Σκυλάδικα και σκύλοι

:102:Με αφορμή το τραγούδι ¨Πήγα να δω ένα φίλο μου¨ ξεκίνησε δειλά μια κουβέντα
περί ¨σκυλάδικων ¨και ¨σκύλων¨¨ . Πιστεύω πως το θέμα παρουσιάζει ενδιαφέρον, και είναι
ευκαιρία λοιπόν ,αν δεν έχετε αντίρρηση ,να το κουβεντιάσουμε . Υπήρξα ,το πάλαι κάποτε
τακτικός πολύ τακτικός θα έλεγα ¨επισκέπτης¨ των μαγαζιών ΄Σου Μου΄στην Ι.Οδό με πρώτα
ονόματα την Ανθούλα Αλιφραγκή και το Στράτο Διονυσίου. Και του κέντρου ¨Λουζιτάνια¨
στη Θηβών με Γιώργο Ταλιούρη και Μιχαλόπουλο ,Έχω ζήσει απίστευτες βραδιές ,η Πελαγία
περιέγραψε κομμάτια από τον τρόπο διασκέδασης αυτής .

Καποτε - πριν 22 περιπου χρονια - ετυχε να βρεθω σε παρεα πολλων φοιτητων στην Κρητη. Εγω (δεν χρειαζεται να αναφερω- φανατικος με το ρεμπετικο) προσπαθουσα να πεισω τους υπολοιπους για την αξια του ρεμπετικου. Σχεδον τα καταφερα( ετσι νομιζα) εκτος απο εναν συνομηλικο, ο οποιος μου ελεγε πως ‘’ ασχετα απο το τι ακους, κατα βαθος ολοι σκυλαδες ειμαστε’’. Σε διαφορα events της εποχης περασαμε φανταστικα -με ολη τη σημασια της λεξης- . Το θεμα ειναι οτι οταν τελειωνανε αυτα, καταληγαμε παντα σε κατι ‘‘καταγωγια’’ για να τελειωσουμε την βραδυα και το χειροτερο ολων ειναι οτι την ‘‘καταβρισκαμε’’ ( ασχετως τι ειχαμε ακουσει πριν,ποιοτικο η μη). Τωρα μετα απο τοσα χρονια τεινω να υιοθετησω την αποψη του Νικου απο τον Εβρο σχετικα με τα σκυλαδικα( αφου δεν με ενοχλει να βρεθω σε τετοιο ‘’ καταστημα μετα απο ρεμπεταδικο, ε τοτε οντως μας χρειαζεται που και που μια τετοια διασκεδαση) . Πιστευω οτι ολοι σας θα΄χετε περασει ωραιες βραδυες σε σκυλαδικα, η κανω λαθος?

Στο Σου Μου, πήγα με δική μου πρωτοβουλία πριν αρκετές δεκαετίες. Δεν θυμάμαι ονόματα αλλά Διονυσίου ή Αλιφραγκή δεν έπαιζαν εκείνη τη βραδυά. Άντεξα περίπου δύο ώρες. Στον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο είχα βρεθεί με παρέα πριν πολύ λίγες δεκαετίες. Θα είχα φύγει σε μισή με μία ώρα αν δεν ήταν η παρέα. Στην Ωραία νήσο Ύδρα είχα ξημερωθεί άπειρες φορές, το ίδιο και στη Βεδουίνα. Δεν υπήρξα σκύλος, στο αβατάρ μου βλέπετε εκείνον που μου πέθανε πρόσφατα. ( ** ) Ο ίδιος δεν επισκέφτηκε ποτέ σκυλάδικο, θα τον έδιωχναν με τις κλωτσιές, άλλωστε. Τα ρεμπέτικα όμως, του άρεσαν, παιγμένα από μένα.

