Θυμήθηκα αυτή τη συζήτηση όταν ταχτοποιούσα το ψηφιακό αντίγραφο της δισκοθήκης μου κι έπεσα σ’ αυτό (κλικ για μεγάλο, και μετά κοιτάμε το σχόλιο στο «Άσπρα μου περιστέρια»):
Επομένως υπάρχει κι αυτή η έννοια για τον όρο «ψαλτοτράγουδα», πιο χαλαρή από την αυστηρά οριοθετημένη του Νίκου.
Παραθέτω και το τραγούδι, στη συγκεκριμένη ηχογράφηση.
Έχει όντως και βυζαντινοπρεπή μελωδία, και πολύ ψαλτάδικο ύφος στην ερμηνεία του Νανάκου. Αλλά για το ύφος αυτό ίσως ταιριάζει ένα άλλο σχόλιο που έχει γραφτεί στο φόρουμ:
(Άλλος είναι ο Δέας, έτσι; Μην μπερδευτούμε. Απο Χαλκιδική. Εδώ ακούσαμε Νανάκο από Επανομή, που δεν είναι μακριά από τη Χαλκιδική.)
Πιστεύω ότι το σχόλιο στο ένθετο του δίσκου πρέπει να είναι έγκυρο, και να στηρίζεται σε πληροφορίες των ίδιων των συντελεστών, όπως αναφέρεται ρητά σε άλλες περιπτώσεις. (Γενικά είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά στο Αρχείο Ελληνικής Μουσικής του Κωστάντζου μ’ αυτούς τους δίσκους). Επομένως η λέξη ψαλτοτράγουδο πρέπει να λέγεται επιτόπου, δεν ήταν τυχαίος χαρακτηρισμός του συντάκτη του ενθέτου.