Επιεικώς απαράδεκτο…
Φίλε Στράτο Τσαχπίνη, για τον Νταλάρα θα λέμε, εντελώς ανεξάρτητα από το τι κάνουν άλλοι, σίγουρα χειρότεροι. Η σύγκριση δεν έχει θέση σε τέτοια θέματα. Δεν θα τα σούρνουμε μόνο στον χειρότερο.
Για τη Βίσση τα έχουμε πεί πάντως, μην ανησυχείς, κάπου σχολιάστηκε και η δική της αηδιαστική (αλλά και διαστρεβλωτική) “συμβολή”. Και φίλε Χιτζάζ όχι, δεν είναι ρεμπέτικα αυτό το έκτρωμα που κατασκεύασαν και σέρβιραν με τη Βίσση.
Στο ολο θεμα παντως κολλαει γαντι η παροιμια του συγχωρεμενου του παππου οταν με εβλεπε πιτσιρικα να προσπαθω να “μαστορεψω” κατι. “Αν δεν μπορεις να φτιαξεις κατι, μην το χαλας…” Οχι πως το ρεμπετικο χωραει φτιαξιμο,αλλα σιγουρα επιδεχεται εξελιξη η οποια σιγουρα δεν ειναι προς αυτη την κατευθυνση. Δεν χρειαζεται μονο μερακι για να ασχοληθεις με αυτη την μουσικη αλλα γνωση και πανω απο ολα σεβασμο.
Ο παπούς σου, σίγουρα δίκιο είχε. Για το αν το ρεμπέτικο σίγουρα επιδέχεται εξέλιξης, δεν είμαι καθόλου μα καθόλου σίγουρος. Ιδιαίτερα αν ο επίδοξος εξελικτής διαθέτει σεβασμό…
Αυτή ακριβώς ειναι μια διασκευή απο άτομα ασχετα με το χώρο του ρεμπέτικου που δεν εχει να προσφέρει απολύτως τίποτα.Ο ορισμός της ελεεινής διασκευής:mad::mad::mad:
τωρα Αννούλα που κρεμάνε σιγά σιγά οι κοιλιακοί σου και τα νέα πιτσιρίκια θα σε λένε θεία προσπάθησε να Ξαναγυρήσεις στο ρεμπέτικο(γιατί τετοια τραγούδαγες το Προ Χριστού που ξεκίνησες με τον ακατανόμαστο μαζί).Η κοινωνία του ρεμπέτικου θα σ έχει γραμμένη εκεί που την εχεις γραμμένη κι εσύ τόσα χρόνια.Ουστ ρε:112::112::112:
Υ.Γ Και μαζί σου να πάρεις το παλιόσκυλο που κάνατε και σύμπραξη φέτος στην σκηνή, Ετσι για να γουστάρουμε λίγο και να πέφτουν οι μάσκες.:084::084:
Καλησπέρα Απόλλωνα, άκου αυτό, έχει τα στοιχεία που ζητάς.
Όσο για την υπόλοιπη συζήτηση του φόρουμ, αν κάτι το κάνεις με σεβασμό προς το πρωτογενές υλικό και με δημιουργικότητα, σίγουρα θα βγει κάτι καλό. Πρέπει να ξεπεράσουμε σαν φάρα την παρελθοντολαγνεία που μας διακατέχει και να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα, τα οποία θα στηρίζονται στα παλιά. Γιατί, σε αυτό το φόρουμ τουλάχιστον, από την μία εκμηδενίζουμε την ποπ σκηνή και γενικότερα την μουσική που δημιουργείται πάνω σε ξένα πρότυπα, και από την άλλη αν κάνα παληκάρι πάει να δοκιμάσει να πειραματιστεί με κανένα ρεμπέτικο πέφτει το 90% του φόρουμ να τον φάει επειδή «ασέλγησε» πάνω στα κόκκαλα του Μάρκου. Ε δηλαδή πως θα προχωρήσει η δημιουργία τραγουδιών;
Πρέπει να υπάρχει πειραματισμός, και μοιραία με τον πειραματισμό προκύπτουν και άσχημα αποτελέσματα. Και για να μην παρεξηγηθώ, και εγώ σαν όλους τους άλλους εδώ μέσα πιστεύω ότι οι αυθεντικές εκτελέσεις δεν συγκρίνονται με τίποτα. Αλλά άλλο η αγάπη μας για το ρεμπέτικο, και άλλο το γεγονός ότι η μουσική, η τραγουδοποιΐα καλύτερα, προχωράει.
