Κώστα, θα σου γράψω κάποιες σκέψεις μου όταν έχω γυρίσει από το ταξίδι μου (Istanbul για πρώτη φορά).
Και ενα καθεατου σαφες μικρασιατικο ερωτικο ειναι το AO-2233 Το έξυπνο κορίτσι Γιώργος Παπασιδέρης συνθετης Αχ.Μπαρούσης.Εμενα βρε μαγκα οταν θες αμαν αμαν,ερωτα για να κανειςπρεπει να το σκεφτεις καλα με μενα τι θα κανεις χ 2 γιατι ειμαι κορη εξυπνη απο το κολωνακι και δε χαριζω καστανα μη θες με με μερακι.
Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι σε σημαντικό βαθμό η εικόνα μας για τους μάγκες έχει διαμορφωθεί από την επιθεώρηση,τον λαϊκό κινηματογράφο,αλλά και από το θέατρο σκιών,όπου ο μάγκας παρουσιάζεται φιγουρατζής,λογάς και καρπαζοεισπράκτορας.
Παρομοίως και οι ίδιοι οι ρεμπέτες αντιμετώπισαν με χιούμορ και περιπαικτική διάθεση αυτόν τον τύπο μάγκα,του οποίου η επιδεικτική μαγκιά καταντά κούφιο νταηλίκι.Το ‘‘κορόιδο’’ του Μάρκου και ο ‘‘Μαχαλόμαγκας’’ του Τσιτσάνη είναι εξαίρετα δείγματα διακωμώδησης της επιδεικτικής μαγκιάς,προερχόμενα μάλιστα εκ των έσω.
Προφανώς οι περισσότεροι μάγκες δεν ήταν έτσι,ο επιδεικτικός όμως ψευτόμαγκας,που πάντα έκανε αισθητή την παρουσία του,αποτελούσε μια πραγματικότητα και βέβαια εύκολο στόχο για γελοιογράφηση και σάτιρα.
Όσον αφορά το λαϊκό κινηματογράφο,σίγουρα αν τον κρίνουμε με αυστηρά κριτήρια, δεν λέει και πολλά πράγματα,εμένα πάντως μου προσφέρει την εικόνα και την αίσθηση μιας εποχής με τους χαρακτηριστικούς τύπους της,που ΄χει περάσει ανεπιστρεπτί.Και υπάρχουν,πιστεύω, ταινίες της δεκαετίας του ΄50 του Τσιφόρου,του Τζαβέλλα,του Σακελλάριου,όπου παρουσιάζονται με επιτυχημένο κι όχι κατ’ ανάγκην γελοιογραφικό τρόπο οι μάγκες και οι άλλοι λαϊκοί τύποι.
Παναγιώτη, συμφωνώ μαζί σου και εκτιμώ τον ήπιο και ψύχραιμο τόνο σου. Έτσι είναι, όπως λες. Τσιφόρος, Τζαβέλας και Σακελλάριος ήταν άξιοι, εφευρετικοί και έξυπνοι. Είχα σκεφτεί απόψε ν΄αναφέρω μιά παραγνωρισμένη ταινία, σε σενάριο Τσιφόρου και Γ. Ασημακόπουλου
με τον πάντα άψογο Δ.Παπαγιαννόπουλο (που πέθανε ολότελα ξεχασμένος και κόντεψε να βρωμίσει το σώμα του, γιατί κανείς δε του χτυπούσε την πόρτα), ένα νεανικό Ν. Ρίζο, ολότελα διαφορετικό απ΄αυτόν που θυμόμαστε και την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στον πρώτο ρόλο της καριέρας της.
Παίρνω πίσω το ερεθισμένο και υπερφίαλο χτεσινό μου σχόλιο “ένα επιτελείο μέτριων ηθοποιών”. Είχαμε πολλούς/ές τέτοιους/ες, αλλά και μιά ομάδα πραγματικά ικανών που θα μπορούσαν να είχαν κάνει πολύ σημαντικά πράγματα, με κατάλληλα σενάρια και σκηνοθέτες που δε θα τους πίεζαν να βγάλουν μόνο τις κωμικές πλευρές τους. Ο Νίκος Ρίζος, γιά παράδειγμα, είχε πολύπλευρες ικανότητες. Τον υπερφαλάγγισε η ισοπεδωτική αντιληψη γιά το χαμηλό ύψος του. Ο Λογοθετίδης, η Βασιλειάδου και πολλοί/ές άλλοι, έδωσαν δείγματα ότι θα μπορούσαν να κάνουν ΚΑΙ άλλα πράγματα.
