Καλησπερα .
Εδω και λιγο καιρο “παιδευομαι” με ενα τουρκικο ουτι , και θα ηθελα τη βοηθεια σας σχετικα με τιτλους τραγουδιων τα οποια θα μπορουσα να παιξω με αυτο, ωστε να αρχισω να τα μελετω και να φτιαξω σιγα-σιγα μια λιστα με κομματια.
Αν καποιος ασχολειται με το Ουτι και εχει τη διαθεση να μοιραστει το ρεπορτοριο του , θα το εκτιμουσα ιδιαιτερως.
Ευχαριστω πολυ.
1 «Μου αρέσει»
θεωρητικά το ούτι έχει την δυνατότητα να παίξει τα πάντα, ακόμα και έντεχνα κλπ
νομίζω όμως ότι το πιο ταιριαστό ρεπερτόριο είναι το λεγόμενο σμυρνέικο-ρεμπέτικο καθώς και παραδοσιακά μικρασιάτικα-πολίτικα.
ενδεικτικά
Τούντας - Παπάζογλου - Σέμσης - Ογδοντάκης -Σκαρβέλης - Ασίκης
π.χ. Χαρικλάκι- 5 Χρόνια Δικασμένος- Κουκλάκι- Καναρίνι-Αψιλίες-Βάλε με στην αγκαλία σου
αρκετά παραδοσιακά
πχ. Από ξένο τόπο-Κανελόριζα-Αμάν γκελ αμάν-σάλα σάλα-Κούπες-Μήλο μου και μανταρίνι-ντόκτορ κλπ
Η λίστα μπορεί να είναι τεράστια και με πολύ σπουδαία και απαιτητικά κομμάτια.
Σε ευχαριστω πολυ για το χρονο σου.
Κατι τετοιο ηθελα, βασικα ενα μπουσουλα για να αρχισω…
Αν θυμηθεις και αλλους σχετικους τιτλους τοτε ειναι ευπροσδεκτοι.
Επίσης κομμάτια του Μάρκου Μελκόν (Δερβισάκι, Σακραμέντο κλπ)
Διάφορα παραδοσιακά (Κατιφές, Κόνιαλης, Τα παιδιά της γειτονιάς σου,Μελαχροινό μου πρόσωπο, Πέργαμος, Τα Ξύλα (cecen kizi)
Διάφορα οργανικά π.χ. Μαντηλάτος Χιτζάζ, Ζεϊμπέκικα
αλλά με την εννεάσημη και σαμπά εισαγωγή (πχ.) του Νταλγκά, όχι την παραποιημένη και εκτός ρυθμού της Παπαγκίκα, που παπαγάλισε όλη η Ελλάδα…
1 «Μου αρέσει»
εκτός δρόμου ναι (σιγά είναι και 4χ4), αλλά γιατί εκτός ρυθμού;
Μα, μέτρο 3 3 2 2 3 2 3 δεν έχω ξανασυναντήσει.
δεν καταλαβαίνω γιατί το αντιλαμβάνεσαι έτσι, εγώ το ακούω σαν κλασικό 2-3-2-2. τα ισχυρά σημεία είναι στη θέση τους, άσχετα αν μπαίνει με άρση.
Έλα τώρα Νίκο, πουθενά δεν έχει 3 3 2 2 3 2 3 ! Να πεις 2-3-2-2 / 3-2-2-2, να το συζητούσαμε…
Το πρώτο τριάρι είναι δυάρι, απλώς υπάρχει και μια νότα στην τελευταία άρση του προηγούμενου μέτρου. Το 3-2-2 που ακολουθεί είναι κανονικό. Πάει το πρώτο μέτρο. Στο επόμενο μέτρο, το 3-2 είναι 2-3 (έτσι το παίζουν όλοι οι παπαγάλοι της Ελλάδας), απλώς οι μεν μελωδικοί της κομπανίας Παπαγκίκα κάνουν ένα σκέρτσο με τον τονισμό, η δε ρυθμική συνοδεία είναι -όπως πολύ συχνά στη συγκεκριμένη κομπανία- πολύ πιο διακριτική απ’ ό,τι συνηθίζουμε σήμερα, και τέλος πάντων αν δε συμφωνείς με την έννοια του αντιχρονισμού τότε να δεχτώ ότι ειδικά εδώ αλλάζει ο ρυθμός, πουθενά αλλού όμως. Και το τελευτάιο τριάρι είναι 2-2 όπου ο τελευταίος χρόνος, στη μεν μέση της εισαγωγής, αφού είμαστε σε ελλιπές μέτρο, έχει και πάλι μια νότα από την επόμενη φράση. Στη δε μετάβαση από εισαγωγή προς στίχο δε χωράει καμία αμφιβολία ότι τελειώνει κανονικότατα με 2-2 και όχι με 3.