[Επανάληψη] Όταν κάτι γίνεται με καλό γούστο και σεβασμό, νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι όμορφο. Ο Shantel παίρνει ρεμπέτικα κομμάτια, τα brass-οποιεί, τα εκβαλκανίζει και τέλος τα beat-οποιεί, ή απλά παίρνει τα θέματα τους και φτιάχνει δικές του συνθέσεις με πολύ μεγάλη επιτυχία. Έτσι για παράδειγμα:
Disco Boy - από το θέμα του Σκέρτσου πεταχτού, αν και στο youtube έχουν κομμένη έκδοση, στον δίσκο στο τέλος τραγουδάει και τα κανονικά ελληνικά λόγια.
Good night Amanes - Μανές της καληνυχτιάς.
Sura ke Mastura - Και λίγο Δελλιά. 
Στη θεωρία, Γιάννη Βαμβακά, έχεις δίκιο. Ειδικά ο Shantel (δύο κομμάτια άκουσα) πραγματικά έχει δημιουργήσει κάτι καινούργιο που σε τίποτα δεν προσβάλλει το αρχικό. Ακόμα και η αλλαγή ταχύτητας στο Σούρα και μαστούρα είναι 100% αποδεκτή. Αυτή ναι, είναι δημιουργική επέμβαση και προάγει τη μουσική. Όμως για τη Βίσση δεν νομίζω να έχεις την ίδια γνώμη, εκεί τα κόκκαλα του Γιοβάν Τσαούς θα γίνουν αλεύρι από την μηχανική καταπόνηση της ασέλγειας πάνω τους. Όσο για τους “πειραματισμούς” που παρατέθηκαν μέχρι σήμερασε αυτό εδώ το θέμα, να με συμπαθάς αλλά εγώ (και απ’ ό τι καταλαβαίνω και το 90 % του φόρουμ) τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών δεν τη βρήκα θετικά δημιουργική. Για τον Νταλάρα τώρα, τη συμβολή του δεν τη βλέπω ως δημιουργική, τίποτα καινούργιο δεν είχε να προσθέσει πέρα από μια προσεγμένη επιλογή μουσικών και ενορχήστρωση. Αναμασήματα είναι, με στόχο το εύκολο κέρδος και τίποτα (μα τίποτα) άλλο. Τέτοιες “προσπάθειες” όχι, να μας λείπουν καλύτερα.
Κ. Νίκο συμφωνούμε απόλυτα. Το είπα εξ’ άλλου, ότι δεν γίνεται όλοι οι πειραματισμοί να οδηγούν σε όμορφο αποτέλεσμα… Όσο για τον George, νομίζω ότι η συμβολή του είναι το ότι μαθαίνει τα τραγούδια στον κόσμο. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ καλό.
Εδώ δεν θα συμφωνήσουμε, Γιάννη. Είτε ως κόσμο εννοούμε ένα κοινό ξένης χώρας, που θα ακούσει και κανα δυό ρεμπέτικα από τον Νταλάρα σε μια συναυλία του, είτε μιλάμε για συναυλίες ή δίσκους με ρεμπέτικα στην Ελλάδα, ο τρόπος και της ερμηνείας, και της ενορχήστρωσης και της εν γένει παρουσίασης είναι τέτοιος που το αδαές κοινόν θα πάρει λάθος εικόνα για το ρεμπέτικο. Ειδικά για το ελληνικό κοινό, για εμάς (τους φορουμίτες) που το ρεμπέτικο είναι στο αίμα μας, αυτοί οι τρόποι “διεύρυνσης” του κοινού δεν είναι οι κατάλληλοι. Πρώτον, ο οποιοσδήποτε που θέλει να γνωρίσει το ρεμπέτικο μπορεί να βρεί εύκολα τους τρόπους να το γνωρίσει σωστά και δεύτερον, ένα κοινό τέτοιας σύνθεσης είναι επιρρεπές στην αποδοχή εξαμβλωμάτων τύπου Βίσση και κάτι τέτοιο είναι πολύ μεγάλη ζημιά. Θέλουμε σωστά “εκπαιδευμένο” κοινό και όχι σκέτες πωλήσεις δίσκων.
