Φίλε ΚΚ τη μπάλα τη χάσαμε από το δεύτερο ημίχρονο στο Λίβερπουλ αλλά που θα πάει…η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Κρατάω κατ’ αρχήν την άποψη του Κώστα, πως όταν μιλάμε γιά ρεμπέτικο, αναφερόμαστε (αν όχι μόνο πάντως κυρίως) στη δισκογραφία των 78 στροφών. Η έλευση του βινυλλίου, αν δεν είναι αυτή που προκάλεσε με τη διεύρυνση του ήχου και τον ηλεκτρισμό, πάντως συνέπεσε μ’ αυτό που ονομάζομε παρακμή του ρεμπέτικου (με αρκετές εξαιρέσεις φυσικά).
Γιά την “παλιά” ή “ανέκαθεν” έννοια του “ρεμπέτικου”, έχει ξαναγίνει συζήτηση στο φόρουμ, και η άποψή μου είναι πως “ρεμπέτικο” σήμαινε παλιά “κανταδόρικο”, γιά τους μποέμ ένθεν και ένθεν του περιθωρίου.
Γιά το τι σημαίνει πιά σήμερα ρεμπέτικο, και που έστω κι αν είναι λάθος έχει πλέον πολιτογραφηθεί, νομίζω πως έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Ρεμπέτικο σήμερα, σημαίνει “παλιό τραγούδι, παιγμένο με μπουζούκι ως σολιστικό όργανο, που στιχουργικά εκφράζει την επιθυμία του περιθωριακού και του πρόσφυγα να ενταχθούν στο σύστημα του άστεως, και μουσικολογικά, είναι ένα αυθόρμητο λαϊκό τραγούδι, που όμως έχει έντεχνη επεξεργασία και αντλεί τις πηγές του τόσο από το Βυζάντιο και την Ανατολή, όσο και από τη Δυτική αρμονία και πολυφωνία.”
Όπερ σημαίνει, πως το ρεμπέτικο γεννήθηκε το 1932, και “πέθανε” το 1956 (συμβολικές οι χρονολογίες). Ό,τι σχετικό κινείται έξω απ’ αυτό τον κύκλο, σαντουρόβιολα, Κατσαροκιθάρες, αμανέδες, επιθωρησιακά, “ελαφρά” κ.λ., είναι μεν σχετικά με το ρεμπέτικο, αλλά δεν είναι καθαρό ρεμπέτικο. Πράγμα που σημαίνει, πως το ρεμπέτικο γεννήθηκε από τη συνάντηση των νεόπτωχων πρώην αστών μουσικών της Σμύρνης, με τους αδέσποτους και πλανώδιους μπουζουξήδες του περιθωρίου.
π.χ.
Οι “Λαχανάδες” του Παπάζογλου, είναι πρώϊμο “ρεμπέτικο” στις εκτελέσεις με τον Στελλάκη και τη Ρόζα, αλλά γίνεται καθαρόαιμο ρεμπέτικο όταν μπαίνει το μπουζούκι.
Πολλά αδέσποτα και ανώνυμα “μάγκικα” (π.χ. “Ήσουνα ξυπόλητη”) έγιναν ρεμπέτικα όταν δομήθηκαν σε 3λεπτη στροφή, αντιστροφή, γέφυρα (εισαγωγή), δενίοτε και μ’ ένα ρεφραίν.
Επαναλαμβάνω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: Αυτά όλα είναι τα χαρακτηριστικά με βάση τα οποία αναγνωρίζεται σήμερα η έννοια “ρεμπέτικο”, και ίσως να είναι λάθος, αλλά ας όψεται ο Πετρόπουλος!
το quote …δεν το πιάσα.
΄Επεσε βαριά η σάλτσα απο το κοκκινιστό ?
Οι κατουρημένες ποδιές που κολλάνε ρε Γιώργη στα
“ηθικοπλαστικά” μου ?
