Στέλιος Βαμβακάρης

Προσωπικότητες
1

Μήνυμα από συντονιστή: Η συζήτηση για τον Στέλιο μεταφέρθηκε από εδώ.

Διαβάζοντας μετά από καιρό όλες τις δημοσιεύσεις επί του θέματος, θα ήθελα να πω πως θα ήταν άδικο για τον Στέλιο να πούμε πως εκμεταλλεύτηκε το όνομα του πατέρα του. Για τον Δομένικο, δεν μπορώ να πω μιας και δεν έχω ασχοληθεί αλλά για τον Στέλιο, μπορώ να πω ότι πρόκειται για έναν πολύ ιδιαίτερο συνθέτη, προικισμένο. Νομίζω πως, μαζί με τον Κορακάκη, είναι οι δύο αμιγώς λαϊκοί εναπομείναντες συνθέτες. Μην αμελούμε το γεγονός πως έχει δέκα δίσκους στο ενεργητικό του και συνεργασίες με την Μπέλλου, τον Ξυλούρη, τον Νταλάρα, την Πομώνη, την Αμπάβη, τον Ξανθάκη, τον Μπαρμπεράκη και άλλους ενώ, από προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω ότι έχει αρκετά έτοιμα τραγούδια στο συρτάρι τα οποία είναι πολύ πάνω από το απλώς αποδεκτό. Κάθε άλλο λοιπόν παρά στηρίχθηκε στον πατέρα του. Έχει ένα όνομα που σαφέστατα του άνοιξε κάποιες πόρτες αλλά δεν νομίζω πως επαναπαύτηκε σε αυτό. Συν τοις άλλοις, πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο παίκτη του οργάνου. Στις παρακάτω εκτελέσεις, τα ταξίμια και τα παιξίματα είναι δικά του


Ακούστε και κρίνετε.

Εν γένει, νομίζω πως πρόκειται για έναν πλήρως ολοκληρωμένο μουσικό ο οποίος είχε την τύχη να είναι γιος του Μάρκου.

Όσον αφορά το Μάρκο, νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του δημιουργού που όλοι έφαγαν και τρώμε ακόμα από αυτόν εκτός από τον ίδιο.

2

Πολύ μεγάλος παίκτης του οργάνου δεν είναι κατά τη γνώμη μου. Πολύ μεγάλος παίκτης του οργάνου για παράδειγμα είναι ο Νίκος Τατασόπουλος. Αυτό φυσικά σε τίποτε δε μειώνει την αξία του σαν μουσικός, ανεξάρτητα όπως λές από το όνομα του.

3

Όσα γράφεις, Στέφανε, που δεν τα γνώριζα γιατί δεν έχω ασχοληθεί, δείχνουν ότι ο Στέλιος πράγματι είναι αυτάξιος μουσικός. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχε ανάγκη να εκμεταλλευτεί το όνομά του. Άλλο όμως αυτό κι άλλο τι όντως έκανε.
Ένα συγκεκριμένο κακό που έχει κάνει ο Στέλιος στον εαυτό του είναι το να πουλάει μυστήριο σε σχέση με τα κρυφά κόλπα της τέχνης που του έμαθε ο πατέρας του: για τα ντουζένια λ.χ., όχι απλώς έχει πει πολλά από τα οποία μαθαίνουμε λίγα, αλλά είναι και από τους βασικούς υπαίτιους, νομίζω, που το όλο θέμα έχει αποκτήσει αύρα μυστηρίου. (Ως αντιδιαστολή: στο δίσκο του Μυστακίδη με τις κιθάρες αναφέρονται τουλάχιστον 3-4 κουρδίσματα πέρα από το κλασικό. Ποτέ δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου ούτε ότι αυτά είναι γνωστά, αλλά ούτε κι ότι είναι άγνωστα και οι κιθαρίστες σπάνε το κεφάλι τους να τα βρουν. Απλώς δεν υπήρχε το ερώτημα, ή, αν υπήρχε, δε γινόταν και τόσος ντόρος. Για τα ντουζένια του μπουζουκιού έχει χυθεί άφθονο μελάνι.)

