Δεν είπα ότι δεν με ενδιαφέρει, αλλά ότι ότι δεν αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο. Όπως και η αποδοχή των μουσικών δεν αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο. Κατ’ εμέ η μικρή αποδοχή κυρίως οφείλεται στο διαφορετικό άκουσμα που θέλει χρόνο για να ωριμάσει…
Μα δεν μιλάω για τα λαικά του! Μιλάω για τα “άλλα”. Εναλλακτικά τα λέω εγώ, όχι ρεμπετομπλουζ. Αυτά πηγάζουν από λαικούς δρόμους, καραντουζένια κλπ φυσικά με άλλο ύφος! Αυτό για μένα δεν είναι πειραματισμός, είναι νέο μουσικό μονοπάτι!
Με εκπλήσσεις φίλε! Προφανώς και υπήρξε συνέχεια από τον ίδιο τον Στέλιο! Από αυτόν τον πρώτο πειραματισμό, σε συνδυασμό με το ρεμπέτικο και το λαικό “κομμάτι” του συνθέτη προέκυψε κάτι άλλο, που όπως έχω ξαναπεί δεν είναι ούτε μπλουζ, ούτε ροκ, ούτε λαικό, ούτε ρεμπέτικο. Είναι Στέλιος. Σε κάθε περίπτωση μπορώ να δεχτώ την άποψη σου ότι ο δίσκος με τον Louisiana ήταν τυχαίος πειραματισμός, κάτι τέτοιο ήταν έτσι κι αλλιώς… Όλο το θέμα όμως είναι η συνέχεια και η εξέλιξη που υπήρξε… και η οποία πιστεύω ότι θα βρει και μιμητές και κοινό. Ίσως να αργήσει, αλλά θα βρει το δρόμο της. Δεκτόν ότι δεν θες να το συνεχίσεις αλλά δες τουλάχιστον το τι έχει γραφτεί από την εποχή με τον Louisiana και μετά. Πάντα φιλικά.
Κλείνω με μερικά τελείως ενδεικτικά λινκ για να στηρίξω αυτά που λέω.
Η φαντασία στην εξουσία (1994) Καραντουζένι!
Νιρβάνα (2009) Καραντουζένι! Κανένας μπλουζίστας δεν θα σου πει ότι μπλουζ, και κανένας ότι είναι ρεμπέτικο: https://www.youtube.com/watch?v=VfHXAG1lH_U
Αγνώστου διαμονής (2011), επίσης καραντουζένι κλπ!
Το ρολόι (2015), μπλουζίζει με ιδιαίτερο τρόπο.
υ.γ.
Οι καινοτομίες του Σ. Β. που επίσης δεν έχουν “ανακαλυφθεί” είναι τα “κόλπα” με τους ρυθμούς σε λαικά ή μή κομμάτια.
Ένα παράδειγμα “ιδιαίτερου” ρυθμού :