Βασικα Σωτο ηθελα να τονισω την αντιθεση στα λεγομενα εσενα και καποιων αλλων -απλα εσυ το θεωρητικοποιησες αρκετα (!!)- που απ’τη μια εμφανιζεστε υπερμαχοι του να τα μαθει ολα ο μικρος να του ανοιξουμε το βιβλιο του ρεμπετικου και ειδικα στις “πικαντικες σελιδες” -δε νομιζω να εχει κι αλλες - μια και τοσα του πλασσαρουν,
αλλα στο φιναλε “καθαριζεις” τη θεση σου οτι τελικα θα βγει βελτιωμενος και συνειδητοποιημενος
(;
και ολα αυτα σε 4 σεμιναρια (!!) οπως τονιζει και ο Παραδοξ. λιγα ποστ πιο πριν …
Τωρα για το θεμα της ανεργιας ξερεις εσυ κανενα πιτσιρικα που οταν τον ρωτησεις τι δουλεια θες να κανεις οταν μεγαλωσεις η απαντηση ειναι “δημοσιος υπαλληλος” ;;
Μηπως η πλαστη ανεργια που μας πλασσαρει το
κρατος-λαμογιο ξεκινα απ΄το στραβο μας το κεφαλι ;;
Η κουβεντα που ανοιγει ο Κ.Φερρης ειναι πολυ σπουδαια. Ισως να πρεπει να γινει σε ειδικο thread.
Πρεπει καποια στιγμη να ασχοληθουμε με την εννοια : “ρεμπετικο” ακομπλαριστα και αφανατιστα !!
Εγω το ρεμπετικο το γνωρισα απο μια κασετα με τον Ξηνταρη και τον Καλαφατη και τις 3 κασετες του Ασιμου με το ΜΑΡΚΟ παρολο οτι στις ταβερνες παιζαμε ΤΣΙΤΣΑΝΗ μαζι με τον Σαββοπουλο και αλλους. Κατοπιν αγορασα τον ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟ και συμπτωματικα ακουσα και τις εκπομπες του ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ στο δευτερο.
Η εντυπωση που παντα ειχα -μαζι με τα κειμενα του ΚΟΥΝΑΔΗ που αραια και που δημοσιευονταν τοτε και πιο συχνα αργοτερα- ειναι οτι το ρεμπετικο δημιουργειται σαν “μουσικο ρευμα” γυρω στο '25 και
παιζεται και με σαντουροβιολα και κιθαρα και μπουζουκι.
Τις απαρχες του ρεμπετικου οριοθετω μεταξυ 1885 και 1895 απ’οπου
και το κείμενο του Μ.Μητσάκη “ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΨΥΡΡΗ” (10.9.1890) :
"Δυο κουτσαβάκηδες διήλασαν συγχρόνως, περιπλέγδην, ως μεθυσμένοι, την ρεπούμπλικαν στραβα, κατω τους γυρους, τρικλιζοντας προσποιητά και επιδεικτικώς, τραγουδώντες δια λάρυγγος,
βραγχώδους, οιδαλέου,
δημώδες άσμα, αρτίτοκον γέννημα των ρυακίων του Ψυρρή :
Βαρα με μέ το στιλέτο
κι όσο αίμα βγάλω πιέτο" …
Το σεμινάριο είναι ένα , τα άλλα τρία είναι άσχετα, αλλά δεν έχει να κάνει μ αυτό.
Δεν συζητάω κάν το θέμα ότι μπορεί να προλάβουμε σε λίγες ώρες να δείξουμε στα παιδιά το ρεμπέτικο και το κοινωνικό του υπόβαθρο.
Συζητώ την χρησιμότητα του όλου εγχειρήματος χωρίς να πιστεύω ότι κανείς θα έχει ποτέ τα ούμπαλα να το κάνει.
Τώρα το εαν θα πρέπει να διδαχτεί η παραδοσιακή μουσική το θεωρώ αυτονόητο αλλά όχι αναγκαία συνθήκη για την γνωριμία των παιδιών με το ρεμπέτικο.
Παλληκάρια, (παλληκαροπούλες)
Διάβασα το σύνολο του αρχικού πόστινκ του Σωτήρη που πραγματεύεται η πρόταση του κου Σταύρου Κατηρτζόγλου, η οποία αφορά τα εξής 4 σενάρια (όχι σεμινάρια)
α. Μουσικά όργανα στην συμφωνική ορχήστρα Α’ Γυμνασίου.
β. Δημιουργία μουσικής επένδυσης Όλες οι τάξεις
γ. Ρεμπέτικο τραγούδι Γ’ Γυμνασίου.