Συγγνώμη αλλά στο δεύτερο (Κάτσε φρόνιμα Μαρίκα) το παίξιμο δεν είναι καλό. Φλυαρία και φασαρία σ’ ένα σκοπό με την υποδειγματική λιτότητα του Μάρκου. Χωρίς καμία κακή πρόθεση, και τελείως υποκειμενικά.

4

Αν και το βασικό θέμα είναι ο Μάρκος, θα παραθέσω την γνώμη μου και, αν κριθεί αναγκαίο, ας σβηστεί το μήνυμα ή ας ανοιχτεί ένα θέμα για τον Στέλιο, το αξίζει νομίζω και με το παραπάνω…

Το θέμα με τα ντουζένια είναι ένα θέμα που καίει πολύ κόσμο και νομίζω ότι οφείλεται στην εγγενή περιέργεια και ανάγκη για αναζήτηση του μουσικού. Δεν έχω εμπειρία άρα δεν έχω και άποψη επ’ αυτού.

Όσον αφορά το θέμα του παιξίματος, θα πρέπει να ορίσουμε σαφώς τα κριτήρια με τα οποία καθίσταται κάποιος μεγάλος παίκτης. Είναι μια συζήτηση η οποία έχει γίνει και συνεχίζει να λαμβάνει χώρα και εδώ αλλά και στην πιάτσα και, απ’ όσα έχω καταλάβει, δεν έχει τέλος και μάλλον ούτε συμπέρασμα.

Προσωπικά, ο Στέλιος. για τα δικά μου κριτήρια, είναι από τους πολύ μεγάλους παίκτες του οργάνου που λέγεται τρίχορδο μπουζούκι. Απ’ όσα έχω ακούσει, με υπέρ - καλύπτει. Αν θέλετε, μπορούμε να ξεκινήσουμε ένα θέμα ώστε να σας εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτήν την άποψη. Μολαταύτα, δεν σημαίνει ότι η άποψή μου είναι απαραίτητα σωστή ή λανθασμένη… Νομίζω πως το όλο θέμα έγκειται στα προσωπικά κριτήρια του καθενός και μόνο…

5

Στέφανε, έχεις δίκιο περί υποκειμενικότητας και στα προσωπικά κριτήρια. Το “μεγάλος παίχτης” όντως έχει μια δόση υποκειμενικότητας. Υπάρχουν όμως και κάποια αντικειμενικά πράγματα πολύ απλά. Για παράδειγμα συζητάμε για το παίξιμο του Τατασόπουλου, του Παλαιολόγου, του Μπέμπη, του Χιώτη, του Τσομίδη, του Πάπου, του Σπόρου, του Μωραϊτη, του Παπαδόπουλου και πολλών άλλων.
Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι έχουν σκύψει ή έχουν “περιεργαστεί” ή έχουν θαυμάσει το παίξιμο αυτών των ανθρώπων που εμπεριέχει δεξιοτεχνία, προσωπικό ύφος, καθαρότητα, και πολλά άλλα.

Οταν για κάποιον παίχτη λείπει αυτή η γενική “περιέργια” ή θαυμασμός αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τους καλούς για να πάει στο άλλο το κλαμπ, αυτό των πολυ καλών, των ολοκληρωμένων, αυτών που αφήνουν εποχή, αυτών που το παίξιμο τους σημαδεύει ανεπανόρθωτα το όργανο.

Αυτά περι αντικειμενικότητας. Περι υποκειμενικοτητας συμφωνώ φυσικά μαζί σου. Και εγώ προσωπικά θαυμάζω μπουζουξήδες που οι ίδιοι λένε μάλιστα ότι δεν είναι το όργανό τους!!!