Ο θυμός μου δεν είναι με τους ανθρώπους σα μονάδες. Είναι με τις επιφανειακές τάσεις της εκάστοτε αγοράς των κρατών-δορυφόρων, τους αεριτζήδες και το “κράτος” (που ποτέ δεν υπήρξε και μόνο ενδιαφέρονταν να αγκιστρώνεται στην εξουσία), που ζούσε και ζει στην οσμή των δικών του πτωμάτων…
Ριξτε μια ματια και στο “Γεροντακι κοτσανατο”!!!
Πριν από κάτι χρόνια άκουσα κάτι μάγκες να παίζουν το παρακάτω ζεμπεκάκι, μήπως ξέρη κανείς τίτλο και συνθέτη;
[i]Γεράματα ρε φίλε μου
καθόμουν σε μιαν άκρη
εκοίταζα τον που#$ο μου
και μου ʽφυγε ένα δάκρυ
(Ρεφραίν)
Που^#α μου πως κατάντησες εσύ σʼ αυτό το χάλι
Που όταν έβλεπες μου&ι γινόσουνα ατσάλι
Εθέριευες εθύμωνες
γινόσουν άνω κάτω
Και γιάτρευες της καθεμιάς
το μού^ο και τον πάτο
(Ρεφραίν)
Τώρα κρυμμένος στο βρακί
δε μου ζητάς παιχνίδια
Κάθεσαι κι αναπαύεσαι
στα ένδοξά σου αρχ!&ια
(Ρεφραίν)
[/i]
Αγαπητοί φίλοι,
Ξεκινώντας το θέμα “Το σεξ στο ρεμπέτικο” εξήγησα, στις πρώτες γραμμές ότι ο τίτλος ήταν κράχτης, δε με αντιπροσώπευε, το έκανα γιά να τραβήξει το ενδιαφέρον και ότι ο τίτλος που εννοούσα ήταν, “ο αισθησιασμός στο ρεμπέτικο”.
Παρόλο που αυτές οι δύο λέξεις βρίσκοναι αρκετά κοντά μεταξύ τους, όταν περάσουν από μέσα μας μεταβάλλονται, ανάλογα μ΄αυτό που κουβαλάει ο καθείς.
Πολύ-πολύ φιλικά, θυμίζω ότι η σεξουαλική επανάσταση είναι πιά παρελθόν. Έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και στις αρχές του ΄70, με ορόσημο το φεστιβάλ του Woodstock. Τώρα πιά βρισκόμαστε στην περίοδο της ακαθοριστίας, του άγχους και της σύγχισης. “Μόλις πέρασε το όργιο, η απελευθέρωση άφησε όλο τον κόσμο ν΄αναζητά την ταυτότητά του (ταυτότητα σεξουαλική, ταυτότητα γένους)…”
Βέβαια, όλ΄αυτά είναι αμπελοφιλοσοφίες των ανθρώπων, μπροστά στον τυφλό πόθο που ο προγραμματισμός της ζωής εφοδιάζει τις νέες ηλικίες. Η μεταφορά όμως του προσωπικού πόθου και η προβολή του μέσα τον προβληματισμό για το μικρασιάτικο και πειραιώτικο ρεμπέτικο, θολώνει τα νερά, υποβιβάζει τη συζήτηση.
Οι παραπάνω £%&?" στίχοι δεν έχουν βέβαια γραμμοφωνηθεί ποτέ. Αν υπήρξαν κάποτε και δεν είναι κατοπινότερα κατασκευάσματα, ήταν αδέσποτοι.
Άλλο τα αποκριάτικα γαμοτράγουδα, άλλο το ρεμπέτικο.
Οι μάγκες δε ζούσαν σε εποχές σεξουαλικής ανέχειας, παρά τις προσπάθειες των οικογενειών να προστατεύσουν τις κόρες τους.
Σήμερα, βρισκόμαστε στο 2008 και τα πράγματα είναι, υποτίθεται, πολύ ελεύθερα.
Το “Γεροντάκι κοτσονάτο” του Τούντα, παραπέμπει σε άλλα πράγματα.