δ. Αναγέννηση - Μπαρόκ Β’ Γυμνασίου.
Λοιπόν προσωπικά ΔΕΝ θελω να συμμετάσχει το παιδί μου σε μιά ακόμα διαστρέβλωση της πραγματικότητας του ρεμπέτικου από μιά/έναν ηλίθιο καθηγητάκο που απλώς θα περνά την ώρα του σερφάροντας στο ίντερνετ.
Για να καταλήξω: Τί καθόμαστε και συζητάμε για κάτι που κατά πρώτον δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ, αλλά και που αν εφαρμοστεί θα είναι τόσο επιφανειακό και επιπόλαιο που μάλλον θα είναι από αδιάφορο έως επικίνδυνο.
Και εξηγούμαι: Στην Γ’ Γυμνασίου και για μία ολόκληρη ώρα την εβδομάδα ο γιός μου μαζί με τα παιδάκια σας θα ακούει ρεμπέτικο τραγούδι στο σχολείο υπο την καθοδήγηση της μουσικού καθηγήτριας του που μάλλον έχει και δίπλωμα αρμονίας στο πιάνο!!!
Δηλαδή με το εντυπωσιακό σύνολο των 40 διδακτικών ωρών (δηλαδή 30 ωρών)τί να προλάβει να πεί, τί να μάθει, τί ν’ ακούσει το παιδάκι; Ποιός θα του τα μεταδώσει η εν λόγω μουσικός;
Μην παρεξηγηθώ αλλά στο κ…χανείο που ζούμε θα ήθελα να μπορούσαν τα παιδιά μου να μάθουν πρώτα λίγο σωστή ιστορία και λογοτεχνία, που είμαι σίγουρος ότι ΠΟΤΕ δεν θα γίνει στα “στενά παραθύρια” της σχολικής τους τάξης παρότι αναλώνεται (και σπαταλιέται) δεκαπλάσιος ή εικοσαπλάσιος διδακτικός χρόνος.
Για την μουσική παιδεία και καλλιέργεια θα φροντίσω και πάλι εγώ, η οικογένεια και οι φίλοι που θα βρίσκονται και θα παίζουν στο σπίτι μας…
Καμία διάθεση απαξίωσης της συζήτησης. Απλά κατά την γνώμη μου πολύ κακό για το τίποτα. Και εντάξει η ανταλλαγή απόψεων είναι ευχάριστη αλλά να γίνεται με κάποιο στόχο.
Εχθές έστειλα και ένα μήνυμα στον κο Στάυρο Κατηρτζόγλου ζητώντας του περισσότερες πληροφορίες για τις προτάσεις των σεναριών του. Θα σας κοινοποιήσω την απάντηση του.
Ισαάκ.
ΥΓ: Οι έχοντες εμπειρία εκ των ενόντων του εκπαιδευτικού “συστήματος” της χώρας μας (του κ…χανείου που λέγαμε) ας καταθέσουν την άποψη τους.
Για κάτσε ρε φίλε Ισαάκ…
Γιατί πιστεύεις ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί μουσικοί είναι ανίκανοι να διδάξουν για το ρεμπέτικο; Ίσα ίσα αυτοί δεν είναι πιο ικανοί από τον καθένα από εμάς; Ή θα έπρεπε κάθε φορά που θα διδάσκεται το ρεμπέτικο τραγούδι να φέρνουμε τον τάδε Αμπελόπουλο (τυχαίο όνομα) να μας πει τα παραπάνω που ξέρει από εμάς τους ίδιους; Και στο κάτω κάτω οι ηλίθιοι καθηγητάκηδες (με πείραξε αυτό) θα μπορούσαν να είναι αυτοί που θα διδάσκουν Φυσική ή Λογοτεχνία όπως διατείνεσαι ότι θα ήθελες να διδάσκεται το παιδί σου… Τέτοιες απαξιωτικές απόψεις μάλλον θα βλάψουν έντονα το παιδί σου παρά θα του κάνουν καλό.
Και επανέρχομαι στο βασικό θέμα. ΝΑΙ πρέπει να διδαχθεί το ρεμπέτικο έστω και για 1, 2, 3 ώρες όσες κρίνει ο συνάδελφος, διότι ακόμη και οι λίγες ώρες θα αγγίξουν τα νεανικά αυτιά και θα γνωρίζουν τουλάχιστον ότι υπάρχει αυτό το είδος της μουσικής.