6

Και εγώ νομίζω ότι το βασικότερο κριτήριο για το πόσο μεγάλος παίκτης είναι ένας καλλιτέχνης, βρίσκεται στο πόσες πολλές μαρτυρίες έχουν συγκεντρωθεί που να λένε ακριβώς αυτό. Το ότι εγώ προσωπικά δεν βρίσκω το Στέλιο Βαμβακάρη μεγάλο παίκτη δεν λέει απολύτως τίποτα, ένας είμαι. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για το αντίθετο, εκτός από αυτήν του Στέφανου;

7

Παιδιά δεν συμφωνώ με τον Διόνυσο και το Νίκο.
αν ρωτήσεις έναν καταξιωμένο, κατηγορίας “πάρα πολύ καλός”, δεξιοτέχνη μπουζουξή, μπορεί να σου πει ότι ζηλεύει στο παίξιμο έναν της “από κάτω” κατηγορίας διότι π.χ κάνει πράγματα που εκείνος δεν καταφέρνει σε ύφος και σε χρώμα. Υπό αυτή την έννοια, οι μαρτυρίες και οι κατηγορίες ναι μεν αποδεικνύουν κάποια δεδομένα ευρείας αποδοχής, αλλά ίσως δεν περιλαμβάνουν τις σημαντικές λεπτομέρειες. Εγώ εντάσσω τον Στέλιο Βαμβακάρη (έχοντας ακούσει τα τραγούδια και τα παιξίματά του) στους καλούς καθαρόαιμους τρίχορδους που θέλουν να παίζουν με τον κλασσικό, στιβαρό τρόπο αλά παλαιά το μπουζούκι, ακόμα και όταν παίζουν μπλουζ η μπαλάντες. έναν μπουζουξή που δεν βαριέμαι να τον ακούω. (Αν και τον έχω πετύχει και σε 3-4 κακές στιγμές (τηλεοπτικά))

8

Μπα, δεν αποτελεί κριτήριο. Το κριτήριο είναι άλλο, στηρίζεται σε ποιοτικά αισθητήρια και όχι σε…μεγέθη („μέγας επιστήμων , βάμων τραγουδοποιός“, όλοι μεγάλοι πια!). Ούτε καν υφίστανται μεγέθη, μύθος είναι για να χαριεντίζονται οι κάθε λογής αναλυτές.

Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν καλλιτέχνες και άνθρωποι αξιολογότατοι που δεν τους αναφέρει ούτε μια υποπαράγραφος. Η αφάνεια δεν ειναι αξιολογικό κριτήριο. Πολλοί από αυτούς την επεδίωξαν κιόλας. Τα πολλά φώτα και η βαβούρα δεν είναι αναγκαστικά γνωρίσματα αξιόλογων ατόμων.

Στο θέμα Στέλιος: είναι ολοκληρωμένος μουσικός με άποψη, προσωπικά δε μʼ ενθουσιάζει καθόλου, με εξαίρεση το παίξιμό του στο „Μαύρη ζωή μικρούλα μου“, εκεί νταλκαδιάζομαι.

9

Μίλησα για μαρτυρίες από απλούς ακροατές. Οι “μεγάλοι”, ειδικά όταν συνδυάζονται με φώτα και βαβούρα, είναι γνωστό ότι (και εμένα) δεν μου αρέσουν. Με ποιόν τρόπο όμως θα καθοριστούν και από ποιούς, τα ποιοτικά κριτήρια;

Μπάμπη, η προσωπική άποψη ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη για συνάδελφο, δεν σηκώνει γενίκευση. Η συνολική άποψη μιας πλειοψηφίας καλλιτεχνών, ναι.

10

Υπάρχει πάντα ο διαχωρισμός του τί είναι ένα δημιούργημα/καλλιτέχνης και πώς το εισπράτει ο ακροατής/θεατής.

Το κατεστημένο και οι εμπορικές δοσοληψίες στην τέχνη, πλασάριζαν πάντα ως «αριστουργήματα» τις αθλιότητες. Το ζήτημα όμως είναι η δεκτικότητα, οι «κεραίες» αν θέλετε, του ατόμου. Αυτή είναι η κύρια βασική προϋπόθεση της ύπαρξης κριτηρίων.

