Δεν θέλω να διαλύσω τη συζήτηση, αλλά, επιτρέπετε μια παρένθεση : Μήπως να συνδυάσουμε το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών με τα “σεμινάρια” περί ρεμπέτικου ; Η πρώτη προσέγγιση φαίνεται εύκολη “Λιτανεία”, “Θεέ μου μεγαλοδύναμε”, ίσως και το μετα/παρα-ρεμπέτικο “Σε μια εκκλησιά μοναχική” των Χειμερινών, και άλλα…
Κατά τα λοιπά : το ρεμπέτικο θα εδικαιούτο μία εκπαιδευτική παρέμβαση σαν την προτεινόμενη : Ως κοινωνικό φαινόμενο, αφού με εκκίνηση το περιθώριο έφτασε σε σύντομο χρονικό διάστημα να καθορίζει ή τουλάχιστον να επηρεάζει τον βασικό τομέα καλλιτεχνικής έκφρασης ενός λαού (ειδικώς του ελληνικού: μουσική-τραγούδι). Να αναφέρουμε την κοινότυπη αναλογία προς την τζάζ και τα μπλουζ; Και ως καλλιτεχνικό φαινόμενο επίσης : Στην τέχνη (τουλάχιστον) δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όμως, ο Μάρκος και οι συν αυτώ θα είχαν το δικαίωμα να υπερηφανεύονται ότι αποτελούν ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σ’ αυτήν, να πιστεύουν ότι έφτιαξαν ένα μουσικό είδος, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα απ’ το μηδέν.
Αυτά τα στοιχεία δεν θάχε νόημα να αναδειχθούν και δεν θα προσέφεραν στον προβληματισμό των ηλικιών για τις οποίες συζητάμε ; Ας ηρεμήσουμε: σκοπός μιάς τέτοιας εκπαιδευτικής παρέμβασης προφανώς δεν θάταν να φτιάξει “ρεμπετάκια” ούτε να δείξει τον κακό το δρόμο σε αθώες παιδικές ψυχές.