Το κανονάκι στη δισκογραφία

Μερικά σχόλια προς σκόρπια σημεία της συζήτησής μας:

Λεπτομέρεια, αλλά στην Προύσσα λέει «με τις πενιές σου».

Πάντως, ακούγοντας αυτά τα κομμάτια, μετά από όλη τη συζήτηση, δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι ακούω - σαντούρι κανονικό, σαντούρι με πένες, μικρό ή κανονικό, ή κανονάκι; Καλά, στο Είμαι μικρούλα σε ανέβασμα Θεοφάνη & Αλεξάνδρας, και φαγκότο να ήταν δε θα ξεχώριζε, αλλά στα άλλα δύο, προσπαθώντας να αναγνωρίσω αν είναι ή δεν είναι ο ήχος ενός οργάνου που δεν έχω ακούσει ποτέ (σαντούρι με πένες), δε βγάζω συμπέρασμα.

Λαούτο με πένα κιθάρας, και με τεχνική και αισθητική κιθάρας (κακής), είναι στάνταρ στα σκυλονησιώτικα. Σε πιο σοβαρό επίπεδο, νομίζω ότι έχω ακούσει να το κάνει ο Περσίδης, ο οποίος σίγουρα έχει κάνει και το αντίστροφο. Τον θυμάμαι σε μια συναυλία μπορεί και πριν 20 χρόνια, που με είχε καταεντυπωσιάσει με το πώς έκανε το ένα όργανο να ακούγεται λες κι ήταν το άλλο!

(Αν κατάλαβα): Και οι σαντουριέρηδες και οι κανονιέρηδες συνηθίζουν πολύ μια κίνηση που μοιάζει με χάδι, για να βουβάνουν το σαστέιν. Το κάνει κι ο Μάριος στο βίντεο.

Νομίζω ότι, κατά τον Σταύρο (υπόθεση ή ασφαλής διαπίστωση;), δεν ετίθετο θέμα άγνοιας: ήξεραν τι είναι, αλλά το ονόμαζαν κανόνι. Η ονοματολογία των λαϊκών οργάνων τα 'χει αυτά. Από την προσωπική μου εμπειρία, εδώ στην Κρήτη σήμερα, σε παρέες που όλοι να έχουν πάθος με τα κρητικά πνευστά,δεν είναι δυνατόν να ακούσεις τη λέξη «θιαμπόλι» και να είσαι βέβαιος αν ο άλλος εννοεί μαντούρα ή το άλλο που είναι σαν φλογέρα. Και ασφαλώς δεν είναι θέμα άγνοιας.

Ειδικά εδώ, θα έλεγα ότι «βιόλα», ανεξάρτητα από την ύπαρξη της κανονικής βιόλας, είναι σχετικά υπαρκτή λέξη ως μεγεθυντικό/θαυμαστικό του βιολιού, όπως θα λέγαμε «βιόλαρος» ή «μπουζούκα» ή, ξέρω γω, «κιθαρόνι» χωρίς να είναι κιθαρόνι αλλά κανονική κιθάρα.

Μα μήπως τελικά πρέπει ν’ αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε αν έπαιζε ολωσδιόλου κανονάκι (εννοώ κανονάκι, το κανονικό); Για το αν η πληροφορία του Κουνάδη συνιστά ξεχωριστή τεκμηρίωση (#20) ή όχι (#17) δεν μπορώ να έχω άποψη, γιατί δεν την έχω διαβάσει. Ούτε για την αξιοπιστία της μαρτυρίας της Μαργαρώνη μπορώ να πάρω θέση. Πάντως, απ’ όσα διάβασα εδωμέσα, η πιθανότητα να έπαιζε μόνο σαντούρι (οποιουδήποτε μεγέθους και με οποιονδήποτε τρόπο) δε μου φαίνεται να έχει αποκλειστεί με ασφάλεια.

