Προτίθεμαι να κάνω μια ερώτηση που ίσως να ακούγεται χαζή :230:.
Αν θέλαμε να δώσουμε ένα ορισμό του λεγόμενου “σκασίματος” ενός οργάνου τί ακριβώς θα λέγαμε; Σε πιο χαρακτηριστικό αναφερόμαστε; Έχει να κάνει με τη διάρκεια του ήχου, το “βάθος” του ήχου; με τίποτα απο αυτά; με όλα αυτά και με άλλα πολλά; Σας το λέω αυτό γιατί προχθές, προσπαθώντας να εξηγήσω τον όρο σε φίλο μου εξ Αγγλίας “πελάγωσα” (άσε που έπρεπε να το περιγράψω και στην αγγλικήν…). Θεωρώ οτι η αίσθηση του “σκασίματος” είναι εντελώς υποκειμενική για τον καθένα αλλά κάποιος κοινός τόπος σίγουρα θα υπάρχει…
Είναι ο τρόπος που παίζει κάποιος που στην προσπάθειά του να βγάλει ‘φωνή’ από το όργανο πιέζει με την πένα τις χορδές πάρα πολύ. Το παίξιμο χαρακτηρίζεται ως σκληρό. Ταυτόχρονα όμως και με το χέρι που πατάει τα τάστα πάλι ασκεί μεγάλη δύναμη. Τα τάστα φθείρονται γρήγορα και το όργανο ταλαιπωρείται
Να το διατυπώσω λίγο διαφορετικά .
Το πόσο ανταποκρίνεται ενα όργανο στο ‘‘σκληρό’’ παίξιμο.Το καλό όργανο ανταποκρίνεται θετικά -ας πούμε- στο δυνατό χτύπημα μιας χορδής λόγω του οτι το καπάκι του ειναι σωστα φτιαγμένο ωστε να πάλλεται ελευθερα και βγάζει τον αναμενόμενο ήχο. Οταν το όργανο όπως λέμε είναι ‘‘μπουκωμένο’’ κι αυτο οφείλεται σε μιά σειρα κατασκευαστικών λαθών ή αστοχιών δεν έχει το σωστό ‘‘σκάσιμο’’. (Δεν αφήνει τον ήχο να βγεί προς τα έξω).
Ειναι πραγματικά δύσκολο να περιγραφεί αυτο που ζητάς με λόγια ,ίσως θα ήταν πιο καλό ένα ηχητικό παράδειγμα με ένα όργανο που σκάει σωστα σε αντιπαράθεση με ένα ‘‘μπουκωμένο’’.
ενδιαφέρον, για μια τόσο συχνή κουβέντα μεταξύ μας, πόσες δαφορετικές ερμηνείες!
για μένα σκάσιμο είναι το πώς βγαίνει ο ήχος από το ηχείο, αφ’ότου χτυπήσουμε τη χορδή με την πένα. το αντίθετο θα έλεγα είναι η πλαδαρότητα. νομίζω, κάτι αντίστοιχο με αυτό που περιγράφει ο τάσος ο θεοδωράκης από πάνω.
και μια που πιάσαμε και το σκάψιμο, η χρυσή τομή για μένα είναι το όργανο να έχει δυναμικές. δηλαδή να παίζει και με χάιδεμα, αλλά να σηκώνει και κοπάνημα, με χαρακτήρα σε κάθε ένταση. ούτε να δίνει ό,τι έχει μονομιάς και να μπουκώνει σε παραπάνω δύναμη, ούτε να θέλει ντε και καλά σκάψιμο για να βγάλει ήχο.
Εγώ πάλι το αντιλαμβάνομαι ως φαινόμενο εκπομπής του ήχου από το ηχείο/τρύπα του μπουζουκιού και το οποίο δεν συνδέεται με τη δύναμη στο παίξιμο, αλλά μάλλον με το αντίθετο:
όταν ένα μπουζούκι, το οποίο παίζουμε με κανονική/χαμηλή σε δύναμη πενιά, μας δίνει κάθε νότα στην τρύπα γενναιόδωρα, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο ήχος προκαλείται από μια μικρή “έκρηξη” η οποία σιγά σιγά καταλαγιάζει, δηλαδή ένα κρεσέντο που σιγά σιγά σβήνει, αλλά αποδίδει ταυτόχρονα και όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ήχου, τότε μιλάμε για σκάσιμο.
Αντίθετα, όταν ο ήχος είναι επίπεδος, συρμάτινος και απαιτείται δύναμη ώστε να αποκτήσει όγκο, για μένα το όργανο δεν έχει ωραίο σκάσιμο…
Συντάσσομαι μ’ αυτά τα δύο: έτσι το αντιλαμβάνομαι κι εγώ.
Μιας κι ο Μπάμπης πιάνει και την κυριολεκτική έννοια του σκασίματος, δηλαδή την έκρηξη, θυμίζω ότι μια έκρηξη ξεκινάει με πολύ γρήγορο φέιντ ιν, αστραπιαίο, και σβήνει με αρκετά πιο αργό φέιντ άουτ:
μπμπμπουμμμμμμμμμμμμμ!
Εδώ δε μιλάμε τόσο για ένταση όσο για όγκο, αλλά η αναλογία ισχύει.