Η ανάπτυξή τους και κατʼ επέκτασην η διαμόρφωση της αισθητικής επέρχεται από την χρόνια τριβή με τα πράγματα και το εκάστοτε αντικείμενο. Όσο για τα ουσιαστικά κριτήρια, αυτά καθορίζονται από τους επαΐοντες των πραγμάτων. Ακριβής ορισμός, το λέει και η λέξη: αυτός που γνωρίζει!.

Δυό παραδείγματα:

    • αν κάποιος επιχειρήσει εδώ μέσα να παρουσιάσει τη Βίσση ως „μεγάλη καλλιτέχνιδα“, η συντριπτική μας πλειοψηφία θα γελάσει, ή κάνω λάθος;! Πόσοι όμως εκεί έξω παραδέχονται το αντίθετο; Δεν είναι χιλιάδες; Η κρίση μας λοιπόν, δε προέρχεται από την τριβή μας με ποιότητες (πχ Μάρκο, Τσιτσάνη) που ανέπτυξαν τα αντανακλαστικά μας; Αυτό λοιπόν δεν είναι γνώση;
  •  -  στον αντίποδα τώρα: αν πάμε να θέσουμε διλήμματα του τύπου «Τζοβένος ή Τσιτσάνης», εκεί έχουμε εξαρχής λάθος [i]κρίσεως[/i]: Kαι ο μεν και ο δε έχουν ποιότητες! Δε τίθεται θέμα να τις καθορίσουμε! Ο καθένας τους έχει το ειδικό του βάρος, μικρό/μεγάλο δεν έχει σημασία. Λάθος είναι να αποδίδουμε μέγεθος!

Πρακτικά και ασφαλώς, η «κρίση» δεν είναι προνόμιο του ενός ή των λίγων. Δεν είναι όμως αναγκαστικά και ορθή (δλδ αν εσύ πχ δε συμφωνείς με τον πήχη που θέτω στα κριτήριά μου, αποτελεί αυστηρά δική σου κρίση!)!

Και βέβαια τα γούστα, η ιδιοσυγκρασία, οι στιγμές…προσωπικά πιάνω φορές τον εαυτό μου να γουστάρει κάτι παλιοάσματα που, ενώ τα (κατα)κρίνω και ξέρω, ε, τα γουστάρω! Σπάνια, αλλά τα γουστάρω! :slight_smile: Υποθέτω κι εσείς τα ίδια, έτσι παιδιά; :slight_smile:

ΥΓ Σας έπρηξα, συγνώμη Στέφανε που με αφορμή τον Στέλιο περάσαμε αλλού!

1 «Μου αρέσει»
11

Κατι μου λεει οτι θα προκυψει κ αλλο θεμα…Εμενα ο Στελιος δεν με συγκινει όσο άλλοι οργανοπαιχτες αλλα δεν μπορω να μην αναγνωρισω την αξια του.Θεωρω οτι υπαρχουν αντικειμενικα κριτηρια για το αν καποιος ειναι καλος παιχτης,θεωρω οτι τα κριτηρια για το ποιος μας αρεσει πιο πολυ ειναι υποκειμενικα.Βεβαια το ζητημα της αισθητικης συναδει με την υποκειμενικοτητα αλλα επισης πιστευω οτι υπαρχει καλη και κακη αισθητικη και εννοειται οτι ενδιαμεσο δεν υπαρχει…Οποιος θυμαται τον “φιλο” μας που εδω μεσα διαφημιζε τις ικανοτητες του Χαρη Κωστοπουλου καταλαβαινει τι εννοω.Ο Στελιος Βαμβακαρης ειναι προφανως στα πλαισια που αντιλαμβανομαι εγω της “καλης αισθητικης” αλλα δεν μπορω να πω οτι τον θεωρω κορυφαιο.