Είναι δυνατόν να επιζητούμε από έναν νέο της ηλικίας των 15 ετών να ακούει ρεμπέτικα; Δεν είναι στη φύση της ηλικίας του, της ιδιοσυγκρασίας του, των προτεραιοτήτων του. Δεν είναι καν μέσα στη σκέψη του. Ας θυμηθούμε τον εαυτό μας. Δηλαδή τι ακούγαμε στην ηλικία των 15 ετών; Ακούγαμε ρεμπέτικα; (Που να σημειώσουμε ότι ήταν και πιο κοντά χρονολογικά 25 χρόνια πιο πριν). Όχι βέβαια.
Διαφωνώ επίσης με αρκετούς προλαλίσαντες για το αν θα πρέπει να αγγίζουμε το θέμα των χασικλίδικων τραγουδιων ή όχι. Πιστεύω ότι πρέπει να αγγίζεται στις πραγματικές του διαστάσεις. Τι ώθησε τον κόσμο τότε στα ναρκωτικά, δεδομένου ότι οι στίχοι των ρεμπέτικων τραγουδιών ήταν μία αντανάκλαση του ψυχισμού του λαού…Αν αυτό το εξηγήσουμε στο νέο της Γ Γυμνασίου, είμαι σίγουρος, σιγουρότατος θα έλεγα ότι θα το καταλάβει…ας μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη του. Και να προσθέσω και τούτο: Νομίζετε ότι ο νέος σήμερα ακούει τραγούδια που δεν υπάρχουν οι λέξεις ηρωίνη χασίσι κλπ κλπ; Πολλά τραγούδια που ακούει περιγράφουν καταστάσεις ηρωινομανών και πρεζάκηδων.
Το συμπέρασμα είναι για μένα: Αν το παιδί μου στο Γυμνάσιο ερχόταν μία μέρα από το σχολείο και μου έλεγε ότι σήμερα ο δάσκαλος της μουσικής μας μίλησε για τα ρεμπέτικα (τι μουσική που αγαπάς και ακούς μπαμπά…έτσι θα μου έλεγε) θα πήγαινα την άλλη μέρα στο σχολείο ΚΑΙ ΘΑ ΕΔΙΝΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στο συνάδελφο μουσικό.
Μα δεν διαφωνούμε Γιώργο, μάλλον συμφωνούμε.
Να διευκρινήσω την θέση μου:
Από τα δικά μου χρόνια στο δημόσιο σχολείο της Βούλας που πήγαινα, το βαρετό μάθημα της μουσικής ήταν μιά απλή ανάγνωση του βιβλίου, πράγμα που συνεχίζει να γίνεται μέχρι και σήμερα (απ’ ότι ακούω από την ανηψιά μου και τους φίλους της ηλικίας 18 σήμερα, ελάχιστα έχουν αλλάξει από την δική μου μακρινή μαθητική εποχή)
Σίγουρα ο καθηγητής γνωρίζει περισσότερο μουσική ή φυσική ή οτιδήποτε άλλο από εμένα αλλά το θέμα είναι ότι δεν έχει καμμία διάθεση να το μεταδώσει. Όταν δε έχει, είναι μόνο για τα πρώτα χρόνια της ακαδημαικής του καριέρας, μέχρι να τον αλλοτριώσει το σύστημα.
Και ακριβώς λόγω της ηλικίας που τα παιδιά δεν θα ταυτίζονται με το ρεμπέτικο, ο καθηγητής πρέπει να είναι εξαίρετος και ιδιαίτερα ταλαντούχος για να μπορέσει να τα κάνει να το αγαπήσουν και να μην τα διώξει ακόμα πιο μακριά.
Μη θίγεσαι προσωπικά επειδή αναφέρομαι στον κλάδο των εκπαιδευτικών μειώνοντας το επίπεδο των, πάντοτε υπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι. Φοβάμαι όμως ότι -όπως σε κάθε δημόσιο κλάδο- αποτελούν κατά κοινή ομολογία ελάχιστες εξαιρέσεις.
