρακολουθώ ξανά ωδείο για μακάμια κλπ, προσπαθώντας να οργανώσω και να βάλω γερές βάσεις σε όσα έμαθα εμπειρικά τόσα χρόνια. βλέπω όμως μπροστά μου μια απομάκρυνση από το βίωμα της μουσικής, οπότε προσπαθώ να κρατήσω αυτό το κομμάτι μέσα μου.
να με συμπαθάτε για το σεντόνι, απλά ήθελα να δείξω πως ο κατάλληλος δάσκαλος και οι κατάλληλες παρέες είναι ο καλύτερος συνδυασμός -και υπάρχουν γύρω μας. το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοδίδακτος δεν σημαίνει να παλεύεις μοναχός -το καλύτερο βιβλίο ή το καλύτερο βίντεο, σε αντίθεση με ένα φίλο ή ένα δάσκαλο, δεν προσφέρουν ούτε το μοίρασμα και την συννενόηση, ούτε την διόρθωση των λαθών.
υγ: παράλληλα διδάσκοντας εδώ και μια δεκαετία, προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό το ενδιαφέρον του μαθητή (και φίλου πολλές φορές) χωρίς να κάνω εκπτώσεις στα βασικά και απαραίτητα. περισσότερο όμως θέλω να δώσω το νόημα σε ό,τι παίζουμε, και αυτό να μοιράζεται με άλλους. ο καθένας θα φτάσει εκεί όπου μπορεί και εκεί όπου θέλει, ας το κάνει σωστά και με ευχαρίστηση.
Αμάν και συ με πιάνο. Δεν φταίει το καημένο το όργανο, αλλά κάποια στιγμή οι ωδειοχτυπημένοι πρέπει να βρεθούμε να κάνουμε σύλλογο.:240:
liga rosa , με κάλυψες ΑΠΟΛΥΤΑ. Σε όλα.
Άσε που κι εγώ πέρασα τα ίδια λούκια, μόνο που το πιάνο αντί να το παρατήσω, άλλαξα δασκάλα και πήρα το πτυχίο μου. Τώρα μαθαίνω τρίχορδο.
παιδιά δυστυχώς έτσι είναι, αν ο δάσκαλος θέλει να σου δώσει το τεχνικό λεξιλόγιο για να ασχοληθείς σοβαρά με κλασική, πρέπει να σε ταλαιπωρήσει με πολύ τεχνική …για πολλά χρόνια.
Τώρα αν θέλεις να παίζεις τραγούδια αυτό φυσικά δεν χρειάζεται στον ίδιο βαθμό. Χρειάζεται όμως μια διαφορετική επαφή με την ίδια τη μουσική (που στην κλασική δεν χρειάζεται) και φυσικά υπάρχουν και οι δάσκαλοι που απλά έχουν τα βιβλία ως “οδηγίες χρήσης” του οργάνου και δεν πάνε παραπέρα.
συμφωνώ με τον δ.β. πάντως.
Warning: Ακολουθεί σεντόνι.
Να πω λοιπόν κι εγώ την ιστορία μου.
1. Από μικρός είχα μια τάση προς τη μουσική. Θυμάμαι να πηγαίνουμε οικογενειακά επισκέψεις σε σπίτια που τύχαινε να υπάρχει πιάνο, κι εγώ πήγαινα και το ψαχούλευα. Δε μου ‘κοψε όμως ποτέ να πω “μάνα θέλω όργανο”, και ούτε κι εκείνων τους έκοψε, παρόλο που με στέλναν σ’ ένα σωρό άλλα για να αποκτήσω ολοκληρωμένη παιδεία (γλώσσες, αθλήματα κλπ.). Είχα κάνει μόνο φλογέρα στο Δημοτικό, με μια πάρα πολύ καλή μουσικό.
2. Κάπου μέσα Γυμνασίου είδα σ’ ένα σπίτι ένα μικρό αρμονιάκι. Μπορούσες να πατήσεις το demo και, καθώς σου έπαιζε το έτοιμο κομμάτι, να πατάς τα κουμπιά των ρυθμών και να σου το μεταμορφώνει από εμβατήριο σε τάνγκο. Αυτό το (εντελώς αντιμουσικό, στην ουσία) κόλπο μ’ έκανε να το ερωτευτώ. Μου πήραν ένα παρόμοιο. Το πληκτρολόγιο ήταν περίπου όσο το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου τώρα!
Με το αρμονιάκι άρχισα να την ψάχνω, με απλές μελωδίες. Άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω τι είναι τα άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα, τι είναι το μοατζόρε και το μινόρε, ποιες νότες συνηχούν ωραία μεταξύ τους και ποιες όχι. Μάλιστα θυμάμαι τι αποκάλυψη ήταν όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ορισμένες κλίμακες σε καμία τονική δε βγαίνουν μόνο με άσπρα πλήκτρα: ανακάλυψα μόνος μου το Χιτζάζ και το Χιτζαζκιάρ (δεν άκουγα τότε ρεμπέτικα, πιο πολύ είχα στο νου μου τίποτε κινηματογραφικές σκηνές με καμήλες και σεΐχηδες…). Όποτε έβλεπα ανθρώπους κοντά μου να παίζουν κάποιο όργανο με πλήκτρα, προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω ό,τι μπορούσα από αυτά που έβλεπα/άκουγα να κάνουν. Έφτασα στο σημείο να μη με φτάνει αυτό το παιχνιδάκι.