12

Για μένα είναι σπουδαίος μπουζουξής και εξαιρετικός γνώστης. Όταν θέλει να παίξει καλά δημιουργεί απίστευτο κλίμα. Το εις βάρος του ερώτημα όμως είναι: Κάθε πότε θέλει να παίζει καλά;

13

ο Μαρκος μερικες φορες με κουραζει απιστευτα,βρηκε να γραψει τραγουδι για την μαρικα .:mad:

για τον Στελιο αυτο που εχω να πω ειναι οτι δεν με συγκινει ,ουτε τα τραγουδια του,ουτε το υφακι του στην τηλεωραση που ειναι σαν πρεζονι.
μπουζουκι ξερει να παιζει καλα αλλα ο αδερφος του ειναι καλυτερος,τουλαχιστον ετσι καταλαβα που τον ακουσα.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 02:52 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 02:46 —

πολυ γρηγορος θες να πεις,γιατι εμενα προσωπικα δεν μου λεει τιποτα σαν παικτης απτην στιγμη που δεν με αγγιζει το παιξιμο του.
χιλες φορες Καραντινης και τετραχορδο .

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 02:58 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 02:52 —

απλα δεν μπορεσε να δωσει κατι το διαφορετικο στο παιξιμο οπως εκαναν αλλοι βλ τσιτσανης,παπαιωανου,χιωτης,ζαμπετας .

14

  1. Ότι περί ορέξεως κολοκυθόπιττα, το ξέρουμε όλοι. Παρά ταύτα, ορισμένες κρίσεις μπορούν να είναι αν όχι απόλυτα αντικειμενικές, πάντως λίγο παραπέρα από τον πλήρη υποκειμενισμό του «εμένα μ’ αρέσει αυτό, δε μ’ αρέσει εκείνο».

  2. «Μεγάλος» μουσικός είναι μια πολύ βαριά κουβέντα. Τόσο βαριά ώστε διεκδικεί αντικειμενικότητα. Μεγάλος είναι ο Μπαχ, και είχε χρόνο να το αποδείξει (αλλά ακόμη κι αυτό πιθανόν σε κάποια εποχή να αμφισβητήθηκε). Ας είμαστε λίγο μετριοπαθέστεροι στις εκφράσεις μας. Μπορούμε να μιλάμε για καλούς, πολύ καλούς, ή για σημαντικούς, ή για μουσικούς που άφησαν εποχή, που επηρέασαν, που εξέφρασαν μεγάλες μερίδες του κόσμου, αλλά με τις πολύ υπερθετικές εκφράσεις χρειάζεται λίγη οικονομία: μη μας σωθούν πριν φτάσει η ώρα να μιλήσουμε για κάποιον πραγματικά μεγάλο, γιατί δε θα έχουμε τι να πούμε τότε!

  3. Ενώ συμφωνώ με το Νίκο Π., που λέει ότι όταν πολλές υποκειμενικές γνώμες συμφωνούν αρχίζουμε να έχουμε μια αντικειμενικότητα, εντούτοις συμφωνώ και με τον αντίλογο του Πίκινου, ότι κάποιους δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους κι όμως έχουν μια αξία δυσανάλογη της αναγνώρισής τους (όπως είπε κι ο Χότζας: κι εσύ δίκιο έχεις!). Θα προσθέσω όμως και το εξής: ενός μουσικού η αξία μπορεί να βρίσκεται στο πόσο μπροστά το πήγε το πράγμα, στο τι νέους ορίζοντες άνοιξε. Ενός άλλου όμως μπορεί να έγκειται ακριβώς στο αντίθετο: ότι χωρίς να κάνει κάτι ξεχωριστό και άνευ προηγουμένου, υπήρξε ο ιδανικός εκφραστής ενός είδους. Πολύ συχνά λέμε για κάποιον ότι είναι καλός επειδή είναι αυθεντικός, επειδή παίζει «καθαρόαιμο» τάδε (ρεμπέτικο, μπλουζ, οτιδήποτε). Αυτός ο καλός, ο καθαρόαιμος, και ο άλλος καλός, ο πρωτοπόρος, δεν μπορύν να μπουν στην ίδια πλάστιγγα. Δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη, είναι καλοί για τελείως διαφορετικούς λόγους.