Το “Αν ήμουν άντρας” του Β. Παπάζογλου, δεν είναι ούτε φεμινιστικό, όπως κάποια κοριτσάκια πιστεύουν, ούτε λεσβιακό, όπως κάποιοι αρσενικοί πιστεύουν ( βλ. www.elkibra-rebetiko.blogspot.com 28/5/2008 “Η λεσβία”).
Το “Γίνομ΄άντρας” του Τούντα δεν είναι “λεσβιακό”, όπως έχει γραφτεί. Απλούστατα, ο παιχνιδιάρης και πονηρός Παναγιώτης Τούντας έφτιαξε ένα τραγούδι από ένα πραγματικό γεγονός (το αναφέρει και η Αγγέλα Παπάζογλου) και γιά να γαργαλίσει, πρόσθεσε το στίχο “έχω γκόμενα μιά δούλα και της τά΄χω φάει ούλα”.
Ούτε το “Καλογριά θα γίνω” (1934) του Ν. Χατζηαντωνίου, με τη Ρίτα Αμπατζή, είναι “λεσβιακό” (κάθε φορά δηλαδή που μιά γυναίκα κλεινόταν σε μοναστήρι γιά ν΄αποφύγει διάφορες καταστάσεις ή γιά να ξεχάσει τον πόνο της, ήταν λεσβία; - άσχετα τι μπορεί να της συνέβαινε εκεί μέσα, όπως και στα ανδρικά μοναστήρια, στις φυλακές και, πάει λέγοντας).
Ούτε το “Πάει το πουλί μου” (1937) του Μ. Χρυσαφάκη, πάλι με τη Ρίτα Αμπατζή, αναφέρεται σε “ανδρικούς εφιάλτες…” όπως χαριτολογεί κάποιος νεαρός φανατικός θιασώτης του ρεμπέτικου μέσα στο sealabs.
Πέφτουμε στην κατάσταση των πρώιμων παιδιών χρόνων στα 1950, όπου αναφερόταν η λέξη “πουλί” και τ΄αγοράκια κοιταζόντουσαν πονηρά μεταξύ τους…
Δεν υπήρχαν σεξουαλικά τραγούδια, ούτε φεμινιστικά, ούτε λεσβιακά. Υπήρξαν κάποιες νύξεις, έξυπνα καλυμένες και, κάποια αισθησιακά τραγούδια.
Ρε Δανέ, συγνώμη δηλαδή, αλλά είναι σοβαρό τραγούδι αυτό τώρα?
[quote=Δανός;165843]Πριν από κάτι χρόνια άκουσα κάτι μάγκες να παίζουν το παρακάτω ζεμπεκάκι, μήπως ξέρη κανείς τίτλο και συνθέτη;
Οι στοίχοι στους οποίους αναφέρεται ο Δανός, είναι του Tσιτσανη, και μελοποιήθηκαν μετά τον θάνατο του, και υπάρχουν με κάποια ακόμα ανέκδοτα (όσο ζούσε) τραγούδια του Tσιτσανη σε ένα c.d. που έγινε με επιμέλεια του Χατχηδουλη, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα από το c.d.Κανονικά, το σχόλιο του “Μουζίκου” δε θά΄πρεπε να απαντηθεί, ούτε και οι στίχοι του γαμοτράγουδου. Δε το παίζω ψηλομύτης. Θα απαντήσω, όχι μόνο γιατί με νοιάζει το θέμα του ρεμπέτικου αλλά, κυρίως, γιατί με νοιάζουν τα νέα παιδιά.
Με αυτό το σχόλιο περί Τσιτσάνη, εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο η συζήτηση.
Πολύ δύσκολα θα πειθόμουν ότι είναι του Τσιτσάνη. Όχι γιατί τον έχω βάλει ανάμεσα στους θεούς του Ολύμπου, όχι γιατί δε πιστεύω ότι θα μπορούσε να πάρει ένα χαρτί κι ένα μολύβι και, γιά πλάκα, να γράψει κάτι τέτοιο. Παραπλήσια πράγματα κρύβονται, βαθιά μέσα, σε πολλούς άντρες, όταν μάλιστα συνεργεί και η ηλικία…
Όμως, ο Τσιτσάνης ήταν πολύ έξυπνος και πολύ προσεκτικός. Δε θα άφηνε ποτέ να του διαρρεύσει ένα τέτοιο χαρτί, ο δε Χατζηδουλής, ορκίζεται ακόμα στο όνομά του.