( ** , προσθήκη, Μάρτιος 2019 ) Δεν τον βλέπετε πιά. Μετά από εκείνο το σκύλο, πέθανε και μια γάτα και αυτήν βλέπετε…

Θα΄ταν τέλη της δεκαετίας του 70.Την ιδιοκτησία του μαγαζιού την είχε τότε ο σύζυγος
της Ανθούλας .Και ο Στράτος εξοβελισμένος από την παραλία ήταν εκεί. Γιά κάποιες σαιζόν
εμφανίσεις έκανε κ΄ο Ζαμπέτας, αν δε με προδίδει η μνήμη μου. Βέβαια ,αρκετοί μουσικοί
τέτοια περάσματα ,τα σβήνουν από το βιογραφικό τους για ευνόητους λόγους

Στο σκυλάδικο τουλάχιστον πάμε προετοιμασμένοι για το συγκεκριμένο τρόπο διασκέδασης, είναι τις περισσότερες φορές επιλογή μας η διασκέδαση αυτή και συνήθως δεν μας διαψεύδει στις …προσδοκίες μας.

Τι γίνεται όμως με αρκετά άλλα << σοβαρά >> μαγαζιά, στα οποία τόσο ο χώρος όσο και ο τρόπος παιξίματος και κυρίως οι ερμηνείες των τραγουδιών παραπέμπουν κατευθείαν σε σκυλάδικο;;;
Όπου κακοποιούνται βάναυσα αρκετά ευπρεπή έως και υπέροχα τραγούδια;;;

Ή, πώς γίνεται ακόμα και ένα θεωρούμενο “σκυλάδικο” τραγούδι, όταν ερμηνεύεται από ένα απλό σχήμα: κιθάρα και μπουζούκι π.χ. να ακούγεται σαν μπαλάντα;

Υ.Γ. Έχω την εντύπωση πως τα ζώα ξεχωρίζουν και απολαμβάνουν την καλή μουσική.
Έτσι, αναμενόμενο ήταν ο Κώτσος του Νίκου να απολάμβανε τις μελωδίες που άκουγε από το αφεντικό του.
Ο δικός μας ο γάτος, πάντως, ροχαλίζει του καλού του, όταν και άμα ακούει κανά ακόρντο…:019:

έχω την εντύπωση πως πολλά απο τα κομμάτια εκείνης της εποχής ήτανε λαικα,'οπως και οι τραγουδιστές.σκυλάδικα τα κάνανε φτιασιδώνοντάς τα με παραπανίσια όργανα κια δυνατό ήχο,όπως επίσης φτιασιδώσανε και τα μαγαζιά(τους χώρους)και αναγκάσανε και τους τραγουδιστές να φτιασιδωθούν.έπρεπε κάπως να ξεχωρίσουνε απο τα υπόλοιπα.(αναφέρομαι στα σκυλάδικα μιας 20αετίας πίσω…)πάντως ομολογώ χωρίς φόβο αλλά με πάθος πως λυπάμαι πολύ που δεν είδα ποτέ!τον στράτο διονυσίου.στο χειρότερο ΄΄σκυλάδικο΄΄θάμπαινα πρώτο τραπέζι πίστα.τα σημερινά δεν με αφορούν καθόλου,ίσως επειδή δεν με αφορούν οι τραγουδιστές.εκεί αντιλαμβάνομαι τη διαφορά.

Είχα γράψει και ένα μήνυμα πριν αλλά λόγο αναβάθμισης του φόρουμ δεν μπόρεσα να το ποστάρω .Σαφώς η συζήτηση δεν περιφέρετε γύρο από τον Στράτο Διονυσίου αλλά συμφωνώ με την Άννα ας ήταν να δω τον Στράτο κ ας τον έβλεπα στο χειρότερο σκυλάδικο της Ελλάδας… προσωπικά μόνο για τον Στράτο μιλάω … και συμφωνώ απόλυτα με την άποψη ότι πολλά λαϊκά τα κατάντησαν σκυλάδικα ταλαντούχοι κ ατάλαντοι τραγουδιστές , αλλά γι αυτό το θέμα μπορούν να μας μιλήσουν οι μεγαλύτεροι του φόρουμ πιστεύω , το έχω πραγματικά απορία το πώς φτάσαμε σε αυτήν την κατάντια και η δική μου γενιά είτε γουστάρει είτε όχι μεγάλωσε μέσα σε αυτήν. Πολλές φορές λέμε οι δισκογραφικές εταιρίες λέμε λέμε λέμε κ υποθέτουμε διάφορους λόγους. Διάβασα στο βιβλίο που γράφτηκε για τον Κώστα Παπαδόπουλο και ο ίδιος έλεγε πως από το 70ʼ-80ʼ και μετά τα κομμάτια κατάντησαν μαϊντανός και δεν το ήθελαν το μπουζούκι μέσα σε αυτά. Αυτός όμως ήταν λόγος να καταντήσουμε στα σκυλάδικα και στα λαϊκά κομμάτια που είναι φουλ στο synthesizer ;

Υ.Γ.: Θυμάμαι πως ο πατέρας μου , με είπε μια φορά όταν ήταν φαντάρος στην Λάρισα είχε δει τον Στράτο σε μια ταβέρνα μαζί με έναν απίστευτο μπουζουξή σε μια ταβέρνα να παίζουν για την πλάκα τους και το έχει να το λέει πως τέτοια ανατριχίλα δεν έχει ξαναζήσει…

επιμενω και παλι , οτι τα σκυλαδικα - μπουζουξιδικα , οφειλουν το ονομα τους στην
σολαρια των ανδρων που συχναζαν εκει κατα κορον , με σκοπο να απολαυσουν
εκτος των αλλων και την συντροφια γυναικων (κονσομασιον) , κερνωντας τις ποτα ,
νερωμενα η τσαγακι τις περισσοτερες φορες και δινοντας στα οργανα παραγγελιες
με “αυστηρο πρωτοκολλο” , ωστε να πεσει και η αναλογη “ζειμπεκια - φιγουρα” , για να
σαγηνευσουν το αντικειμενο του ποθου τους η ηδη καψουρηδες απο αλλες καταστασεις << τα εδιναν ολα >> στην πιστα …
γινονταν επεισοδια , εσπαζαν πιατα , εφευγαν μπουκαλια στον αερα , τραπεζια και
ο.τι αλλο μπορει να φανταστει ανθρωπινος νους … χωρια οι τσαμπουκαδες και τα
μαχαιρωματα , ιδιως τα πιο παλια χρονια , καθοτι το ποτο ανεβαζε στα υψη και την
αδρεναλινη και το θολωμα του μυαλου , ωστε μειωνε αντιστοιχα και τις αντιστασεις.

αυτο δεν σημαινει βεβαια οτι συνεβαινε καθε φορα , υπηρχαν και ησυχες βραδιες
που η διασκεδαση ηταν απιστευτη , χωρις δυσαρεστα γεγονοτα …
ο φωτισμος ηταν χαμηλος πολυ μπορω να πω και η μουσικη πολυ δυνατη …
οταν γινοταν η λεγομενη “κατασταση” , ανοιγονταν στα ποδια του “ειδωλου”
τραγουδιστη η τραγουδιστριας κιβωτια με πιατα η αναλογα με το βαλαντιο ενος
εκαστου , κιβωτια με ουισκυ … αλλοι πανω στο ντεληριο , εβαζαν ακομη και φωτια
με το ουισκυ και εκαιγαν γραβατες , ακομη και πουκαμισα …
αυτα τα μαγαζια πια δεν υπαρχουν σε τοσο μεγαλη αφθονια μεσα στην πολη μου ,
αλλα εχουν αντικατασταθει απο μεγαλες πιστες , οπου φιλοξενουν και μεγαλα
ονοματα καλλιτεχνων …

αντιθετα στην επαρχια και μαλιστα σε επαρχιακους δρομους πιο μοναχικους
υπαρχουν ακομη <<σκυλαδικα>> οριτζιναλ , που λειτουργουν με αιγλη , τιμη και
δοξα … η κινηματογραφικη ταινια “αυτη η νυχτα μενει” του Νικου Παναγιωτοπουλου
με την Αθηνα Μαξιμου και τον Νικο Κουρη , σε μουσικη Σταματη Κραουνακη και
φωνη Δ.Παπιου , εξιστορει ενα οδοιπορικο στα σκυλαδικα της επαρχιας , καθως
επισης και η η τριτη ενοτητα της κινηματογραφικης ταινιας του Παντελη Βουλγαρη “ολα ειναι δρομος” , με πρωταγωνιστη τον Γιωργο Αρμενη , πραγματευεται το ιδιο θεμα …

“Σκυλάδικο”, ήταν το μαγαζί που πέρα από του “σκυλάδες” είχε μέσα “σκύλες”*, δηλ γυναίκες που έκαναν κανονικά κονσομασιόν (και όχι μόνο). Τα μαγαζιά αυτά, (τα σημερινά κω…δικα) για να λειτουργήσουν τότε, έπρεπε να έχουν άδεια νυχτερινού κέντρου και αναγκαστικά, απασχολούσαν δυο - τρεις μουσικούς - που τις περισσότερες φορές ήταν, ας πούμε, “μέτριοι” μουσικοί. Κακή ποιότητα μουσικής, κακές μικροφωνικές, χαμηλός φωτισμός και “τραγουδιάρες” να περιφέρονται στα τραπέζια - να το σκηνικό του αυθεντικού σκυλάδικου. Στη συνέχεια, και για όλους εμάς τους αμύητους(:wink: ο όρος “σκυλάδικο” γενικεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, που πλέον, είναι τελείως υποκειμενικό το τι θεωρεί ο καθένας μας σκυλάδικο.

Υ.Γ. *Είχα διαβάσει κάποτε πως, “σκύλες” ονόμαζαν τις πόρνες στην αρχαία Ρώμη επειδή ούρλιαζαν στα πολύβουα λιμάνια προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες. Άρα, οι “σκύλες” προυπήρχαν ως όρος και ''σκύλοι" είναι αυτοί που τρέχουν (όπως πάντα) πίσω τους…

Για όσους δεν το έχουν ήδη δεί!:slight_smile:
http://www.youtube.com/watch?v=Hx0svccdWSI

Ευχαριστώ πραγματικά μου λύθηκε η απορία που είχα όσον αφορά το πια ήταν τα σκυλάδικα… τελικά αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν … και από ότι φαίνετε πολλοί αν όχι όλοι οι καινούριοι που θεωρούνται λαϊκοί τραγουδιστές από εκεί περίμεναν το εισιτήριο για της ʽʼμεγάλες πίστεςʼʼ… Όμως ήταν ικανά αυτά τα μαγαζιά να χαλάσουν το πράγμα ; Πως φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση όσον αφορά την μουσική στην Ελλάδα σήμερα ; Σίγουρα ήταν ένας παράγοντας μιας κ η μουσική καλλιέργεια σε αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν περιορισμένοι για να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων το πραγματικό λαϊκό τραγούδι όμως έφτανε αυτό ; :080:

Εγω παλι εχω διαβασει μια αλλη εκδοχη για την λεξη ‘’ σκυλαδικο’’. Επειδη στην επαρχια κυριως , αλλα και περιφερειακα της πρωτευουσας τα μαγαζια αυτα ανοιγανε αρκετα αργα, φυσικο ητανε να λειτουργουνε μεχρι πολυ αργα τα ξημερωματα. Αυτο ομως δεν αρεσε σε πολλους πολεμιους του ειδους και κανανε συνεχεις καταγγελιες στην αστυνομια. Για να αποφυγουν λοιπον τις εφοδους της αστυνομιας οι μαγαζατορες , εκπαιδευανε και αφηνανε εξω απο τα μαγαζι , κατι θεορατα μαντροσκυλα τα οποια δεν επιτρεπανε στους αστυνομικους ( με στολη) να πλησιασουν. Απο αυτη την τακτικη λοιπον εικαζεται οτι ο κοσμος ελεγε ‘’ παμε στο σκυλαδικο’’. Τωρα κατα ποσον ευσταθει και αυτη η εξηγηση… μαλλον δεν ειμαι αρμοδιος να το πω.

Θα πρέπει να σας πω , υπήρχαν και σ αυτά τα μαγαζιά διαβαθμίσεις. Ασφαλώς Δημήτρη υπήρχαν
και τέτοια που είπες, αλλά εγώ μιλώ για σκυλάδικα κέντρα διασκέδασης κατ αρχήν . Ο Κ.Κόλλιας
με το ¨ερωτά μου αγιάτρευτε¨ που στη συνέχεια έγινε επιτυχία ,ακόμα και η Δ.Γαλάνη το είχε στο πρόγραμμα της , το σπουδαίο ζεϊμπέκικο ¨ Μια ζωή μέσα στους δρόμους και της νύχτες¨ του πολύ
σημαντικού Τάκη Σούκα από εκεί ξεκίνησαν, εννοώ τα τραγούδια ,και στη συνέχεια τραγουδήθηκαν
σε όλα τα χαι κλας(sic) μαγαζιά. Οσο για τα ¨ σκυλάδικα ¨¨ των ταινιών που αναφερθήκαν δεν ήταν
ττίποτα άλλο παρά καρικατούρες του είδους.

Θα ηθελα να καταθεσω και εγω την
προσωπικη μου γνωμη για το θεμα.
Νομιζω οτι γενικα Σκυλαδικα λεγονταν, ολα τα "δευτερης"διαλογης
κεντρα διασκεδασης,
Το ονομα σκυλαδικο κατα τη γνωμη μου,
μαλλον εχει να κανει με το ειδος του κοσμου που τα συντηρουσε.
Σαφως και ειχαν διαβαθμησεις ποιοτητας,απο τα ποτα μεχρι τους μουσικους
και τους τραγουδιστες.
Δεν πρεπει να ξεχναμε οτι ηταν μια προσιτη μορφη διασκεδασης για το φτωχοτερο κοσμο,
που δεν μπορουσε να πλησιασει απο οικονομικη αποψη,
τα παραλιακα κεντρα με τις μεγαλες φιρμες της εποχης.
Και επισης οτι εδωσαν δουλεια σε παρα πολλους παραγκωνισμενους μουσικους και
τραγουδιστες, απο τα μεγαλα ονοματα,οπως Διονυσιου και αλλοι.
Μεχρι και η μεγαλη Σωτηρια Μπελλου βρεθηκε αν δεν κανω λαθος αρχες δεκαετιας 80
στο στεκι του Σηφη στην Π.Ραλλη για ενα φεγγαρι.
Στο οποιο επαιζε πιο παλια μπουζουκι με κατι ασχετους Τραγουδιστες ο Κ.Παλαιολογου.
Μεχρι και ο Στελιος Βαμβακαρης επαιζε ενα διαστημα στο Τεν Τεν (Π.ραλλη και Γ.Λαμπρακη)
με το Σωτηρη Γεωργιου και τη Ζωη Αλιμπερτη( ναι ειναι η μαμα της γνωστης Σοφιας)
βεβαια γινονταν οι γνωστοι τσαμπουκαδες και φασαριες που και που αλλα γινονταν και
κατι τρικουβερτα γλεντια.
Επαιξαν και αυτα το ρολο τους λοιπον στην εποχη τους,και καμια σχεση δεν εχουν με τη
σημερινη κατασταση,οπως δεν εχουν σχεση τα σημερινα Ρεμπεταδικα με τους τεκεδες και τις
ταβερνες των δεκαετιων 30-60 .

Όταν έγραψε ο Ζαμπέτας την επιτυχία του
“Γουστάρει ο Αράπης, ο σκύλος, ο ταμ - ταμ”
και με τον τρόπο μάλιστα που το ερμήνευε ο ίδιος γινόταν χαμός !

Και όλα τα σκυλιά στην πίστα…

…θα γαυγίζουν μόνα τους τη νύχτα,δίχως μπουζουκσήδες και σουξέέ…
θαρρώ αυτός ο στίχος ήταν κα΄τι σαν φόρος τιμής στους έρμους τους μπουζουκσήδες που λόγω μεροκάματου
αναγκαστικά χανόντουσαν μέσα στο μπάχαλο αυτών των μαγαζιών.ακόμα επίκαιρο το βρίσκω το συγκεκριμένο κομμάτι,και με παθος θαρρώ πως ακόμα το τραγουδούν οι μουσικοί του μεροκάματου…και εμείς οι υπόλοιποι που σεβόμαστε τους μουσικούς.(καποια πράγματα δυστυχώς δεν αλλάζουν)

Μια μινι “εξελιξη” των σκυλαδικων …ιδαιτερα στην “αλλοδαπη” ειναι και τα λεγομενα GREEK NIGHTS …!!
Εκει ειναι η πραγματικη ξεφτιλα καθε μουσικης αισθητικης … και οχι μονον…!!
Σε “ενδημικο-πατριο” σκυλαδικο δεν εχω παει ποτε…και μαλλον δεν το βλεπω ουτε και στο πλεον απωτερο μελλον. Αυτα που κατα καιρους βλεπω σε μικρης διαρκειας video clips στην τηλεοραση μου ειναι τουλαχιστον… αφορητα εκνευριστικα …!

:102:Κάθε πόλη που σεβόταν τον εαυτόν της είχε κ΄ένα μαγαζί με το όνομα RIO. Αλλά ρε παιδιά τι να σας πω το RIO της Λάρισας με τραγουδιστή έναν Παπαδόπουλο μου εχει μείνει .Μιλάω ,να εχει πάει 8 το πρωί και να νομίζεις ότι μόλις ξεκίνησε το πρόγραμμα .

Η έννοια του “σκυλάδικου” έχει αλλάξει ερμηνεία. Αλλιώς εννοούσαν τους “σκυλάδες” οι ρεμπέτες την εποχή του ρεμπέτικου και εντελώς διαφορετική ερμηνεία δίνουμε εμείς απο το 1970 και μετά.
Σήμερα “σκυλάδικα”,εννοούμε τους χώρους, όπου η μουσική υφίσταται κακοποίηση (κυρίως απο αισθητικής πλευράς). Χαρακτηριστικά αυτής της κακοποίησης, είναι οι τρομερές εντάσεις των μικροφώνων,η πλήρης απομάκρυνση απο την ακουστική φυσικότητα που θάπρεπε να έχουν τα λαικά όργανα και η κακαίσθητη ερμηνεία των τραγουδιστών οι οποίοι συνήθως “κόβουν” τις φράσεις και πηγαίνουν “μπρός πίσω” τα μέτρα. Τα δε τραγούδια που παίζονται είναι συνήθως άχρηστα απο μελωδική γραμμή και με πολύ προσεγμένο “συνθηματολογικό” στίχο, έτσι ώστε να γίνονται αντιληπτά και κατ επέκτασιν εμπορικά (αφού προσφέρουν χαβαλέ). Το πρόγραμμα τους στο τέλος, περιλαμβάνει και παλιά καλά τραγούδια ,τα οποία όμως είναι τόσο κακοπαιγμένα ,που για κάποιον που τ’ αγαπάει θα αποτελούσαν σίγουρα τη “χαριστική βολή”.!!

Αυτοί που μέσα απ΄τα λεγόμενα τους προσπαθούν να εντάξουν τη σκυλάδικη κακοποίση σαν συνέχεια της λαικής μας μουσικής (έστω και σε μερικό βαθμό) θα παρακαλούσα να το ξανασκεφτούν…
Μετά τα διαμάντια της ρεμπέτικης και λαικής περιόδου έχουμε τε λεγόμενα “εντεχνα λαικά” τα οποία κράτησαν τη μουσική μας σε υψηλά ποιοτικά “στάνταρ”. Αν αγαπούμε λοιπόν τη μουσική προς τι αυτή η νοσταλγία;…

Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα σκύλο ή κουταβάκι τουλάχιστον.