Μπουζούκι σύντροφε πιστέ εσύ μονάχα μένεις, αυτή την ψεύτικη ζωή να μου την εγλυκαίνεις.
Παίζοντας έτσι μόνος μου σπίτι αυτό το πολύ κλασσικό άσμα (πολύ μέτρια μάλλον) και τραγουδόντας το για πολλοστή φορά (πολύ άσχημα σίγουρα) έτσι για να ξεδώσω, σκεφτόμουν μετά πόσο συγκλονιστικός στίχος είναι αυτός και ότι δυστυχώς δεν θα ξαναγραφτούν τέτοια τραγούδια γιατί δεν υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες. Διότι η μουσική και πόσο μάλλον η λαϊκή, είναι αποτύπωμα των συνθηκών και των ανησυχιών του λαού μας. Πιθανότατα μια φιλοσοφική φλυαρία, αλλά ήθελα να το μοιραστώ.
Ωραιο θέμα και το έχω σκεφτεί και εγώ αρκετές φορές αλλα καταλήγω οτι ίσως έχει να κάνει με τα βιώματα αλλα μάλλον στο τέλος καταλήγω σε δυο αλλα, στην γνώση του οργάνου και στην λιγοτερη πληροφόρηση.
Ιστορικά όσο πάμε πιο πίσω τόσο ανεβαίνει ο δείκτης στην ανάπτυξη των τεχνών.
Πλέον θεωρώ ότι οι παππούδες μας είχαν εξασκήσει περισσότερο όλες τις αισθήσεις τους και κυρίως το μυαλό τους.
Ο παππούς μου ακουγε 2 φορές την εβδομάδα στον καφενέ τα καραβοτσακισματα και το έβγαζε μόνος του σε ένα όργανο που ανακαλυπτε μόνος του μετα την δουλειά. Εγώ σε μισή ώρα στο youtube παίρνω έτοιμες νότες, δακτυλοθεσιες και πάω για επόμενο. Αυτή την διαδικασία αν την πολλαπλασιασεις, όσο χρόνο κερδίζω εγώ στην εκμάθηση των τραγουδιών τόσο κερδίζε ο παππούς μου στην “επικοινωνια” με το όργανο το οποίο έχει αποτέλεσμα ο παππούς μου στο τέλος να ακούει ένα τραγουδι και να το κάνει εικόνα στο μυαλό του και πράξη στην ταστιερα του και εγώ να έχω τεμπελικα αυτιά.
Ίσως η δημιουργία να συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την επικοινωνία μας με το όργανο.
Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι τα 16α στα 220 bpm είναι άχρηστα χωρις γνώση, τέχνη και συναισθημα.
Μεγάλη συζήτηση με πολύ ψωμί.
Φαντάζομαι πως αν υπάρχει ήδη παρόμοιο νήμα θα μεταφέρει ο Χρήστος τα σχολια μας.