Η οικογένεια Τσιτσάνη είναι υπερ-προσεκτική σε οτιδήποτε βγάζει στη φόρα ευαίσθητες λεπτομέρειες γιά τον πατέρα και μπλοκάρει οτιδήποτε μπορεί να ρίξει έστω και μικρή σκιά στην υστεροφημία του.
Ακόμα κι αν ήταν δικοί του οι “στίχοι” της πλάκας, δεν αφορούν το θέμα “αισθησιασμός στο ρεμπέτικο”. Αυτό δεν είναι αισθησιασμός, είναι παιδιατιστικο-γεροντίστικες σάχλες. Αν ο ένας ή ο άλλος απ΄τους παλιούς έπαιξε κάποια στιγμή μ΄ένα χαρτί κι ένα μολύβι, τότε ή κατοπινότερα, αυτό δε σημαίνει ότι το παιχνίδι του αυτόματα προσκολλάται στο σώμα του ρεμπέτικου.
Ήδη έχει δοθεί από τους ίδιους τους στιχουργούς του τότε και τους μετέπειτα φανατικούς του ρεμπέτικου μιά υπερτροφική σημασία στα στιχουργήματα των τραγουδιών. Ήταν απλώς στιχάκια για να ντύσουν τραγούδια που έπρεπε να πουλήσουν. Δεν ήταν, ούτε και ήθελαν να είναι ποιητικά έργα ιδιαίτερου βάρους.
Ας μην υπερβάλλουμε και μυθοποιούμε. Οι σύγχρονοι μύθοι, γιά οτιδήποτε, μόνο κακό κάνουν. Όσο πιό γρήγορα πέφτουν και μπαίνουν υπό ερωτηματικό, τόσο το καλύτερο, ιδιαίτερα γιά τους νέους ανθρώπους. Άλλο πράγμα να πιστεύουμε σε κάποια σύμβολα και ν΄αγωνιζόμαστε γι αυτά και άλλο να τα μυθοποιούμε, να τα βαλσαμώνουμε δηλαδή, βλέποντας μόνο τις θετικές πλευρές τους…
Ας προχωρήσουμε σε άλλα θέματα πιό ενδιαφέροντα
Πρόκειται για τον δίσκο “ΑΣΕΒΗ ΤΡΟΠΑΡΙΑ - ΓΙΑ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ” (VIRGIN), κυκλοφορία 2000 σε επιμέλεια Κ. Χατζηδουλή. Ο τίτλος του συγκεκριμένου τραγουδιου είναι “Ελεγειον” (συνθέτης-στιχουργός: Στ. Κερομύτης)
Λεπτομέρειες: http://www.musical.gr/cddetails.php?gui_language=1&CD_code=848795-2
Να σαι καλά Δημήτρη, και μου είχαν πει ότι είναι του Κερομύτη αλλά δεν το πίστευα…
Ευχαριστώ, γιά λογαριασμό μου, γιά την πληροφόρηση, Δημήτρη. Δε το ήξερα αυτό το CD. Μπορεί να το είχε πιάσει το μάτι μου, όταν βρίσκω την ευκαιρία να ψάχνω, αλλά θα με απώθησε το εξώφυλλό του.
Είναι λοιπόν του Στ. Κερομύτη. Το όνομά του όμως δεν υπάρχει στη σελίδα, ούτε σα συνθέτης, ούτε σα στιχουργός. Χάος. Ο τίτλος “Ελεγείον”, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι δικός του. Άλλος “δάκτυλος” ενήργησε.
Ένα πρόβλημα στη ζωή είναι το δίλημμα, πότε ανοίγει κανείς το στόμα του και αν θα πρέπει να λέει αυτά που σκέπτεται και πιστεύει. Όταν το κάνεις, συνήθως, γίνεται μπούμερανγκ, επιστρέφει και χτυπάει εσένα. Η πλειοψηφία συνηθίζει να κάνει την πάπια…
Εγώ, δε τα κατάφερνα ποτέ καλά σ΄αυτό…
Ο Χατζηδουλής… Γνωστός μου, φίλος καλού φίλου, δε λέω άλλα. Θα πω μόνο μιά έκφραση που λέει ο ίδιος, συχνά, γιά τον εαυτό του και τις κινήσεις του. “Έκανα μιά άρπα-κόλα, έχω ανάγκες”…
Η επιλογή των τραγουδιών, όπως αφήνει(
να εννοηθεί κι ο ίδιος, σκανδαλοθηρική, γιά να γαργαλίσει χαμηλά ένστικτα. Σιγά τα “ασεβή”… Είναι κωμικοτραγικό να γαργαλάς μ΄αυτό τον τρόπο.