[QUOTE=Νίκος Πολίτης;… ένα κοινό τέτοιας σύνθεσης είναι επιρρεπές στην αποδοχή εξαμβλωμάτων τύπου Βίσση και κάτι τέτοιο είναι πολύ μεγάλη ζημιά. Θέλουμε σωστά “εκπαιδευμένο” κοινό και όχι σκέτες πωλήσεις δίσκων…[/QUOTE]
Συμφωνώ με τον κ.Νίκο. Για να κρίνει κανείς ένα μιξαρισμένο τραγούδι πρέπει να γνωρίζει οποσδήποτε
και το αυθεντικό.
εντάξει δεν εχεις αδικο αλλά υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που ανθρωποι μπήκαν με μια διασκευή στο κόσμο του ρεμπέτικου και τον ακολούθησαν μετά με άποψη και μελέτη,οπότε αυτοί που δεν ειναι στο DNA τους να μεινουν θα σπάσουν και αυτοί που θα το γουστάρουνε θα μείνουν,ας τους δώσουμε μια ευκαιρία
για μενα γνησιο ρεμπετικο απο τον πριγκηπα της ελληνικης ροκ
ε, εντάξει γνήσιο δεν το λες αφού είναι βασισμένο πάνω σε τραγούδι του μπαγιαντέρα
καλημερες επηδη κηταξα το θεμα αν και παλιο εμενα μου εκανε πολη καλη εντηποση.
σε στηλ ρεμπετηκο αλα ροκ, και μακηστα ο δρομος που εχο μαθη και εγο απο τον δασκαλο μου.
το νηκρηζ το βρηκα και σε πολα αλα οργανα να πεζετε εμενα μου αρεσε πολη
ο τηπας που το πεζη με αυτο το στηλ κοψτε ματη… φοβερος.
οσο αφορα για τον παβλαρα αθανατος… εγο θα ελεγα…
πιο πολη προσεγκηζη αυτο πιο πολη σε ρεμπετηκο
για μενα κιολας το αγαπημενο μου…
Διαφωνώ με το όχι. Όπως λες δε ταιριάζουν σώνει κ καλά. Όχι κ καθόλου. Είτε είναι μπλουζ με λαικό, είτε ροκ με λαικό, είτε τσα τσα με λαικό, είτε φλαμένγκο με πάουερ μέταλ. Απλά κάθε φορά ακούς όλες τις προσπάθειες και πριν καταλήξεις τα περνάς από ένα φίλτρο στο αυτί και στο μυαλό σου. Εξηγούμαι παρακάτω:
Σωστό αυτό αν βέβαια τα πειράματα είναι πιο πολύ ψυχικά παρά λογικά. Όντως ο Χιώτης έκανε την ιδιοφυή διαφορά κ ας μην αρέσει σε πολλούς. Αλλά το μπλούζ με το λαικό συγκεκριμένα, μπορεί να συνυπάρξει κ αυτό φαίνεται μέσα από την άλλη ιδιοφυΐα που λέγεται ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ.
Τα αποτελέσματα προσπαθειών έχουν να κάνουν με τα αίτια της δημιουργίας τους. Δηλαδή αν βγει απ την ψυχή κ το υποσυνείδητο ή αν το κάνει κανείς για να παρουσιάσει απλά κάτι. Ο Παπαϊωάννου έβαλε πρώτος (αν δεν κάνω λάθος) τα σιγόντα στις φωνές. Ο Χιώτης έβαλε τα μάμπο και ο Στέλιος Βαμβακάρης τα μπλουζ. Όλοι αυτοί όμως δουλέψανε πρώτα στο λαϊκό τραγούδι πριν κάνουν τέτοια ψυχικά (αν μου επιτρέπεται) πειράματα. Άρα, νομίζω, τίποτα δεν απαγορεύεται στην οποιαδήποτε μουσική.
Να λάβεις υπόψιν ότι οι δύο έχουν αφήσει σχολές με τη δουλειά τους. Ο τρίτος είχε μιμητές καθόλου; βλέπεις συνέχεια στη μίξη ρεμπετικομπλουζ; ένας (τυχαίος για μένα) πειραματισμός ήταν και τίποτα παραπέρα. Προσωπικά τον θεωρώ και ατυχή!