Νομίζω απλώς ότι για να φτάσει ένα παιδάκι 15 ετών να ακούσει και να εκτιμήσει το ρεμπέτικο τραγούδι πρέπει να γίνει ένας σωστός πρόλογος για τις κοινωνικοιστορικές συνθήκες που θα διαρκέσει περισσότερο από τα ακούσματα μουσικής αλλιώς θα το θεωρήσει καταναγκασμό.
Σαφώς είμαι υπέρ του καθηγητή που θα το προσπαθήσει αυτό( καθώς και για οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει)αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω την προσωπική μου απογοητευτική εμπειρία από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Τελοσπάντων. Ίσως οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί να είναι αξιολογότατοι, αληθινά ενημερωμένοι και με κέφι για την δουλειά τους.
Απλώς εγώ έτυχε να συναντήσω ελάχιστα τέτοια φωτεινά παραδείγματα τα έξη τελευταία χρόνια της σχολικής μου φοίτησης.
Ισαάκ.
Ωραία το έθεσε ο Σώτος. Γειά στο πληκτρολόγιό σου!
Πρόκειται λοιπόν για μια γενικότερη ζύμωση περί των όρων και των προϋποθέσεων για τη διδασκαλία του ρεμπέτικου στη Μέση Εκπαίδευση, απλώς και μόνο <u>με αφορμή</u> την ενδιαφέρουσα πρόταση του κ. Κατηρτζόγλου.
Είναι εξαιρετικά λεπτό θέμα και χρειάζεται να συνδράμουν δύο διακριτές ειδικότητες για να το πλησιάσει κανείς ολοκληρωμένα, (Α) Αυτή της Παιδαγωγού και (Β) του Μουσικολόγου Με Εξειδίκευση Στο Ρεμπέτικο (αυτό που λέμε “ρεμπετολόγου”).
Προτιμώ της Μουσικολογίας και όχι της Μουσικής για πολλούς λόγους που θα αναφέρω παρακάτω.
Επιπλέον θεωρώ την ειδικότητα του Παιδαγωγού κυρίαρχη γιατί το υπόψη αντικείμενο εντάσσεται (ή τουλάχιστον οφείλει να ενταχθεί) στο ευρύτερο γνωστικό αντικείμενο της μέσης εκπαίδευσης.
Μιας και δεν έχω παρά εμπειρική σχέση με την παιδαγωγική την αφήνω στους ειδικούς. Με το λεγόμενο ρεμπέτικο όμως έχω καλύτερη γνωριμία, οπότε επιγραμματικά:
α. Πρόκειται περί Ρεύματος αδέσποτου, συνδεδεμένου <u>άμεσα</u> με τα της περιόδου ανάπτυξής του. Ετσι εμφανίζεται το εξής παράδοξο: Απ’ τη μια, τα τραγούδια να γράφονται πάνω σε παραπλήσιες -έως μονότονες- μελωδίες, χωρίς το έντεχνο στοιχείο, με ανεπεξέργαστη θεματολογία παρμένη από τον άμεσο περίγυρο, χωρίς προθέσεις διαχρονικότητας και λόγιες γενικεύσεις ή γρίφους στο στίχο. Απ’ την άλλη, <u>εντελώς ανέλπιστα</u>, διαγράφει μια πορεία αλλεπάλληλων… βρικολακιασμάτων ανά 25ετία.
β. Η μουσική του είναι ευφυώς μονοφωνική και ενώ μοιάζει συνθετικά αδιάφορη, εισβάλει στο θυμικό σαν ό,τι ποιο οικείο. Ο Συνθέτης είναι και κυρίαρχος Σολίστας, διατηρώντας την εξουσία του και σπανίως (ή ποτέ) δίνει το σόλο σε άλλον. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο δημοτικό τραγούδι, όπου όλοι οι δεξιοτέχνες του κλαρίνου συναγωνίζονται ποιος θα παίξει καλύτερα λ.χ. την Ιτιά. Προφανώς γιατί με το ρεμπέτικο έχουμε μεταβεί στην επώνυμη περίοδο.