Οι περισσότεροι όμως μπαίνουν στο παιχνίδι. Φράγκα, συγνώμη, euro είν΄αυτά.
Τί κάθομαι και λέω τώρα;
Όπως και νά΄ναι, οι ισχυρισμοί γιά τα όρια που κράτησε το “ρεμπέτικο” ισχύουν. Τώρα, αν νεόκοποι μάγκες με καβουράκια πάνω στο πάλκο, κάτι που λανσαρίστηκε στην ταινία “Ρεμπέτικο”, αρέσκονται, ή το βρίσκουν πιασάρικο να τραγουδάνε σε νεαρό κοινό που εξιτάρεται και φωνάει “οααααα”, όπως φώναζαν στο “Κύτταρο”, επί δικτατορίας, βλέποντας τους Κερομύτη, Χοντρονάκο, Καλφόπουλο κ.ά. που “ξαναανακαλύφθηκαν”, ουδέν σχόλιον.
Δεν ήθελα καθόλου να με πάρει ο κατήφορος της γκρίνιας ή του εξυπνακισμού. Όλοι μας περνάμε από εποχές μπερδεμένες, μετά τις ξεχνάμε και κάνουμε τους έξυπνους στους νεότερους. Φρίκη…
Απλά, παιδιά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιά χίλιες δυό αιτίες, κατάφεραν και βγάλαν κάποιες χιλιάδες εξαιρετικά τραγούδια. Τι κάναν στα μουλωχτά ή στα πίσω δωμάτια του μυαλού τους, είναι αδιάφορο. Το τι επιλογές γίνονται εκ των υστέρων, ποιοί συμμετέχουν και ποιανών είναι οι εμπνεύσεις, οι “δήθεν” τίτλοι (ελεγείον…), ο άτυχος τίτλος “ρακοσυλλέκτης” κτρ. είναι μιά άλλη κακόγευστη ιστορία.
Όλα τα παραπάνω είναι γραμένα με πολύ φιλική και καλή διάθεση. Αν παρέκκλινα, λυπάμαι.
ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ…ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΣΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΟΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ,ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ.ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ(ΔΕ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ) ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ Η ΦΤΩΧΟΙ Η ΤΟΥ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥ Η ΜΙΚΡΟΠΡΑΝΟΜΟΙ Κ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΗΘΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ.ΔΕΝ ΠΟΛΥΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΝ ΑΛΛΑΜΕ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΝΑΝ ( ΑΣΤΕΦΑΝΩΤΟΙ) ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑΖΩΗ.ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ,ΜΑΓΚΕΣ Κ ΜΑΓΚΙΣΕΣ ΗΤΑΝ ΙΣΟΤΙΜΟΙ(ΤΟΤΕ!).ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,ΗΤΑΝ Η ΠΑΡΕΑ, ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΑΚΙ,ΤΟ ΚΡΑΣΙ,ΤΑ ΜΕΡΑΚΙΑ… ΣΤΗ ΚΑΝΤΑΔΑ Κ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΤΑΛΚΑ ΑΠΛΑ ΔΕ ΚΟΛΟΥΣΕ ΤΟ ΣΕΞ(ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ Κ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ!)ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΕΡΑΙΣΕΩΝ.
Μήνυμα από συντονιστή: Τσιπουροποτηράκια, σε παρακαλώ πολύ να γράφεις με μικρά γράμματα. Καλωσόρισες στο Φόρουμ.
Ευπρόσδεκτη η διαφωνία, αν αφορά εμένα.
Να σου πω την αλήθεια, δε κατάλαβα σε τι διαφωνείς και τον τρόπο που το εκφράζεις.
Ποιός είπε ότι η μη αναφορά στο σεξ (εγώ μιλούσα γιά αισθησιασμό, όχι για σεξ) στο ρεμπέτικο δεν είναι ψευτορομαντισμός, αλλά καθαρός ρομαντισμός;
Μάγκες δεν ήταν μόνο φτωχοί. Η μαγκιά δεν ήταν “προνόμιο” των φτωχών μόνο. Η μαγκιά είναι μιά πολυεπίπεδη έννοια. Ακόμα και ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάγκας (αρχοντόμαγκας), αν και σιχαίνομαι σε βάθος τη λέξη “άρχοντας”, ακόμα κι αν εννοούσαν άνθρωπο με φίνα φερσίματα.