15

To αν δε σε αγγιζει το παιξιμο του σεβαστό. Εμένα όμως με αγγίζει και οχι μόνο οταν παιζει γρήγορα. Δες στο παρακάτω βίντεο απο το 1:19, την ενέργεια που βγαίνει στο παίξιμο. Πόσο απλές νότες, αλλα με τι εκφραστικότητα και δύναμη βγαίνουν.

//youtu.be/RvE6YWzircE

Φυσικό είναι από τη στιγμή που λες χίλιες φορές Καραντίνης και τετράχορδο να μη σε αγγίζει. Εκπροσωπούν κατά τη γνώμη μου τελείως διαφορετικές σχολές. Σαν λάτρης της λαϊκής μουσικής όμως που φαίνεται ότι είσαι, θα έπρεπε να αναγνωρίζεις ότι κάποιοι μουσικοί έχουν και το δικό τους ύφος πέρα από την ταχύτητα και αυτό ανεξάρτητα από το αν μας αγγίζει ή όχι.

16

Φίλε arxarios, πολύ άκυρη κατά την γνώμη μου η τοποθέτησή σου αυτή. Καλό είναι να προσέχουμε τι γράφουμε και να μην προσβάλουμε ανθρώπους που έχουν δώσει πολλά στο λαικό και ρεμπέτικο τραγούδι.

17

[SIZE=“3”]Νομίζω πως το θέμα είναι ο Στέλιος. Και μπορούμε να τον κρίνουμε με δυο κριτήρια κατά την ταπεινή μου άποψη. Πρώτον, από το συνθετικό του έργο και από το παίξιμό του.

Συνθετικά, νομίζω πως είναι ο πρώτος που ξέφυγε από την πεπατημένη, σεβόμενος ταυτόχρονα τις καταβολές του. Συνθέτης με “μουσική” πυγμή και, ας μου επιτραπεί να πω, από την μικρή μου εμπειρία κοντά του, με πλουσιότατη φλέβα συνθετικής μουσικής αντίληψης.

Παικτικά, δυστυχώς, προϋποθέτει εμπειρία δια ζώσης ώστε να έχουμε κριτήρια. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως, πρώτον, αφού είχα την τρομερή τύχη να συνεργαστώ μαζί του και, δεύτερον, συνομιλώντας με μεγάλους δεξιοτέχνες του τριχόρδου αλλά και με γενικότερα αξιολογώτατους μουσικούς, έχω φτάσει στο προσωρινό και πιθανότατα επισφαλές συμπέρασμα πως, για τα μέτρα μου, ο Στέλιος είναι μεγάλος παίχτης. Πιθανώς, ο Άλκης να έχει μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό που λέει περί του κάθε πότε παίζει έτσι ώστε να συναρπάσει τον ακροατή. Αλλά, πόσοι παίζουν μονίμως στα όρια? Αλλά και πάλι, πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο…

Όπως και αν έχει, είναι προσωπική η άποψη και ο καθένας έχει την δική του. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν αρμόζουν απρεπείς χαρακτηρισμοί για άτομα που δεν έχουν την δυνατότητα αντιλόγου, έχουν αδιαμφισβήτητα προσφέρει και πιθανότατα δεν γνωρίζουμε, όχι τουλάχιστον σε ένα δημόσιο φόρουμ όπως το δικό μας το οποίο εν γένει, αν μη τι άλλο, διαχωρίζεται από άλλα για το επίπεδό του.[/SIZE]

18

Οι απρεπείς χαρακτηρισμοί δεν αρμόζουν γενικά σε μία ευπρεπή συζήτηση, αυτονόητο είναι. Για την έλλειψη δυνατότητας αντιλόγου δεν συμφωνώ, ο καθένας έχει το δικαίωμα, αν πληροφορηθεί κάτι που τον αφορά, να μπεί στο φόρουμ και να εκφράσει την άποψή του. Πολλοί το έχουν κάνει ήδη, στο παρελθόν, και χαιρόμαστε γι αυτό. Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις προσωπικά έναν καλλιτέχνη, που βεβαίως δρά και εκφράζεται δημόσια, προκειμένου να κρίνεις δημόσια το έργο και τις επιδόσεις του.