γ. Η Θεματολογία του δεν έχει ταμπού και δεν κωλώνει πουθενά. Αν το χασίς σας ενοχλεί, το <u>κεράτωμα</u> (για παράδειγμα) που το πάτε; Εδώ ο Δελιάς είπε κάτι που δεν λέγεται ούτε σήμερα: “Θυμήσου μια τον άντρα σου - θυμίσουμαι (sic) και ‘μένα - δώσε τ’ αντρού σου δυο φιλιά - δώσε και 'μένα ένα”. Πριν απ’ αυτόν, στο αδέσποτο ο άδων ισχυρίζεται πως “από κάτω από τ’ αμπέλι - φίλησα μια παντρεμένη”. Ο Μάρκος στενάζει: " Μια μικροπαντρεμένη, ξανθιά γαλανομάτα- Όλο ζωή και νιάτα, μου πήρε την καρδιά". Ο Τσιτσάνης υπερθεματίζει: “Αγαπώ μια παντρεμένη - όμορφη καλοντυμένη” κ.α.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Αντιγράφω από τον ΚΚ «Αν το χασίς σας ενοχλεί…»
και συμπληρώνω και μερικά θέματα από παραδοσιακά:
Στο «Μενούση» γίνεται φόνος λόγω ζήλιας.
«κι ο Μενούσης μεθυσμένος πάει την έσφαξε
το πρωϊ μετανοιωμένος αχ την έκλαψε…»
Την λέξη μεθυσμένος την έχουμε δεχτεί ενώ αυξάνει την επιθετικότητα σε αντίθεση με το χασίσι που τη μειώνει!
Στη «Ρούσσα παπαδιά» υπάρχει περιγραφή αιμομικτικής σχέσης (Δυό αδέλφια αγκαλιασμένα) που ο θάνατός τους (ή αυτοκτονία τους) έρχεται σαν φυσική συνέπεια μέσα στη κοινωνία της εποχής
«γιά ιδέστε τα κακόμοιρα γιά ιδέστε τα καημένα
σαν δεν φιλιούνται ζωντανά φιλιούνται ποθαμένα»
Όσο γιά απιστία χαρακτηριστικό το τραγούδι της «Άπιστης γυναίκας» που αφού τη πιάνει στα πράσα (πού λέμε) ο άντρας της ο Κωσταντής
«Και το σπαθί του έβγαλε, λιανά λιανά την κάνει
Ιδές κορμί αγγελικό, γυναίκα δίχως πίστη.»
Αυτή όμως τον είχε τρελλάνει στο ψέμα
«Ανίσως άλλον αγαπώ, κι άλλον θέλω να πάρω
σπαθί βαστάς στη μέση σου κόψε μου το κεφάλι
να ματωθούν τα ρούχα μου και σένα το σπαθί σου»
Τουλάχιστον ο χασικλής ποιητής μπορεί να φωνάζει από τη μιά «φέρτε πρέζα να πρεζάρω και χασίσι να φουμάρω…» αλλά από την άλλη λέει «βαρέθηκα τον αργιλέ συχάθηκα τη μαύρη…», «το κρασί και το χασίσι μ΄έφεραν σ΄αυτή τη κρίση»
Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δυστυχώς, υπάρχουνε ταμπού. Ποιος έχει μιλήσει ποτέ για την αναγκαιότητα των θρησκευτικών που μας πιπιλίζουν το μυαλό από α’ Δημοτικού μέχρι γ’ Λυκείου υποχρεωτικά; Στην Ελλάδα είμαστε, γι’αυτό δε νομίζω ότι μπορούν να γίνουν αυτά που λες Σώτο, μακάρι να γίνουν… }
Δεν θέλω να διαλύσω τη συζήτηση, αλλά, επιτρέπετε μια παρένθεση : Μήπως να συνδυάσουμε το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών με τα “σεμινάρια” περί ρεμπέτικου ; Η πρώτη προσέγγιση φαίνεται εύκολη “Λιτανεία”, “Θεέ μου μεγαλοδύναμε”, ίσως και το μετα/παρα-ρεμπέτικο “Σε μια εκκλησιά μοναχική” των Χειμερινών, και άλλα…
Κατά τα λοιπά : το ρεμπέτικο θα εδικαιούτο μία εκπαιδευτική παρέμβαση σαν την προτεινόμενη : Ως κοινωνικό φαινόμενο, αφού με εκκίνηση το περιθώριο έφτασε σε σύντομο χρονικό διάστημα να καθορίζει ή τουλάχιστον να επηρεάζει τον βασικό τομέα καλλιτεχνικής έκφρασης ενός λαού (ειδικώς του ελληνικού: μουσική-τραγούδι). Να αναφέρουμε την κοινότυπη αναλογία προς την τζάζ και τα μπλουζ; Και ως καλλιτεχνικό φαινόμενο επίσης : Στην τέχνη (τουλάχιστον) δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όμως, ο Μάρκος και οι συν αυτώ θα είχαν το δικαίωμα να υπερηφανεύονται ότι αποτελούν ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σ’ αυτήν, να πιστεύουν ότι έφτιαξαν ένα μουσικό είδος, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα απ’ το μηδέν.