3. Πήρα ένα μεγάλο αρμόνιο. Πέρα από τις διάφορες ετοιματζήδικες ευκολίες που προσέφερε, και που ήταν ωραίες για χαβαλέ (πλούσια έτοιμα ακομπανιαμέντα, μεγάλη γκάμα ήχων), αυτό που μ’ έκανε να αισθάνομαι ότι μπορεί να γίνει μουσική ήταν να το έχω ρυθμισμένο σε σκέτο πιάνο και να παίζω με τα δύο χέρια. Είχα βάλει πείσμα να μάθω να παίζω ροκ εντ ρολ. Σιγά σιγά κατάφερα να παίζω 12μετρους αυτοσχεδιασμούς. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να βγάλω κανένα άλλου τύπου κομμάτι: μπορούσα να βρω τη μελωδία και σε κάποιο βαθμό και τις συγχορδίες, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω ώστε να βγει μια άρτια συνοδεία.
4. Παράλληλα έχω αρχίσει να ακούω ρεμπέτικα. Μετά το Λύκειο, κάποια στιγμή πιάνω τα πρώτα δικά μου λεφτά. Κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα μπαγλαμά (Χριστόφορος Μπρας, Εξάρχεια τότε). Τον ψαχουλεύω μόνος μου. Παίζω μόνο από Ρε, κυρίως μελωδία στα οργανικά μέρη και συγχορδίες στο τραγούδι. Ήμουν τότε με μια παρέα που 4-5 άτομα έπαιζαν κιθάρα, άλλος καλά, άλλος λιγότερο. Μαζευόμασταν και κάναμε βραδιές με ψιλοροκάκια και τέτοια. Τον μπαγλαμά ντρεπόμουν να τον φέρω στην παρέα, μέχρι που του πήρα κάπως τον αέρα. Μόλις μπόρεσα να βγάλω 3-4 τραγούδια από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να σκοντάψω, άρχισα να τον φέρνω. Έδωσα ένα νέο αέρα στο ρεπερτότιο της παρέας. Τα παιδιά, χωρίς ποτέ να κάτσουν να μου δείξουν, με έμαθαν πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, έβλεπα πώς σολάρει ο άλλος στην κιθάρα και συνειδητοποιούσα ότι δε χρειάζεται να τα παίζω όλα στην ίδια χορδή, κάπου υπάρχει και το κάθετο παίξιμο. Πώς γίνεται; Ε, καθόμουν και το 'ψαχνα. Εφεύρισκα ασκήσεις για τον εαυτό μου για να βγάλω σημεία που με δυσκόλευαν. Ή, άλλο παράδειγμα: έμαθα διά της πράξεως ότι το να παίζεις σε άλλους τόνους εκτός από Ρε όχι μόνο χρειάζεται αλλά είναι και εφικτό (από μόνος μου δεν το φανταζόμουν).
Ένας από τους κιθαρίστες της παρέας, ανταποκρινόμενος στο νέο ερέθισμα που είχα ρίξει, πήρε έναν τζουρά. Κάποιος καμμένος γνωστός γνωστού μάς πρότεινε να πάμε να παίξουμε στο καμμένο μπαράκι του. Έτσι συστάθηκε η ηρωική κομπανία «Μήτσος, Περικλής και Σέργιος». Αρχίσαμε καριέρα. Το καμμένο μπαράκι έφερε ένα άλλο λιγότερο καμμένο, και πάει λέγοντας. Οι συνθήκες πίεζαν να μαθαίνουμε όλη την ώρα: κι άλλα τραγούδια, κι άλλες τονικότητες για να βγει η φωνή, κλπ…
5. Μια καλοκαιρινή βραδιά, σε μια παραλία, με φωτιά και όλο το σχετικό πακέτο, σκάει ένας από διπλανή παρέα μ’ ένα απίστευτα γοητευτικό έγχορδο, που έπαιζε τόσο νοσταλγικά, τόσο ανατολίτικα. Τι είναι αυτό; Σάζι, μου λέει. Δηλαδή; Παραδοσιακό, μου λέει. Κεραυνοβόλος έρωτας. Γίνεται πάλι ένα τυχερό με κάτι λεφτά από τον ουρανό, και αποφασίζω να πάρω σάζι. Είχα ήδη αρχίσει να παίζω με μια πιο κανονική κομπανία, και θεωρούσα ότι έχω φτάσει στο μάξιμουμ της μουσικής απόδοσης που θα μπορούσα να πιάσω μόνος μου. Τώρα, καιρός για δάσκαλο.
Ωδείο Ρος Ντέιλι, τρία χρόνια. Σάζι, θεωρία μακάμ, ρυθμικό σολφέζ. Μόλις το πρωτοέπιασα ένοιωσα σαν να μην έχω ξαναπιάσει όργανο. Δε φανταζόμουν ότι δύο τρίχορδα μπορεί να διαφέρουν τόοοοσο πολύ μεταξύ τους. Όχι τόσο λόγω των μορίων όσο γιατί στο σάζι η πιο μπάσα δεν είναι η τρίτη αλλά η δεύτερη, πράγμα που ανατρέπει όλα όσα ήξερα. Εν πάση περιπτώσει, με την υπομονή του δασκάλου μου κάτι άρχισα να μαθαίνω. Πιο πολύ όμως μάζεψα σπόρους γνώσεων -τόσο από το μάθημα όσο και από την περιρρέουσα γνώση των διαδρόμων- που επωάστηκαν μερικά χρόνια και κάρπισαν αργότερα.