19

Μα, Νίκο, δεν αναφέρθηκα σε κρίση ενός δημιουργού που εκθέτει το έργο του δημοσίως και αυτονόητο είναι πως θα κριθεί σε κάθε περίσταση και με κάθε ευκαιρία. Κι έχεις δίκιο πως μπορεί ο καθένας να πληροφορηθεί την κριτική που του γίνεται σε ένα συγκεκριμένο χώρο, φυσικό ή διαδικτυακό, και να πράξει αναλόγως αλλά ας αναλογιστούμε πως δεν έχει ο καθένας την ευκαιρία ή/και την δυνατότητα να έχει πρόσβαση του Διαδικτύου.

Αναφέρθηκα ξεκάθαρα και σαφέστατα σε απρεπείς χαρακτηρισμούς όπως “υφάκι σαν πρεζόνι” ή " ο Μαρκος μερικες φορες με κουραζει απιστευτα,βρηκε να γραψει τραγουδι για την μαρικα" του φίλου arxarios, με τον οποίο δεν έχω τίποτα, απλά τυγχάνει να διαφωνώ στην παρούσα φάση με την τοποθέτησή του επί του θέματος.

Αφενός, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει όποιο ύφος θέλει και, αφ’ ετέρου, σιγά μην ασχοληθούμε με το ύφος του μουσικού, τις γκριμάτσες, τις εκφράσεις, τον τρόπο που μιλάει. Όσον αφορά τον Μάρκο, αν για κάτι είναι γενικότερα αποδεκτός, είναι η αυθεντικότητα και η αμεσότητα των στίχων του και της μουσικής του, μιλάει πάντα βιωματικά νομίζω, δεν έχει λόγιο λόγο σχεδόν ποτέ. Οπότε, για Μαρίκα ήθελε να γράψει, για Μαρίκα έγραψε και μάλιστα, ταίριαξε τους στίχους σε ένα καμηλιέρικο βαρβάτο που θερίζει. Από εκεί και έπειτα, αδυνατώ να καταλάβω μια δήλωση του τύπου “με κουράζει”. Νομίζω ότι αρμόζει ένα απλό και περιεκτικό “δεν μου αρέσει”.

Εν τέλει, μιας και το θέμα παραμένει ο Στέλιος, θα πρότεινα να ακούσετε, εφ’ όσον διατίθεστε, τραγούδια του, υπάρχουν αρκετά στο Youtube, καθώς και παιξίματα του, κι έπειτα, να υπάρξει μια όμορφη κουβέντα περί του Στέλιου. Και για να μην παρεξηγηθώ, νοιώθω και θεωρώ πως είναι από τους πλέον άγνωστους και αδικημένους συνθέτες αλλά και παίκτες στο σύνολο του έργου του από τον πολύ κόσμο.

1 «Μου αρέσει»
20

Γεια σου Στέφανε, άκουσε και την δική μου γνώμη …

'Οσο κι αν προτείνεις να ακούσουμε τραγούδια ή παιξίματα και μετά να μιλήσουμε
για την πορεία και το έργο του Στέλιου Βαμβακάρη, θα σου πω πως μάταια ελπίζεις
να αλλάξουν γνώμη κάποιοι, που για τον άλφα βήτα λόγο δεν τους αρέσει !!!

Διότι, για τον απλούστατο λόγο δεν θα τους αρέσει ποτέ, όπως λόγου χάρη δεν τους
αρέσει ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Ροβερτάκης, ο Κερομύτης, ο Μίγκος και άλλοι .

Αυτά είναι γούστα και κανείς δεν θα μπει στην λογική να μελετήσει τον Στέλιο για να
καταλάβει τον λόγο που δεν του αρέσει ! πάει και τελείωσε !

Από μένα καλές γιορτές με υγεία , δημιουργία και γιατί όχι και Στέλιο !!! :089: