Έφτασε η αυτοβιογραφία:
Η οικογένεια Μηλιαρέση ήρθαν σαν πρόσφυγες από τη Ρουμανία στην Αθήνα το 1938. Ο 20χρονος Γεράσιμος, αυτοδίδακτος κιθαρίστας, πάει και βρίσκει το Γεώργιο Λυκούδη, σολίστα και καθηγητή του βιολιού. Ο Λυκούδης του λέει: να πας εκ μέρους μου να βρεις τον Κώστα Μπέζο. (Ο Μηλιαρέσης εδώ σημειώνει πως είναι ενδεικτικό της τότε θέσης της κιθάρας στη συνείδηση του μουσικού κατεστημένου, Ωδείου Αθηνών, Συμφωνικής ορχήστρας κλπ).
Το συγκρότημα Μπέζου έκανε πρόβες στο σπίτι του στην οδό Διδύμου, πάροδο της Αχαρνών. Ο Μηλιαρέσης τους έπαιξε κάποιες σπουδές του Carulli, αυτοί του είπαν να μάθει να παίζει με πένα. Κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία γιατί ποτέ δεν έμαθε να παίζει καλά με την πένα. Έγινε φίλος όμως με τον Ανδρέα Ζαφειρίου, μέλος του συγκροτήματος Μπέζου και μετέπειτα του τρίο Κιτάρα, που τον βοήθησε να προχωρήσει στην κλασσική κιθάρα.
Λέει και διάφορα ενδιαφέροντα για τις χορδές: το 1938 στην αγορά υπήρχαν κυρίως οι μεταλλικές χορδές, και κάποιοι ελάχιστοι κιθαρίστες έπαιζαν με εντέρινες, οι οποίες ήταν πανάκριβες και ξεφτούσαν γρήγορα. Ο Μηλιαρέσης αν και έπαιζε κλασσικά κομμάτια με τα δάκτυλα, αρχικά το έκανε με μεταλλικές χορδές, και ακόμα κι όταν άρχισε να χρησιμοποιά εντέρινες, πολλές φορές έβαζε συρμάτινο καντίνι για τη μελέτη, γιατί το εντέρινο θα άντεχε μια βδομάδα χρήσης μόνο. Στην Αθήνα θα αγοράσει τη δεύτερη του κιθάρα από τον Φώτη Αυγέρη, που τότε είχε κατάστημα/εργαστήριο στην οδό Λυκούργου 1, μέσα στη στοά Kodax.
Νομίζω αυτό με τις χορδές ίσως να εξηγεί αντίστοιχα φαινόμενα στα παραδοσιακά όργανα π.χ. η λαύτα σαν κωνσταντινουπολίτικο αντίστοιχο των ελάχιστων ευκατάστατων αθηναίων που έπαιζαν κιθάρα με εντέρινες χορδές, ενώ το πιο λαϊκό λαούτο πέρασε στις πιο πρακτικές και οικονομικές μεταλλικές.
Για την κιθάρα, φαίνεται ότι υπήρχαν οι δυο σχολές στην τεχνική του δεξιού χεριου, με πένα και με δάχτυλα, αλλά χρησιμοποιούσαν τα ίδια όργανα και τις ίδιες μεταλλικές χορδές, εκτός από ελάχιστους «σκληροπυρηνικούς» της κλασσικής. Και φυσικά πολλοί παίχτες έπαιζαν σε δυο ταμπλώ, όπως ο Ζαφειρίου, ή ο Σταμάτης Τυρταίος που έγραψε μεθόδους και για δάχτυλα και για πένα.
Το σολίστικο ρεπερτόριο της κιθάρας με δάχτυλα εκτός από τα κλασσικά κομμάτια περιλαμβάνει μουσικές της εποχής. Προς το τέλος της μέθοδου του Σ. Τυρταίου βρίσκουμε τα ακόλουθα 7 σόλα: Βαλς , Φοξ τροτ, Τσάμικος (Τούρκα), Βαγγελιώ, Γερακίνα, Τρία παιδιά βολιώτικα.
Αυτά θα αλλάξουν μεταπολεμικά με την εισαγωγή των νάυλον χορδών, την δραστηριοποίηση της νέας γενιάς των κλασσικών κιθαριστών/δασκάλων όπως ο Μηλιαρέσης, και τη σχέση τους με τους οργανοποιούς: Οι αδελφοί Παναγή θα φτιάξουν την πρώτη τους κλασσική κιθάρα για τον Μηλιαρέση αντιγράφοντας γερμανική κιθάρα ιδιοκτησίας του Νίκου Ιωάννου γύρω στο 1946.
