admin
(Γιώργος Παναγιωτακόπουλος)
Οκτώβριος 6, 2018, 10:48μμ
1
Καλησπέρα στην παρέα. Άκουσα σήμερα το ”θέλω να πάψεις να γελάς” του Χιώτη - Σπαγγαδώρου και συνειδητοποίησα ότι ξέρω πολυ λίγα για τον Σπαγγαδώρο.
Γνωρίζει κανείς περισσότερες πληροφορίες για τον Σπαγγαδώρο;
3 «Μου αρέσει»
chrispanag
(Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)
Οκτώβριος 6, 2018, 11:00μμ
2
Πράγματι, και με μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο δεν μπορείς να βρεις πολλά πέρα από μερικά τραγούδια που υπάρχουν δίσκοι στο όνομά του (το “Δε σ’ αλλάζω κούκλα μου”, το “Μακάρι να μην ήσουνα” και το “Θέλω να πάψεις να γελάς”, επιπλέον υπάρχουν κάποια τραγούδια στα οποία εμφανίζεται ως συμμετέχοντας). Εδώ μπορείτε να βρείτε δίσκους που αναφέρεται το όνομά του…
Επίσης κατάφερα να βρω αυτή την φωτογραφία (από αυτό το άρθρο του Ριζοσπάστη για τον Χιώτη) όπου όπως αναφέρεται ο Σπαγγαδώρος είναι ο μεσαίος στην φωτογραφία με τον Χιώτη από αριστερά.
3 «Μου αρέσει»
chrispanag
(Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)
Οκτώβριος 24, 2018, 11:16μμ
3
Έψαξα λίγο στο φόρουμ για το τι έχει ειπωθεί για τον Σπαγγαδώρο στο παρελθόν και βρήκα τις εξής ενδιαφέρουσες αναφορές:
Μανώλης Χιώτης: Η ζωή και το έργο του (1921 - 1970)
Τα παρακάτω λόγια είναι του Μητσάκη και προέρχονται από την αυτοβιογραφία του.
Να σου διηγηθώ μια ακόμα ιστορία. Παραλίγο να πεθάνω εκείνη τη φορά., τη θυμάμαι και
καλύτερα να μην τη θυμάμαι.
Κατοχή ήτανε πάλι, όταν ήρθε ο Παναγιώτης ο Πετσάς, μας πιάνει -μαζί με το Χιώτη ήμασταν- και μας λέει: «Ρε παιδιά, ο Στελλάκης (ο Περπινιάδης) έχει φέρει ένα μαύρο, άλλο πράγμα. Πάμε να φουμάρουμε και να φτιαχτούμε, να γίνουμε ωραίοι;».
Εγώ είπα ότι δεν θέλω να ‘ρθω. Ο Χιώτης επέμενε. «Έλα, ρε. Πάμε για βόλτα».
Η αλήθεια ήταν ότι ο Στελλάκης είχε ένα ωραίο ταβερνάκι, στο παλατάκι κοντά, εκεί στην περιοχή του Αιγάλεω. Έφτιαχνε κανένα μεζεδάκι, είχε ένα κουζινάκι, έτσι δυο-τρία τραπέζια και από πίσω ένα είχε ένα καμαράκι. Εκεί πέρα μαζευόντουσαν και …χεσμεντέν.
Μην τα πολυλογώ, να σου εκείνη την ώρα έρχεται ο Ανδρέας ο Σπαγγαδώρος , έρχεται και ο Σταύρος ο Τζουανάκος. «Έλα ρε, πάμε», μου λένε όλοι μαζί. «Ρε παιδιά, αφήστε με, δε θέλω να έρθω».
«Αντε ρε ακέφαλο πτώμα», μου λέει ο Χιώτης. «Θα πεθάνεις και θα είσαι ένα πτώμα ακέφαλο. Μια ζωή έτσι, ξενέρωτος! Πάμε, ρε!». Τέλος πάντων υποχώρησα και πήγαμε. Πραγματικά είχε κάποια ωραία μεζεδάκια. Αφού τσιμπήσαμε λίγο, πήγαμε στο πίσω δωματιάκι. Αυτοί βγάλανε κι αρχίσανε να φουμάρουνε. Εγώ δεν συμμετείχα, έπινα κονιάκ.