Χωρίς να υποστηρίζω το αντίθετο, θά΄θελα, φιλικά, να σε ρωτήσω: εσένα ποιός σου είπε και πως σε διαβεβαίωσε ότι οι μάγκες και οι μάγκισσες ήταν ισότιμοι και ότι μέναν μαζί μιά ζωή αστεφάνωτοι;
Ξαναλέω ότι δεν υποστηρίζω το αντίθετο, απλά ρωτάω ποιός μας το έχει πει αυτό;
Οι στίχοι των τραγουδιών;
Στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι υπήρχαν αστεφάνωτα ζευγάρια στο μήκος του χρόνου;
Η ακραία περίπτωση της Σωτ. Μπέλλου;
Ο Ηλίας Πετρόπουλος;
Ο Πάνος Σαββόπουλος;
Ποιός;
Ακόμα, δε καταλαβαίνω αυτό που λες γιά το Νταλκά και την καντάδα.
Αν ήθελες να εξηγήσεις καλύτερα…
[quote=Kostas Ladopoulos;165885]Κανονικά, το σχόλιο του “Μουζίκου” δε θά΄πρεπε να απαντηθεί, ούτε και οι στίχοι του γαμοτράγουδου. Δε το παίζω ψηλομύτης.
Kosta Ladopouloe ξεκολα!
Δεν έγραψα σχόλιο, μια πληροφορία έδωσα, με την σημείωση ότι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες…
Εσύ που γνώριζες τις λεπτομέρειες, έπρεπε να τις δώσεις στον Δανό που έκανε την ερώτηση και μετά να έριχνες την προσωπική σου γνώμη γνώση που έχεις συλλέξει – από το φίλο του φίλου του… Χατζηδουλη - με πάθος, αλλά προσεκτικά!
Σωστό και δεκτό. Τέλος.
Πάντως, όταν εγώ είχα ακούσει πριν χρόνια το … “Ελεγείον” το είχα περάσει για κάποιο σατυρικό τραγούδι σαν αυτά που κυκλοφορούσαν μέσω κινητών (βλ. “εργαλείο”…) και με είχε παραξενέψει η άψογη παραγωγή. Σκέφτηκα βρε ποιοι είναι τούτοι που έχουν κάνει τόσο προσεγμένο “φαρσοτράγουδο”.
Όταν κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ο δίσκος έπεσα κι εγώ απ’ τα σύννεφα! Μου φάνηκε απίστευτο!:256:
Η Μάρθα, σαν άνθρωπος που είναι “απέξω”, και γι αυτό βλέπει με ψύχραιμη ματιά, οσμίζεται και διακρίνει πράγματα που εμείς, πολύ συχνά, δε τα βλέπουμε, ή τα “απωθούμε”.
Κώστα, είπα ότι θα σου γράψω μερικές σκέψεις για το θέμα, αλλά δεν είναι δυνατόν με λίγα λόγια. Μόνο έχω ανάγκι να σου πω ότι αν ξέρεις και από άλλες χώρες ή κουλτούρες πιο καθαρά βλέπεις ορισμένα πράγματα και η σύγκριση έρχεται από μόνη της. Για μένα πάντα ήταν σημαντικό να βρω τι συμβαίνει “παντού” (με άλλο χρώμα βέβαια) αλλά και να βρω τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο του ρεμπέτικο ιδιαίτερα.
εφτα φορες τα φιλησα εφτα για να μη σφαλω δεν ηβρα νοστιμοτερο το ενα απο το αλλο απτα χειλη σου να περνω μαγκικα γλυκα φιλια κουνα μπεμπη τον κεφτε σου να φχαριστηθει ο τζες σου ελα στο αναπλι στα σκαλια να σου φιλησω την ελια τουτο το καλοκαιρακι κυνηγουσα ενα κοριτσακι τα μαλλια σου και η ελια σου με εφεραν στην αγκαλια σου ελα εδω και μη σε νοιαζει και ασε τον κοσμο να γκρινιαζει ασε τα ψαρια να καουνε και ελα εδω να φιληθουμε η αγαπη θελει χαδι λιγη αγκαλια το βραδυ