6. Μ’ όλα αυτά έχουμε καλύψει περίπου τη δεκαετία 1990. Το '99 επισκέπτομαι πρώτη φορά την Κάρπαθο. Εκεί, νέος έρωτας: τα καθαυτού παραδοσιακά -σε αντιδιαστολή προς τα paradosiaka του Ρος- και η τσαμπούνα. Οι Καρπάθιοι παίζουν μια μουσική που φαντάζει εντελώς αλλόκοτη και χωρίς σταθερές, αλλά που την κατέχουν όλοι, ένας ολόκληρος πληθυσμός. Το 'βαλα πείσμα να βρω τους κώδικές της και να τους σπάσω. Το πώς έμαθα τσαμπούνα είναι ένα άλλο μυθιστόρημα. Εν πάση περιπτώσει, κουτσόμαθα. Δεν έπαιζα όμως ποτέ στην Κάρπαθο, όσες φορές κι αν ξαναπήγα, γιατί είναι ένα όργανο εντελώς πρώτου επιπέδου, δεν έχει να καλύψεις πουθενά τις ατέλειές σου, όλα είναι στο φως, και εκεί το κοινό είναι τρομακτικά δύσκολο.
7. Ο έρωτας με την Κάρπαθο συνεχίζεται. Το 2004 διορίζομαι εκεί. Για να μπορώ να συμμετέχω στα γλέντια χωρίς αυτά τα προβλήματα της τσαμπούνας, άρχισα να περνάω τους καρπάθικους σκοπούς στο σάζι. Προσπαθούσα να μιμηθώ το στυλ του καρπάθικου λαούτου. Τελικά μου 'ρθε μια έκλαμψη: αντί να παίζω λαούτο στο σάζι, δεν παίρνω ένα λαούτο; Ραπακούσιος λοιπόν, αρχές 2005. Όταν έχεις ξεπεράσει το χάος που χωρίζει το σάζι από τον μπαγλαμά, μετά το λαούτο δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Τους σκοπούς τους ήξερα. Το 'βγαλα σχεδόν κατευθείαν στη φόρα. Μετά από κάνα χρόνο τουλάχιστον, μία (1) φορά, έκατσε ένας ντόπιος φίλος και μου είπε: ξέρεις κάτι, εμείς εδώ, όταν η μελωδία πάει έτσι, το παίζουμε έτσι στο λαούτο. Αυτό ήταν το μόνο μου μάθημα λαούτου.
Πλέον είχα αρχίσει να βλέπω, στην πράξη, να ισχύουν παράξενοι και εξωτικοί κανόνες που είχα μάθει στου Ρος: η αυστηρά μονόφωνη μουσική, οι ασταθείς φθόγγοι και οι έλξεις, όλη γενικά η περίφημη τροπικότητα. Αφοσιώθηκα κάργα σ’ αυτό το στυλ.
Ε, δε χρειάζεται να εξηγήσω πώς έγινε να ανοιχτώ και στο τρίτο τοπικό όργανο, το λυράκι. Και μόνο βλέποντας τα δάχτυλα των λυράρηδων, καταλάβαινα συνήθως τι κάνουν. Βρέθηκα με μια λύρα (που μάλιστα την έφτιαξα εγώ, με τη στενή καθοδήγηση ενός φίλου οργανοποιού εκεί), και άρχισα να τη γρατζουνάω. Παρά ταύτα, η ενεργή μου παρουσία στα καρπάθικα μουσικά πράγματα περιορίστηκε στο λαούτο και το τραγούδι. Έπαιζα ωστόσο τσαμπούνα σε άλλα νησιά που επισκεπτόμουν, όπου το κοινό ήταν κάπως πιο ενθαρρυντικό από τους Καρπάθιους.
8. Το 2008 επέστρεψα στην Αθήνα. Άλλες μουσικές παρέες και συνθήκες. Εδώ η «παράδοση» είναι ένα ρεπερτόριο, δεν είναι τρόπος ζωής όπως στην Κάρπαθο. Το λαούτο είναι το πιο πασπαρτού παραδοσιακό όργανο, αλλά ξέροντας μόνο τις καρπάθικες τεχνικές δεν πας μακριά… Έστησα ένα συγκρότημα. Η τραγουδίστρια ζητούσε να βγάζω τους τόνους της. Την τρέλανα στη γκρίνια, αλλά κάπως προσπάθησα να το παλέψω κι αυτό (παρά τον μπαγλαμά και το αρμόνιο, για το λαούτο η αλλαγή τόνου ήταν εντελώς καινούργιο πράγμα για μένα).
Το '10 ή '11 ξαναβγήκε από μέσα μου το ίδιο αίτημα όπως και πιο παλιά: ό,τι έμαθα μόνος μου το έμαθα, από δω και πέρα μόνο ένας δάσκαλος μπορεί να με πάει πιο κει. Ξεκίνησα λοιπόν μάθημα λαούτου. Απεχθανόμουν (όπως και σήμερα) το κιθαρίστικο νεοδημοτικό παίξιμο, και αποφάσισα ότι πρέπει να παλέψω ενάντια στις προκαταλήψεις μου και να το μάθω κι αυτό. Κι αν τελικά το απορρίψω, τουλάχιστον να ξέρω τι απορρίπτω.
Το πώς λοιπόν σχηματίζονται οι συγχορδίες στο λαούτο και πώς μεταφέρονται σε οποιαδήποτε τονική ήταν άλλη μια τρομερή αποκάλυψη: είχα στα χέρια μου ένα όργανο με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες απ’ ό,τι είχα φανταστέι μέχρι τότε. Με 2-3 απλά κόλπα μπορεί να κάνεις τα πάντα! Πάνω στον ενθουσιασμό μου έφτασα να συνοδεύω ηχογραφήσεις αλλοιώνοντας το κούρδισμά μου κατά μισό τόνο πάνω ή κάτω, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσω το πόσο άνετα έβγαιναν οι τυπικά «άβολες» τονικότητες.