Από πότε αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο για την αξία ή την πρωτοπορία ενός μουσικού είδους η απόχη που έχει στον κόσμο μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Χθες διάβαζα μια ανάρτηση του κύριου Πολίτου που έλεγε πόσο θα ήθελε το ρεμπέτικο να έχει μείνει σε κλειστό κύκλο! Αν είχε συμβεί αυτό, θα ήταν υποδεέστερο; Και πως ακριβώς είμαστε ότι δεν θα υπάρξουν μιμητές στο μέλλον;
Γι αυτούς που πιθανόν ενδιαφέρονται να ψάξουν την περίπτωση του Στέλιου Βαμβακάρη να αναφέρω ότι μιλάμε κυρίως για συνθέσεις που προέρχονται απευθείας από τα καραντουζένια, το πάντρεμα δρόμων και φυσικά τα πατήματα του τρίχορδου μπουζουκιού. Από κει και πέρα υπάρχουν και στοιχεία από άλλα είδη μουσικής. Η αναφορά στο ρεμπέτικομπλουζ δεν νομίζω ότι περιγράφει πλήρως και σωστά αυτή τη σχολή.
Ένα παράδειγμα:
Γύρω στα 17 μου αγόρασα έναν μπαγλαμά, που ήταν περίπου το πρώτο μου όργανο (εκ των υστέρων αποδείχτηκε το πρώτο που μπόρεσα να παίξω, πέρα από αδιέξοδα γρατσουνίσματα σε προηγούμενα όργανα).
Ήθελα να παίξω μπλουζ.
Δεν είχα πολύ σαφή εικόνα όυτε για τα μπλουζ, τι είναι, ούτε για τα ρεμπέτικα. Τους πειραματισμούς του Στέλιου δεν τους γνώριζα, άλλωστε ούτε και τώρα δεν ξέρω αν υπήρχαν τότε ή ήρθαν αργότερα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ από πού μου μπήκε η ιδέα, αλλά διατηρώ την αίσθηση ότι στα λόγια, αν όχι στη μουσική πράξη, ο συσχετισμός των δύο ειδών ήταν κάτι σχεδόν κλισέ. Κάποιος τον πρωτοσκέφτηκε, και πέρασε από στόμα σε στόμα κι από πένα σε πένα (γραφής εννοώ).
Μια άλλη ατυχής καινοτόμα ιδέα που είχα τον ίδιο καιρό, ήταν ότι θα μάθαινα να παίζω σαν αριστερόχειρας, όντας δεξιόχειρας. Το λέω αυτό για να δώσω το στίγμα του τι λογής έφηβος ήμουν: ήθελα να κάνω οτιδήποτε εκτός απ’ ό,τι θεωρούσα ως την πεπατημένη. Θεωρούσα λοιπόν ότι το να παίζεις μπλουζ με μπαγλαμά είναι εκτός πεπατημένης.
Λοιπόν:
(α) Έφηβοι με τέτοιο προσανατολισμό υπήρχαν πάντα με το τσουβάλι. Το «έφηβοι κόντρα στα κλισέ» είναι κι αυτό ένα κλισέ, όχι;
(β) Ο συσχετισμός των δύο ειδών, συνυφασμένος μάλιστα -με κάποιον άρρητο τρόπο- με την ιδέα ότι αυτό είναι πρωτότυπο και θα σπάσει τα κλισέ, επίσης υπήρχε.
Λογικά λοιπόν, θα υπήρξαν πολλοί που σκέφτηκαν το ίδιο με μένα.
Από μουσικές ιδέες που τελικά πραγματώθηκαν και ακούστηκαν, τα πλησιέστερα σ’ αυτό που φανταζόμουν ότι θα έπαιζα ήταν (τα ξανααναφέραμε πρόσφατα) μερικά του Πιλαλί και ο ρεμπετοπαιγμένος Απόκληρος του Γερμανού. Ο Στέλιος με Λουϊζιάνα Ρεντ και ο Σιδηρόπουλος όχι τόσο. Και τα μεν και τα δε τα πρωτοάκουσα αργότερα, δεν μου έβαλαν αυτά τον σπόρο της ιδέας.
…
Μ’ όσα έγραψα μέχρι τώρα, ίσως να μην έχει γίνει ακόμη σαφές ότι βασικά συμφωνώ με τον Δημήτρη: Δεν είναι μόνο που δεν υπήρξε συνέχεια, είναι επιπλέον και που δεν υπήρξε συνέχεια σε κάτι που πολλοί θα είχαν σκεφτεί.
