Το δεύτερο, “Τζάμπα μάγκες” της Μαργ. Μυτιληναίου, λέει κατά τη γνώμη μου αρκετά σωστά πράγματα: είναι όντως τζάμπα μαγκιά να γιαουρτώσεις σε συναυλία.
Αφετέρου, αυτό ασφαλώς δεν είναι όλη η αλήθεια. Είναι μία πτυχή του θέματος. Αν περιοριστούμε σ’ αυτήν, χάνουμε το δάσος.
Εντάξει, το ιντιμίντια δε νομίζω ότι φημίζεται για την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα των απόψεων που φιλοξενεί…
Τον Πιτσιρίκο τον διαβάζω ανελλιπώς. Είναι ιδιαίτερα ευφυής, ευαίσθητος, και πολύ καλός χειριστής της γλώσσας (οπότε, σαφής). Επίσης είναι συνήθως συνεπής στις απόψεις του.
Κάποτε όμως όχι: το αμέσως προηγούμενο κείμενό του σχολιάζει το ίδιο γεγονός πολύ διαφορετικά.
Συνολικά έχω να πω ότι δε με στεναχωρεί ιδιαίτερα το μήνυμα που εκπέμφθηκε από το γιαούρτι (και το αβγό, τον καφέ και την καρέκλα). Το μέσο όμως που επιλέχθηκε για να εκφραστεί αυτό το μήνυμα το βρίσκω απαράδεκτο. Τα γιαούρτια εδώ και κάποιο καιρό ρίχνονται σε πολιτικούς. Αυτό εκφράζει μεν μια έντονη λαϊκή αγανάκτηση που δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε λέγοντας απλώς “αυτοί είναι κάφροι / αυτοί είναι καθοδηγούμενοι” κλπ., από την άλλη όμως έχει γίνει και μόδα και χάνει έτσι αρκετή από τη δύναμή του. Αλλά τέλος πάντων, υπάρχει μία διαβάθμιση των ευθυνών: όταν ρίχνεις γιαούρτι σ’ αυτόν που αν μπορούσες θα τον κρέμαγες κιόλας, δε ρίχνεις το ίδιο και σ’ έναν με μικρότερο μερίδιο ευθύνης. Άλλο να εκφραστείς υπέρ του Μνημονίου, έστω και από μία θέση (διάσημος τραγουδιστής) που θα δώσει στο λόγο σου προνομιακή ακροαματικότητα, και άλλο να το ψηφίσεις με το χεράκι σου. Αλλιώς, ας γιαουρτώσουμε και όποιον διπλανό μας ασκεί το δημοκρατικό δικαίωμα να λέει “κατά τη γνώμη μου το Μνημόνιο δίνει ελπίδες σωτηρίας”, και ευκαιρίας δοθείσης ας τον κρεμάσουμε κιόλας.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:08 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:05 —
Δεν είχα προλάβει να δω το μνμ του ΠεΒεν με το επίμαχο βιντεάκι. Τώρα τουλάχιστον ξέρω καλύτερα για ποιο πράγμα συζητάμε.