Εννοείται ότι σ’ όλο αυτό το μακρό διάστημα όλο και τύχαινε να πιάσω κι άλλα όργανα. Πλέον κανένα όργανο δε με τρομάζει. Ξέρω ότι στο βιολί μπορώ να βγάλω μόνο κραυγές και στριγγλιές, ότι στις ανοιχτές-ανοιχτές φλογέρες (τύπου νέι) δεν ξέρω καν να βγάλω ήχο, δεν έχω πιάσει ποτέ τρομπέτα, αλλά μ’ ένα ούτι, ένα νταούλι, ένα μαντολίνο, μια φυσαρμόνικα, έναν κεμανέ, ένα πιάνο, πάντα θα δοκιμάσω λίγο την τύχη μου.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:16 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:59 —
Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία μου, βλέπω ότι εκτός από τα μαθήματα σαζιού, το ένα μάθημα λαούτου στην Κάρπαθο και τα πρόσφατα μαθήματα «σύγχρονου» λαούτου στην Αθήνα, σ’ όλα τα άλλα σημεία αναφέρω πράγματα που δεν προκύπτει πώς τα έμαθα. Δξλαδή πώς ματζόρε και μινόρε στα πλήκτρα; Δηλαδή πώς συγχορδιακή συνοδεία στον μπαγλαμά; Δηλαδή πως βρήκα τους δρόμους; Δηλαδή πώς κατάλαβα τους ακατανόητους καρπάθικους σκοπούς;
Ούτε εγώ θυμάμαι πώς. Υπήρχαν όμως γύρω μου. Δε θα αρχίσω να λέω μεταφυσικές αρλούμπες ότι υπήρχαν μέσα μου, γύρω μου όμως υπήρχαν. Δεν είχαμε τότε γιουτιουμπ, δίσκοι όμως πάντα υπήρχαν. Όπως υπήρχαν και μουσικοί στον περίγυρο -από φίλους που παίζαμε μαζί μέχρι και επαγγελματίες που τους έβλεπα ως θεατής στα λάιβ τους.
Το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα αυτής της πορείας είναι ότι αποφάσισα να αναλάβω εθνομουσικολογική έρευνα για την τσαμπούνα, η οποία με οδήγησε σε όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου και σε επαφή με το 80% των τσαμπουνιέρηδων της Ελλάδας. Φυσικά, πολλοί από αυτούς δεν είναι μόνο τσαμπουνιέρηδες. Κάπου στα περιθώρια αυτού του κύκλου χωράνε και 12νήσιοι λυράρηδες και βιολιτζήδες, Θρακιώτες γκαϊτατζήδες και (πάλι) λυράρηδες, ακόμη και μερικά κλαρίνα και σαντούρια. Ενώ παράλληλα έχω πλέον αναγάγει το λαούτο στο χρηστικό όργανο με το οποίο θα βγάλω σε κάθε τόνο οποιοδήποτε κομμάτι οποιουδήποτε είδους για μια ανάγκη (π.χ. για τις πρόβες της σχολικής χορωδίας).
καταλαβαίνω ότι η κλασική ή η τζαζ έχουν τραγικές απαιτήσεις σε δεξιοτεχνία. αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο αυτό να γίνεται σε βάρος της αγάπης για τη μουσική, καθώς και της αντίληψης περί του πώς γράφεται, ερμηνεύεται και βιώνεται η μουσική γενικότερα.
αυτή η αλλοτρίωση δυστυχώς επηρρεάζει και τα τρία αυτά στάδια, όχι απαραίτητα στο ίδιο έργο. δηλαδή γράφονται κατά παραγγελία μαθηματικές ασκήσεις εν είδει επίδειξης, ερμηνεύονται άψυχα και εκτός πλαισίου που δημιουργήθηκαν ή βιώνονται σήμερα, και καταναλώνονται ως κουλτούρα ή μπριζόλες σε μέγαρα και κοσμικά κέντρα… πώς να ξεφύγει η διδασκαλία ως αναπαραγωγή αυτής της διαδικασίας;
υγ: πέπε, έγραψα πριν από το σεντόνι σου και το διάβασα στην προεπισκόπηση. εκπληκτική κατάθεση (και τα περί τσαμπούνας στο μπλογκ), τα αφήνω ασχολίαστα!
Σε παράλληλη συζήτηση ακούμε και τη γνώμη ενός δασκάλου (Α. Στεφανάκης - δεν τον ξέρω, αλλά συγκεντρώνει την εκτίμηση πολλού κόσμου).
Υ.Γ. Ευχαριστώ Νίκο!
Ενταξει, διαβαζοντας τις παραπανω ιστοριες νιωθω καπως σαν “φτωχος συγγενης”.
Παρολαυτα, καθως ειμαι κι εγω αυτοδιδακτος -χωρις τοσες περγαμηνες η αληθεια- θεωρω χρησιμο να παραθεσω κι τη δικη μου ιστορια ενασχολησης με τη μουσικη γενικοτερα.