Οι δυο πρώτοι άφησαν σχολές γιατί το επέτρεψε η εποχή. Το λαικό τραγούδι ακουγόταν παντού κ οι άνθρωποι ήταν μες στα πράγματα. Ο Στέλιος Βαμβακάρης δημιούργησε πρώτα ατόφια λαικά κ μετά έπαιξε με τις καινοτομίες (κατ εμέ ιδιοφυείς κ πολύ όμορφες). Είτε όμως λαικό δημιούργησε είτε τα άλλα, ήταν σε λάθος γι αυτόν εποχή. Ήδη το λαικό είχε πέσει τη δεκαετία του '80 (διορθώστε με σε περίπτωση λάθους) κ δεν υπήρχε διάθεση για αποδοχή καινοτομιών, διότι άλλαξαν τα καθολικά γούστα, οι μουσικές άλλαζαν γρήγορα (λόγω μόδας), είχαν δημιουργηθεί ήδη οι σχολές που λες από πιο πριν με τους ακροατές τους (που πλέον ήταν/είναι πιο επιφυλακτικοί σε αλλαγές)… διάφορα τέτοια.
Και εδώ μπαίνουν και οι μιμητές. Άμα η εποχή σου δεν ακούει λαικό, από ποιον περιμένεις να σε μιμηθεί; Άρα, θεωρώ, ότι κ η εποχή (με τις προτιμήσεις και τις μόδες της) είναι μια παράμετρος που συνεχώς μεταβάλεται και επηρεάζει τα αποτελέσματα που συζητάμε.
Μια μικρή απόπειρα μίμησης (έστω και πρόχειρη), θα μπορούσε να είναι αυτή. Πέραν αυτών όμως, ο Σ.Β. έχει πολλές λαικές δημιουργίες που αξίζουν έστω μια ακρόαση!
Από πότε ένας πειραματικός δίσκος χαρακτηρίζεται “Μουσικό είδος”;!!
Η αποδοχή (μάλλον εννοείς) του κόσμου ίσως δεν σε ενδιαφέρει. Μήπως σε ενδιαφέρει η αποδοχή των μουσικών, τότε; Βρήκε πολλούς μιμητές;
Οι υπόλοιποι λαϊκοί συνθέτες πού πατάνε δηλ;
Σε διορθώνω. Καμία πτώση. Μεγαλούργησαν τόσοι και τόσοι. Να μην αρχίσω να γράφω ονόματα…!!! Το ότι άλλαξε κάποια χαρακτηριστικά είναι άλλο θέμα.
Αυθαίρετες γενικότητες χωρίς να λες τίποτα.
Κατ’ αρχήν, από πού συμπεραίνεις ότι δεν ακούγεται Λαϊκό;
Έπειτα, ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει κόσμος και κοσμάκης που γράφει λαϊκό; Ο Κορακάκης έχει τρελό φαν κλαμπ, για παράδειγμα.
Ο Στέλιος δεν έχει μιμητές στο ρεμπτομπλουζ όχι στο λαϊκό του έργο συνολικά. Και πώς να έχει αφού δεν έπεισε, ρε Σάκη. Έτσι απλά. Το να παίξεις μία 5τονική με μπαγλαμά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, ούτε συγκινητικό.
Μίμηση δεν είναι η εκτέλεση μιας μουσικής. Θα πρέπει να συνθέσουν δικά τους κομμάτια στο ύφος και με τα χαρακτηριστικά του Στέλιου. Το κατάλαβες τώρα;
Σε αυτό συμφωνούμε. Αξίζουν και πολλές ακροάσεις μάλιστα, αλλά βλέπω ότι είσαι μπερδεμένος. Εγώ, τονίζω, ΔΕΝ μίλησα για το συνολικό έργο του Στέλιου αλλά μόνο για τον δίσκο με τα ρεμπετομπλουζ. Αυτόν και μόνο χαρακτήρισα ατυχή.
Επειδή δεν έχω διάθεση να επανέλθω με νέα τοποθέτηση θα κλείσω με ένα σχόλιο.
Τα μπλουζ ήταν τυχαίος πειραματισμός διότι δεν υπήρξε συνέχεια από τον ίδιο το Στέλιο.