Πίναμε «Βαρβαρέσκου» θυμάμαι. Κάποια στιγμή κάνει έτσι ο Σπαγγαδώρος και βγάζει ένα μπουκαλάκι από το τσεπάκι του. Είχε μια νεκροκεφαλή μπροστά, σαν κοκαΐνη μου φάνηκε. Χωρίς να το καταλάβω, μου έριξαν μια-δυο σταγόνες μέσα στο ποτό. Αυτό ήτανε.
Έγινε το κεφάλι μου κουνουπίδι. Μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας, άρχισα να παραμιλάω… Ένοιωθα πως έσβηνε ο κόσμος από μπροστά μου…
Το υπόγειο της Πατησίων
ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
Το Δεκέμβρη του 1948 ο Χιώτης εγκαινιάζει έναν καινούργιο χώρο νυχτερινής διασκέδασης, εμφανώς διαφορετικό από τα μέχρι τότε μαγαζιά με μπουζούκια, του τύπου του Καλαματιανού και του Μαργωμένου:
Στην οδό Πατησίων 12, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και, κάτω από το θρυλικό σινέ Ροζικλαίρ, βρισκόταν η κοσμική ταβέρνα «Πίγκαλς».
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, αντίκριζες απέναντι στον τοίχο ένα πολύ περίεργο για την εποχή πάλκο.
Είχε το σχήμα θαλάσσιας αχιβάδας.
Πάνω σε ψάθινες καρέκλες κάθονταν με τα όργανα στα χέρια τους οι έξι «άσσοι» της Columbia και της His masterʼs voice, γνωστοί σε όλους από τις μεγάλες τους επιτυχίες: Χιώτης, Μητσάκης, Γκιζέλης, Σπαγγαδώρος , Κόμης, Γοζαδίνος και η βασίλισσα του λαϊκού και μοντέρνου τραγουδιού, Στέλλα, πρωτοεμφανιζόμενη στην Αθήνα.
2 «Μου αρέσει»
Δυστυχώς πληροφορίες για τον Ανδρέα Σπαγγαδώρο και την ζωή του δεν έχουν προκύψει.
Το μόνο που μπορώ να συνεισφέρω είναι το παρακάτω δημοσίευμα από την “ΠΡΩΪΑ”, τον Απρίλιο του 1940.
Συγκεκριμένα, πληροφορούμαστε το ρεσιτάλ ελαφράς μουσικής από το συγκρότημα του Κωστή Μπέζου, που δόθηκε στο θέατρο “Αλίκη” στις 10/4/1940, στο οποίο συμμετείχε εκτός των άλλων, και ο Ανδρέας Σπαγγαδώρος.
chrispanag:
Το Δεκέμβρη του 1948 ο Χιώτης εγκαινιάζει έναν καινούργιο χώρο νυχτερινής διασκέδασης, εμφανώς διαφορετικό από τα μέχρι τότε μαγαζιά με μπουζούκια, του τύπου του Καλαματιανού και του Μαργωμένου:
Στην οδό Πατησίων 12, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και, κάτω από το θρυλικό σινέ Ροζικλαίρ, βρισκόταν η κοσμική ταβέρνα «Πίγκαλς».
Για το “Pigal’s” και την παρουσία του Σπαγγαδώρου έχουμε γράψει στο θέμα
[Οι λαϊκοί συνθέτες και τα μουσικά κέντρα που εμφανίζονταν το 1948]
και τί στύλ! το τραπεζάκι του τζίμη, ο χατζηχρήστος ως αρχοντορεμπέτης, τα καλοριφέρ του ροσινιόλ, αλλά το κορυφαίο είναι το σίδνεϋ με την τριάδα των ιστορικών γεγονότων και των παρομοιώσεων με τους κλασικούς!
ευχαριστούμε φώτη!
2 «Μου αρέσει»
chrispanag
(Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)
Διαχώρισε αυτό το θέμα στις
Οκτώβριος 31, 2018, 4:24μμ
5
4 αναρτήσεις διαχωρίσθηκαν σε ένα νέο νήμα: Γιάννης Δέδες - Κιθαρίστας
Δύο ετικέτες από το τραγούδι “Ο Γιώργος” του Μανώλη Χιώτη, με τον ίδιο και τον Ανδρέα Σπαγγαδώρο στα φωνητικά.
Τι δουλειά είν` αυτή που βρήκες
να στα τρώνε οι πιτσιρίκες
http://rebetiko.sealabs.net/display.php?d=0&recid=5557
1 «Μου αρέσει»