Σαν παιδακι δε θυμαμαι αν ειχα επιδειξει ποτε ιδιαιτερη κλιση στη μουσικη. Οι πρωτες επαφες με οργανα ηταν μια φυσαρμονικα τρεμολο (δε θυμαμαι πως ηρθε στα χερια μου) γυρω στα 4, και αργοτερα ενα αξιοπρεπες αρμονιακι yamaha. Τη φυσαρμονικα την ειχα “για παιχνιδι”, ποτε δεν προσπαθησα σε αυτη την ηλικια να παιξω μουσικη συγκροτημενα. Το αρμονιο μου το εκανε δωρο ο πατερας μου, καθως μια φορα που περνουσαμε εξω απο ενα μαγαζι με αρμονια (θα ειχε κι αλλα μουσικα οργανα, αλλα τα αρμονια ηταν στη μοστρα) με ειχε εντυπωσιασει το στησιμο τους. Τοτε πρεπει να ημουν γυρω στα 6. Ο πατερας εφερε μεν το αρμονιο και ενα βιβλιο με τα βασικα, αλλα δεν εκανα ποτε μαθημα -το γιατι δε με στειλανε σε ωδειο ή κατι παρομοιο, για να ειμαι ειλικρινης, τωρα που κανω την αναδρομη μου προκυπτει ως απορια. Εν παση περιπτωσει, επειδη δεν ημουν και ο Μοτσαρτ, ναι μεν το σκαλιζα και προσπαθουσα να παιξω καμμια μελωδια που να ακουγεται ωραια, αλλα δεν εμαθα. Το βιβλιο ειχε πενταγραμμο, κι εγω δεν καταλαβαινα απο ενα σημειο και μετα τιποτα. Ημουν πολυ μικρος για να μαθω κατι τοσο πολυπλοκο χωρις βοηθεια, αλλα για να ειμαι ειλικρινης εβλεπα την παιδικη μου φιλη και γειτονισσα (σημερα ασχολειται επαγγελματικα με το τραγουδι) που ετρεχε σε παρα πολλες δραστηριοτητες και τσινουσα. Τα αγγλικα, τα γαλλικα και το σχολειο προσωπικα μου εφταναν. Το αρμονιο δυστυχως χαλασε και πηγε ακλαφτο -αν και το ειχαμε χρησιμοποιησει ως παιχνιδι με φιλους μου ουκ ολιγες φορες, οποτε κατι προσφερε. Τη φυσαρμονικα ακομα την εχω.
Εφηβεια, και το λουκι του σχολειου-φροντιστηριου ολο και στενευει. Δε θυμαμαι ακριβως σε ποια ηλικια μου καρφωνεται, αποφασιζω οτι θελω να μαθω μουσικη. Λογω φορτου και για οικονομικους λογους δεν ειμαι διατεθημενος να το ψαξω περισσοτερο, αλλα αποτελει στοχο, οποτε στο Λυκειο αποφασιζω οτι μετα τις πανελληνιες θα μαθω κιθαρα. Στην τριτη Λυκειου, στο δρομο για το φροντιστηριο περναω με ενα φιλο μου απο ενα βραχυβιο μαγαζι με μουσικα στη γειτονια μου. Δε θυμαμαι για ποιο λογο μπηκαμε μεσα, παντως καταληξαμε με 2 φτηνες μικρες διατονικες φυσαρμονικες των 5 ευρω, και μια μεθοδο. Εχω τη φυσαρμονικα συνηθως στην τσεπη και οταν ειμαι μονος μου προσπαθω να κανω ασκησεις για καθαρο παιξιμο (η αληθεια η φυσαρμονικα παραειναι μικρη και δε βολευει, μερικα χρονια αργοτερα πηρα μια lee oscar). Αγαπη η φυσαρμονικα αλλα δυσκολη, ποτε δεν εγινα πραγματικα καλος, ομως μερικα κομματακια τα παιζω.
Περναω στη σχολη, με σκαμπανεβασματα συνεχιζω την ενασχοληση με τη φυσαρμονικα. Εχω αποκρυσταλλωσει στην κιθαρα και ψαχνομαι να βρω πληροφοριες, κυριως απο το διαδικτυο και το kithara.gr. Διαβαζω για τα διαφορετικα ειδη κιθαρας, για ξυλα, για μαρκες. Θελω να παιζω κυριως ελληνικο ροκ κλπ ρεπερτοριο, οποτε επιλεγω την ακουστικη. Και εδω καπου ερχομαι αντιμετωπος με τη φυση μου: ειμαι αριστεροχειρας, δεν περνα καν απο το μυαλο μου η πιθανοτητα να μαθω ως δεξιοχειρας -το θεωρω αδυνατο. Αυτο αμεσως περιοριζει και τη γκαμα των οργανων, αλλα κυριως αποκλειει το να παιξω με οργανο καποιου φιλου για αρχη. Τελικα, ενω εχω βρει τι θελω και περιμενω να ερθει ενας θειος απο το εξωτερικο -ο οποιος ξερει κιθαρα και τετραχορδο- για να παμε μαζι να κανουμε την αγορα, τσουπ! Φερνει μια κιθαρα πεσκεσι ο ιδιος. Δεξιοχειρη, αλλα τη σεταραμε. Και η περιπετεια της κιθαρας ξεκινα.
