Ναι, τώρα το βλέπω, ευχαριστώ.
Να βάλουμε και το πρώτο άρθρο για το ρεμπέτικο που δημοσίευσε η Αριστερά (27/11/1946) μέσα από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ, η οποία αποτελούσε " Όργανο του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ":
2 «Μου αρέσει»
«Καταδικάζονται» φυσικά τα “ρεμπέτικα και χασικλήδικα” (sic) τραγούδια όπως
Μαστουρωμένος θα ΄ρθω πάλι
Στην παλιά μας γειτονιά
Οι «πικρόχολοι» σχολιασμοί, ανάλογοι. Ο καημένος ο Παπαϊωάννου όμως «Σουρωμένος» βέβαια έγραψε, και αυτό και τραγουδήθηκε, και το πήγε και στον Μεταξά… Ύμνος στον έρωτα και σε καμμία περίπτωση «ύμνος της μαύρης, του τουμπεκί και άλλων αποικιακών προϊόντων» όπως παρουσιάστηκε στο άρθρο.
2 «Μου αρέσει»
Πάμε και στην άλλη πλευρά.
Στο προπαγανδιστικό περιοδικό ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ τον Μάρτιο 1950, ο Αντωνιάδης (που χρημάτισε και πρόεδρος του ΠΜΣ [άλλος εχθρός του ρεμπέτικου ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος…]) ενημερώνει το κοινό του:
Τι σημαίνει η λέξις «ρεμπέτ» εξ ου και το ρεμπέτικο; Σημαίνει άνθρωπο του σκοινιού και του παλουκιού, της φυλακής, χασισοπότη, καυγατζή κλπ. που αποτελεί μια πολύ μικρή μερίδα του συνόλου που λέγεται λαός. Οι ρεμπέτες αποτελούν ένα ιδιότυπο και ιδιόρρυθμο κατακάθι της κοινωνίας, ανώφελο και επιζήμιο, δικής του ψυχοσύνθεσης, ξένης προς κάθε κοινωνικό ιδανικό. […]
Ποιό είναι το περιεχόμενο το ποιητικό των ρεμπέτικων τραγουδιών; Παραθέτοντας μερικούς τίτλους θα μπορέσετε εύκολα να βγάλετε συμπεράσματα. Μάγγα μου το μαχαίρι σου, Όταν ιδείς φωτιές να καίνε, πίνουν οι μάγγες αργιλέ, Βρε γω χασίσι κι’ αν φουμάρω, Μάγγας βγήκε για σεργιάνι, Στα Τρίκαλα στα δυο στενά σκοτώσανε το Σακαφλιά, Πέθανε ένας χασικλής, Σύρε μάγγα να ρωτήσεις τι γυναίκα είμαι γω, και άλλα «ων ουκ έστι αριθμός». […]
Αλλά ό,τι κι’ αν έγινε ή θα γίνει στο μέλλον, κανένα δεν μπορούν να πείσουν πως το ρεμπέτικο, όπως είναι ακόμη τώρα, είναι το πραγματικό ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Επιμένουμε πως είναι καθαρό ξένο φρούτο και μάλιστα κακής ράτσας.
3 «Μου αρέσει»
(Στο προπαγανδιστικό περιοδικό ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ τον Μάρτιο 1950)
το οποίο Λαϊκό δεν γνώρισε ποτέ και οτι το λεγόμενο “ρεμπέτικο” ειναι ενα μικρο κομμάτι της ατελείωτης(τεράστιας) Λαϊκής Μουσικής.
1 «Μου αρέσει»
Ναι, κανέναν.
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.
1 «Μου αρέσει»
Εγώ θα εστιάσω σ’ αυτό:
(η επισήμανση, δική μου)
Την ποιότητα της ράτσας, καλή ή κακή, ας την αφήσουμε έξω, θέμα εκτίμησης είναι. Όμως, η προέλευση; Καθαρό ξένο φρούτο, ε; Από ποια χώρα το μεταφυτεύσαμε εδώ στο χώρο μας; Τουρκία; Ε, όχι βέβαια… Ιταλία; Βαλκάνια; Αίγυπτο μήπως; Από πού κι ως πού, ξένο;
3 «Μου αρέσει»
Είναι το φαινόμενο της “ετεροίωσης” 
3 «Μου αρέσει»
Δεν έχω κάτσει ν΄ασχοληθώ συστηματικά με την ιστορία της πρόσληψης του ρεμπέτικου. Παρά ταύτα, θεωρώ πως μπορεί να είναι συναρπαστικό και γονιμότατο θέμα, στην ουσία ένα άνοιγμα προς την ελληνογνωσία και προς μια ορισμένη άποψη της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Οπότε, αν κάποια παλιά πηγή θεωρεί ότι π.χ. το ρεμπέτικο είναι ξένο φρούτο, το ενδιαφέρον δεν είναι να πούμε «μα τι λέει, αφού σήμερα ξέρουμε ότι…», αλλά να δούμε τι οδήγησε τότε στη διατύπωση αυτής της άποψης, και τι μας αποκαλύπτει η απάντηση αυτού του ερωτήματος σχετικά με την ίδια την εποχή τότε και την κοινωνία της.
(Αυτό αφορά και το δικό μου #26)