Αυτά τα στοιχεία δεν θάχε νόημα να αναδειχθούν και δεν θα προσέφεραν στον προβληματισμό των ηλικιών για τις οποίες συζητάμε ; Ας ηρεμήσουμε: σκοπός μιάς τέτοιας εκπαιδευτικής παρέμβασης προφανώς δεν θάταν να φτιάξει “ρεμπετάκια” ούτε να δείξει τον κακό το δρόμο σε αθώες παιδικές ψυχές.
Συμφωνω σε πολλα σημεια με το πρωτο ποστ του Ισαακ.
Τι να διδαξεις στο δυσμοιρο το μαθητη ;;
Οντως εχει απαξιωθει η διδασκαλια-μαθηση σαν λειτουργια και το σχολειο
ειναι απλα το σκαλοπατι για το Πανεπιστημιο (το χαρτι δηλαδη) και ενα μεγαλο ποσοστο των αποφοιτησαντων υστερουν σε πολλα πεδια μορφωσης που εχουν περασει και με καλο βαθμο.
Ισσακ διαφωνω με το κ…νειο. Λιγο βαρυ παρολο που
μπορει να το λεμε καθε μερα. Πεστο ΜΠΑΧΑΛΟ …
Παραδοξ. αυτη τη στιγμη ακουω Σολωνα Λεκκα και πριν ενα Σκυριανο που εχει και το 4στιχο :
Οταν βαζεις το παπάτζι με τη φουντα τη χρυση
τρεμει ο ουρανος να πεσει με τα αστερια του μαζι…
Γειασου ΜΠΑΤΗ
Μιά Παρέκβαση κι εγώ:
Ο Μυτηλινιός Λέκκας, πέρσυ όλο εδώ Θεσ/νίκη τριγύρναγε. Τον έχασα γιατί έκανε ζέστη και δεν μπορούσα να κλειστώ μέσα. Εχει κανένα δίσκο που “πρέπει” να πάρω Γιώργο Β.?
Άψογη ο ανάλυση του ΚΚ. Ανθολογίσημη.
Γιώργο Β., επιμένω πως πρέπει να ξεκαθαρίσομε πρώτα απ’ όλα γιά τι μιλάμε.
Το παλιό, το μάγκικο, το ασίκικο, το αδέσποτο, το ανώνυμο, δεν φαίνεται να το λέγανε παλιά “ρεμπέτικο”. Ακόμα και ο Μητσάκης που αναφέρεις, δε μιλάει γιά “ρεμπέτικο”. Αυτό το τραγούδι λοιπόν, ο Νέαρχος π.χ. το βρίσκει στον Ακριτικό κύκλο, δηλαδή γύρω στο έτος 1000. Άλλοι μιλάνε ακόμα και γιά την αρχαιότητα, με την απαγορευμένη στα σαλόνια πανδουρίδα.
Μ’ αυτό που σήμερα ονομάζομε “ρεμπέτικο”, (πιστεύω από την παρεξήγηση που επέβαλε ο Πετρόπουλος αλλά κι όλοι εμείς οι ενθουσιώδεις ρεμπετολόγοι), φαίνεται να είναι το τραγούδι που παίζεται με μπουζούκι, και που διαμορφώθηκε σ’ αυτές τις έντεχνες φόρμες την περίοδο 1932-1956.