Εχω παρει απο τον Αριστεροχειρα ενα βιβλιο κιθαρας του Stetina για αριστεροχειρες και μια chord encyclopaedia επισης για αριστεροχειρες. Εχω λοιπον ολο το υλικο και το διαδικτυο στα ποδια μου, αρχιζω να ασχολουμαι. Δεν επιδιωξα να γινω αυτοδιδακτος, τουναντιον ηθελα να κανω μαθηματα για να μαθω σωστα. Το οικονομικο ομως ηταν ενα ζητημα, δεν ηθελα να ζητησω απο τη μανα μου χρηματα -εκρινα και οτι ηταν κομματακι τσιμπημενες οι τιμες. Βρηκα μια ακρη καπως και γραφτηκα σε μαθηματα κιθαρας του Πολυτεχνειου (σημειωτεον, εγω στη Φαρμακευτικη σπουδαζα). Δεν πηγα για πολλα μαθηματα, καπου 4-5. Μετα καταληψεις εγιναν, για καποιο λογο σταματησε το μαθημα, εμενα δε με βολευε η ωρα λογω εργαστηριου… δε θυμαμαι τι απο τα παραπανω συνεβη και σταματησα να πηγαινω. Στο μεταξυ ομως συνεχιζω μονος μου απο το υλικο του Στετινα. Βγαζω ανετα τις μελωδιες του και ξεκιναω να μαθαινω ακορντα. Βγαζω και το πρωτο τραγουδακι (Πλιατσικας, οχι λογω γουστου αλλα λογω εξαιρετικης ευκολιας). Αυτο ηταν, πλεον επαιζα! Σιγα σιγα εμαθα να κραταω το ρυθμο καλυτερα και να πιανω μπαρεδες (αυτο κι αν ηταν δυσκολο μεχρι να το καταφερω). Υπαρχουν φιλοι που παιζουμε μαζι, αλλα οχι παρα πολυ τακτικα -ο κυριοτερος “συνεργατης” ειναι παιδικος φιλος που σπουδαζει στη Σαμο. Περναει απο το μυαλο μου να παρω ηλεκτρικη, αλλα με αποθαρρυνει τοσο το οικονομικο οσο και το οτι θα χρειαστω οπωσδηποτε μαθηματα.
Αρχιζω να ακουω περισσοτερο ρεμπετικα, μου αρεσει ο ηχος του μπαγλαμα. Σιγα σιγα με τους φιλους μου τα εντασσουμε στο ρεπερτοριο που παιζουμε, πλεον εχει επιστρεψει και ο -επισης αυτοδιδακτος- φιλος μου απο Σαμο. Ακουω τις παλιες ηχογραφησεις και διαβαζω για το ρεμπετικο. Ερχονται στην παρεα και μπουζουκια, αλλοι γνωστοι μας εχουν φτιαξει κομπανιες και ψιλοπαιζουν… Η ιδεα για μπαγλαμα αποκρυσταλλωνεται, και αρχιζει το ψαξιμο. Τελικα βρισκω μια αγγελια απο εδω το χειμωνα που μας περασε και μπαινω και στο μαγικο κοσμο του τριχορδου…
Πλεον ειμαι σε φαση που ξερω τις ελλειψεις μου, και το τι θελω να μαθω. Ξερω πλεον οτι αν στα τοσα χρονια που επαιζα ημουν με δασκαλο, θα ηξερα πολυ καλυτερα να παιζω. Το μονο αβεβαιο ειναι αν θα συνεχιζα, αν θα υπηρχε η ιδια παρακινηση για να μαθω, ή αν θα γινοταν ενα “μαθημα” οπως οι ξενες γλωσσες πχ. Στην κιθαρα ξερω οτι ειμαι σε ενα τελμα που μονο με δασκαλο ή με πολυ αυστηρο προγραμμα απο μερους μου θα καταφερω κατι παραπανω. Δυστυχως το μεταπτυχιακο δε μου αφηνει χρονο, αλλα το κυριοτερο εινια οτι λογω του μεταπτυχιακου, δεν εργαζομαι ουτε για ενα χαρτζιλικι -τα ωραρια μου γενικα ειναι περιπου 10-11 με 7-8- συνδυασμος ακρως αποθαρρυντικος για να ξεκινησω μαθηματα. Αλλα πλεον ειναι μια απο τις προτεραιοτητες μου οταν πιασω χρηματα στα χερια μου.
Το κυριοτερο που μου εδωσε το οτι το πηγα μονος μου, ειναι η αυξανομενη αγαπη για το οργανο. Ξερω παρα πολυ κοσμο που εκανε μαθηματα μουσικης, και μολις τα σταματησε, σταματησε και να παιζει μουσικη γενικως. Δεν το λεω προφανως με διαθεση τσουβαλιασματος, υπαρχουν και αντιπαραδειγματα, οι περισσοτεροι ομως ανηκουν στην παραπανω κατηγορια. Μπορει να παιζω καλα ή ασχημα, αλλα τουλαχιστον απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου, ξερω οτι δε θα το παρατησω.
Διαβάζοντας τις εμπειρίες του pepe, του adouan και του liga rosa βρίσκω πάρα πολλά κοινά με τη δική μου προσωπική ιστορία, αλλά και πολλών γνωστών μου που ασχολήθηκαν με τη μουσική. Χαίρομαι που βρίσκομαι σε ένα φόρουμ ανθρώπων που αγαπούν πραγματικά τη μουσική. Τι σημασία έχει αν είναι κανείς αυτοδίδακτος ή έχει κάνει μαθήματα, όταν κάτι το αγαπά, βρίσκει τον τρόπο να το καταφέρει.