Το κομμάτι το ήξερα αρχικά μόνο από την Παπαγκίκα, το έπαιζα χρόνια, ήμουν σωστός σε όλες τις νότες, και κάποια στιγμή έκπληκτος διαπίστωσα τον αντιχρονισμό, ότι ένα 2-3 μπορεί να εκληφθεί (άμα θες) και ως 3-2. Όλα τα υπόλοιπα πρώτη φορά τα βλέπω σήμερα.
Μ’ άλλα λόγια, εγώ το θεωρώ ρυθμικώς κανονικό.
Όσο για την αλλαγή κλίμακας, δε βλέπω το πρόβλημα. Η παροδική αναίρεση της ύφεσης στην 4η επιτρέπεται στην ανάπτυξη του σαμπάχ και τη βρίσκουμε και σ’ άλλα κομμάτια (προχείρως μου ‘ρχονται στο νου τα Λαλεδάκια). Και εφόσον η 4η είναι πλέον καθαρή, έλκει για λίγο και την 3η. Το ότι η κλίμακα δεν είναι σ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού σαμπάχ δε σημαίνει ότι έχουμε φύγει από το δρόμο.
Οπότε, και τροπικώς πάλι κανονικό το βρίσκω.
Ειδεμή κι ο Νταλγκάς γιατί παίζει καθαρή οκτάβα; Έτσι είναι στο Σαμπάχ; Κανονικά όχι, η οκτάβα είναι ελαττωμένη.
1 «Μου αρέσει»
(Νίκο και )Περικλή: Αν το μέτρο ήταν 2 3 2 2, θα ΄ταν καλά. Όμως, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η άρση ανήκε στο προηγούμενο μέτρο που δεν παίχτηκε, μετά το πρώτο 2 3 2 2 θα έπρεπε να ακολουθήσει το ίδιο ακριβώς, βέβαια, έλα όμως που ξεκινάει με τριάρι. Το να είμαι εγώ αναγκασμένος το δυάρι που ακολουθεί, να το θεωρήσω ως τριάρι που του ιδιοποιήθηκε ο προηγούμενος τον ένα χτύπο, μας κάνει ολίγον μπάχαλο. Εγώ πάντως γίνομαι μπάχαλο πάντα, όποτε ακούω τους “Αμερικάνους” ενώ με τον Νταλγκά το βρίσκω στρωτό και κανονικότατο. Όπως και με το Ρούκουνα αλλά αυτό εντάξει, είναι μεταπολεμικό και έχουν λιγάκι αλλάξει οι ανοχές σε ιδιαιτερότητες.
Περικλή, στα λαλεδάκια είναι μία (και μόνο μία) περαστική νότα στην εξέλιξη της μελωδίας, ενώ εδώ έχουμε το διαχωρισμό εισαγωγή (ολόκληρη) – κουπλέ (ολόκληρο). Δεν είναι καθόλου το ίδιο. Όσο για την οκτάβα, δεν βλέπω πότε πάει στην οκτάβα (το βιολί;;
αλλά, πρόκειται για τελείως διαφορετικό θέμα. Θυμίζει περίπου το ανέκδοτο όπου ο Ρώσος κατηγορεί τον Αμερικάνο “κι εσείς, γιατί καταπιέζετε τους νέγρους;”.
