Σπαγγαδώρος βιογραφία;

[chrispanag (Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)]

Έψαξα λίγο στο φόρουμ για το τι έχει ειπωθεί για τον Σπαγγαδώρο στο παρελθόν και βρήκα τις εξής ενδιαφέρουσες αναφορές:

Μανώλης Χιώτης: Η ζωή και το έργο του (1921 - 1970)

Τα παρακάτω λόγια είναι του Μητσάκη και προέρχονται από την αυτοβιογραφία του.

@system

Να σου διηγηθώ μια ακόμα ιστορία. Παραλίγο να πεθάνω εκείνη τη φορά., τη θυμάμαι και
καλύτερα να μην τη θυμάμαι.
Κατοχή ήτανε πάλι, όταν ήρθε ο Παναγιώτης ο Πετσάς, μας πιάνει -μαζί με το Χιώτη ήμασταν- και μας λέει: «Ρε παιδιά, ο Στελλάκης (ο Περπινιάδης) έχει φέρει ένα μαύρο, άλλο πράγμα. Πάμε να φουμάρουμε και να φτιαχτούμε, να γίνουμε ωραίοι;».
Εγώ είπα ότι δεν θέλω να ‘ρθω. Ο Χιώτης επέμενε. «Έλα, ρε. Πάμε για βόλτα».
Η αλήθεια ήταν ότι ο Στελλάκης είχε ένα ωραίο ταβερνάκι, στο παλατάκι κοντά, εκεί στην περιοχή του Αιγάλεω. Έφτιαχνε κανένα μεζεδάκι, είχε ένα κουζινάκι, έτσι δυο-τρία τραπέζια και από πίσω ένα είχε ένα καμαράκι. Εκεί πέρα μαζευόντουσαν και …χεσμεντέν.
Μην τα πολυλογώ, να σου εκείνη την ώρα έρχεται ο Ανδρέας ο Σπαγγαδώρος, έρχεται και ο Σταύρος ο Τζουανάκος. «Έλα ρε, πάμε», μου λένε όλοι μαζί. «Ρε παιδιά, αφήστε με, δε θέλω να έρθω».
«Αντε ρε ακέφαλο πτώμα», μου λέει ο Χιώτης. «Θα πεθάνεις και θα είσαι ένα πτώμα ακέφαλο. Μια ζωή έτσι, ξενέρωτος! Πάμε, ρε!». Τέλος πάντων υποχώρησα και πήγαμε. Πραγματικά είχε κάποια ωραία μεζεδάκια. Αφού τσιμπήσαμε λίγο, πήγαμε στο πίσω δωματιάκι. Αυτοί βγάλανε κι αρχίσανε να φουμάρουνε. Εγώ δεν συμμετείχα, έπινα κονιάκ.
Πίναμε «Βαρβαρέσκου» θυμάμαι. Κάποια στιγμή κάνει έτσι ο Σπαγγαδώρος και βγάζει ένα μπουκαλάκι από το τσεπάκι του. Είχε μια νεκροκεφαλή μπροστά, σαν κοκαΐνη μου φάνηκε. Χωρίς να το καταλάβω, μου έριξαν μια-δυο σταγόνες μέσα στο ποτό. Αυτό ήτανε.
Έγινε το κεφάλι μου κουνουπίδι. Μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας, άρχισα να παραμιλάω… Ένοιωθα πως έσβηνε ο κόσμος από μπροστά μου…

Το υπόγειο της Πατησίων

@elenh

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
Το Δεκέμβρη του 1948 ο Χιώτης εγκαινιάζει έναν καινούργιο χώρο νυχτερινής διασκέδασης, εμφανώς διαφορετικό από τα μέχρι τότε μαγαζιά με μπουζούκια, του τύπου του Καλαματιανού και του Μαργωμένου:
Στην οδό Πατησίων 12, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και, κάτω από το θρυλικό σινέ Ροζικλαίρ, βρισκόταν η κοσμική ταβέρνα «Πίγκαλς».
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, αντίκριζες απέναντι στον τοίχο ένα πολύ περίεργο για την εποχή πάλκο.
Είχε το σχήμα θαλάσσιας αχιβάδας.
Πάνω σε ψάθινες καρέκλες κάθονταν με τα όργανα στα χέρια τους οι έξι «άσσοι» της Columbia και της His masterʼs voice, γνωστοί σε όλους από τις μεγάλες τους επιτυχίες: Χιώτης, Μητσάκης, Γκιζέλης, Σπαγγαδώρος, Κόμης, Γοζαδίνος και η βασίλισσα του λαϊκού και μοντέρνου τραγουδιού, Στέλλα, πρωτοεμφανιζόμενη στην Αθήνα.