Προσωπικά έκανα χρόνια μαθήματα πιάνου αλλά τελμάτωσα λίγο πριν το πτυχίο. Διάβαζα με λάθος τρόπο, σκεφτόμουν με λάθος τρόπο και κατέληξα να μισώ αυτό που κάποτε αγαπούσα. Η δασκάλα μου ενδιαφερόταν μόνο να παίρνει λεφτά, μου έλεγε απλά “διάβασε περισσότερο”, εγώ διάβαζα αλλά δεν έβλεπα προκοπή. Είχα ετοιμάσει ολόκληρο πρόγραμμα πτυχίου. Ή που θα εγκατέλειπα ή θα έπαιρνα το χαρτί. Τα παράτησα στο τέλος της χρονιάς και την επόμενη γράφτηκα σε άλλο ωδείο με νέα δασκάλα. Ετοιμάσαμε νέο πρόγραμμα, από την αρχή, έδωσα ειδικά μαθήματα που είχα ξαναδώσε αλλά το προηγούμενο ωδείο για να με δυσκολέψει δεν τα αναγνώριζε (!) και ενάμισι χρόνο μετά πήρα το πτυχίο με άριστα και το φχαριστήθηκα. Ε, μετά άρχισα να μαθαίνω μουσική. Θεωρία ήξερα, ήρθε η ώρα για την πράξη! Δηλαδή, άρχισα σταδιακά να ξεφορτώνομαι τις παρτιτούρες. Δούλευα πρώτα με οδηγούς και έπειτα μελέτησα δρόμους κλπ γιατί τα τραγούδια που μάθαινα είναι ελληνικά (λαϊκά, ελαφρολαϊκά). Οπότε, δε χρειαζόμουν οδηγούς πια, ούτε χαρτιά, μόνο κανένα στίχο. Έπειτα, ήρθαν και τα τρανσπόρτα… Σε καλό δρόμο είμαι (νομίζω!).
Λοιπόν, επειδή μιλάμε για αυτοδίδακτους ή μη, η άποψή μου είναι αυτή: Μουσικός είναι αυτός που μπορεί να παίξει (σωστά) όποιο τραγούδι θέλει σε όποιο τόνο θέλει και να συνεργαστεί με άλλους μουσικούς. Το να ξέρει κανείς θεωρία είναι όχι απαραίτητο, αλλά πολύ σημαντικό για την εξέλιξή του, γιατί όλα γίνονται συνειδητά και όχι μόνο εμπειρικά.
Ας μου επιτραπεί μια παρέκβαση από το θέμα, αλλά από τη συζήτηση νομίζω μπορούν να προκύψουν και κοινωνικές προεκτάσεις. Δε γίνεται σε μια χώρα που ο γονείς ακούγανε 2ο πρόγραμμα, Στράτο Διονυσίου, Αλεξίου, Τσιτσάνη κλπ., να υπάρχει αυτή η έντονη τάση για ωδείο και κλασική μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για τα κοινωνικά μας πρότυπα.
Προφανώς η λαϊκή μουσική που είναι στην καθημερινότητά μας -έστω υποσυνείδητα- ταυτίστηκε ως κάτι το απλοϊκό ή και μιαρό, ενώ η κλασική μουσική, σε εποχές βίαιου πολιτιστικού εκδυτικισμού, θεωρήθηκε στοιχείο κοινωνικής ανέλιξης και προόδου. Μπορεί να είναι αφελές αυτό που γράφω, αλλά μου βγήκε από την όλη κουβέντα.
Διαβάζοντας τα παραπάνω διαπιστώνω ότι ο δικός μου δρόμος ήταν μάλλον διαφορετικός.
Ξεκίνησα με βιολί σε ηλικία 7 ετών. Μελέτη καθαρά κλασική, με πάθος και αγάπη. Ο πρώτος μου δάσκαλος δεν ήταν καλός , η δεύτερη, να ναι καλά η γυναίκα, με ξεστράβωσε αρκετά. Αυτό που συνέβη απο πολύ νωρίς είναι να έχω παράλληλες μουσικές ασχολίες, χωρίς να υπάρχει ποτέ αμφιβολία για την αφοσίωση μου στην κλασική. Δηλαδή στο μουσικό σχολείο έπαιξα στη μαντολινάτα, είχα κάτι ούτια κιθάρες κλπ σπίτι και γενικά, υπήρχε ένα ενδιαφέρον για την τοπική μουσική.
Στα 19 μου αρχίζει μουσική ακαδημία στο Λονδίνο, η Ελληνική μουσική μπαινει στην άκρη.
Νομίζω τελικά ότι πριν απο 5 περίπου χρόνια και αφού πλέον έχω αποφοιτήσει , ανακαλύπτω το φόρουμ εδώ. Ξέρω ότι ακούγεται λίγο αστείο αλλά ως κάτοικος εξωτερικού δεν υπάρχει πρόσβασή ούτε σε ρεμπέτικο ούτε σε άλλα είδη παραδοσιακής λαϊκής μουσικής. Πρέπει να παραδεχτώ λοιπόν οτι το φόρουμ ήταν (και είναι) για μένα μια τεράστια πηγή έμπνευσης και πληροφορίας.
Ανακαλύπτω λοιπόν εδώ τις πρώτες ηχογραφήσεις του Τσιτάνη,αλλά και τον Ογδοντάκη. Απομνημονεύω όσα μπορώ αλλά χωρίς να έχω ανάλογα εφόδια. Περνώ απο το στάδιο να θέλω να μάθω μπουζούκι αλλά τελικά δεν μου ταίριαξε.
Οσο εδραιώνομαι λοιπόν στην κλασική, τόσο επιτρέπω στον εαυτό μου να κοιτάει λίγο παραπέρα.
Την περασμένη άνοιξη μου προσφέρθηκε μια μόνιμη θέση σε μια ορχήστρα του Λονδίνου. Αυτό μου έδωσε επιτέλους την δυνατότητα να έχω ένα πρόγραμμα και να επιλέγω τον ελεύθερο μου χρόνο, πράγμα που δεν είχα πριν ως έκτακτος μουσικός σε ορχήστρες.
Μόλις λοιπόν ξεκίνησα ένα Μάστερ επάνω στην Οθωμανική μουσική, με ειδίκευση στην Πολίτικη λύρα, ελπίζοντας ότι σε 2 χρόνια θα παρουσιάσω ένα ρεσιτάλ με δυτική αλλά και Οθωμανική μουσική της ίδιας περιόδου, μισή στη βιόλα και μισή στη λύρα. Επέλεξα αυτή την εργασία γιατι αυτό είμαι: ένας κλασικός μουσικός με αγάπη για τη μουσική του τόπου μας και της ανατολικής μεσογείου γενικότερα.
Δεν έχω την παραμική επιθυμία οι σπουδές μου να αλλάξουν τον επαγγελματικό μου δρόμο .Λατρεύω την ζωή του κλασικού μουσικού, τον τρόπο συνεργασίας μας, το ρεπερτόριο, το ύφος , τις περιοδείες και την κουλτούρα γενικότερα. Αγαπώ το ότι μπορούμε ακόμα να μπούμε σε ένα αεροπλάνο απο το Λονδίνο, να πάμε σε μια άλλη χώρα και να παίξουμε με το δικό μας τοπικό ύφος, το οποίο εφόσων διαφέρει απο τα άλλα, αξίζει να αναδειχτεί και να συγκριθεί. Υπάρχει μια υπέροχη ανταλλαγή πληροφοριών απο χώρα σε χώρα, στον κλασικό κόσμο και φυσικά είμαι πολύ υπερήφανος όταν καταφέρνω να είμαι μέρος της.
Είμαι πλέον 33 χρονών και o δικός μου δρόμος λοιπόν μόλις έχει αρχίσει.
παιδιά χαιρετώ και γω την παρέα σας! όσο ζούμε μαθαίνουμε. δεν έχει τέλος η κουβέντα αυτή. και οι δάσκαλοι γύρω μας πολλοί!! είτε λέγεται ιντερνετ, είτε βιβλίο, είτε ένας φίλος, ένα ωδείο, μια σχολή μουσικής, ένα πουλάκι που κελαϊδά, μια συναυλία, το συνεχόμενο άκουσμα μουσικής, η αυτοεξάσκηση, η εξερεύνηση αν θες. ο καθένας ψάχνεται όπως βολεύει στον τρόπο ζωής του στην τσέπη του κ.τ.λ το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε κάποιον είναι να πει εγώ τα ξέρω. αυτός έχει τελειώσει. όλα αυτά είναι μεγάλα σχολεία. σχολείο κατά την άποψη μου δεν είναι μόνο το ωδείο. και επίσης δεν υπάρχει σωστό και λάθος παίξιμο. ο καθένας έχει το δικό του. απλά υπάρχουν έτοιμες τεχνικές, διαδεδομένες που άμα τις χρησημοποιήσεις θα βγάλεις πιο εύκολα αυτό που έχεις στην ψυχή σου.
Δεν μπορώ να διαφωνήσω με μια δήλωση που λέει το προφανές (Μουσικός είναι… Το να ξέρει κανείς θεωρία είναι…). Επειδή όμως δεν είμαι βέβαιος αν κατάλαβα σωστά πώς συνδέεται ο πρόλογος (για αυτοδίδακτους ή μη) με το υπόλοιπο, θα ήθελα να προσθέσω ότι η θεωρία είναι το μόνο για το οποίο πραγματικά δε χρειάζεται δάσκαλος. Για την πράξη χρειάζονται ζωντανοί άνθρωποι: άλλος έχει ανάγκη το δάσκαλο κι άλλος τους βρίσκει μόνος του. Η θεωρία όμως, είτε σ’ την πει άνθρωπος είτε τη διαβάσεις, είναι η ίδια.
Σωστά, δεν το εξήγησα καλά. Εννοώ πως είτε κανείς είναι αυτοδίδακτος είτε έχει πάει σε δάσκαλο, είναι μουσικός, εφ’ όσον μπορεί να παίξει σωστά ένα τραγούδι χωρίς να χρειάζεται παρτιτούρα σε όποιο τόνο θέλει και να μπορεί συνεργαστεί με άλλους μουσικούς.
Η επόμενη πρόταση δεν κολλάει με την προηγούμενη, αλλά θα ξεκαθαρίσω τι εννοώ: Σαφώς και μπορεί κανείς να διαβάσει θεωρία ή κάποιο μουσικό όργανο μόνος του, αλλά είναι διαφορετικό από το να έχει κάποιον να του τα εξηγήσει και να του επισημάνει τα λάθη κατά τη διάρκεια των σπουδών. Και επίσης, όταν λέω θεωρία, εννοώ να ξέρει δυτική θεωρία, αρμονία, σολφέζ, όλα αυτά τα θεωρητικά μαθήματα της κλασσικής παιδείας που διδάσκεται κανείς στο ωδείο για να πάρει ένα πτυχίο κλασσικού οργάνου. Η μουσική είναι μία, και όσο περισσότερα γνωρίζει κανείς τόσο καλύτερα.
Προσωπικά, όσο περισσότερα μαθαίνω, τόσο λιγότερα αισθάνομαι ότι ξέρω… αλλά είμαι σίγουρη πως είμαι σε καλό δρόμο! Αν και άργησα κάπως…