με το συμπάθειο, αλλά και πάλι δεν ακούω 3-2 (αντί για 2-3) στο σημείο που λέτε, δηλαδή στην αρχή του δεύτερου μέτρου. ούτε στη συνοδεία, ούτε και στο τόνισμα του βιολιού. μόνο ένα τσαλίμι στη μελωδία.
α) Για τον έξτρα χρόνο στο τέλος του προηγούμενου μέτρου, μόνο στην εισαγωγή, ενώ το τραγούδι αρχίζει και τελειώνει σε αρχή και τέλος μέτρου (με λίγο ανάσα στο τέλος):
(ένα μόνο, κλασικό, από πάμπολλα παραδείγματα)
β) Για το 3-2 κατά Νίκο που είναι 2-3 κατ’ εμέ:
Έλληνες παπαγάλοι που επαναλαμβάνουν ακριβώς τις νότες του Παπαγκίκα, με το μέτρο κανονικά στη θέση του. (Φαντάζομαι δε θα σας πολυαρέσουν οι εκτελέσεις, αλλά είναι παρά ταύτα ενδεικτικές του τι ακούνε οι περισσότεροι στην εισαγωγή της Παπαγκίκα.) Αυτό έπαιζα κι εγώ επί χρόνια, και μόνος μου και με κομπανίες. Όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκα τον αντιχρονισμό, επειδή εμένα μου άρεσε (ενώ στον Νίκο όχι), προσπάθησα μερικές φορές να τον εισαγάγω. Ήταν αδύνατον: όλοι έπαιζαν αμείλικτα 2-3-2-2!
γ) Για το δρόμο:
Ο Πολίτικος συρτός, ο Σηλυβριανός συρτός και το Μυστήριο, τι είναι; Ραστ με λίγο νιγρίζ ή το αντίστροφο;
Το Κουκλάκι και ο Κοκαϊνοπότης είναι βασικά σαμπάχ ή βασικά χιτζάζ;
για το κομμάτι, συμπλήρωσα στο πάνω μήνυμα ενώ έγραφε ο περικλής.
για το δρόμο, άλλο να περνάει ένα κομμάτι μια φράση από σαμπάχ ή να γυρίζει από ραστ σε νικρίζ (5χορδα με κοινή βάση), και άλλο να είναι ολόκληρη η εισαγωγή σε άλλο δρόμο (όπως πχ το “ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά”). αυτά γίνονται και είναι δόκιμα, απλά στην εκτέλεση της παπαγκίκα είναι μια μάλλον βαρετή εισαγωγή, και ήδη υπάρχει σύγχρονή της πιο ωραία. πιθανόν γιαυτό να μας κακοφαίνεται τόσο.
α)Το ελλειπές μέτρο είναι τόσο συχνό, που το μαθαίνουν τα παιδιά στην πρώτη τάξη των ωδείων ευρωπαϊκής μουσικής. Φυσικά, τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, σε όλα τα είδη μουσικής.
β)Εγώ, τον αντιχρονισμό (κατά Περικλή, αρρυθμία κατ’ εμένα) τον συνειδητοποίησα όταν άκουσα το δίσκο του Καρά Ικαρίας – Σάμου. Υπάρχει το κομμάτι, με άλλα λόγια και φυσικά, σαμπά και εννιάρι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο χτύπο. Τότε ήταν, Νίκο, που μου κακοφάνηκε η εισαγωγή της Παπαγκίκα.
γ) Ε, τώρα… Αν στα, πες, 100 μέτρα τα 49 ήταν το ένα και τα 51 το άλλο, είναι “μισό μισό”. Αν 70 το ένα και 30 το άλλο, είναι “ένα”. Αν όμως διατονικά είναι τα τρία μέτρα (για τρία κουπλέ) και σαμπά τα 97, είναι σαμπά.
Μάλλον του Ζούμπα, ή ίσως του Μακεδόνα. Ο ένας απ’ την Ήπειρο, ο άλλος απ’ τη Θεσσαλία. Και στις δύο περιοχές, σπανιότατα μέχρι απόντα τα εννιάρια. Αλλά και το Μαρτίνο να έπαιρνες, τα ίδια…
τρομερός ο Τζεμίλμπεη πάντως…