Άλλη μια πληροφορία:

Λέει η Αγγέλα στα “Χαΐρια μας εδώ” (σελ. 360)

“…στου Τραϊφόρου το καφενείο …πηγαίνανε κι οι δικοί μας. Ανεβοκατεβαίνανε. Ήτανε κι ο Μαργαρώνης, σαντούρι έπαιζε έξω.
Ο Μαργαρώνης ο Μανωλάκης που’ παιζε το κανονάκι…”

Ένα ακόμα τεκμήριο:

Από αριστερά, Μανώλης Μαργαρώνης (κανονάκι), δίπλα η Ρόζα, δεξιά ο Αγ. Τομπούλης (ίσως;) και όρθιος πίσω ο Λ. Λεονταρίδης, με τη λύρα.

Η φωτογραφία είναι από το “Μούσα Πολύτροπος” του Ηλ. Βολιότη- Καπετανάκη, σελ. 361.

Ελπίζω κάπως να διακρίνονται τα πρόσωπα…

Ελένη αυτή είναι η πιο περίεργη φωτό, ούτε ο αριστερά είναι ο Μαργαρώνης, ούτε δεξία ο Τομπούλης, κανείς δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα , όσους και αν έχω ρωτήσει

Σαν να νομίζω ότι αυτή η φωτογραφία έχει δημοσιευτεί κι αλλού (Πετρόπουλο ίσως;), μεγαλύτερη, δηλαδή πιάνοντας και πιο αριστερά, σαν εδώ η αριστερή άκρη να είναι κομμένη.

Πάντως κι εδώ, είτε είναι κομμένη είτε ολόκληρη, το όργανο είναι σαφώς κανονάκι. Δεν πολυφαίνεται στο σκαν της Ελένης (το βιβλίο είναι χοντρό, με σκληρή ράχη, ακατάλληλο για καλύτερο σκαν ή φωτοτυπία), αλλά μιας και το έχω κι εγώ επιβεβαιώνω ότι είναι κανονάκι.

Βέβαια αν αυτός δεν είναι ο Μαργαρώνης, αυτό δε μας βοηθάει.

364

και για να μην αδικούμε κανέναν,
ο Κουνάδης αφιερώνει ένα ολόκληρο τόμο στη μουσική ζωή Σμύρνης/ Κων/πολης κ.λπ. και αναφέρεται και στο Μαργαρώνη, προτού ακόμα έρθει αυτός στην Ελλάδα, δίνοντας πολύτιμες πληροφορίες.

Το σίγουρο είναι ότι δεν είχε ανάγκη να επικαλεστεί καμιά μαρτυρία συγγενικού προσώπου, της Ευαγγελίας, στην προκειμένη περίπτωση.
Αποτελεί, λοιπόν, η μαρτυρία του ξεχωριστή τεκμηρίωση.[/QUOTE]

Δεν είναι θέμα αδικίας, δεν το έθεσα ως τέτοιο. Μια αξιολόγηση της ελεγξιμότητας των πηγών επιχείρησα. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στο τι λένε οι πηγές αλλά στο κατά πόσο είναι ελέγξιμο αυτό που λένε. Ασχέτως του αν ισχύει ή δεν ισχύει κάτι, ασχέτως αν εμείς το ξέρουμε με κάποιον τρόπο ή δεν το ξέρουμε καθόλου, με ενδιαφέρει το κατά πόσο μπορεί ένας τρίτος να βεβαιώσει ανεξάρτητα αυτό που λέγεται. Αλήθεια, ποιες είναι οι πηγές του Κουνάδη όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνει γενικά για τον Μαργαρώνη αλλά και ειδικά όσον αφορά τα όργανα που έπαιζε; Ποιες είναι οι βιβλιογραφικές αναφορές που σημειώνει στο συγκεκριμένο απόσπασμα;

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:31 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 15:59 —

Αυτό που περιγράφεις εννοούσα όταν έγραφα “Ξέρουμε όλοι ότι αναφέρεται στο βιολί”, ότι δηλαδή χρησιμοποιεί έναν “μεγεθυντικό” τύπο της λέξης. Φαντάστηκα ότι ήταν προφανές γι’ αυτό δεν έκανα επεξήγηση. Ανέφερα ωστόσο την περίπτωση αυτή για να δείξω ότι αν είμαστε υπέρ του δέοντος τυπικοί με τις προσφωνήσεις ή τις αναφορές στις ετικέτες των δίσκων, τότε μπορεί να προκύψει κάποιο παράδοξο.