Φυσικά και υπήρξε μία προϊστορία, κατ’ αρχήν γύρω στο 1870-1880, όταν οι έντεχνοι μουσικοί της Μικράς Ασίας ενδιαφέρθηκαν γιά το αδέσποτο, και στη συνέχεια από το 1922 που δημιουργήθηκε η Σμυρνέϊκη Κομπανία του Πειραιά. Και φυσικά, το “έντεχνο” και επώνυμο "ρεμπέτικο 32-56, ενέταξε στις δημιουργίες του τόσο τ’ αδέσποτα, όσο και τα Σμυρνέϊκα του Πειραιά, αλλά και άλλα πολλά. Όμως η δομή, η σύνθεση της μονοφωνίας με την αρμονία, η στιχουργική που εκφράζει τη συναδέλφωση του “περιθωρίου” με τη φτωχολογιά, ακόμα και στην Αμέρικα, η συναδέλφωση των “νοικοκυραίων” μεταναστών με τους πρώην ληστές που μετανάστευσαν ομαδικά (25.000), όλα αυτά είναι ξεχωριστά χαρακτηριστικά, που σήμερα τους δίνομε την ταμπέλα “ρεμπέτικα”.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια ώς γνήσια λαική έκφραση οφείλουν να μιλάνε για τα προβλήματα που είχε το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού την εποχή εκείνη. Φυσικά τα ίδια προβλήματα έχουμε και σήμερα με αρκετά μεγάλη ένταση, ας μη γελιόμαστε…Συνεπώς η θεματολογία των ρεμπέτικων τραγουδιών δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξενίζει. Όσον αφορά στην εκπαίδευση, όποιος είναι μέσα σε αυτή τη διαδικασία γνωρίζει ότι ο κάθε δάσκαλος οφείλει να συμμετέχει με όλες τους τις ψυχικές δυνάμεις που διαθέτει. Στο σημερινό σχολείο θέλουμε ανθρώπους με διάθεση να μπουν στα πολιτιστικά πράγματα και να προσφέρουν είτε είναι μουσικοί είτε φυσικοί είτε φιλόλογοι κλπ. Φανταστείτε ότι ένα μεγάλο μέρος των θεατρικών παραστάσεων που γίνονται στα σχολεία δεν καθοδηγείται ούτε από θεατρολόγους ούτε από ειδικούς σκηνοθέτες. Καθοδηγείται από απλούς δασκάλους που έχουν μεράκι και πίστη ότι το κάθε τι πολιτιστικό που γίνεται στα πλαίσια του σχολείου βοηθάει στην καλλιέργεια της ψυχής του παιδιού. Τα πλαίσια αυτής της διαδικασίας στοχεύει και η πρόταση του παιδαγωγικού ινστιτούτου για το “σεμινάριο” πάνω στο ρεμπέτικο τραγούδι.
ΚΚ Εχω ενα cd λαϊβ του Σολωνα με τον ιδιοχειρο ( τιτλο : ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΑ ΙΙ και απο κατω : 1. Κιορογλου 2. Σηλυβριανο
βεβαια εκτος απο αυτα τα δυο το cd εχει κι αλλα 15 περιπου σε αυτο το ηχοχρωμα (Εχει και το Μπιρ Αλλαχ)
Παιζουν ουτι, κανονακι, βιολι, κρουστο και σαζι !!
Για το Σολωνα εμαθα απο καποιον Χανιωτη που σπουδαζει Σαλονικη και με ενημερωσαν οι Σαλονικιοι του φορουμ που συναντησα στο Βολο.
Το cd απεκτησα χθες το αντιγραφω για παρτη μου και πες μου αν το θες κι εσυ …
Κ.Φερρη απο τοτε που εθεσες το θεμα σε καποιο αλλο topic ψαχνω το θεμα και ηδη εχω βρει γυρω στα 25 τραγουδια με τον τιτλο ρεμπετικο πανω στο δισκο, μεταξυ αυτων : Τι σε μελλει εσενα, Σαλα σαλα, Σαν πας στα ξενα κλπ
Ερευνω το θεμα και μολις μου γυρισουν το βιβλιο του ΚΟΥΝΑΔΗ και του ΜΑΝΙΑΤΗ που κατεχουν καποιοι … φιλοι θα εχω νεωτερα.
Αδμιν εσυ κατι ξερεις παραπανω για το ζητημα …
Αν μου επιτρεψει ο αδμιν …
Τι εγινε ρε παιδια σιγη στο φορουμ …
απανω που βρηκαμε τον Παπουλια μας προεκυψε
Αλβανος παλι …
φτου γ… γκαντεμη Μητσοτακη 