Τώρα που το παρατηρώ καλύτερα, μάλλον έχουμε διαφορετικές εκδόσεις. Το κείμενο δίπλα (όσο διαβάζεται) δεν είναι το ίδιο, στη δική μου έκδοση (2η, 2012) το βρίσκω παρακάτω, στη σελ. 367.

Άρα άκυρη η διόρθωσή μου.

Η φωτογραφία είναι στο βιβλίο του Πετρόπουλου, όπου οι δυο (αριστερά και δεξιά καθισμένοι) αναφέρονται ως άγνωστοι οργανοπαίκτες.
Ο Καπετανάκης (στο Μούσα Πολύτροπος) αναφέρει τον αριστερά ως Μαργαρώνη και τον δεξιά με επιφύλαξη και ερωτηματικά ως Τομπούλη και πράγματι ο τελευταίος δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν.

Ο Καπετανάκης όμως έχει ασχοληθεί ειδικά με τους μουσικούς Μαργαρώνη (πατέρα και κόρη) σε άλλο του βιβλίο, εκτενέστατα, με αρκετά στοιχεία από την προσωπική και καλλιτεχνική τους ζωή.
Το θεωρώ πιθανόν λοιπόν να είδε και φωτογραφίες τους ή να ζήτησε επαλήθευση για τη συγκεκριμένη, ώστε να μιλά με τόση βεβαιότητα.

Δεν γνωρίζω βέβαια αν κάποιος άλλος ερευνητής έχει πιο έγκυρα στοιχεία.

Φτώχεια έρως και κομπίνες του 1956.

Στο 48.27 θα δείτε τα μεγαθήρια
Λάμπρο Λεονταρίδη, Λάμπρο Σαββαίδη, Αγάπιο Τομπούλη, Δημήτρη Μανησαλή και Γρηγόρη Ασίκη.
Στο τραγούδι η μεγαλύτερη κόρη του Λάμπρου Σαββαίδη Καίτη, με συμμετοχή στην δισκογραφία ως Καίτη Ραζή.

2 «Μου αρέσει»

Και στην Ελλάδα πριν την μεταπολεμική εισαγωγή των νάυλον χορδών υπήρχαν εντέρινες χορδές κιθάρας, μάλλον και άλλων οργάνων

ενδιαφέρουσα ταινία και για άλλον λόγο.
στο 9.50 παίζει η ορχήστρα Φωτάκη οπου κάποιος
παίζει “κιθαρομπούζουκο”.
για να δείτε δηλαδή ποιοί χρειάζονταν το 8χορδο.
οι κιθαρίστες δηλαδή!

Τα κάποτε μεγαθήρια, Σταύρο μου… Δυστυχώς… Και σε κάποιαν άλλη ταινία περίπου της ίδιας εποχής και της ίδιας ποιοτικής κλάσεως εμφανίζονταν για κάποια δευτερόλεπτα κάποιοι από αυτά τα κάποτε μεγαθήρια, εκεί ως κομπάρσοι “ανατολίτες”… (νομίζω, οι Απάχηδες των Αθηνών σε μεταπολεμικό ρημέηκ…)

Yπάρχει νομίζω και τρίτη ταινία, τελικά στην πάνω είναι μόνο οι δύο Λάμπροι αλλά δεν πρόλαβα να το διορθώσω…

1 «Μου αρέσει»

Ναι, εδώ το είχαμε συζητήσει

Αυτήν, δεν την ξέρω…